FanFic.nl

A butterfly with black wings || Spencer Reid

#OO8

Toen ik wakker werd, voelde ik me voor het eerst in een hele lange tijd een beetje normaal. De gedachten kwamen niet meteen en de mannen ook niet. Zelfs Alice bleef eventjes van de radar. Ik voelde me nog steeds een beetje slapterig, wat volgens de bijsluiter honderd procent normaal was. Dat gevoel duurde echter niet lang. Zodra ik naar de foto op mijn nachtkastje keek en Alice’s ketting aanraakte, werd ik overweldigd door zo veel herinneringen, dat ik niets liever wilde doen dan gewoon weer in mijn bed kruipen en doen alsof ik nooit was wakker geworden.

Ik knipperde en zag duizenden beelden voorbijkomen. Alice op de schommel, lachend, gierend, smekend om dat kleine beetje langer te mogen schommelen, ook al regende het. Toen lachte ze nog. Alice die al opgegroeid was, een grote meid met een vrouwelijk lichaam, borsten waar een vrouw maar van dromen kon, mooie rondingen. Een Alice die wist hoe ze haar make-up moest aanbrengen, hoe ze de aandacht van de jongens kon trekken en bijhouden. Rond die leeftijd was het allemaal begonnen. Alice die zich klaarmaakte om naar de film te gaan met haar vriendje, kort gerokt en met een ietsjes te diepe insnijding in haar blouse. Alice kon toen nog van het leven genieten. Alice met wonden op haar hart die de hele tijd bloedden. Een Alice die zich sterk hield voor ons. Een valse glimlach op haar lippen en de woorden dat alles goed was, er helemaal niets mis was. Dat was een Alice die gepest werd maar er niets van zei, een Alice die ik zo graag geholpen had. Alice die wenend op de grond zat, mascara over haar hele gezicht, jammerend over het leven dat zo oneerlijk was. Ik had haar moeten helpen.

De dag dat ik echt merkte dat er iets serieus mis was en er ook iets van durfde zeggen, was het al te laat. Ze kwam onze kamer binnen met een droevige glimlach op haar lippen. Ze draaide met het kettinkje om haar nek waar haar lievelingsring aan hing die ze vroeger had gekregen van onze grootmoeder, net voor die stierf. Toen de ring te klein werd, was ze zo droevig, maar wilde ze hem niet groter laten maken, dus hing ze hem aan een ketting met de belofte dat ze hem altijd om haar nek zou dragen. Enkel om te douchen deed ze hem voor heel eventjes uit, maar zodra haar lichaam droog was trok ze hem weer over haar hoofd. We hadden altijd al op dezelfde kamer geslapen, in dezelfde klas gezeten, tot het middelbaar. Tot we beiden een andere school kozen en volledig de andere kant uitgingen. Alice werd ruiger, terwijl ik introverter werd. Toch maakten we niet veel ruzie, we lachten en we gierden, maar er ronde geen kwaad woord over onze lippen. Af en toe klaagden we wel eens tegen onze vrienden over elkaar, maar dat was normaal. Dat deed iedere broer of zus.
“Je weet toch dat ik van je hou, he Taylor?”� vroeg ze me op die mistige maandagochtend. Ik was nog maar net wakker en had me gigantisch overslapen. Over tien minuten zou ik op school moeten zijn, ik voelde me ziek en doodmoe, maar wilde toch gaan. “Ik wilde het gewoon eventjes laten weten.”�
“Ja, dat weet ik en ik hou ook enorm veel van jou, dat weet jij ook,”� zei ik zachtjes en trok mijn zus docht tegen me aan in een knuffel. “Ik weet dat je het moeilijk hebt, maar laat je nooit doen alsjeblieft. Als ik hou zou verliezen, weet ik niet wat ik zou moeten doen.”� De woorden waren niet veel luider dan een fluistering, maar ze hoorde ze.
“Ik weet het en ik doe mijn best, oké?”� fluisterde ze met tranen in haar ogen. “Ik wil dat je deze krijgt.”� Ze legde de ketting met de ring aan in mijn handpalm.
“Maar het is je lievelingsketting! Die kan ik je toch niet zomaar afpakken!”� mompelde ik een beetje kwaad en legde hem weer in haar palmen. “Jij houdt je ketting! Einde discussie.”� Zonder nog een woord te zeggen hing ze de ketting om mijn nek, “Ik wil dat jij die krijgt. Ik moet nu vertrekken en jij kan beter ook vertrekken als je nog naar school wilt, maar we praten straks nog wel eventjes onder het huiswerk maken, goed?”� afwezig knikte ik en draaide met de ring die nu zwaar om mijn nek hing. Toen ik die dag weer terug kwam van school was ik alleen thuis en vond haar levenloze lichaam terug in een grote plas bloed. Ik was niet enkel mijn zus verloren, maar was ook getraumatiseerd voor het leven.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.