FanFic.nl

Memories - Zarry

OO1

Harry
De koude wind om me heen trok aan mijn kleren en in een poging om mezelf op te warmen sloeg ik mijn armen om me heen, ook al wist ik dat het geen enkel nut had. Haastig versnelde ik mijn pas en beet op mijn tanden terwijl ik probeerde om ze niet te laten klapperen. De sneeuw om me heen bleef vallen en hoewel ik een hekel had aan weer als dit kon het me vandaag niet zoveel schelen. Mijn haren begon een aardig witte kleur te krijgen en ik voelde de kleine sneeuwvlokjes smelten en langs mijn slapen naar beneden lopen. Geïrriteerd ging ik met mijn hand door mijn haren en rilde wanneer mijn verkleumde vingers de koude sneeuwvlokjes aanraakten.
Een zucht ontsnapte tussen mijn lippen en uit gewoonte ging mijn hand enkele seconden over de plek waar mijn hart zat. Ik snikte zachtjes en beet op mijn lip wanneer de nieuwe lading tranen opkwam. Mijn hart was gebroken, verbrijzeld, in duizend kleine stukjes geslagen.
De tranen stroomden over mijn wangen, maar ik was te moe om ze weg te vegen en het feit dat er waarschijnlijk nog meer zouden komen maakte het alleen maar een nutteloos gebaar. Zachtjes snifte ik wanneer de tranen over mijn neus drupte en ik merkte hoe mijn wangen langzaam aan in kleine ijsklompjes aan het veranderen waren.
Ik haatte winteravonden, ik haatte de koude en de sneeuw, maar wat ik nog het meeste haatte was dat hij hier niet was. Dat ik zijn warme adem niet in mijn nek voelde kriebelen of dat zijn armen me niet omhelsde. Ik miste zijn aanwezigheid meer dan ik ooit zou kunnen toegeven en ik vond het verschrikkelijk om rond te moeten lopen wetende dat hij ergens anders was, dat als ik wilde ik hem kon opbellen.
Ik snifte nog een laatste keer en keek op, het duurde even voordat ik de plek herkende en plots besefte ik dat dit onze ‘zomer-plek’ was. Gefascineerd staarde ik naar de kleine vijver die bedekt lag met een dun laagje ijs. Het was vreemd hoe hard een plek kon veranderen doorheen de seizoenen.
Voor enkele seconden sloot ik mijn ogen en liet me meevoeren met de tijd, ik had de kracht niet meer op te stoppen en misschien wilde ik het ergens ook niet. Misschien wilde ik alleen maar zijn lach nog eens horen.

“Kom op, het water is warm!”� Ik glimlachte en reikte mijn hand uit naar Zayn die onzeker aan de rand van de vijver stond. Onzeker trok hij zijn T-shirt uit en snel scande ik zijn lichaam terwijl ik nog steeds mijn hand uitstak als teken dat hij in het water moest komen.
“Za-hayn!”� Ik keek hem aan met een pruillip, maar de paniek in zijn ogen was onmisbaar en hij schudde hevig zijn hoofd terwijl hij een stap verder van het water weg zette.
“Je bent veilig, dat beloof ik Zayn. Ik laat niets gebeuren.”� Ik probeerde zo overtuigend mogelijk te klinken en zette een stap naar voren waardoor het water opspatte en me kippenvel bezorgde.
Ik was nog maar enkele stappen van hem verwijderd en zag dat zijn ogen aarzelend stonden. Voorzichtig nam ik zijn hand vast en trok hem zachtjes naar me toe terwijl Zayn als tegenreactie naar achteren leunde en zijn hoofd schudde.
“Zayn, het is oké.”� Ik trok hem nog dichter totdat hij zo goed als tegen me stond en ik de kippenvel op zijn lichaam zag staan van het water dat zijn tenen en enkels raakte. “Zie je.”�
Hij knikte en nam mijn hand toen steviger vast terwijl ik hem voorzichtig naar het diepere gedeelte van de vijver nam. Langzaam aan veranderde de aarzelende blik naar de meer warme blik die ik zo gewend was te zien en wanneer ik halt hield sloeg hij zijn armen om mijn middel.
Teder drukte hij zijn lippen op de mijne. “Ik.”� Hij gaf me een klein kusje. “Hou.”� Een volgende volgde. “Van.”� Zijn armen wikkelde zich strakker rond mijn lichaam en onze beide borstkassen gingen op hetzelfde ritme op en neer terwijl ze elkaar net niet raakte. “Jou.”� Zijn tong likte langs mijn lippen en gewillig opende ik mijn mond.

Teleurgesteld opende ik mijn ogen weer en staarde naar de vijver voor me die plots veel donkerder leek dan eerder. Ik realiseerde me dat al deze momenten verloren waren en beet op mijn tanden om de volgende lading tranen te verdringen en dwong mijn voeten om te bewegen en weg te wandelen van deze plek. Het werd donkerder naarmate het later werd en het gevoel van eenzaamheid nam bezit van me tot in mijn diepste kern. Ik had me nog nooit zo alleen, verloren of doelloos gevoeld en wanneer ik naar de lucht keek leek het een weerspiegeling te zijn van mijn gevoelens. Er was geen enkele ster te vinden en ook de maan was in de verte verste niet te bespeuren. Het leek wel alsof er geen enkel lichtpunt meer in mijn leven te vinden was. Het licht aan het einde van de donkere tunnel was me ontnomen. Ik kon er niets aan doen, maar een mistroostige glimlach verscheen wanneer ik aan een tunnel moest denken en een andere herinnering als een messteek door mijn hoofd en hart ging.

Reacties: