FanFic.nl

Inside my mind || Criminal minds

01.1

Rainey maakte het me moeilijk om me te concentreren die avond. Hotch probeerde het profiel op het laatste ogenblikje nog in orde te krijgen, zodat de mensen zouden weten waar ze voor moesten uitkijken. Eigenlijk zou ik hem moeten helpen maar JJ - bolle buik JJ - had het van me over genomen. Ze kon nu al zo weinig doen zei ze, en zou het dus fijn vinden om nog een beetje te kunnen helpen. Alles wat ik wilde was in mijn bed kruipen en opwarmen, maar ik kon het niet. Waarschijnlijk zou ik toch niet kunnen slapen. In al mijn jaren, was ik er zo goed in geslaagd om het verborgen te houden, het niemand te zeggen, maar nu? Nu ging dat eventjes niet meer. Ik voelde Spencer's blik op me gebrand, bezorgdheid in zijn ogen. Ik deed mijn best om het te negeren, maar het was gewoon overdreven. Ik was zeker dat de anderen ook merkten dat hij keek.
"Jongens, vinden jullie het erg als ik al naar het hotel ga?" vroeg ik zodra Hotch en JJ de kamer terug binnen kwamen.
"Eigenlijk wilde ik jou en Reid nog naar de familie van een van de slachtoffers sturen," zei hij,"daarna mag je naar huis."
"Oh, oké."
Zodra ik en Spencer alleen waren en veilig stonden nam hij mijn bovenarmen vast en draaide me naar zicht toe.
"Wat is er met je Olivia? Je bent afwezig en normaal sta je bijna te springen om de pers in te lichten over ons profiel."
"Niets, Spencer, echt. Ik heb gewoon hoofdpijn, maak je geen zorgen," zei ik met een wrange glimlach op mijn gezicht. "Echt. Laten we naar de familie te gaan, des te sneller zijn we op hotel. Slaap jij bij me of niet?"
"Ja," zei hij met een plagerige glimlach op zijn lippen. "Ik hou van je." Hij drukte zijn lippen zachtjes tegen de mijne, ik kon zijn glimlach voelen.
"Ik hou ook van jou," zei ik met een glimlach op mijn lippen en liet mijn hand in zijn broekzak glijden, stal er de sleutels uit. "Ik rijd."
"Jij kleine dief," zei hij lachend, me optillend alsof ik maar enkele kilo's woog en kielde me. Mijn lach schoot over de hele parking. In mijn ooghoek zag ik een bekend gestalte op ons af komen lopen. Blonde haren, een glimlach op het gezicht, bolle buik; JJ.
"Verstoor ik iets?" vroeg ze met een glimlach en nam haar sleutels uit haar jaszak. "Als jullie niet willen dat het team het weet, snap ik het wel. Gefeliciteerd trouwens."
"JJ?" vroeg Spencer toen ze het autoraampje al naar beneden gedraaid had.
"Ja, Reid?"
"Dank je."
De rit naar de familie verliep in stilte - niet echt letterlijk in stilte, Rainey riep en tierde en ik probeerde mijn best te doen om haar te negeren. Spencer had het niet door, al was ik zeker dat je het in mijn ogen kon zien wanneer ze echt tierde. Misschien deed hij alsof hij het niet doorhad. Er waren enkele dingen die ze riep, waar ik niet tegen kon. Je denkt dus echt dat Spencer van je houdt? Wat een onzin! Hij houdt niet van je. Mijn ogen flitsten naar Spencer, die naar buiten keek uit het raampje. Zou ik hem ooit kunnen zeggen wat me zo dwars zat? Zou ik hem de waarheid kunnen vertellen?

Na het bezoek aan de familie van het slachtoffer voelde ik me emotioneel vrij op. Eigenlijk zou Spencer meteen mee naar mijn kamer gaan, maar aangezien het team in de lobby zat, kon hij niet meteen mee. Ze boden aan om uit te gaan - het was vrijdagavond en het hele team had nood aan een beetje ontspanning. Ze zouden vanavond toch niet veel meer kunnen doen voor de zaak, tenzij de dader zijn MO zou veranderen en als dat zou veranderen en ze telefoon zouden krijgen, zouden ze sneller ter plaatste kunnen zijn. Als ik eerlijk was wilde ik niet meegaan, maar wist dat Spencer het raat zou vinden, dus deed ik alles om normaal te lijken, deed alsof ik het fijn vond en zei dat ik me nog moest omkleden. Spencer ging mee naar boven - hij moest ook nog iets anders aandoen - en zette me aan zijn kamer af voor hij naar zijn kamer ging, die recht voor de mijne lag. Nadat ik mijn ogen over de gang had laten gaan, drukte ik een zacht kusje op zijn lippen en ging mijn kamer binnen. Ik had niet echt kleding bij om aan te doen, dus deed ik maar mijnbest om iets te vinden wat gangbaar was. Uiteindelijk vond ik een rok - net iets te kort - en een blouse die ik al eeuwen niet meer aangehad had. Ik zag er anders uit in de rok, raar. Er was meer been te zien dan normaal. Rainey leek een beetje gekalmeerd, maar sprak nog steeds enorm giftig. Dit was ik wel van haar gewoon, al was het natuurlijk niet zo fijn.
"Hou je kop nu toch eens," snauwde ik tegen mijn spiegelbeeld, mezelf niet realiserend hoe idioot het moest lijken voor degene die nu zou binnen komen. Het kon me eigenlijk niet echt schelen, niemand zou me missen. Nadat ik drie minuten was blijven luisteren om te kijken of er niemand aankwam en pas toen ik helemaal zeker was dat er niemand kwam nam ik het kleine oranje doosje uit mijn tas. Pijnstillers dempten haar stem altijd, hielpen me om haar te vergeten, al was ze nooit volledig weg. Ze was er altijd, zelfs als ze zweeg voelde ik haar aanwezigheid.
"Eén nul, Rainey, één nul."

Reacties: