FanFic.nl

Trespassing

[3] Pop That Lock

Twee weken later klopte Jean later dan normaal op de deur van de bar. Hij was in de donkere straten op zoek geweest naar Robbie, die hij sinds hun filmnacht niet meer gezien had. De week daarvoor had hij de hele nacht gewacht, eerst in de bar maar toen die sloot was hij buiten gaan zoeken.
Het had niet mogen baten: de jongen leek van de aardbodem te zijn verdwenen en had Jean achtergelaten met een groot, allesverzwelgend zwart gat op de plek waar zijn hart had moeten zitten.
Vermoeid ging hij aan de bar zitten waar hij een drankje bestelde, om zijn ellende weg te drinken. Hij ging overeind zitten om te kunnen drinken toen hij vanuit zijn ooghoeken een hoodie zag. Meteen draaide hij zich om, zoals hij die twee weken de hele tijd al had gedaan bij het zien van zo’n trui. De teleurstelling die hij onbewust inmiddels toch verwachtte bleef uit en maakte plaats voor een gevoel als dat van een extra trede nemen op een trap. Was hij nu ook al aan het hallucineren? Hij stond op, liep op de jongen, die met zijn rug naar hem toe had gezeten af en pakte hem bij zijn arm.
De jongen draaide zich om. Het was hem, Jean voelde tranen achter zijn ogen prikken en wist niet goed of hij de jongen moest slaan of platknuffelen en bleef dus maar gewoon staan. “Fuck you,”� wist hij uiteindelijk uit te brengen. “Waar was je? Ik bedoel: ja, ik weet dat je me niks verschuldigd bent en dus geen verantwoording af hoeft te leggen, maar fuck you.”�
“Je bent laat, ik zat hier al een paar uur op je te wachten,”� bracht de jongen zachtjes uit. “Maar in ieder geval ook leuk om jou te zien.”�
Jean stamelde maar wat, trok de jongen vervolgens overeind en besloot om toch maar op het knuffelplan over te gaan. “Fuck you, ik heb je lopen zoeken, de hele avond, maar je was nergens. Ik dacht dat ik je kwijt was… en waar was je vorige week?”�
“Ik was niet nergens, ik was hier,”� grinnikte de jongen.
“Vorige week niet."
“Vorige week kon ik niet. Ik had het willen zeggen maar ik hoorde het pas later die week, en ik ben bij je huis geweest maar je was er niet.”�
“Geeft niet. God, ik ben zo’n verschrikkelijk emotionele kutnicht. Sorry.”�
“Ssh.”� En daar stonden ze: in een bar vol met feestvierende homo’s en lesbiennes, waar ze eigenlijk amper opgemerkt werden, doordat met het hoge gehalte dramaqueens zulke scènes geen uitzondering waren.

Een week later zaten de jongens weer in de bar. Tot hun eigen verbazing waren ze de week ervoor gebleven tot sluitingstijd om vervolgens noodgedwongen afscheid te nemen. Jean had een zucht van opluchting geslaakt toen hij Robbie weer zag zitten - dat die eerder was verbaasde hem, hij was zo vroeg mogelijk gekomen - en had de hele avonds niets anders gedaan dan glimlachen.
Robbie leek echter meer in zichzelf getogen te zijn. Nu was hij dat altijd wel een beetje, maar toch stoorde het Jean. Een paar keer had hij gevraagd of er iets aan de hand was, maar steeds had Robbie het ontkend, dus hij besloot om er maar over op te houden.
Er hing een stilte tussen de twee. Geen ongemakkelijke, gewoon een we praten nu niet, dus zijn we stil-stilte. Jean was, wederom, degene die hem verbrak. “Robbie?”�
“Ja,”� antwoordde de ander, opkijkend van zijn glas cassis.
“Laten we dansen.”�
Robbie keek de andere jongen aan, beet op zijn lip en keek weer weg. “Nhm.”�
“Kom op.”� Jean pakte zijn hand en trachtte hem overeind te trekken, maar de jongen bleef zitten. “Wat is er?”� vroeg hij zacht.
“Ik kan niet dansen.”�
“Wat is dat nou voor cliché? Tuurlijk kun je dansen, iedereen kan dansen!”�
“Dat is ook een cliché. En nee, ik kan het niet, echt niet.”�
“Heb je het ooit geprobeerd?”�
“Natuurlijk.”�
“Wanneer?”�
“Een tijdje geleden.”�
“Langer of korter dan laten we zeggen… zes maanden?”�
“Langer.”�
“Dan weet je het dus niet, misschien heb je in die tijd spontaan dansen geleerd, en zo niet, dan leer ik het je.”�
“Maar ik zit hier prima. Ga jij maar dansen.”�
“Toe nou, alsjeblieft, Robbie.”�
“Puppieoogjes hebben geen effect op mij.”�
“Leuke jongens wel? Oké, ik weet het goed gemaakt: we gaan dansen, één nummer maar, en dan gaan we hier weer zitten, of voor mijn part bij mij film kijken of wat dan ook, jij mag in elk geval kiezen wat we de rest van de avond gaan doen, goed?”�
Robbie zuchtte. “Oké, zolang je maar niet klaagt over pijnlijke tenen of eventuele gebroken botten.”� En hij sloeg het laatste restje van zijn drankje achterover.
“Dat zal wel meevallen.”� Met een glimlach op zijn gezicht en zijn hand in die van Robbie liep hij naar de dansvloer.
Vlak na de apocalyps waren de meeste elektrische instrumenten niet meer beschikbaar en ging men terug naar de goede oude akoestische. Zo snel als de maatschappij zichzelf weer opbouwde, zo snel kwamen de mogelijkheden voor elektronische muziek terug, maar de mensen waren verliefd geworden op de akoestische klanken en wilden niet meer anders. Ook het dansen was daardoor veranderd: de klassieke dansen raakten weer in de mode en er ontwikkelden zich moderne varianten.
Nerveus beet Robbie op zijn lip terwijl ze aan de rand van de dansvloer stonden te wachten op het volgende nummer. Die kwam al snel, veel te snel naar Robbies zin, hoewel zichzelf opvreten langs de zijlijn ook niet bepaald ideaal was. Bemoedigend glimlachte Jean naar hem terwijl ze langzaam de dansvloer op liepen aan het einde van het laatste nummer.
“Heb je ooit geschaatst?”� vroeg Jean.
Robbie knikte.
“Nou, dit is makkelijker, geloof me.”�
Het overtuigde hem niet. Gelukkig was het een langzaam nummer. Na de eerste paar maten begon hij enigszins in paniek te raken, omdat hij niet wist wat hij moest doen, maar Jean sleepte hem er doorheen en liet hen langzaam over de vloer draaien. Onzeker volgde hij zijn passen, tot hij min of meer in het ritme kwam en er een gevoel als zweven ontstond, maar dan wel zweven als op het hoogste punt van een schommel: elk moment kun je vallen.
Handig manoeuvreerde Jean naar de rand van de dansvloer aan het eind van het lied. “Wat bedoel je in godsnaam met ‘ik kan niet dansen’? Zo slecht was je niet.”�
“Het is vreemd en het voelt alsof ik elk moment kan vallen.”�
“Ik vang je wel op.”� Een lach op Robbies gezicht, niet de eerste van die avond, maar wel de meest onverwachte. “Zullen we terug?”� vroeg Jean.
Robbie keek om zich heen, pakte Jeans hand weer vast en liep terug de dansvloer op. Enigszins verbaasd liep Jean mee. “Zo, zo, je zou haast zeggen dat je het leuk vindt.”�
“Alleen als jij me opvangt.”�

Reacties: