FanFic.nl

Trespassing

[2] Never Close Our Eyes

Samen liepen ze door de donkere straten, twee jongens. Beiden keken schichtig om zich heen terwijl ze flink doorstapten. Een voorbijganger had zich kunnen afvragen wat ze hier op dit uur, middernacht was alweer even geleden, in deze afgelegen buurt deden, maar er was verder niemand op straat.
“Is het ver naar je appartement?”�
“Een stukje, maar mijn fiets staat even verderop.”�
“Fiets? Hoe moeten we daarop samen bij jou thuis komen? Kunnen we niet beter een taxi bellen?”�
“Alleen als jij goed bent in doen alsof je straalbezopen bent.”�
“Nee, niet echt.”�
“Geen zorgen, je hoeft je alleen aan mij vast te houden. Het is misschien niet de meest comfortabele manier van reizen, maar ik ben maar een arme student.”�
En inderdaad, na nog een paar minuten doorlopen vond de ene jongen zijn fiets, haalde hem van het slot en zodra ze zich goed en wel op het gammele vervoersmiddel hadden gezet reden ze weg. Gelukkig voor de jongen die achterop zat, zaten ze al snel op een goede weg, zonder al te veel hobbels en kuilen. Alleen het laatste deel van de reis, waarbij ze over een hobbelige klinkerweg moesten was wat minder, en hij was toch blij toen ze bij het appartementencomplex waren aangekomen.
Na een beklimming van vier trappen - de lift was zoals gewoonlijk buiten werking - zocht de ene jongen aan zijn sleutelbos de juiste en opende de deur. “Kom binnen, kom binnen.”� Met een theatrale buiging hield hij de deur open, waarna de ander grinnikend binnenstapte.
Het appartement zelf was niks bijzonders. Drie kamers groot was het, en daarmee best ruim, maar de inhoud bevatte niks wat je niet zou verwachtten. Hopen troep waarvan lang geleden al was beloofd dat ze opgeruimd zouden worden lagen hier en daar. De keuken maakte deel uit van de woonkamer en had alles wat een student nodig had om te overleven: een koel-vries combinatie, magnetron, oven en tostiapparaat. Helaas ontbrak de vaatwasser, zoals in de meeste studentenwoningen. De badkamer was klein en niet erg luxueus, maar wel functioneel. Godzijdank had Jean geen mengkraan, zoals in de meeste goedkope huurwoningen, want daarmee kon hij niet omgaan, het water was altijd te heet of te koud. Zijn woonkamer was vrij ruim voor een studentenwoning en had naast een zithoek met tv ook een bureau, overvolle boekenkast (waar een net zo volle dvd-kast naast stond) en bevatte een gigantische stereotoren. Als laatste was er nog de slaapkamer die een gigantische kast bevatte en verder werd opgevuld door een tweepersoonsbed, een nachtkastje en enkele hoopjes kleren.
“Dus, wil je wat drinken?”� vroeg Jean zodra Robbie zich op de bank had laten zakken.
“Ja, lekker. Wat heb je?”�
“Van alles, ik denk dat ik even moet kijken. Volgens mij heb ik sowieso nog wat Baileys, bier, safari en misschien nog een fles rode wijn.”�
“Heb je misschien ook iets alcoholvrijs?”�
“Natuurlijk.”� De jongen grinnikte. “Ik heb nog cola, ijsthee en er komt water uit de kraan.”�
“Echt?”� vroeg de andere jongen, zogenaamd verbaasd. “Nou, doe mij maar ijsthee.”�
“Oeh, je hebt een geweldige smaak. Ik mag je.”�
Even later keerde Jean terug met een glas ijsthee in elke hand: compleet met ijsklontjes, een citroenschijfje en stamper. Nadat hij ze op de gammele salontafel had gezet plofte ook hij op de bank, waarna hij richting Robbie keek met een flirterige glimlach op zijn gezicht. Weer bloosde de andere jongen, waarna hij wegkeek.
“Zullen we een film gaan krijgen?”� vroeg hij.
Jean deed zijn best om zijn teleurstelling niet te tonen. “Ja, dat is goed. Wil je op de laptop kijken of op de tv?”�
“Iets zegt me dat daar meer verschil in zit dan de grote van het scherm.”�
“Goed geraden. Dus wat wordt het?”�
“Televisie?”�
Jean stond op en liep naar de dvd-kast. “Oude of nieuwe film?”�
“Oud, duh.”�
“Zo duh is dat niet, er zijn geweldige art house-films waar jij zeker weten nog nooit van gehoord hebt en alle oude films die hier staan zijn dusdanig populair dat ze überhaupt op dvd zijn uitgekomen.”�
“Dus jij zegt dat we op de laptop moeten kijken?”�
“Nee, je hebt tv gezegd, dus tv zal je krijgen.”� Hij pakte een dvd uit de kast, stopte hem in de speler en ging met een grijns van hier tot Tokyo naast Robbie op de bank zitten.
“Die lach bevalt me niet, wat gaan we kijken?”�
“Dat zal je wel zien.”� Hij pakte de afstandsbediening en probeerde de voorfilmpjes door te spoelen, gooide toen dat niet werkte het ding weer weg en stond vervolgens op waarbij hij Robbies hand pakte. “Meekomen. Ik heb die voorfilmpjes al veel te vaak gezien en hoeveel ik ook aan wishful thinking gedaan heb, ik kan ze nog steeds niet doorspoelen.”�
“En ik moet mee omdat?”�
“We popcorn gaan maken.”� Robbie grinnikte, stond op en werd door Jean meegenomen naar de keuken, die verscholen achter een muur lag.
In de keuken rommelde Jean in de kastjes en toverde een zak popcornmais en zout tevoorschijn. “Wil jij een pan en aansteker pakken? De pannen liggen in dat kastje, de aansteker in de la erboven.”�
Robbie rommelde in de la en vond inderdaad de aansteker. Zijn zoektocht naar de pan was echter minder succesvol, het kastje stond vol met pannen in alle soorten en maten. Hij besloot maar voor de grote koekenpan te gaan, die helaas onderaan de stapel lag. “Wat doe je nou?”� vroeg Jean toen hij de jongen zag kloten met de pannen. “Kom hier.”� Handig trok hij één van de kleinere pannen uit de stapel, pakte een deksel van een andere en zette ze op het fornuis. Toen hij zich omdraaide om bezig te gaan met het voorbereiden van de mais schalde My Heart Will Go On van Celine Dion door het appartement en rende de jongen terug om het geluid uit te zetten, om vervolgens vloekend terug te komen.
“Wat is er?”� vroeg Robbie.
“Argh, het is verpest.”�
“Wat?”�
“De film, ik wilde de haat in je gezicht zien zodra je ontdekte dat we de Titanic gaan kijken.”�
“Haat?”�
“Ja. Mensen blijken het nogal awkward te vinden om zo’n jankfilm met een vreemde te kijken, of ga je me vertellen dat ik eindelijk een man heb gevonden die dat niet vindt, want in dat geval moeten we meteen onze bruiloft gaan plannen.”�
“Ik heb de Titanic nog nooit gezien.”�
“Wat!? Wat bedoel je met: ik heb de Titanic nog nooit gezien? Iedereen heeft de Titanic minstens één keer gezien. God, je bent echt een cultuurbarbaar. De Titanic nog nooit gezien.”�
“Ik heb hem echt nog nooit gezien.”�
“Geen zorgen, cultuurbarbarisme is af te leren, zolang we maar snel zijn. Eigenlijk zou ik je nu aan je haren naar de tv moeten slepen, maar ik wil popcorn. Ach, nou ja, ik kan het begin wel missen.”� Hij pakte Robbie weer bij zijn arm en nam hem mee naar de woonkamer, waar hij de film aanzette. “Oké, ik kom zo terug met popcorn, en… nou, ga die film maar gewoon kijken. Oh, probeer niet te veel te zwijmelen over Leonardo.”�

De bak met popcorn lag al lang ergens in een hoekje en de tafel lag inmiddels vol met tissues uit de doos die Jean ook maar meteen had meegenomen. Wederom weerklonk My Heart Will Go On door het kleine appartement, zoals het al een tijdje deed. Beide jongens probeerden met nog een tissue hun gezicht droog te vegen. Toen Jean klaar was draaide hij zich naar Robbie, die enkel nog voor zich uit kon staren. Een traan trok een nieuw spoor over zijn rode wang en voorzichtig veegde Jean hem weg. Even leek de jongen te schrikken en trok de ander zijn hand terug, maar niet te ver. Het net gevormde oogcontact hield stand en de jongen streek zachtjes met zijn vingers over de wang van de ander.
Een rilling liep langs Jeans rug en hij voelde zich duizelig worden. Het was te veel, het lege, verdriet dat hij over had gehouden aan de Titanic, gecombineerd met de warmtegolven en het koortsachtige gevoel dat hij de hele avond al had. En daarnaast leek hij wel uit ijzer te bestaan, tenminste, als Robbie een gigantische magneet was waar hij naartoe getrokken werd, vanaf het moment dat hij hem in de donkere straat had zien staan.
Hij boog voorover en kuste Robbie. Eerst slechts voorzichtig, maar toen de ander zich niet terugtrok durfde hij zich te laten gaan, en tot zijn grote geluk en toch ook enigszins verbazing kuste de jongen hem terug. Even trok Jean zich terug om Robbie aan te kunnen kijken. “Jij bent zo leuk, weet je dat?”� De woorden waren slechts een fluistering en meteen een aankondiging voor de volgende kus.
Het feit dat Celine Dion weer door de kamer krijste hadden de jongens überhaupt niet door. Al snel waren zowel Robbies hoodie als shirt achter de bank verdwenen en waren Jeans handen op weg naar lagere regionen. Plots stopte Robbie de kus en duwde Jeans handen weg. Hij stond op van de bank om de vloer te doorzoeken op zijn kleren, die hij vond en snel weer aantrok.
“Wat is er? Ging het te snel?”� vroeg Jean verbijsterd.
Robbie ging weer zitten, dit maal met zijn hoofd in zijn handen. “Nee. Ja. Misschien, ik weet het niet. Ik denk het.”�
“Sorry.”�
“Ssh, dat is niet nodig.”�
Jean zette de tv uit en stilte volgde. Geen Celine meer, enkel de jongens en hun gedachten.
“Mag ik blijven? Kunnen we de rest van de nacht films blijven kijken, alsjeblieft?”� Robbies ogen zochten die van Jean, die moeite moest doen om de tranen niet van het gezicht van de ander te vegen. Hij was veel mooier als hij lachte.
“Ja, natuurlijk. Graag zelfs.”�
Robbie stond op, liep naar de kast, liet kort zijn blik op de doosjes vallen en pakte er toen één uit om hem vervolgens aan Jean te geven.
“Memoirs of a Geisha,”� zei de jongen zachtjes terwijl hij de dvd in de speler stopte. Hij ging weer op de bank zitten, waar hij af en toe zijn blik naar Robbie af liet glijden terwijl de voorfilmpjes kwamen en weer gingen.
Robbie pakte Jeans hand en trok hem naar zich toe. “Kom hier,”� zei hij zacht en Jean gaf direct gehoor. En zo gingen ze de nacht in, dicht tegen elkaar op de bank.

Reacties: