FanFic.nl

The Story Of Isabella

Chapter 04: Professor Luke Matthew vs professor Loran Blake

Ik liep glimlachend naar de volgende les met Grace. Heel toevallig was daar professor Blake aanwezig. Het was echt alsof hij ons achtervolgde soms. Dat hij wist welke les onze volgende les was. Ik vond het niet echt prettig, maar nu begreep ik hem beter dankzij mijn vampierkrachten. Dat keurde wat hij deed nog niet goed, maar ik begreep hem en dat was dan tenminste een ding. Geweldig hoor scheikunde hebben we nu en we moesten ons ook nog langs Loran Blake een weg vinden. Zucht. Kan die man nou nooit ons eens met rust laten. Hij is notabene een professor! ‘Grace zullen we heel onzichtbaar zijn op dit moment, kijk daar komen Nora, Claire, Hammeth en Dede aan, laten we ons onzichtbaar daar tussen mengen. ‘Heej Nora’, zei Grace en ze deed net alsof ze heel overenthousiast was om Nora te zien terwijl we het beide absoluut niet waren. Nora was haar krengerigheid nog niet verloren toen ze haar maagdelijkheid aan Loran Blake verloor en daarna keihard gedumpt werd. Dat maakte haar niet aardiger zodat ze haar les heeft geleerd, nee dat maakte haar nog krengeriger. Maar ik had medelijden met haar gekregen sinds ik niet alleen mijn gevoelens beter voelde, maar ook dat van anderen. Ik glimlachte beleefd naar Nora. ‘Sinds wanneer zijn jullie blij om me te zien, jullie zijn nooit blij om me te zien, maar eh sorry voor je verlies Isabella’, zei Nora en ik zag aan haar dat ze het meende. Maar daarna ging ze weer over op haar bitchy zelf. ‘Ik weet niet wat ik gedaan zou hebben als ik de enige overlevende was van mijn hele familie, waarschijnlijk zelfmoord plegen, maar zelfs dat durft deze lafaard niet’, zei Nora en ze wees naar mij. Grace deed woedend haar mond open om te reageren, maar ik stootte haar aan. ‘Ze is het niet waard’, zei ik fluisterend. Ik wilde bijna zeggen “ik ben dood kreng”�, maar dat deed ik nog net niet. ‘Goed, laten we maar gaan met z’n tweeën het is al erg genoeg dat we miss bitchy tegen komen, waarom hebben we ook alweer hoi gezegd Isabella? Hmm ik weet het eigenlijk niet meer’, zei Grace. ‘Honestly ik ben het zelf ook vergeten’, zei ik. ‘Dat weet ik, dus laten we maar gaan waar heen moeten, miss bitchy is veel te bitchy om ook maar een woord mee te wisselen’, zei Grace hard genoeg zodat miss bitchy het kon verstaan. ‘Stomme trut’, zei Nora nog net zodat wij het konden horen. ‘Wat zei je daar!’, zei Grace en ze schreeuwde het bijna. ‘Nora kan je niet je opmerkingen voor jezelf houden’, zei Loran die het opving. Ik gaf Nora onbedoeld (of juist bedoeld) een klap recht in haar gezicht. Ik hield het niet meer. Ik kon er niet meer tegen, tegen Nora en haar vriendenclubje dat altijd met haar mee liep. Ik mocht Claire altijd wel, tot ze met Nora om ging. Ze wist dat ik een hekel aan haar had, maar ze was toch nieuwsgierig en is overgelopen naar Nora. Ik zag vaak aan haar gezichtsuitdrukking dat ze het niet leuk vond om die dingen dat ze tegen mij gingen zeggen, maar dan moet ze maar niet overlopen. Ze moet voor zichzelf kunnen zorgen. ‘Isabella’, zei Loran geschrokken. 'Ja, ik ben het zat, Nora Jones moet zich niet zo belachelijk opstellen, iemand moet haar een keertje de les leren en als dat niemand anders wil doen dan moet ik dat doen’, zei ik woedend en ik liep de klas in. ‘Na school in mijn kantoor’, fluisterde Loran fluisterend. Ik glimlachte breed naar Nora en boog sarcastisch voor haar. ‘Alles naar wens mevrouw Jones’, zei ik en ik liep naar mijn plek naast Grace die me met open mond aan staarde. ‘Dat was goed’, zei ik tevreden. ‘Dat was niet goed, dat was geweldig’, zei Grace met open mond. ‘Je was geweldig echt geweldig’, zei Grace nogmaals. ‘Dankjewel’, zei ik glimlachend. ‘Kom op Grace’, zei de leraar scheikunde.
We zaten uren te luisteren leek het wel. Het was echt verschrikkelijk om scheikunde te hebben van de saaiste leraar ooit te hebben. ‘Ik wilde dat de les voorbij was’, fluisterde ik. ‘The same’, zei Grace glimlachend. En dan ten langen leste was de les voorbij. Eindelijk. Toen hadden we les van Luke Matthew.

‘Hallo dames en heren, ik ben Luke Matthew en ik ben jullie nieuwe leraar tevens spetter van de school Engels’, zei Luke glimlachend. Iedereen lachte. Het was duidelijk dat de klas meteen Luke mocht. ‘Superspetter’, zei ik hardop. Iedereen lachte nog harder. ‘Heej de slimmeriken zitten bij mij in de klas’, zei Luke met een knipoog. Grace en ik lachte en Nora keek zuur voor zich uit. We genoten van de les en het was de leukste les tot nu toe. Na alle lessen ging Grace naar huis en ik moest nog even langs Loran Blake.
‘Loran’, zei ik en ik klopte op zijn deur. ‘Binnen’, zei Loran. Daar zat hij, nog knap als altijd. ‘Heej hoor eens, sorry van de klap die ik Nora gaf’, zei ik. ‘Dat is niet wat ik wilde zeggen. Ik vond echt dat je het geweldig doet’, zei Loran. ‘Dankjewel Loran’, zei ik zuchtend. ‘Ik stuurde je alleen maar naar mijn kantoor zodat het leek alsof je gestraft wordt’, zei Loran. ‘Bedankt Loran’, zei ik oprecht dankbaar. ‘Vrienden’, zei Loran vriendelijk. ‘Op een voorwaarde’, zei ik. ‘Die kan ik misschien wel raden’, zei Loran grijnzend. ‘Dat je niet meer met de leerlingen het bed in duikt tenzij je echt verliefd bent’, zei ik. ‘Ik ben verliefd op een leerling’, zei Loran en hij zuchtte diep. ‘Nou’, zei ik vragend. ‘Op Grace Summer’, zei Loran. ‘Dan heb je mazzel, zij is ook verliefd op jou en ik heb gezegd dat ze je nog een kans moet geven terwijl ik die eerst de kop in heb gedrukt’, zei ik. ‘Heel erg bedankt’, zei Loran en hij meende het echt. ‘Dan ga ik nu naar huis’, zei ik. ‘Ja tot morgen weer’, zei Loran. ‘Tot morgen’, zei ik en ik liep zijn kantoor uit en botste tegen niemand minder dan Luke Matthew op. ‘Luke’, zei ik opkijkend. ‘Isabella, wat doe jij hier zo laat nog’, zei Luke. ‘Oh studeren je weet wel’, zei ik nonchalant. ‘Je werkt veel te hard’, zei Luke glimlachend en hij streek mijn zwarte haar achter mijn oren. ‘Je bent prachtig van jezelf, verander dat niet nu je door zo’n moeilijke tijd hebt’, zei Luke. ‘Oh eh bedankt’, zei ik glimlachend. En toen boog Luke zich langzaam voorover en kuste me voorzichtig op mijn lippen. Ik deed mijn ogen dicht en genoot van de kus.

Ik zwijmelde de hele dag door. Grace vroeg een aantal keren wat er was. Maar ik kon het haar nog niet zeggen. Niet nu het zo pril was en nog niet echt, denk ik tenminste. Maar ik was wel een stuk vrolijker dan dat ik een tijden was geweest. Ik had in geen tijden zo veel meer geglimlacht als dat ik nu deed. Ik wilde maar dat het altijd zo was en zo kon blijven, maar ik wist dat dat niet kon. Maar het maakt mij niet uit, nu ga ik even niet aan de toekomst denken, daar heb ik nog tijd zat voor. Alle tijd. ‘Heb je het gehoord, er komt een nieuw meisje bij ons in de klas’, zei Grace. ‘Oh ja, hoe heet ze?’, vroeg ik. ‘Nathalie Briggs’, zei Grace. ‘Nathalie hmmm, waar ken ik die naam van?’, vroeg ik. ‘Ze is de dochter van de sheriff’, zei Grace. Ik grijnsde. ‘Ze weet niet waar ze aan begint’, zei ik. ‘Nee dat denk ik ook niet’, zei Grace. ‘Montana is niet zo groot dus het zou wel al snel de ronde doen’, zei ik. ‘Dat zou wel, maar ik wil wel dat ze zich welkom voelt’, zei Grace. ‘Ja, maar ik wil niet dat ze tussen ons in komt’, zei ik eerlijk. ‘Dat doet ze echt niet, we zien al snel genoeg of ze een verwend nest is van de sheriff of dat ze moeite heeft met aanpassen omdat ze de sheriffs dochter is’, zei Grace. ‘Ik dacht dat ik degene die nieuwe krachten had’, zei ik lachend. ‘Ja, ik hoop dat je nog nieuwe krachten hebt, dat zou cool zijn’, zei Grace. ‘Nou ik weet het niet’, zei ik. ‘Kom op, waar is je gevoel van avontuur gebleven’, zei Grace opgewonden. ‘Eh hallo een vampier zijn is al een heel avontuur’, zei ik. ‘Sorry zo bedoelde ik het niet’, zei Grace. ‘Begrijp ik hoor, maar voor mij is het allemaal nog even wennen, mijn 1e weekend als vampier zit er net op, ik ben nog niet eens een volle week een vampier en ik ontdek nu al dat ik meer voel dan jullie mensen’, zei ik. ‘Jullie mensen’, zei Grace lachend. ‘Ja, hoe moet ik jullie anders noemen’, zei ik. ‘Eh ja je hebt een punt’, zei Grace. We lachte tot we er buikpijn van kregen. ‘Kom op’, zei ik en ik trok haar overeind. ‘Je kan toch ook gewoon vragen of ik mee ga’, zei Grace mopperend. ‘Kom we gaan uitzoeken of ik nog meer coole Twilight krachten heb’, zei ik. De diepe donkere nacht was verschenen en ik voelde dat de dag voor mij aanbrak. Ik moest naar buiten. ‘Maar het is diep in de nacht, ik mag vast niet van mijn moeder zo laat nog buiten zijn, het is 11 uur ’s avonds’, zei Grace. ‘Ben je altijd zo braaf’, zei ik lachend. ‘Ja eigenlijk wel’, zei Grace en ze keek een beetje zuur. ‘Kop op, het kan echt geen kwijt, je moeder weet dat ik een vampier ben en ik ben een nachtwezen’, zei ik. ‘Cool toch’, voegde ik eraan toe. ‘Twilight he zei je’, zei Grace en ze stond op en trok haar jas aan. ‘Waar gaan jullie heen’, zei Kate de moeder van Grace toen ze ons naar beneden zag komen. ‘De nacht roept me’, zei ik. Ik had een gevaarlijke schittering in mijn ogen dat gelukkig Kate niet zag. ‘Grace wat ga je doen buiten’, zei Kate. ‘Met Isabella naar buiten, ik ben veilig bij haar hoor’, zei Grace. ‘Dat is waar, maar sneak niet zo het huis uit oké, jullie benemen mij de adem joh’, zei Kate. ‘Oké kop op Grace de nacht roep, voel je het niet’, zei ik en ik nam een sprong en was buiten. De wind woei door mijn zwarte haren. Ik voelde me bevredigend, maar nog niet genoeg. Ik glimlachte breed. ‘De nacht is van mij’, siste ik. Grace keek een beetje bang. ‘Kom op Grace niet zo bang zijn, het is niet dat ik je ga opvreten of zo’, zei ik. ‘Dat is waar’, zei Grace en buiten was ze. Kate keek ons bezorgd na. Ik wilde niet zo angstaanjagend overkomen hoor, begrijp me niet verkeerd, maar ik vond het geweldig om zo te zijn. ‘Ik wilde je niet bang maken daarnet hoor, maar ik voelde het gewoon aan me trekken’, zei ik. ‘Ik begrijp het’, loog Grace. ‘Je liegt, je begrijpt het niet’, zei ik en ik haalde mijn schouders op. Ik boog mijn schouders en sprong in een boom. ‘Heej wacht op mij, ik kan niet zo hoog’, zei Grace. ‘Sorry, dit is iets wat ik alleen moet doen’, zei ik. ‘Maar je vroeg me net nog mee’, zei Grace. ‘Ik moet dit doen, je begrijpt het niet en je zou het misschien ook niet meteen begrijpen zoals ik het doe’, zei ik. ‘Maar ik wil het begrijpen’, zei Grace. ‘Het hoeft niet’, zei ik en ik sprong van de ene tak op de andere tak, het leek wel alsof ik zweefde. Het was zoals Twilight. Gebaseerd op een waar verhaal. Mijn verhaal.

Ik glimlachte breed dit was het beste wat me ooit was overkomen. Vampier zijn, had dat niet gekund toen ik nog gewoon bij mijn familie was. Maar goed, kijk niet terug op het verleden. Richt je nu op de toekomst. Plotseling zag ik rechts van me iemand precies hetzelfde doen als ik. Het was Nathalie de dochter van de sheriff. ‘Psst, Nathalie’, zei ik en ik riep naar haar met behulp van de nacht. Nathalie keek verschrikt op en ze viel bijna uit de boom waar ze in klom net als ik. ‘Ben je ook?’, vroeg ik. ‘Een vampier, ja’, zei Nathalie om een een of andere reden mochten we elkaar meteen. Misschien kwam het door het feit dat we beide vampiers waren. Ik wist het niet, maar het voelde vertrouwd. Alsof we elkaar al jaren kende, dat was ook zo, maar niet echt kennen. ‘Wanneer ben jij er een geworden?’, vroeg Nathalie. ‘Net eigenlijk, een weekend geleden’, zei ik een beetje somber. ‘Oh wat een stomme vraag’, zei Nathalie en ze sloeg haar handen voor haar mond. ‘Zijn er nog meer zoals ik?’, vroeg ik. ‘Ja natuurlijk we zijn er allemaal, maar we zijn er ook weer niet, er is een nachtschool waar ik af en toe naar toe ga’, zei Nathalie. ‘Maar waarom ga je dan nu naar de dagschool’, zei ik. ‘Omdat ik geen argwaan moet wekken’, zei Nathalie. ‘En je vader de sheriff?’, vroeg ik. ‘Die weet het dat ik een vampier ben en hij houd alsnog van me zoals ik ben. Ik heb een geweldige vader en ik wilde alleen maar dat mijn moeder er net zo over dacht’, zei Nathalie. ‘Hoe ben jij dan een vampier geworden?’, vroeg ik. ‘Het is misschien heel raar, maar ik herinner het me niet zo goed meer’, zei Nathalie en ze pijnigde haar hersens om nog eens in het verleden te kijken. ‘Ik ben nu eigenlijk al 26, maar ik zie er nog jong uit voor mijn leeftijd he’, zei Nathalie lachend. We lachte. We begrepen elkaar. Dat kon je niet van veel mensen zeggen.

‘Het was een beetje een donkere avond, de langste van het jaar weer, we gingen richting de zomer’, zei Nathalie. ‘Er was een vampier, een heel lekker ding trouwens die me beet, plotseling zonder enige waarschuwing. De vampier was zelf net gebeten en was nog een beetje losgeslagen en verlangde naar bloed en ik was op de verkeerde plek op de verkeerde tijd’, zei Nathalie. ‘Hoe heb je je vader het verteld?’, vroeg ik. ‘Ik heb het hem gewoon gezegd en laten zien, net als mijn moeder, maar die rende gillend weg en is nooit meer teruggekomen, mijn vader zegt dat ze ergens in South Carolina zit ver weg van mij en van hem, maar mijn vader vind het niet belangrijk genoeg om van mij gescheiden te zijn’, zei Nathalie. ‘Wat een geweldige vader heb jij, mag ik hem ontmoeten, ja natuurlijk heb ik hem al een keertje ontmoet, maar ik bedoel natuurlijk echt ontmoeten’, zei ik. ‘Ja natuurlijk, je mag hem nu wel ontmoeten’, zei Nathalie. We klommen beide uit de boom en rende zo snel als de wind. ‘Echt Twilight!’, riep ik. ‘Ja en wacht maar af, je kan nog veel meer dan hard rennen zonder dat je het voelt in je benen of in je buik’, zei Nathalie. Nathalie bleef plots stilstaan. Ik botste keihard tegen haar op. ‘Sorry, ik weet nog niet echt hoe ik moet remmen’, zei ik. ‘Geeft niets, maar daar is de creap die me gebeten heeft’, zei Nathalie en ze klom in de boom op de voet gevolgd door mij. Ik keek over de schutting heen. ‘Dat is professor Matthew’, zei ik verschrikt. ‘Je kent hem?’, vroeg Nathalie en ze keek me verschrikt aan. ‘Ja hij is mijn nieuwe leraar Engels en ik weet nog niet zeker of hij mijn vriendje is, hij heeft me nog geen paar uur geleden gekust’, zei ik nog zwijmelend. ‘Blijf bij hem uit de buurt’, zei Nathalie. ‘Maar Nath, je zei zelf dat hij toen nog een nieuwe vampier was, net als ik, zou je dan niet ook bij mij uit de buurt moeten blijven’, zei ik. ‘Daar heb jij gelijk in, nou ik adviseer je voorzichtig te zijn als je bij hem in de buurt bent’, zei Nathalie. ‘Ik ben voorzichtig oké, maar je moet begrijpen dat ik dit vampiergedoe niet al te veel mijn leven in de war laat schoppen, wat trouwens al in de war is geschopt, maar niet door het vampier zijn. Nee dat is niet het probleem, ik moet wreken voor mijn ouders en mijn zusjes Marybella en Annabella’, zei ik. ‘Jij heet toch Isabella Hartley, ja van de Hartley case’, zei Nathalie. ‘Je bent aardig op de hoogte van het nieuws merk ik’, zei ik bot, maar ik bedoelde het niet bot. ‘Je hebt nog een hoop te leren, de nachtschool is niet zomaar een school, het is een vampierschool waar je leert omgaan met je krachten, je moet er ook heen gaan, je laat je registreren als vampier en dan kunnen ze je allerlei hulpmiddelen geven, bijvoorbeeld verschillende paspoorten voor verschillende staten en werelddelen’, zei Nathalie. ‘Is dat wat jij gedaan hebt?’, vroeg ik. ‘Ja dat is wat ik gedaan heb, ik was eerst heette ik Madeleine Briggs’, zei Nathalie. ‘Hoe moet ik je nu noemen nu dan?’, vroeg ik. ‘Gewoon Nathalie Briggs, want dat is mijn naam’, zei Nathalie. ‘Oké’, zei ik en we keken nog een keertje naar Luke Matthew. Mijn hart maakte een sprongetje toen hij plots voor ons stond. ‘Nathalie en Isabella, interessante combinatie’, zei Luke. ‘Waar is Grace?’, vroeg hij. ‘Thuis’, zei ik en ik sprong met een sierlijke sprong uit de boom. ‘Wat waren jullie aan het doen boompje klimmen, dat doe je op de peuterspeelzaal’, zei Luke. ‘Luke ze weet het al, ze is er eentje’, zei Nathalie verveeld. ‘Jep, ik ben een vampier’, zei ik. ‘Oh ja en ik weet dat jij er ook eentje bent’, zei ik. ‘Gelukkig dat je het van me weet, nu hoeven we geen geheimen meer voor elkaar te houden’, zei Luke en hij meende het oprecht. ‘Mijn taak is om je naar De Nachtschool te brengen’, zei Luke. ‘Ben je mijn mentor of zo, nee ik ga naar Nathalies vader de sheriff van de stad’, zei ik. ‘Ben je doof, je gaat naar De Nachtschool’, zei Luke en hij speelde met een van mijn ravenzwarte haarlokken. ‘Je moet naar De Nachtschool gaan’, zei Nathalie en ik zag ook in haar ogen dat het echt moest. ‘Maar waarom moet dat allemaal meteen en hier en nu, mag ik het niet op mijn tijd doen’, zei ik. ‘Je mag zelf beslissen of je naar De Nachtschool gaat of dat je op de universiteit blijft, maar ik denk al dat ik weet wat je gaat beslissen en dan mag je vrijwillig ’s avonds naar De Nachtschool gaan als je wilt, maar als je het op je eigen tijd wilt doen dan kan niemand iets voor je doen’, zei Luke. ‘Maar is het dan niet vee logischer dat ik het op mijn eigen tijd ontdek dan dat iemand zoals, sorry jullie me brengt, brengt dat dan niet de hele vampiergemeenschap in gevaar’, zei ik. ‘Je bent echt een slim meisje, maar nee dat doet het niet, we moeten allemaal een vampier begeleiden naar De Nachtschool’, zei Luke. ‘Oké, ik ga wel mee, maar ik blijf op de universiteit’, zei ik. ‘Dat dacht ik al, dag Nathalie’, zei Luke. ‘Luke’, zei Nathalie zuur en ze keek hem kwaad aan.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.