Hoofdcategorieėn
Home » One Direction » Zoveel-shot » Dag 164.
Zoveel-shot
Dag 164.
Met een gelukkige zucht opende ik mijn ogen, waardoor mijn humeur meteen minder werd.
“Wat is er?”¯ piepte ik. Zayn trok me omhoog en gooide mijn kleren naar me toe.
“Trek aan.”¯ Was het enige dat hij zei. Zelf liep hij te ijsberen terwijl hij ongeduldig op mij wachten. Zijn shirt zat binnenste buiten, zijn broek hing op zijn heupen met de nodige grasvlekken en zijn vest had hij in zijn hand. Terwijl ik in mijn kleding schoot probeerde ik wat informatie uit Zayn te trekken.
“Alsjeblieft, zeg me wat er is.”¯ Smeekte ik. Hij bleef zijn hoofd schudden en opende de autodeur voor me.
“Stap in.”¯ Zei hij nu. Irritatie nestelde zixh in mij.
“Godverdomme Zayn! Zeg iets!”¯ Met mijn armen gekruist voor mijn borst leunde ik tegen de auto aan. Ik zou niet instappen voordat hij iets had gezegd.
“Het spijt me dat ik je hier mee naar toe heb genomen, ik verkloot alles!”¯ Riep hij uit. Ik fronste. Wat bedoelde hij? Wilde hij dat hij me niet hier mee naar toe had genomen? Vond hij het erg hoe het was gelopen? Had hij spijt?
“Stap alsjeblieft in, ik leg het later uit.”¯ Fluisterde hij. Hij drukte een kus op mijn wang en liep om de auto om zelf in te stappen. Als verdoofd stapte ik in. Hij had spijt van wat er gebeurd was. Hij had godverdomme spijt!
Mijn gedachten werden verstoord door Zayn die plankengas gaf.
“Gek! Niet zo snel!”¯ riep ik direct terwijl ik me vast greep aan het dashboard.
“Doe je gordel om.”¯ Gebood hij. Met grote ogen deed ik wat hij zei, mijn blik gericht op de weg voor ons. Als hij ons te pletter zou rijden zou ik het op een gillen zetten. Weer kroop Zayn in mijn hoofd. Waarom had hij spijt? Had ik iets fout gedaan? Was het niet zijn bedoeling geweest? Wilde hij mij helemaal niet als zijn meisje?
Ook al wist ik de waarheid niet, deze gedachten deden de tranen in mijn ogen branden. Ik probeerde ze met pure wilskracht terug te dwingen, wat mislukte. Ze gleden geruisloos over mijn wangen. Ik draaide me weg van Zayn, naar het raam, zodat hij die verdomde dingen niet kon zien. Nog geen seconde later voelde ik zijn hand op mijn been. Deze keer vulde walging mijn buik in plaats van vlinders.
“Blijf af.”¯ Beet ik hem toe. Hij keek me in de ogen, zag mijn tranen en stopte de auto gelijk.
“Wat is er?”¯ vroeg hij geschrokken, zijn ogen groot. Ik schudde mijn hoofd en wilde het portier openen.
“Nee, je moet blijven zitten.”¯ Hij strekte zijn habd uit en trok hem weer dicht. Met opgetrokken wenkbrauw3 keek ik hem aan.
“Pardon?”¯
“Paparazzi.”¯ Met een woord legde hij de hele situatie uit.
“Heb je daarom spijt dat je me hier mee naar toe hebt genomen?”¯ vroeg ik aarzelend. Hij glimlachte licht en pakte mijn hand.
“Ik heb er geen spijt van dat ik je hier mee naar toe heb genomen. Het was het beste dat ik heb kunnen doen. Vannacht was…”¯ hij schudde zijn hoofd, keek me daarna met flonkerende ogen aan.
“Geweldig. Ik heb alleen spijt van mezelf, dat ik zo onvoorzichtig was. Ik wil je niet dwingen om dingen meteen aan de wereld te vertellen.”¯ Hij streek een pluk haar uit mijn gezicht en kuste mijn wagen, voorhoofd, neus, kaak en uiteindelijk mijn lippen.
“Waarom moest je huilen?”¯ vroeg hij zacht, zijn lippen net onder mijn oor. Ik schudde mijn hoofd.
“Stom.”¯ Mompelde ik enkel.
“Wil je het me alsjeblieft vertellen?”¯ zijn lippen gleden langs mijn nek naar de holte onder aan mijn hals. Kleine kusjes drukte hij zacht op mijn sleutelbeen. Ik kon geen nee zeggen, ik kon het niet. Hij maakte mijn botten tot pap, mijn gedachtes een vage waas en voordat ik er erg in had, had ik het al gezegd.
“Ik dacht dat je spijt had van ons, vannacht.”¯ Het was slechts een fluistering maar Zayn hoorde het, hoorde alles. Het breken van mijn stem, de onzekerheid, de angst. Hij richtte zich op. Zijn ogen waren zacht.
“Nooit. Nooit zal ik spijt hebben van ons. Nooit.”¯ Een gelukkige glimlahc sierde zijn gezicht toen ik mijn armen om zijn nek sloeg en mijn lippen op de zijne drukte. Niet voor lang echter. Flitsen verblindden ons en zo snel mogelijk ging Zayn weer recht zitten, klikte zijn gordel vast - waarvan ik niet had opgemerkt dat die los was gegaan - en trapte op het gas. Met een noodgang reden we weg, de paparazzi sprongen op tijd aan de kant en terwijl Zayn met een grijns op zijn gezicht op de weg lette, trok ik mijn shirt recht en fatsoeneerde mijn haar. Ik had niet eens in de gaten gehad dat we wel langer dan een seconde gezoend hadden. Van Zayns uitdrukking moest ik ook gewoon lachen, hij zag er vrolijk uit, ook al hadden de paparazzi net ons momentje verstoord.
“Waarom maakt het je niets uit dat de paparazzi er net was?”¯ vroeg ik dan ook.
“Omdat ik hier een hele mooie dame naast me heb zitten die mijn vriendin is.”¯ Vertelde hij me. Zijn ogen schoten heel even naar mijn gezicht. Een brede glimlach verscheen vrijwel meteen op mijn gezicht. Hij pakte mijn hand stevig vast en zo reden we weg van het mooie uitzicht, van een geweldige nacht, naar Londen toe.
Reacties:
AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAWYEAH BUDDY.
Ben blij dat je weer schrijft! En natuurlijk willen we veel!
Je bent geweeeeeldig.
<3
WAAAH SUPEER!
Sorry voor de late reactie, was zelf ook een lange tijd offline..