FanFic.nl

Last Waves -Twilight [Afgelopen]

[004]

Hij hield er niet van om te lang weg te zijn, bang dat we niet voor onszelf konden zorgen. Af en toe verplichtten we hem om dingen te doen met zijn vrienden, zodat hij het huis eventjes uit was, maar dat was niet meer gemakkelijk nu hij geen vrienden meer had die dicht bij genoeg woonden om bij langs te gaan of om af te spreken.

Mam was de laatste doos net aan het uitpakken toen ik de deur opendraaide. De keuken was vrij modern. De koelkast was uit een soort metaal gemaakt, de tafelbladen waren uit een soort hout gemaakt en de muren waren in een gebroken wit geschilderd.
"Dag liefje!" Mijn moeder keek me met een glimlach aan, diepe wallen sierden haar ogen. Soms vroeg ik me af waarom ze zo veel moeite bleef doen. Als ze pap zo hard miste, waarom zocht ze dan geen hulp? Toonde ze haar verdriet eens niet voor een keertje? Ze kon niet alles blijven opkroppen, opkroppen en opkroppen. Op een gegeven moment zou het vat overlopen, alles zou te veel worden en dan zou haar leven pas een hel zijn.
"Wil je even naar de winkel gaan voor me? Er ligt geld en een briefje op tafel. Ik heb nog zo veel te doen, dus ik heb absoluut geen tijd. Misschien kan je daarna ook even naar het strand? Het is heel mooi." Mam sprak aan een sneltempo.
"Is goed," mompelde ik met zure ondertoon in mijn stem en nam de spullen van tafel. "Ik zie je straks wel weer." Van boven weerklonk het luide kabaal van een drumstel dat bespeeld wordt; mam bedekte haar oren en jammerde zachtjes. "Ik ga er nog spijt van krijgen dat ik hem een drumstel gegeven heb." Zonder nog een woord te zeggen beende ik naar buiten. Van een ding was ik zeker; ik zou verdwalen.

Ik startte de auto en reed weg. Als ik geen supermarkt tegen zou komen kon ik nog doorrijden naar Forks; onderweg was ik er een tegengekomen die vrij dicht bij de grens tussen La Push en Forks lag. Toen ik na tien minuten nog steeds geen supermarkt gevonden heb reed ik door naar Forks, te lui om nog verder te zoeken. Binnen was het koel, de airconditioning stond hoog. Het was vrij rustig in de supermarkt, op een paar klanten na en een koppeltje met een jong dochtertje was er niemand. Het kalmeerde me een beetje, bracht me op andere gedachten. Al de hele dag vulden de herinneringen aan Coldwater mijn hoofd; ze bleven maar rondhangen, waren onmogelijk om weg te krijgen. Ik miste mijn vrienden, mijn oude school en zelfs mijn irritante oppaskindje. Hoe zou ik hier wat geld kunnen bijverdienen? In Coldwater was dat gemakkelijk, er was een overvloed aan baantjes, maar hier was er niets. Geen graankorrel voor de hongerige.
Hoewel ik het fijn vond om binnen te zijn, nam ik vlug alles en ging naar de kassa. Zo snel ik kon rekende ik af en ontsnapte weer naar buiten. Zodra ik er genoeg geld voor had zou ik een eigen wagen kopen; mijn moeder had een oude wagen, eentje uit de prehistorie en daar wilde ik niet te vaak in gezien worden. Het was idioot hoe egocentrisch ik was. Iedereen leek me aan te kijken, terwijl ze dat waarschijnlijk helemaal niet deden. Misschien kon ik meteen eens rondkijken in La Push, zien of er ergens een baantje te sprokkelen viel.

Thuis aangekomen zette ik alles weg, sprokkelde ik mijn zwemkledij bij elkaar en meldde ik dat ik naar het strand vertrok. Mijn voeten brachten me naar het warme strand. Het was vrij kalm. Enkele jongens voetbalden, er was een koppeltje dat wat rondwandelde en had je mij nog, het paranoïde meisje met de fotocamera in haar hand geklemd. Al sinds mijn tiende was fotograferen een van mijn passies, iets waar ik voor zou sterven. Met een zucht hield ik de fotocamera voor mijn oog, stelde alles goed af en begon te fotograferen. Foto voor foto werd op mijn camera opgeslagen. Foto's waren momentopnames, herinneringen die je niet vergat. Zo zag ik het tenminste. De voornaamste reden waarom ik was beginnen fotograferen was de herinneringen. Voornamelijk die aan mijn vader, mijn gestorven, dode vader. Hij was veel te vroeg heengegaan, al had hij zijn lot enigszins zelf gekozen. Door bij het leger te gaan had hij zijn eigen doodsvonnis getekend. Mijn moeder leek dat zich niet te realiseren in het begin, maar vanaf dag één bereidde ik me voor op het afscheid; de dag dat zijn officier op de deur zou kloppen om ons het nieuws te melden. Toen dat uiteindelijk gebeurde was ik niet verbaasd, geschokt, maar niet verbaasd. Mijn moeder daar in tegen, stortte in. Tranen druppelden over haar wangen, snikken verlieten haar mond. 's Nachts werden de schreeuwen gedempt door het kussen, maar ik kon ze horen. Het had me gehard, haar horen huilen. Ik voelde me zo hulpeloos, maar tegelijkertijd ook zo kwaad. Het voelde alsof dit alles mijn vaders fout was, als hij niet bij het leger gegaan was zou dit nooit gebeurd zijn. Kon hij geen gewoon beroep kiezen? Hij had zijn kinderen achtergelaten, zijn vrouw, alles wat hij maar kon om tegen Kony te vechten. Het was zo fout, dat het ergens ook goed was.

Reacties: