FanFic.nl

A butterfly with black wings || Spencer Reid

#OO7

De eerste keer dat ik me echt té slecht voelde om te gaan werken ging ik toch, omdat ik mijn patiënten niet teleur wilde stellen, maar vandaag lukte het echt niet. Het voelde alsof ik elke voet die ik zette te veel was. Hoewel ik me volledig aangekleed had en klaar was om te gaan lukte het me niet meer om weg te gaan. Elke stap die ik buiten probeerde te zetten voelde verkeerd. Mijn voeten wilden niet meer en brachten me gewoon weer naar een veilige haven, naar huis. Ik sloot de deuren achter me, draaide alles op slot en probeerde niet te denken aan de mannen die nog steeds verschenen. Tegenwoordig verschenen ze steeds vaker en vaker en werd ik banger en banger.
Vrienden kon ik niet om hulp vragen en voor medicijnen zou ik naar een psycholoog moeten, wat vrij confronterend was, psycholoog zijnde. Mijn trots stond een beetje in de weg, een beetje enorm veel. De enige waar ik naar kon gaan, was ergens waar niemand me kende en ik gewoon kon praten met een psycholoog zonder zelf te vermelden dat ik er een was, maar dat kon ik niet doen, aangezien het te snel, te duur zou gaan worden en ik niet echt zin had in tips die ik mezelf ook zou kunnen geven, nog een keertje aan te horen, bovendien had ik alle tips al gebruikt en leken ze geen van allen te werken. Het voelde ook zo gek, weten dat er iets mis is, maar het niet willen horen of niet willen zien. De enige die ik misschien kon bellen was die ene, vriendelijke BAU agent, die me zijn kaartje gegeven had en gezegd dat ik altijd mocht bellen als er iets was waar ik over wilde praten. Ik had zijn nummer al duizenden keren ingetikt, om daarna de hoorn weer op de haak te leggen en het zo maar te laten. Het voelde zo raar om hem om hulp te roepen, zeker omdat het duidelijk was dat hij niet echt volledig in orde was.
Ik besloot om het maar te laten en legde de telefoon op de haak. Het had geen zin. Bovendien zou hij me toch waarschijnlijk niet kunnen helpen. Ook hij zou me naar een psycholoog sturen, die me gewoon medicijnen voor zou schrijven en me niet helpen.

Uiteindelijk raapte ik al mijn moed bij elkaar en stapte in de wagen om naar de dokter te gaan. Die zou vast wel iets kunnen voorschrijven, waardoor ik me beter zou voelen. In het slechtste geval zou hij me doorsturen naar de psychiater, die me waarschijnlijk ook weer medicijnen zou geven. Als ik echt wilde, kon ik ook mezelf medicijnen voorschrijven. Xanax voor de angst en een middel zoals Temazepan om te kunnen slapen. Het enige spijtige was dat ik een voorschrift zou moeten hebben voor beiden en niet meteen papier had liggen om het op te kunnen schrijven. Ja, ik zou misschien online de medicijnen kunnen bestellen, maar dat zou sowieso te duur zijn.

Binnen zat er niemand, dus kon ik gemakkelijk binnen.
"Hallo," zei de vrouw vriendelijk en schudde mijn hand.
“Hallo,”� mijn stem klonk al even mierzoet als de hare. Het was verbazend hoe iemand zijn gedrag kon bewerken, aanpassen als die het echt wilde. Het duurde een tijdje voor ik het echt zou gaan kunnen, voor ik iemand in de ogen zou kunnen kijken en kunnen zeggen dat het echt goed met me ging, terwijl ik vanbinnen, stilletjes aan kapot ging, in stukjes brokkelde en keer op keer een mes in mijn hart gestoken kreeg.
“Waar kan ik je mee helpen?”�
“Zou u me aan twee medicijnen kunnen helpen? Xanax en Temazepan,”� vroeg ik vriendelijk en wierp haar mijn hartelijkste, vriendelijkste glimlach toe ik die ik maar toewerken kon. “Normaal zou ik naar mijn eigen dokter gaan, maar die is voorlopig op vakantie en de medicijnen zijn erg dingend nodig.”� Ze keek me met twijfel in haar ogen aan. Het was duidelijk dat ze er niet happig op was om me de medicijnen te geven. “Ik kan normaal binnen twee weken weer naar de dokter gaan waar ik normaal ga, maar nu heb ik de medicijnen echt dringend nodig.”�
“Ik kan ze je niet voorschrijven, zonder je enkele vraagjes te stellen en dat weet je denk ik zelf ook vrij goed. Jou dokter zal je waarschijnlijk dezelfde vragen gevraagd hebben, maar goed.”� Langzaam vroeg ze me honderdduizenden dingen. Op de meeste dingen had ik een pasklaar antwoord, maar het was meestal ook wel de waarheid. De vrouw zou me toch nooit meer terugzien, dus zou ik geen moeite moeten doen om te liegen.
“Ik zal ze je eenmalig voorschrijven,”� zei ze, duidelijk nog steeds niet zeker,”�maar ik raad je aan om nog een keertje te wikken en te wegen of je niet kan stoppen met Temazepan. Het is niet meteen een extreem krachtig medicijn, maar we verslavend. Neem het met mate en zeker niet elke dag. Misschien een keer per week zou veilig zijn.”� Ik knikte begrijpend, waarna ik haar mijn naam liet invullen en de andere benodigde gegevens.
“Ik begrijp het. Erg bedankt,”� zei ik, na het betalen van de belachelijk hoge prijs die ik moest betalen, gewoon om erg simpel enkele vraagjes te krijgen.
“Olivia?”� riep ze me nog na nadat ik de deur al uitgestapt was.
“Ja?”�
“Ik raad je toch aan om een psycholoog of psychiater op te zoeken. Hulp te zoeken. Je weet nooit of het zo ook kan opgelost worden.”�
“Ik ben zelf een psycholoog!”� riep ik haar toe, waarna ik in mijn wagen stapte en wegreed, naar de apotheek, waar ik mijn medicijnen kreeg die me hopelijk verlichting zouden kunnen brengen.

Reacties: