FanFic.nl

Tortured souls - Zayn Malik

OO8

Mijn lip bloedde zachtjes doordat ik hem voor de zoveelste keer opnieuw stuk beet.
Mijn benen konden niet meer en ik wilde het uitschreeuwen omdat deze inspanningen zoveel van me vroegen, maar ik kon niet stoppen. Niet nu.
Met één hand nam ik de trede vast en trok mezelf half omhoog terwijl het meisje me nog steeds vast had. Ook zij was blijkbaar doodop van de inspanning en haar wangen zagen rood van de warmte.
Ik wendde mijn blik af en concentreerde me op de opdracht die letterlijk voor me lag.
Nog een tiental treden en we waren er.
Mijn armspieren protesteerde zwaar en ik hoopte dat mijn hart het nog even volhield. Konden mensen niet sterven van een te harde inspanning ?
Ik schudde lichtjes met mijn hoofd en mompelde tegen mezelf dat ik mijn concentratie erbij moest houden.
“Nog zeven.”� Ik hijgde zwaar en het meisje naast me knikte terwijl ze me wat rechter trok, maar ik had de kracht niet meer om ook maar iets recht te staan dus ik trok haar gelijk weer naar beneden.
Ik keer haar aan met een spijtvolle blik en deed mijn best om het voor haar zo dragelijk mogelijk te maken, maar eerlijk gezegd was ik gewoon op.
Mijn hele lichaam was op en ik greep elke kans om volledig op iemand te steunen met beide handen.
De laatste drie treden waren eindelijk binnen handbereik en ik keek angstvallig achterom en besefte onmiddellijk daarna dat ik dat beter niet had gedaan.
De diepte verbaasde me en voor enkele seconden leek ik elk gevoel van oriëntatie kwijt te zijn en moest ik me nog meer aan het meisje vastklampen omdat ik het gevoel had dat ik anders achterover zou slaan.
“Niet.Vallen.”� Puffend zei ze de woorden en ze sleurde me half over de laatste drie treden en toen was het voorbij.
Ik rolde op mijn rug en hijgde van de inspanning en liet mijn hoofd dankbaar op de koude vloer rusten terwijl ik slikte en werd geconfronteerde met het pijnlijke gevoel van een droge keel.
Een hese lach klonk naast me en verbaast opende ik mijn ogen en draaide mijn hoofd opzij zodat ik het meisje naast me kon zien.
Ze duwde zich recht en grinnikte nog wat na terwijl ze haar hand naar me uitstak.
Benieuwd nam ik hem aan en probeerde zo goed en zo kwaad mogelijk om recht te staan.
“Lukt het ?”� Het meisje wachtte geduldig totdat ik weer op haar steunde en begon toen richting de lift te wandelen.
Paniekerig keek ik haar aan.
“De andere kant! “ Ik stopte met wandelen en probeerde ons om te draaien zodat we dit gebouw uit konden lopen, maar het meisje weigerde mee te werken.
“Zayn, je kan zo niet naar huis.”�
Ze zei de woorden zachtjes, maar ze kwamen op me aan als een bom. Nog niet naar huis ? Waar moest ik dan heen ? Hoe kon het nu dat mijn vrijheid zo dichtbij was hij weer werd afgenomen.
De paniek moest duidelijk van mijn gezicht af te lezen zijn want het meisje keek me sussend aan.
“Je bent vrij om te gaan wanneer je wil, maar blijf gewoon minstens één nacht oké ? Zo dat je wat kan slapen en eten.”�
Bij het woord eten begon mijn buik te knorren en het meisje grinnikte zachtjes. Ze vond blijkbaar wel erg veel dingen grappig.
“Wat is er zo grappig de hele tijd ?”� Ik kon het niet laten om geïrriteerd te klinken en voelde me ergens opgelucht toen ik merkte dat ik dat op zijn minst nog kon.
“Gewoon jij. Alles. Deze hele situatie.”� Het meisje zuchtte even en verzette zich een beetje en keek me toen een beetje verontschuldigend aan. “Ik had nooit gedacht om een bandlid van One Direction te ontmoeten en het feit dat je nu in mijn armen hangt vind ik ergens wel komisch.”�
Ik vond er maar niets komisch aan, ik had haar liever nooit ontmoet en heel deze situatie bespaard gebleven, maar wat zal ik zeggen ? Je kiest niet altijd wat er met je leven gebeurd.
Ik knikte alleen maar en we begonnen aan de kleine weg richting de lift. Toen het meisje op het knopje kwam het ineens in me op dat we hier wel heel open en bloot stonden en gespannen spitste ik mijn oren, maar hoorde nog geen bekende stemmen.
De lift ging met een ping open en snel stapten we in. Het meisje drukte op de 2 en plots ging er een soort blik van besef over haar gezicht.
"Zayn." Ze slikte even. "Deze lift gaat maar tot verdieping 2."
Ik keek haar niet begrijpend aan.
"Ik moet tot 3." verduidelijkte ze.
Ik kreunde zachtjes en sloot mijn ogen terwijl ik het besef van haar woorden door me liet dringen.
Ik dacht niet dat ik nog een trap kon overleven.
"Waarom niet eh-" Ik probeerde me haar naam te herinneren, en merkte toen op dat ze die nooit had verteld.
"Abigail." Ze glimlachtte even en fronste toen weer haar voorhoofd terwijl ze mijn gewicht op haar schouder wat verzette.
"Waarom niet Abigail ?"
"Geen flauw idee." gaf ze eerlijk toe en de lift kwam tot stilstand.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.