FanFic.nl

Tortured souls - Zayn Malik

OO3

Abigail
Zuchtend liet ik mijn koffer bovenaan de trap neervallen en zakte in elkaar van de inspanning. Mijn ademhaling ging gejaagd en onregelmatig en tientallen zwarte vlekjes dansten voor mijn ogen. Even wankelde ik lichtjes en greep mijn koffer toen steviger vast zodat ik er niet zou afvallen.
“Alles oké ?”�
Geschrokken ging ik terug rechtstaan en voelde het bloed naar mijn wangen stijgen terwijl ik een beetje ongemakkelijk met mijn voeten schoof.
Nieuwe mensen leren kennen was nooit echt mijn sterkste punt geweest, zeker niet wanneer ik moe en bezweet was van het heffen van mijn koffers.
“Ja hoor.”� Ik deed een vriendelijke poging tot glimlachen en nam mijn koffer maar al vast, hopelijk begreep de persoon de hint dat ik door wilde.
“Moet ik helpen ?”�
Ik schudde mijn hoofd en begon de koffer met armen, die lichtjes trilden, al op te heffen en begon richting mijn deur te lopen. Het meisje gaf me nog een laatste glimlachende blik voordat ze de trap afliep en uit mijn zicht verdween.
Zo snel als ik kon liep ik door en duwde mijn deur, die toch al op een kier stond, verder op en liet met een tevreden zucht mijn koffer bij de andere twee vallen.
Ik draaide me om en wilde net de deur dichtdoen wanneer een gil de gang vulde.
Mijn nekhaartjes gingen overeind staan en geschrokken deed ik een stap achteruit waardoor ik over mijn koffer struikelde en pijnlijk hard op mijn rug belandde.
“Umpf.”� Ik duwde mezelf voorzichtig terug recht en wreeff over de pijnlijke plek terwijl ik mijn koffer geïrriteerd opzij duwde met mijn voet.
Een tweede gil liet me weer verstijfd staan, maar deze keer was ik wel zo slim om niet te bewegen.
Muisstil spitste ik mijn oren en ging opzoek naar nog meer verdachte geluiden, maar alles bleef stil.
Ik fronste mijn wenkbrauwen en gooide niet begrijpend mijn deur dicht en draaide hem maar voor de veiligheid op slot.
Ik had geen zin om te worden verrast door de eigenaar die zo verschrikkelijk kon gillen, en al zeker niet door de persoon die ervoor zorgde dat hij of zij zo’n onmenselijk geluid maakte.
Diep vanbinnen groeide het enorme schuldgevoel dat ik eigenlijk iets zou moeten doen. Opzoek zou moeten gaan naar de persoon in kwestie en hem eventueel helpen.
Maar in de realiteit was ik te bang om ook maar ’s nachts alleen over straat te lopen, laat staan om achter een gil aan te gaan die leek te komen van iemand die werd gemarteld.
Ik stelde mezelf gerust met de gedachte dat het vast allemaal een logische verklaring had en dat er niemand werkelijk gemarteld zou worden.
Ik bedoel, dat was toch allemaal verleden tijd. Toch ?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.