FanFic.nl

~Another Kind

06 Immortality

What is hate? What is love? What is living your live?
Help me seek myself again and help me to love again.

Jacob Black

Woedend staarde ik hem recht in zijn goude ogen aan. De schoft, de klóótzak. Hij had mijn meisje, hij had í¡lles. Ik snoof en spuugde een klodder recht voor zijn schoenen. Hijgend bleef hij me aanstaren, op nog geen tien centimeter afstand, met zijn tanden ontbloot. Ik stootte een kille lach uit, waarna hij sissend begon te praten. ''Het komt door jou he? Denk je dat ik achterlijk ben?'' Edward schudde zijn hoofd, terwijl ik hem kalm maar nauwlettend aankeek.
''Waarom in hemelsnaam! Waarom Jake, waarom?'' Ik lachte opnieuw kil bij het horen van mijn bijnaam. Hoe durfde hij.
''Denk je nou echt dat ik degene ben die met jullie loopt te ouwehoeren?'' Ik zag zijn blik verstarren en zag mijn kans schoon hem eens goed de waarheid te vertellen en hem op zijn plaats te zetten. Hij moest voor eens en voor altijd beseffen dat ik noch hem noch zijn familie kapot wilde maken. We hadden samen gestreden, als broeders. Als partners. En nu verdacht hij mij ervan met zijn gaven te rommelen? Rot op zeg.
''Hou toch op. Ik ben niet achterlijk.'' Siste Edward opnieuw, waarbij hij een stap achteruit deed. ''Al die trucjes. Die vreemde rituelen. Die eeuwige HAAT tegen ons!'' Hij begon harder te schreeuwen en ik zag zijn kaken vertrekken. Dit werd nog leuk.

Edward Cullen

Mijn binnenste voltrok zich samen als een leeuw die op het punt stond zijn prooi aan te vallen. Ik moest me beheersen hem niet te bespringen, hij moest eens leren ons met respect te behandelen. Ik wist zeker dat hij met zijn vreemde rituelen degene was die met ons zat te rommelen. Alle puzzelstukjes vielen op zijn plek. Jared had zijn werk niet goed gedaan en dus kreeg het wolfpack de schuld van de wedergeboorte van Riley. Natuurlijk kon hun trots dat niet aan, want stel je toch eens voor. De la Push clan die iets verkeerd doet. Die ergens laks mee omgaat. Ik wist preciés hoe ze in elkaar zaten, net zoals ik wist dat ik het niet mis had. Dit keer niet.
Jacob schudde zijn hoofd en vormde zijn ogen tot spleetjes. Hij keek me doordringend aan en ik hoorde hoe een sissend geluid uit mijn keel rolde.
''Ik HOU van haar! Dat heb ik altijd al gedaan en dat zal ik altijd blijven doen!'' Jacob begon zwaarder te ademen en ik wist dat ons gesprek niet lang meer zal duren. Over een paar minuten werd hij nog kwaaier en dan zette hij het op een lopen. Zoals elk lid van de wolfpack. Zoals altijd. Lafaard.
Ik schudde mijn hoofd. ''Misschien wel. Maar jouw trots kan dit niet aan, Jake.''
Ik wist dat hij nog kwaaier werd als ik hem bij zijn bijnaam noemde, dus ik kon het echt niet laten. Zeker niet op dit moment.
Ik zag hoe hij zijn borst rechtte en zijn arm omhoogstak om naar me uit te halen, toen hij opeens verslapte. Zijn ogen leken te doven en hij blies een lange strook adem uit, waarna hij door zijn benen op de grond zakte.

Bella Swan

Zo snel ik kon rende ik de trappen van de veranda af en snelde ik naar Edward en Jacob. Voor ik het wist zag ik hoe Jacob naar Edward probeerde uit te halen en ik begon harder te rennen. ''Jake! Niet doen!'' Schreeuwde ik hysterisch, wat leek te werken. Ik minderde mijn pas en nam halt net iets achter Edward, toen mijn ogen groot werden en mijn ziel gespleten werd. Ik keek machteloos toe hoe Jacob door zijn benen zakte en hoe de gedaante achter hem zichtbaar werd. Ik schreeuwde Jacob's naam en wilde naar hem toe rennen, maar Edward greep me met één beweging en nestelde me dicht tegen hem aan. Hij siste naar de gedaante, die met een sierlijk boogje over Jacob's roerloze lichaam heenstapte, waardoor het maanlicht op zijn lijkbleke gezicht viel.
De rode ogen door boorden mijn ziel, net zoals de angst die aanwakkerde, samen met het gevoel van schuld en verdriet. Als ik er niet was geweest, was dit nooit gebeurd. Als ik er niet was geweest, had iedereen een heerlijk, zorgeloos leven geleid. Mijn gedachte sleur werd onderbroken door de gedaante - wiens lichaam tot een jongen toebehoorde - begon te spreken. Zijn stem was hypnotiserend. ''Kijk, kijk, kijk.'' Zei hij minachtend, terwijl hij mij en Edward arrogant aanstaarde. ''De oude Vampier en zijn uiteindelijke prooi.'' Hij glimlachte naar ons, maar het was allesbehalve vriendelijk. Edward snoof en ik durfde haast niet te ademen. Ik kon enkel naar hem kijken, naar het prachtige, porseleinen gezicht, het donkerbruine haar, de volle lippen en de grote, rode ogen. ''Adam. Wat heb je gedaan met hem?'' Ik huiverde bij het horen van Edward's stem, die net zo kil klonk als de diepste diepte van de onderwereld, waar ik me in bevond. Het tafereel speelde zich langs mijn bestaan af, mijn prille mensenleven. Altijd als ik bij de vampiers of weerwolven in de buurt was, voelde ik me machteloos. Ik kon niets doen. Ik kon nooit helpen. Ik wilde dat dat voor eens en voor altijd afgelopen was. Ik wilde me niet meer zwak voelen. Ik wilde geen prooi meer zijn.
Ik was er zat van slechts een object te zijn dat beschermd moest worden.
Voordat ik het wist had ik de scherpe punt van de zilveren steen in de halsslagader van de andere vampier - die Adam schijnt te heten - geduwd, waarna ik hardhandig naar achteren werd gelanceerd en met een pijnlijke klap op de trap van de veranda terecht kwam. Duizende messen steken schoten door mijn rug en ik hoorde iets knappen. Daarna werd alles wazig en sleepte mijn ziel mij mee naar een wereld ver van deze, een wereld waarin ik niet nutteloos was.

Reacties: