FanFic.nl

Tortured souls - Zayn Malik

OO6

3 dagen gingen voorbij.3 lange, warme dagen waarin ik niets kon doen behalve mijn hoofd af en toe optillen en smeken om water. Soms leek het alsof minuten uren waren en andere keren leek de deur nog maar net terug in het slot te zijn gevallen voordat hij al opnieuw openzwaaide.
“Wakker worden.”�
Mijn oogleden trilden en met moeite kon ik mijn ogen openkrijgen.
De persoon die voor me stond had ik nog nooit gezien en de angst op haar gezicht maakte me duidelijk dat ook zij niet hier voor haar plezier was.
“W-wat m-moet je ?”� Mijn lip trilde op een irritante manier tijdens het praten en geïrriteerd grimaste ik. Het meisje haar ogen flitsen paniekerig de kamer rond en ze boog zich toen voorzicht over me heen zodat ze de touwen kon losmaken.
De paniek in mijn buik laaide weer op en voor enkele tellen dacht ik dat ze me aan het beetnemen waren en dat dit meisje gewoon een nieuw lid van het zieke clubje was.
“Kan je rechtzitten ?”�
Ze klonk oprecht bezorgd en voor enkele seconden dacht ik dat het oké was. Dat ik eindelijk alle emoties uit me kon laten vloeien, maar ik kon me nog net inhouden.
Wat was de kans dat iemand me hier zou vinden ?
Wat had Susan nu ook alweer gezegd ?
0.
Juist geen enkele kans dus.
“Zayn ?”� De paniek klonk nu duidelijk door in de stem van het meisje en ze trok zachtjes, maar toch dwingend aan mijn arm. Kuchend duwde ik me recht en merkte onmiddellijk dat ik te zwak was om deze zithouding zonder hulp of steun voor een langere tijd dan enkele seconden vol te houden.
“Wow,rustig.”� Haar handen namen me stevig vast toen ik dreigde naar achteren te vallen en ze ging naast me op bed zitten zodat ze me beter kon vastnemen. “Wat doe je hier eigenlijk ?”�
Haar vraag klonk zo oprecht en zo vreemd dat ik niet anders kon dan lachen. Als snel kreeg mijn lach een hysterische ondertoon en niet veel later voelde ik de tranen over mijn wang stromen.
Duidelijk nog meer geschrokken dan eerst schoof het meisje een beetje van me weg, maar hield me nog wel goed vast.
“Ehm. Oké kan je staan ?”�
Ik keek haar vol ongeloof aan. Ik kon amper zitten, verwachtte ze dan echt dat ik kon staan. Mijn blik sprak duidelijk boekdelen want het meisje zuchtte en haar gezicht kreeg een bedenkelijke frons.
“Ik denk niet dat ik je kan dragen, maar als je op me leunt maken me misschien wel een kans ?”�
Ik slikte en keek van de deur terug naast het meisje voor me.
Volgens mij haalde ik de eerste 2 meter niet eens als ik moest kruipen.
Het meisje haalde diep adem en trok me zachtjes recht terwijl ze mijn rechterarm over haar schouders legde en me stevig bij mijn middel vastgreep.
Haar adem streelde mijn nek en even dacht ik dat het Kity was die me aanraakte. Ik wilde me loswurmen uit haar grip, maar dat werkte alleen maar in mijn nadeel en haar gil vulde de ruimte wanneer ik met mijn nagels haar wang openkraste.
Ik viel op de grond en wanneer ik opkeek merkte ik geschrokken op dat het niet Kity was die naast me stond. Het meisje dat voor me stond had een lelijke kras op haar wang en ik zag dat ik in mijn val enkele van haar bruine haren had meegenomen.
Met een gezicht alsof ik degene was die haar iets wilde aandoen en niet andersom deed ze voorzichtig enkele stappen achteruit terwijl ze het bloed van haar wang veegde.
“Wacht.Sorry.”�
Ik keek haar smekend aan, maar ze wandelde met haar ogen nog steeds op mij gefixeerd langzaamaan terug richting de openstaande deur.
“Je bent mijn enige hoop!”�
Ze bleef stilstaan en keek me twijfelend aan terwijl ze op haar lip beet. Uiteindelijk begon ze voorzichtig terug mijn richting uit te lopen, op haar hoede voor meer uitbarstingen.
Ik moest mezelf in de hand houden.
Ik had geen idee wie ze was of waarom ze hier was, maar een kans als deze zou ik nooit meer krijgen.
Nooit.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.