FanFic.nl

The Road To Happiness

Chapter 34

Dat weekend blijven mijn gedachten de hele tijd bij Tommy. Hij heeft de operatie overleefd, maar zijn toestand is nog altijd kritiek. Zijn been is geamputeerd en de milt is er ook uitgehaald. Hij wordt in een kunstmatige coma gehouden, maar zijn waarden blijven zorgwekkend. Intussen gaat het wel beter met zijn ouders, die dan ook dag en nacht aan zijn bed zitten. Samen met Rebecca en Lucas heb ik afgesproken dat we de prothese gaan betalen. Met de hulp van Jared moet dat lukken. Via de nonkel van Tommy heb ik dat ook al aan de ouders laten weten en ze zijn er zeer dankbaar voor, al hopen ze op dit moment vooral dat hun zoontje het redt. Lucas belt iedere ochtend en avond naar de oom om te vragen of er al verbetering is en belt dan ook naar mij en Rebecca om het door te geven. Eén keer belde hij zelfs toen ik met Jared aan het bellen was. Ik nam natuurlijk meteen op om met hem te spreken en Jared wachtte geduldig op skype. Al zag ik dat hij het er moeilijk mee had. Niet met het feit dat Lucas me belt, maar met het feit dat hij me niet kan steunen en Lucas wel. Nochtans ben ik het meer die mijn collega steunt. Hij heeft het er echt moeilijk mee. Jared probeert me natuurlijk zo goed mogelijk op te peppen, maar het is moeilijk. Het ongeluk met Tommy heeft me doen beseffen wat belangrijk is in het leven. En dat is niet alleen mijn werk. Natuurlijk hou ik van mijn job en ook van mijn patiënten, maar datgene wat ik het meeste nodig heb, zijn Jared en Iana. En ik mis hem meer dan ooit tevoren. Ik heb geen idee dat hij vrijdag van plan is om over te vliegen, omdat hij er nog altijd niets over gezegd heeft en daarom word ik ook moedelozer met de dag. Mijn buikgevoel spreekt mijn verstand tegen. Op één of andere manier voel ik me opgejaagd. Alsof elke dag dat ik niet bij hem kan zijn een pure verspilling is. Ik kan niet wachten tot het 1 december is, maar dat is nog altijd meer dan een maand wachten. Het is nog maar dinsdag, 26 oktober.

Ik vertrek met veel moeite naar mijn werk. Iana deed heel moeilijk deze morgen. Ze huilde, wilde niet eten en ik kreeg haar niet getroost. Gelukkig is mijn mama nu bij haar. Zij heeft wat meer ervaring met zulke situaties. Constance was gisteren geweest en komt donderdag weer. Gelukkig kende zij ook een paar trucjes om Iana te kalmeren. Mijn kleine meisje heeft het ook steeds moeilijker met het gemis van Jared. Ze voelt dat er iets anders is, maar kan het allemaal nog niet vatten en dat maakt het ook zo moeilijk voor mij. Ik ben stikkapot van de hele nacht proberen haar te doen slapen en dan nu ook nog zo’n zware dag op het werk waar de sfeer toch al beneden het vriespunt hangt. Het lijkt alleen maar erger te worden…
Rebecca en Lucas zitten nog altijd in de gezamenlijke kamer. Het is nog te vroeg voor patiënten om te komen. Ik begroet ze en zet me naast Rebecca.
“Is there any news on Tommy?”�
“No, it’s still the same”�, zegt Lucas. “I just called.”�
Ik slaak een diepe zucht en leun achterover. “It’s hard to focus when there are so many things on your mind, isn’t it?”�
“I can’t even imagine what it must be like for you”�, zegt Rebecca. “We worry about Tommy but you have to miss Jared on top of that.”�
“And deal with a fidgeting daughter”�, voeg ik er schamper lachend aan toe.
“Is she restless?”� vraag Lucas.
“Yeah”�, knik ik. “I think she misses Jared just as much as I do. But she can only communicate in one way, so that means: not eating, sleeping badly and crying almost all the time.”�
“You should be careful she doesn’t get a fever”�, waarschuwt Rebecca me bezorgd.
“I’m taking her temperature every day, but so far so good.”� Zuchtend kijk ik naar mijn handen waar ik zijn verlovingsring draag. “It’s just so hard, you know.”�
Lucas die beseft dat ik wat nood heb aan een babbel onder vrouwen verlaat de kamer om zich klaar te maken voor de eerste patiënt. Dankbaar kijkt Rebecca hem na.
“So, tell me for real this time. How are you really?”�
“I’m breathing, walking, working and taking care of my daughter”�, antwoord ik toonloos. “But it’s like I’m on autopilot. I do it, but I don’t feel anything.”�
“Not even with Iana?”�
“Yes, I do with her”�, glimlach ik nu. “Iana is one of the few people who can still make me feel better. Seeing her beautiful little face makes me feel better every day.”�
“Well, that’s good”�, antwoordt ze glimlachend. “And I’m sure Jared tries to help.”�
“He does, but…”� ik zwijg even en twijfel of ik het wel zou zeggen. Misschien is het helemaal niet waar.
“But what? Come on, Alyssa, no secrets.”�
Met een grimas kijk ik haar aan. “Sometimes I get the feeling he doesn’t miss me as much as I miss him. He looked so cheerful this weekend and when I asked him what happened, he just said they had a great show. He was more down the first two weeks. It’s like he’s already getting used to it.”�
“I don’t believe that, Alyssa”�, zegt ze overtuigd. “Jared misses you like crazy. I’m sure he wants to be with you now no matter what.”�
“I wish he could”�, zeg ik zacht. “You know, it’s only now that I realize just how important he really is.”�
“What do you mean with that?”� vraagt ze met haar wenkbrauw opgetrokken.
“I always had this feeling that I was irreplaceable here. That I couldn’t go with him, because I would leave my patients alone. But I realize now that that is not true. They can get better with someone else too.”�
Rebecca zwijgt even en kijkt me al die tijd taxerend aan. “You want to go with him?”�
Met een verontschuldigende blik beantwoord ik haar blik. “I love my job, but I can barely function. This is not helping anyone and to be honest… yes, I wish I was with him now. I miss him so much. He’s not irreplaceable to me. I feel like I need to be with him.”�
Verdrietig kijk ik weer naar mijn ring. “It’s like he has a part of every organ with him. And because of that it feels like I’m suffocating sometimes, like my heart has to beat faster just to keep me alive. I feel like a wreck and it has only been one month… I don’t know how I’m going to survive the next one.”�
Rebecca legt haar hand op mijn schouder om me te ondersteunen. “I didn’t know it was that deep”�, zegt ze zacht. “Maybe you should go to him? I’m sure the boss will understand.”�
De baas was iemand die niet veel op het kantoor langs kwam, omdat hij vooral in het ziekenhuis werkte. Het was een vriendelijk man die familie ook hoog achtte dus hij zou het wel kunnen begrijpen. Zes maanden is echter lang.
“Isn’t six months too long?”� vraag ik. “Besides.. I don’t want to seem weak. Not if Jared is not having any trouble with this at all.”�
Nu schiet Rebecca in de lach. “I don’t think that he has no trouble with it at all. You’re just not seeing it right now. And we’d rather lose you for six months than have you look so terribly sad. Talk to him. I’m sure we can figure something out. It’s only for this once, right?”�
“Yeah, it’s the last time”�, bevestig ik.
“Oh and another thing! You are not weak! It’s been amazing that you held it together for this long. Jared is just the person that makes you strong. It’s only normal you need him. Don’t worry about it. Lucas and I will help. And I’m sure the others will help too.”�
Dankbaar kijk ik mijn vriendin aan. “Then maybe I should go talk to the boss?”�
“You do that”�, lacht ze. “But don’t tell Jared! He might get excited over nothing.”�
“That’s true”�, mompel ik. “Okay, I’ll make an appointment for tomorrow!”�
Nu hoor ik de deurbel wat betekent dat er patiënten zijn. Ik omhels Rebecca voor haar steun en ga dan snel maar weer aan het werk. Met een beter gevoel dan toen ik hier aankwam, begroet ik mijn eerste patiënt.

Het gesprek met de directeur ging woensdag vrij goed. Hij begreep mijn probleem en had zich al afgevraagd hoe ik het maakte. Dat het niet goed gaat, kan hij ook wel zien. Ik heb lichte wallen onder mijn ogen van het slaaptekort en lijk ook wat vermagerd. Als ik dan nog eens zegt hoe Iana eronder lijdt, is het voor hem duidelijk.
“I’ll take care of things”�, belooft hij. “I’ll look for someone else who can jump in instead of you. But think about this. There is no way back. Call me before Monday to make up your mind.”�
Blij dat hij het begrijpt, bedank ik hem. Ik ga het eerst nog wat bespreken met mijn ouders, Trey en Julie om te zien wat zij ervan zeggen en dan kan ik het nog met Jared bespreken. Dit weekend heeft hij vrij en is er tijd genoeg om te bellen. Ik heb er echt nood aan. De toestand met Tommy verbetert niet en iedereen lijdt er erg onder.
Na mijn telefoongesprek met Jared woensdagavond ga ik naar Julie om het haar te vertellen.
“Girl, I’m going to miss you sooooo much”�, zegt ze meteen. “But you are absolutely right! It surprises me that you didn’t want to go sooner.”�
“Really?”� vraag ik lachend. Het doet me goed om te weten dat mijn beste vriendin me steunt.
“Yeah. I wouldn’t be able to be without Michael for an entire month. Jared is going to love it! I’m sure about that.”�
“I hope so”�, antwoord ik met wat twijfel in mijn stem. “Sometimes I think he enjoys being alone.”�
Julie lacht wat spottend. “Trust me, girl. Jared misses you more than you think. He probably doesn’t want to make it worse for you by telling that.”�
“Maybe it would be nice to hear him say that for once”�, zeg ik met een flauwe glimlach. “But I’m happy you think it’s a good idea.”�
“You bet”�, lacht ze weer.
Zelfs Michael vindt het een goed idee. Zoals het nu gaat, kan het niet verder. Ook niet voor Iana en dus is het goed dat ik actie heb ondernomen. Als ik na het gesprek met Julie nog even naar mijn ouders rij om het te vertellen, zeggen zij exact hetzelfde. Ze gaan me ontzettend hard missen en ik hen ook, maar ik besef allemaal dat ik Jared het meeste nodig heb. Ik kan niet wachten om het hem morgenavond meteen te vertellen als ik thuis kom.

Vol spanning zit ik dan ook, donderdag, voor de laptop, Iana in mijn armen. Ze is eindelijk weer een beetje rustig. Het gaat haar zo’n deugd doen om weer met haar papa te zijn. Allemaal voordelen! Mijn dochtertje slaapt rustig en dus duw ik snel op de ‘bellen’ toets als ik Jared online zie komen. Zo wordt er niet teveel lawaai gemaakt.
“Hi honey!”� zegt hij vrolijk.
Stiekem vraag ik me af waar hij zo vrolijk van is. Tenslotte weet hij nog van niks. Maar ik besluit dat gevoel niet te lang aanwezig te laten zijn.
“Hi”�, zeg ik blij terug. “How was the concert today?”�
“It was great!”� antwoordt hij enthousiast. “There was so much energy from the fans. It was awesome. The entire concert hall was sold out! Best concert so far.”�
Ergens knaagt het een beetje dat het zo goed gelopen is. Ik weet wel dat hij zich volledig kan uitleven op het podium, maar toch had ik gehoopt dat hij er iet of wat meer last van zou hebben dit keer.
“I’m glad it was good”�, zeg ik in de plaats. “That must be the reason you are so happy?”�
“Well actually”�, zegt hij en hij glimlacht verontschuldigend. “I have to tell you something. I hope you’re not mad.”�
Mijn alarmbellen gaan meteen rinkelen. “What is it?”�
“I can’t call long today. I’m leaving for a trip tomorrow.”�
Met een niet begrijpende blik kijt ik hem aan. “What? Where?”�
“To a special person”�, zegt hij met een glimlach. “I haven’t seen her in quite some time.”�
Nu zit ik er werkelijk met open mond. “But..”� stamel ik, zonder dat ik ook maar iets door heb. “I thought you had three days off? We could call then?”�
“Well, I won’t be able to call tomorrow because I’ll be on the plane to see her.”�
“What!?”� roep ik nu uit. Iana wordt wakker in mijn armen en begint te huilen van het lawaai. “Now look what you did!”� roep ik naar Jared. “As if she doesn’t miss you enough!”�
Ik sta op en loop met Iana naar haar kamer om haar wat te sussen. Intussen gaan zijn woorden de hele tijd door mijn hoofd. Hij gaat naar een vriendin die drie dagen. Hij wil niet met me bellen. Hij gaat naar een andere vrouw. Een andere vrouw…
Iana wordt na een tiental minuutjes rustig en ik leg haar in haar wiegje, zodat ze terug kan verder slapen. Ik gris de babyfoon mee en loop kwaad terug naar de living. Kwaad en ontzettend verdrietig. Al wil ik dat laatste niet laten merken. Hoe kan hij mij en Iana zoiets aandoen?
“Is she okay?”� vraagt hij bezorgd als ik terug voor hem zit.
“She’s asleep and fine”�, antwoord ik bot. “Who is this girl you are going to?”�
“You don’t really know her”�, zegt hij aarzelend om niet teveel te verklappen. “She’s just someone important. Someone who means a lot.”�
Nu springen de tranen werkelijk in mijn ogen. “How could you do this?”� zeg ik zacht. “You know I feel terrible because of Tommy and because I miss you and then you do this?”�
“Alyssa..”� begint hij maar ik laat hem niet uitspreken.
“No, I get the point. You go tomorrow. And don’t worry about us here. I hope you have lots of fun. Maybe I shouldn’t even come in December? Then at least you can do what you want!”�
Hij wil nog iets zeggen, maar ik kan het niet meer aanzien. Ik haak in en gooi een kussen door de kamer uit woede. Hoe kan hij nu in hemelsnaam zoiets doen? In tranen zet ik me daarna in de zetel met mijn benen opgetrokken en mijn armen erover geslagen. Jared probeert me nog drie keer terug te bellen, maar ik heb geen zin om te antwoorden en dus zet ik Skype af. Niet veel later gaat mijn gsm over, maar weer neem ik niet op. Als hij voor de vierde keer daarop belt, zet ik ook mijn gsm af. Huilend leg ik me in de zetel. Zonder zin om nog iets te doen, om nog verder te gaan. Hoe kan hij? Die drie woorden weerklinken de hele tijd in mijn hoofd. Hoe kan hij?

Die vrijdag ga ik met lood in mijn schoenen werken. Ik heb mijn mama niks gezegd, enkel dat ik het Jared nog niet verteld heb. Zou ik nog wel gaan? Als hij zich zo goed amuseert met anderen, gaat hij het vast niet fijn vinden als ik daar ben. Moeite doend om mijn tranen binnen te houden, ga ik aan de slag. Gelukkig leiden de kinderen me weer af. Goddank. Rebecca heeft door dat er iets aan de hand is, maar ik wijt het gewoon aan Tommy. Het gaat een klein beetje beter met hem en iedereen hoopt snel op meer. Daarom ben ik zo afwezig, zeg ik. Ze lijkt er niet veel van te geloven, maar aanvaardt het antwoord voorlopig. Als ze vraagt wanneer ik juist ga vertrekken naar Europa, zeg ik dat ik eerst nog moet bevestigen. Maar het zal wel niet meer zo lang duren. Meer zeg ik er niet over en als het 17u is, wens ik iedereen een goed weekend en ga ik naar huis. Ik zeg mijn mama dat ik een speciale meisjesavond wil met Iana en met de glimlach wuif ik haar uit. Zo gauw de deur achter haar dicht valt, leun ik er echter met mijn hoofd tegen. Tranen stromen alweer over mijn wangen. Deze morgen stond ik offline op Skype, maar hij was inderdaad niet online gekomen. Hij is dus naar die andere vertrokken. De hele verdere avond zorg ik intens voor Iana. Ik doe haar in bad, speel met haar, kleed haar om en speel dan nog wat verder. Het meisje heeft er de grootste pret in en ze zorgt ervoor dat ik mijn zorgen wat vergeet. Maar ook zij wordt uiteindelijk moe en om negen uur leg ik haar in haar bedje boven. Met een verdrietig gevoel kijk ik hoe ze rustig slaapt en na een kwartiertje loop ik naar beneden om dan nog maar wat televisie te kijken. Hoe ik dit weekend ga overleven, weet ik niet, maar ik ben niet van plan me te laten kisten!
De klok slaat tien uur en op dat moment hoor ik een auto stoppen voor de deur. Met een bonzend hart pak ik mijn gsm, klaar om Trey te bellen moest het iemand zijn met slechte bedoelingen. De deur slaat dicht en ik hoor voetstappen die naar de deur komen. Ondanks dat ik voorbereid ben, schrik ik toch op als de bel gaat. Wie zou er in hemelsnaam nog zo laat onaangekondigd langskomen? Ik veeg mijn laatste spoor natte tranen weg en loop naar de deur, de gsm nog altijd in de aanslag. Na een diepe zucht te hebben genomen, reik ik naar de klink. Ik trek de deur open en deins achteruit als ik zie wie er voor me staat. Met een ongelovige blik kijk ik hem aan.
“Jared?”�
Jared glimlacht en komt een stap dichter. “I’m back”�, zegt hij simpelweg. Zijn stem doet me beseffen dat ik niet aan het dromen ben. Hij is hier echt. In levende lijve staat hij voor me. Maar hoe kan dat?
“Was your conscience playing tricks on you?”� vraag ik bot. “Did you have to come here to see if I was okay first before you went to see that other woman? Well, you could have saved yourself the trip!”�
De volgende paar tranen lopen weer over mijn wangen en met woede in mijn ogen kijk ik hem aan.
“Alyssa…”� begint hij, maar ik onderbreek hem.
“No, Jared!”� roep ik huilend. “Don’t do this. Get out!”�
“No!”� roept hij nu terug en in twee stappen is hij bij me en heeft hij mijn gezicht voorzichtig in zijn warme handen. “It was you”�, zegt hij nu traag, maar duidelijk. “I went on a trip to see you. You are that special person. The person I can’t live without. The person I missed so much, I couldn’t breathe normally. It was you, Alys.”�
Met grote ogen vol tranen kijk ik hem aan. “Why didn’t you just tell me?”�
“I wanted it to be a surprise”�, antwoordt hij zacht. “I’m so sorry I made you cry. I thought you would figure it out, but before I could say anything you hung up on me. I came as soon as I could.”�
Ik voel zijn warme handen op mijn wangen, ruik zijn geur en zie die prachtige blauwe ogen op minder dan tien centimeter van de mijne. Hij is weer thuis. Eindelijk.
“Oh Jared”�, snik ik en ik werp me in zijn armen. Stevig houdt hij me vast. Hij wrijft over mijn rug en door mijn haren. “I missed you so much”�, breng ik moeizaam uit.
“I missed you too”�, zegt hij en ik hoor hoe schor zijn stem klinkt. “You have no idea how much I’ve missed you. I don’t ever want us to be apart again. God, I love you so much.”�
Hij maakt zich een beetje los, staart me even diep in de ogen en kust me dan vol op de mond. Wanhopig klamp ik me aan zijn schouders vast. Zijn lippen zijn nog even zacht als ik me herinner en ze maken me nog altijd even week als ervoor. Traag gebieden ze om mijn mond te openen en meteen geef ik eraan toe. Zijn tong streelt over mijn onderlip en de mijne komt hem meteen tegemoet. Blij om weer bij elkaar te zijn. De kus wordt steeds inniger en nog met de deur open, verplaatst Jared me zacht tegen de muur om me nog grondiger te kunnen verkennen. Ik voel zijn harde lijf tegen het mijne en mijn bloed lijkt wel te koken. Mijn handen gaan op verkenning en ik beef van blijdschap en verlangen als ik zijn blote huid voel.
“We should take this somewhere else”�, zegt hij hijgend en ik kan enkel knikken. Jared laat me enkele seconden los om zijn koffer binnen in de hal te zetten en de deur dicht te doen, maar dan is hij weer bij me om me in een stevige omhelzing te trekken. Hij tilt me op in zijn armen en draagt me naar de slaapkamer. Teder legt hij me neer. Met zijn hand streelt hij het haar uit mijn gezicht en kijkt hij me diep in de ogen. “You are so beautiful”�, fluistert hij. “I’ve missed you so so much.”�
Ik til mijn hoofd op en kus hem weer op de lippen. “I love you, Jared”�, zeg ik zacht. “I can’t believe this is real.”�
“I’ll proof it”�, zegt hij met een grijns en meteen gaat hij verder met waar hij gebleven was. Nadien tilt hij voorzichtig zijn hoofd op om me aan te kijken. Zijn ogen vol geluk en liefde. Met een stralende glimlach beantwoord ik zijn blik.
“Welcome home.”�

Reacties: