FanFic.nl

Blackbird [afgewerkt]

Blauw

Teder aaide hij me door mijn haar en het gevoel dat dat bij me teweeg bracht, deed alle problemen om Coliss verbleken. Papa was er. Trelb was er. Het gezin was bijna compleet. Bijna.
“Waar is mama?”�
Spijtig schudde hij zijn hoofd en ik zag dat hij het moeilijk kreeg. Het Capitool had de sterke houthakker gebroken. Geen spaander was van hem heel gelaten. Alleen de hoop, de hoop dat zijn kinderen het goed maakte, hield hem staande. Wat afgrijselijk dat ze uitgerekend hem als Avox voor de medetribuut van Trelb hadden gekozen. Hij had zijn zoon vaak moeten zien lopen maar door het toeval heeft Trelb hem nog nooit werkelijk herkend. Hij was dan ook vreselijk veranderd. Hij was magerder, bleker, zwakker maar zijn ogen waren nog steeds even blauw als toen hij mij moeder ontmoette en ze spraken boekdelen. Mijn moeder leefde niet meer. Hoe ze aan haar einde is gekomen, zal ik waarschijnlijk nooit weten maar om eerlijk te zijn wist ik niet zeker of ik dat eigenlijk wel wilde. Zo’n warme, hartelijke en tegelijkertijd strijdlustige vrouw. Dat het na al die jaren toch nog hard aankwam. Ik had al lang een weg gevonden om de dood van mijn ouders te verwerken maar toen ik in het dossier had gelezen dat er nog een grote kans was dat ze nog leefden, borrelde er meteen weer een sprankje hoop dat gelijk daarna in de knop werd afgebroken.
Zachtjes fluisterde ik voor me uit:
Voor mijn lieve, kleine meid,
Wist je dat ik zo trots ben als de zon.
Schijnend over mijn eigen gezin.
Wist je dat ik dit versje verzon.
Voor mijn lieve, kleine vriendin.
Moederliefde verwarmt mijn hart.
Opnieuw weer iedere dag.
Als de wereld mij koud wilde houden.
Verbrak jij de wolken met je lach.
Nu zie ik je al zes jaren lang.
Spelend op mijn schoot.
Voor mijn lieve, kleine meid.
Wat wordt je toch groot.
Het deed pijn. Het deed pijn in iedere vezel van mijn lichaam. Maar ik moest mijn zegeningen tellen. Mijn vader leefde, in vreselijk omstandigheden, maar hij leefde en maakte het volgens mij best goed. Mijn broer leefde ook, maar voor hoelang?
Ik keek op naar mijn vaders gezicht dat zich in een rustige plooi had teruggetrokken die ik zo vaak ook in Trelb had herkend.
“Weet je het al van Trelb?”�
Hij knikte en net op dat moment kwam zijn zoon binnenstormen die kennelijk het huilen had opgemerkt. Trelb wist het duidelijk nog niet van zijn vader want toen hij zijn zusje zo innig met een vreemde Avox gearmd zag staan, schrok hij eerst heel erg en hij wilde haar in een reflex verdedigen. Maar ik knikte dat het goed was.
“Kijk naar zijn ogen, Trelb”�
En samen hebben we huilend op de rand van de badkuip gezeten. We zwegen na een tijd want ook al waren de tranen op, het verdriet was nog vers. Mijn broer wist nu namelijk ook van het verlies van onze moeder. Het deed bij hem misschien wel het meeste zeer. Ik wil niet zeggen dat hij altijd een moederskindje was geweest maar hij had in ieder geval een speciale band met haar gehad.
“Ik was je achterna gereisd, Trelb, om in de archieven de waarheid van onze ouders te ontdekken. Ik vond dat je daar recht op had nu je… nou ja… weinig kans op overleven hebt.”� Dapper onderdrukte ik een snik. Mijn vader trok me nog dichter tegen zich aan.
“Daar ontmoette ik een heel leuke jongen wiens hart ik ondertussen heb gebroken en met hem heb ik ons dossier gevonden. Het nieuws bleek afschuwelijk te zijn maar toch vond ik nog steeds dat je er recht op had. Nu ben je er alleen op een andere manier achtergekomen.”� Ik grinnikte weemoedig door mijn tranen heen.
“Dank je, Charte.”� Hij leek oprecht dankbaar en ik voelde me stilletjes tevreden. Maar hoe moesten we nu verder? Toen ik Trelb achterna reisde, was mijn eerste prioriteit om het Capitool voor schut te zetten maar toen ik eenmaal zo dichtbij een ontmoeting met Trelb bleek te zijn maakte ik daarvoor alle plaats in mijn hoofd. Nu voelde ik zowel mijn vaders als mijn broers lichaamswarmte tegen mijn dijen aan en opeens voelde ik weer dezelfde strijdlustigheid die ik toen op het perron van district zeven had gevoeld. Mijn reis was namelijk nog niet klaar. Het Capitool moest nog boeten. Voor wat ze het gezin Defloren aan hadden gedaan. Voor Trelb. Voor mijn moeder. Voor mijn vader. Voor mij. Ik moest de inwoners van het Capitool laten zien dat het Capitool niet zo heilig was als ze altijd hadden gedacht. Ik had weer wat om voor te vechten. En zo zou ik dan ook ten onder gaan. Nu nog een plek vinden waar ik alle inwoners in een keer mee bereikte. Iets waar ze allemaal naar keken.
*
Opeens klonk er een zwaar gebonk op Hesters kamerdeur. Hester zelf was ondertussen al naar Trelbs kamer verkast. Ze gunde ons de weinige privacy die er te geven was.
“Maak de deur open!”�
Maar we hielden onze adem in.
“Openmaken!”�
Het waren Vredebewakers en ze klonken bloedserieus. Een bang voorgevoel bekroop me en ik keek in paniek naar mijn vader. Alsjeblieft, laten ze ook hem niet van mij afpakken.
De deur kraakte onder het gewicht van de drie mannen in de steriel witte pakken en algauw gaf deze zijn strijd op en brak uit zijn scharnieren. Briesend van woede schoten hun ogen door de kamer. Een bang hoopje mensen was het laatste dat ze hadden verwacht aan te treffen maar in vlug overschakelen waren ze getraind en de grootste van de drie zette een stap naar voren en sprak met plechtige doch dringende stem:
“Avox 4600. Wij arresteren u bij dezen op verdenking van het contact zoeken met twee van onze gerespecteerde tributen. Alles wat u nu zegt, kan later in het proces als bewijsmateriaal tegen u gebruikt worden.”�
De andere twee mannen die ondertussen al mijn vader vastgegrepen hadden, moesten lachen om die grap. De smeerlappen. Hierna wendden ze zich tot Trelb die verwoedde pogingen deed om onze vader te bevrijden.
“Trelb Defloren en Hester Prugel. Gerespecteerde tributen. Het Capitool heeft besloten jullie actie voor deze ene keer te negeren en jullie er met een waarschuwing af te laten komen. Wel worden jullie nu door mij overgeplaatst naar een andere afdeling van dit gebouw. Als jullie mij rustig zonder onrust te veroorzaken willen volgen, zal er niets met jullie gebeuren.”�
Hester Prugel? Mijn hart kalmeerde. Ook zij dachten dat ik Hester was en al helemaal nu ik in haar tributenkleding rondliep.
Trelb stapte met een aanvallende houding naar voren.
“Wat gebeurt er met va… deze Avox? Het is niet zijn schuld. Wij spraken hem aan. Voer ons maar af.”� Hij stak dapper zijn armen naar voren en knikte me toe. Speel het spelletje mee, leken zijn ogen te seinen. Ze zouden mij niets aandoen omdat ze dachten dat ik Hester was (lang leve onze gelijkenis!) want die tributen mochten ze pas iets aandoen in de Arena en daar moesten ze puntgaaf aankomen. Vader keek trots naar Trelb. Hij gedroeg zich zo moedig, zo beschermend. Meer kon een vaderhart niet wensen.
“Dat is onze zaak. Breekt u uw hersenen daar maar niet over. Er zal voor hem gezorgd worden.”� Er kroop een onheilspellende toon in de donkere stem van de vredebewaker en Trelb slikte ongemakkelijk, toch bleef hij zeker van zijn zaak en stond net op het punt om de bewaker aan te vliegen toen vader zijn blik ving en hem via lichaamstaal iets probeerde duidelijk te maken.
Het gaf niet. Hij was trots op zijn dochter en op zijn zoon. Dat hij ze ooit nog een keer zou mogen ontmoeten en kunnen zien dat ze gezond waren, was al meer dan hij ooit voor had kunnen hopen. Het was goed. Hij verlangde naar het einde, zijn hereniging met zijn vrouw. Hij glimlachte berustend naar mij. Ik beloofde hem een ding. Ik zou mijn ouders wreken. Wat er dan ook tussenkwam.
Nog een paar vriendelijke en geruststellende blikken werden gewisseld en toen werd hij afgevoerd, waarna we hem nooit meer zouden zien.

Reacties: