FanFic.nl

Tortured souls - Zayn Malik

OO7

Haar ademhaling werd zwaarder wanneer mijn gewicht meer en meer begon door te wegen. Ik deed mijn best om zoveel mogelijk op mijn eigen benen te steunen, maar het was gewoonweg onmogelijk.
“Nog even.”� Ik wist dat ze bemoedigend probeerde te klinken, maar haar ogen spraken boekdelen.
Het zwaarste deel moest nog komen. De trap.
Ik slikte en duwde mijn angsten opzij en besefte opeens dat ik de trap maar één keer eerder had betreden en dat was in de omgekeerde richting geweest.

Ik gilde, maar niemand hoorde me. Mijn gegil veranderde al snel in een kreet naar hulp totdat er niets meer overbleef dan een hopeloze schreeuw.
Nagels prikten pijnlijk in mijn huid en ik probeerde de personen van me af te schudden, maar door het feit dat ik niets kon zien was het nutteloos. Ik bleef worstelen met de mensen rondom me en merkte dat ik stilaan minder en minder adem kreeg. Uiteindelijk gaf ik hijgend op en voelde hoe het zweet in mijn ogen prikte terwijl met elke ademhaling er minder en minder zuurstof in mijn lichaam leek te komen.
Plots was de grond onder mijn voeten verdwenen.
Ik schreeuwde en voelde hoe 3 paar handen me uit alle macht terugtrokken en ik knalde pijnlijk hard op de grond. De zak over mijn hoofd schoof iets opzij en dankbaar ademde ik de nieuwe stroom verse lucht in terwijl ik paniekerig onder de rand van de zak probeerde te kijken om de ruimte rondom me te zien.
Een hand trok de zak onmiddellijk terug goed en de kleine glimp die ik van een gang had opgevangen was compleet nutteloos en ik had het gevoel dat ik ineen zou kunnen zakken van de angst.
Voordat ik verder kon nadenken over alles wat er aan het gebeuren was werd ik ruw rechtgetrokken en hoorde hoe mijn shirt scheurde. Inwendig kreunde ik wanneer ik me bedacht dat het Harry’s shirt was.
“Trap binnen twee stappen Malik. Zie dat je niet valt.”�
De stem was ijzig en ik knikte als teken dat ik het had begrepen, maar wist niet of dat iemand mijn reactie maar ook zag en als ze dat al deden kon het ze vast niet veel schelen.
De eerste treden waren het moeilijkst. Ik schuifelde met mijn voeten over de randjes, hopend dat ik niet zou vallen en voelde hij mijn hart hevig in mijn keel klopte. Langzaam aan ging het makkelijker en ik voelde een beetje van mijn zelfvertrouwen terugkomen. Ze waren met drie, maar dat betekende niet veel. Als ik ze kon verassen kon ik misschien ontsnappen.
Ik stopte zo abrupt mogelijk en voelde hoe de persoon naast me mijn arm geschrokken losliet wanneer de persoon die achter ons liep tegen haar opknalde.
Tevreden met het begin van mijn actie boog ik me wat voorover zodat de zak van mijn hoofd viel en merkte tevreden op dat ik in een vrij donkere gang stond. De persoon naast me probeerde me met haar twee handen vast te grijpen, maar ik zette mijn tanden in haar huid en met een gil liet ze me los.
Mijn hart flakkerde op en ik wilde me omdraaien om naar boven te rennen toen ik merkte dat de derde persoon daar nog steeds stond.
“Verkeerde keuze Malik.”�

Ik merkte dat ik trillerig ineengedoken zat terwijl de persoon naast me me probeerde te overtuigen om op te staan.
Voorzichtig keek ik op en blies mijn wangen leeg toen ik het meisje met de bruine haren zag staan.
“Kan je verder ?”� Ze scande me met een bezorgde blik en ik knikte.
Ik moest verder.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.