FanFic.nl

Untouchable

01 Untouchable

Ik heb nooit geweten waarom ik in Zwadderich ben ingedeeld. Vanaf mijn allereerste dag in het kasteel wist ik precies wat ik wilde; moed en vriendschap. Griffoendor, de plek waar mijn hart lag. Mijn moeder en overgrootouders hebben allemaal in Griffoendor gezeten. Het is haast ondenkbaar, maar mijn vader moet wel in Zwadderich hebben gezeten, een theorie waar ik naar twee maanden achtergekomen ben. Ik heb mijn moeder meerdere malen gevraagd wie mijn vader is, maar elke keer gebeurd hetzelfde. Haar ogen worden zo groot als theeschoteltjes en ze schud woest haar hoofd, waarbij haar donkerbruine haren triest heen en weer schudden, als een vlag in de wind.
''Dat kan ik je niet vertellen Eliyah, voor je eigen bestwil.'' Dan komt het punt waarop ik kwaad wordt en zij zich terugtrekt in de studeerkamer. Altijd.
We zaten stilletjes in de trein naar Zweinstein, ons tweede thuis. In mijn geval mijn eerste. Ik heb me nog nooit thuis kunnen voelen in London en ook dat zal nooit veranderen. Ik keek uit het raam naar het prachtige berglandschap van Oostenrijk, het duurde niet lang meer voor we er zouden zijn.
''Eliyah? Is er iets?'' De bezorgde stem van Zuki - mijn beste, half chinese vriendin - deed me opkijken. Ze keek me bezorgd aan en zag eruit als een Aziatische kinderdokter. ''Ik snap het gewoon niet..'' Ik zuchtte en keek weer uit het raam, hopend dat ze daar genoegen mee nam. Natuurlijk wist Zuki precies waar ik het overhad - mijn vader. Mijn onbekende vader, die ik nog nooit van mijn leven gezien heb. De man door wie ik in Zwadderich zit. Dat moest wel. ''Maak je nou niet zo druk, schatje.'' Zei Damon, mijn vriendje. Hij legde zijn hand op mijn been en keek me een beetje geïrriteerd aan. Ik zuchtte en duwde zijn hand weg. ''Nee, nee..'' Zei ik vaag.
Het ging al een paar week niet zo goed tussen mij en Damon. We hadden veel ruzie, irriteerden ons vaak een elkaar en hij liet me een beetje stikken. Zuki zegt al bijna een maand dat ze er heilig van overtuigd is dat hij een ander heeft, maar ik wil haar niet geloven. Ik weet dat Damon graag naar andere meisjes kijkt, maar geef hem eens ongelijk. Hij heeft een super gespierd lichaam, korte, bruine haren en kleine, blauwe ogen die de laatste tijd chagarijnig lijken te zijn. Alsof hij niet van zijn leven houdt.
''Dan niet.'' Bromde Damon, waarna hij opstond en de coupé verliet. Dat deed hij altijd als de situatie te serieus werd. Ik voelde tranen prikken in mijn ogen, maar hield ze eigenwijs tegen.

''Je moet echt van hem af, weet je.'' Zei Zuki serieus. Ik weigerde haar aan te kijken, dit gesprek hadden we al zo vaak gehad. ''Ik hou van hem, Zuki.''
Ze schudde haar hoofd en snoof. ''Je houdt jezelf voor de gek, Eliyah.''
En zo ging het altijd.

Na alle heisa en al het gedoe van uit de trein stappen en bij de koetsen komen, die vervolgens in hoog tempo naar de school reden, zaten we eindelijk in de Grote Zaal. Zuki knuffelde me stevig, waarna ze naar de tafel van Griffoendor liep. Ik ging somber mijn weg naar die van Zwadderich en werd geroepen door een groepje leerlingen. Ik schoof bij hen aan en rolde met mijn ogen bij het zien van de knipoog van Draco Malfidus. Ik had geen idee waarom, maar sinds het einde van vorig jaar lijkt hij geobsedeerd door me te zijn. Ik had het vage vermoeden dat hij meer wist dan ik en besloot snel met hem onder vier ogen te praten. Tenminste, als die domme slaafjes - Korzel en Kwast - hem eens met rust lieten. Ze waren net twee Jack Russels die achter een worstje aan liepen, maar er telkens net niet bij konden.

Het geroezemoes stierf langzaam weg en Perkamentus deed zijn standaard zegje. Toen eindelijk het eten op tafel verscheen en we begonnen te eten
- lamskotelet met frietjes, heerlijk - begon ons gesprek op gang te komen.
''Ik vraag me echt af hoe lang die sukkel hier nog blijft.'' Zei Damon, gebarend naar de leraren tafel. ''Wie bedoel je?'' Vroeg Draco op een arrogante toon. Ik wist dat hij zo deed tegen Damon omdat hij jaloers op hem was. Damon was minstens een kop groter dan Draco, was populairder en had nog rijkere ouders voor zover je de familie Malfidus kon overtreffen. Meisjes vonden Damon leuker én ik was zijn vriendin.
Geïnteresseerd keek ik naar Damon, die met zijn ogen rolde en een stuk van een kippenpoot afbeet. ''Die reus. Hagrid. Ze kunnen hem net zo goed direct in een gesticht stoppen, al dat gedoe met Potter.'' Damon haalde zijn schouders op en spuugde een stukje bot op zijn bord, waarbij hij er gevaarlijk uitzag.
Ik knikte wat en at zwijgend verder. Ik ging hun echt niet vertellen dat ik Harry en zo best graag mocht en dat ik Hagrid ook wel oké vond. Net zo min dat ik ze ging vertellen dat mijn hart en ziel bij Griffoendor lagen en dat ik net zo min in Zwadderich hoorde, als dat Hagrid op een kaboutertje leek.
Dat was mijn eeuwige, hartverscheurende geheim.

Reacties: