Hoofdcategorieėn
Home » Glee » Blending in or standing out » Slushie-attack and intervention
Blending in or standing out
Slushie-attack and intervention
Sara was niet erg vergevingsgezind geweest maar had het voor deze keer door de vingers gezien omdat ze Emily geloofde toen die zei dat ze het oprecht vergeten was. Toen ze de volgende dag het schoolterrein op reed merkte ze dat een stel ijshockeyers haar nogal dreigend aankeken op de parkeerplaats terwijl ze haar fiets op slot zette, maar schonk er geen aandacht aan. Binnen werd echter meteen duidelijk waarom ze hadden staan grinniken. Voordat ze goed en wel doorhad wat er gebeurde, werd ze gebombardeerd met blauwe slushie en de ijskoude vloeistof vulde haar ogen, neus en mond. Hoestend en proestend veegde ze het spul uit haar gezicht en draaide zich om, alleen maar om te zien hoe een stel ijshockeyers elkaar een high-five gaven en de roodharige jongen lachend riep:
“Dit wordt een dagelijkse behandeling omdat je bij Glee zit!”¯
Woedend en vernederd vluchtte ze de meisjes-wc in en zag tot haar schrik dat Quinn voor de spiegels haar make-up stond bij te werken. Ze had haar echter al gehoord want ze keek op en glimlachte medelijdend naar Emily.
“Hebben ze jou nu ook al geslushied? Maak je geen zorgen, iedereen in Glee heeft het meegemaakt, ik ook. Kom, wat water helpt het beste.”¯
Emily wist niet goed wat ze moest zeggen en dus zei ze maar niks terwijl Quinn haar hielp om het blauwe spul weg te wassen.
“Dat doen ze altijd, het ligt niet aan jou hoor.”¯ Zei ze geruststellend. Emily knikte maar wat en Quinn grinnikte.
“Je bent niet echt een prater geloof ik he?”¯
Ze haalde haar schouders op en Quinn voegde eraan toe:
“Ik wil je nog even zeggen dat ik je auditie heel goed vond. Je moet wel erg veel moed hebben om zoiets te zingen voor een groep mensen die je niet kent.”¯
Ze zwegen een tijdje terwijl de wasbak zich vulde met blauw water en Quinn voorzichtig haar gezicht depte met tissues. Toen eindelijk alle slushie verwijderd was, mompelde Emily een bedankje en wilde haastig het toilet weer verlaten, toen Quinn vroeg:
“Weet je, ik heb het idee dat ik je al ergens van ken. Hebben we elkaar misschien eerder ontmoet?”¯
‘Dus toch.’ Dacht Emily geschrokken maar ze besloot om zich van de domme te houden.
“Nee, niet dat ik weet.”¯
“Ach jawel, die kleur ogen kom je niet vaak tegen, zeker niet in combinatie met sproetjes en een muzikaal talent waar je u tegen zegt.”¯
Ze wisten het allebei, maar geen van hen sprak het uit terwijl Emily zich afvroeg of haar bruin groene ogen met gouden spikkeltjes echt zo weinig voorkwamen. Uiteindelijk verloste Quinn hen uit hun gezamenlijke lijden.
“Zomerkamp, ik denk zo’n vier jaar geleden?”¯
“O ja, klopt nu weet ik het weer!”¯ Riep Emily zogenaamd verrast maar ze vroeg zich af waar Quinn op af stuurde.
“Zie je wel, ik wist het. Hoe gaat het met je broer?”¯
Het was alsof haar maag als een baksteen omlaag viel en niet wilde landen. Ze voelde zich misselijk en staarde naar het meisje dat tijdens die zomer haar vertrouwenspersoon was geweest, ervan uitgaande dat ze elkaar toch nooit meer zouden zien. Een glimlach die niets vriendelijks had, speelde rond haar lippen en ze sloeg haar armen triomfantelijk over elkaar, terwijl Emily wanhopig naar woorden zocht.
“Je… je gaat het toch niet vertellen?”¯
Quinn grinnikte zacht en haalde haar schouders op.
“Misschien. Misschien niet. Geheimhouding heeft een prijs Emily.”¯
Ze slikte en vroeg zacht:
“Wat voor prijs?”¯
“Ik wist wel dat je dat zou zeggen. Eerlijk gezegd begrijp ik niet waarom je het niet gewoon vertelt. Ik bedoel, afgezien van zijn plotselinge woedeaanvallen en sociale achterstand is het toch best een lieve jongen?”¯ De sarcastische toon waarop ze het zei, stak Emily en ze balde haar vuisten.
“Zeg nou maar gewoon wat je van me wilt.”¯ Mompelde ze knarsetandend en Quinn lachte nu hardop.
“Ik wil helemaal niks, maar sommige dingen moeten nou eenmaal. Zo wíl ik helemaal niet dat je bij Puck en Sam uit de buurt blijft, maar als jij wil dat ik mijn mond hou, zal je wel moeten. En het is ook absoluut niet mijn wens om een acht te halen voor de volgende spaans-opdracht, maar om cheerleader te blijven moet ik voor alle vakken een zeven gemiddeld staan. Begrijp je wat ik bedoel?”¯
“Je bent gestoord.”¯ Zei Emily en ze staarde haar verbijsterd aan.
“O nee, ik ben hier niet degene die gek is, dat is die lieve broer van je.”¯ Woedend smeet Emily haar tas op de grond en spande haar spieren, maar Quinn was slim en siste kalm:
“Nou, ik zie dat het een overdraagbaar gen is in de familie.”¯
Het rode waas verdween en ze voelde een oude angst opborrelen in haar maag die haar ziek maakte van zelfwalging. Langzaam ontvouwde ze haar handen en ze voelde dat de gekwetstheid van haar gezicht af te lezen viel. Quinn grijnsde, ze wist dat ze het meisje in de tang had, maar voelde toch een sprankje medelijden toen ze de wanhoop op het sproetige gezicht zag.
“Luister, het enige wat ik wil is dat je voorlopig m’n Spaans huiswerk maakt en dat je uit de buurt blijft van Sam en Puck. Sam omdat hij mijn vriendje is en Puck omdat we samen nogal een geschiedenis hebben en hij de back-up is.”¯
Emily knikte maar wat zonder echt te luisteren. Ze probeerde te verwerken dat dit weer een waarschuwing was voor het feit dat je nooit maar dan ook nooit iemand kon vertrouwen.
“Afgesproken.”¯ Zei Quinn en met kordate passen verliet ze de wc, Emily verward achterlatend. Nadat ze zichzelf gekalmeerd had en koud water over haar polsen had laten stromen, ging ze ook naar buiten. Daar werd ze vrijwel meteen aangehouden door de twee homo’s Blaine en Kurt, die kennelijk getuigen waren geweest van de ‘slushie-aanval’.
“OMG Emily, we zagen wat er net gebeurde! Gaat het met je?”¯ Riep Kurt bezorgd uit en hij slaakte een hoog gilletje toen hij haar natte haren zag.
“Ja, het gaat wel. Ik had alleen geen idee dat dit de manier is waarop mensen worden welkom geheten bij Glee.”¯
Blaine schudde zijn hoofd en keek met gefronste wenkbrauwen naar het einde van de gang.
“Rick is de domste jongen die je ooit zult ontmoeten maar helaas gaat die eigenschap samen met kracht en een heel erg kort lontje.”¯ Zei hij en hij veegde wat ijsblokjes van haar schouder en Emily glimlachte even.
“Bedankt jongens.”¯
“We kwamen eigenlijk om je te waarschuwen.”¯ Zei Kurt en hij zette een serieus gezicht op.
“Daar ben je dan mooi te laat mee.”¯ Zei ze grinnikend, wijzend op de blauwe vlek op haar shirt, maar de jongen schudde zijn hoofd, legde een arm om haar schouder en begeleidde haar door de hal. Blijkbaar deed hij dit vaker, maar voor Emily was het een nogal vreemde gewaarwording.
“Is dit een interventie of zo?”¯ Vroeg ze ongerust aan Blaine, die grinnikend zijn hoofd schudde en zei:
“Nee, we wilden alleen maar zeggen dat je moet oppassen voor Puck.”¯
“Hij heeft hem nogal los hangen.”¯ Vervolgde Kurt en Emily proestte het uit van het lachen toen ze dat hoorde. Hij werd rood en zei haastig:
“Of juist niet, nou ja, je snapt wat we bedoelen toch?”¯
“Nee, eerlijk gezegd niet. We hebben gisteren geoefend en er is verder niks gebeurd.”¯ Zei ze aarzelend.
‘Goed gedaan Em, is je zangpartner de mannelijke hoer van de school. Je hebt wel echt een neus voor ze…’ Dacht ze sarcastisch. Blaine nam het van Kurt over.
“We zeggen ook niet dat hij een aanrander is hoor. Je moet alleen oppassen voor zijn charmes. Wij hebben echt geen idee waarom alle meisjes voor zijn cheesy zinnetjes vallen, maar het werkt wel. Vraag het anders maar aan Quinn, die weet er alles van.”¯
“Quinn?”¯ Vroeg Emily en haar maag trok samen toen ze dacht aan de confrontatie van vijf minuten geleden.
“Ja, wist je dat niet?”¯
Emily trok een gezicht en zei:
“Nou, sorry dat ik op mijn derde dag nog niet op de hoogte ben van alle roddels.”¯
Kurt grijnsde.
“Ik mag haar wel, Rachel krijgt het zwaar.”¯ Mompelde hij tegen Blaine en hij vervolgde tegen Emily:
“Quinn was zwanger en Puck was de vader. Nou ja, iedereen dacht dat het Finn was, maar ze had tegen hem gelogen. Lang verhaal kort, ze hebben de baby laten adopteren door Shelby, Rachel’s biologische moeder.”¯
“Biologische moeder?”¯ Vroeg Emily afwezig terwijl ze de schokkende informatie over Puck probeerde te verwerken.
“Ja, zij is geadopteerd door twee vaders.”¯ Emily staarde de twee jongens aan en het voelde alsof ze in een soap terecht was gekomen. Op haar oude school was het al een schandaal als ouders hun kind niet mee lieten gaan op een of ander duur schoolreisje, laat staan dat dit soort dingen werden geaccepteerd.
“Je ziet nogal witjes, gaat het?”¯ Vroeg Kurt bezorgd en ze knikte, nog steeds in gedachten verzonken.
“Ja, ja het gaat wel. Het is alleen dat op mijn oude school dit soort dingen niet… Nou ja, daar was het al groot nieuws als de butler een relatie had met de huishoudster.”¯
“Butler?”¯ Inmiddels hadden ze gezelschap gekregen van Tina, die de laatste zin had opgevangen.
“Welke school zei je ook alweer dat je vandaan komt?”¯ Vroeg Blaine nonchalant maar Emily trapte er niet in.
“Dat heb ik niet gezegd.”¯ Zei ze kalm en hij keek teleurgesteld. Ze voelde zich schuldig en mompelde met tegenzin:
“Worthington.”¯
Tina, Blaine en Kurt hapten geschrokken naar adem en Finn, die met Puck en Sam achter hen had gelopen, hoorde dat.
“Wat is er?”¯ Vroeg hij met gefronste wenkbrauwen. Kennelijk was hij nog niet vergeten dat Emily de dag ervoor zijn vriendin beledigd had.
“Ze komt van Worthington.”¯ Zei Kurt met een bewondering die voor haar gevoel volledig misplaatst was.
“Dat is toch die dure privéschool?”¯ Vroeg Finn en het was duidelijk dat hij dat niet verwacht had. Emily haalde haar schouders op en voelde zich met de minuut ongemakkelijker.
“Waarom ben je in vredesnaam hiernaartoe gekomen?!”¯ Riep Tina ongelovig.
“Ja, en waarom ben je weggegaan?”¯ Vroeg Sam.
“Dat is hetzelfde.”¯ Zei Kurt en hij sloeg zijn ogen ten hemel.
“Nou, niet helemaal.”¯ Mompelde Emily maar niemand hoorde dat. Tot haar enorme opluchting ging de bel en ze maakte zich voorzichtig los uit Kurt’s ‘omhelzing’.
“Sorry jongens, ik moet gaan.”¯ Blaine liet zich echter niet zo gemakkelijk afschudden en hij liep met haar mee naar het wiskundelokaal.
“Je hoeft je er niet voor te schamen, ik ben ook overgekomen van Dalton.”¯
“Echt?”¯ Vroeg ze dankbaar. Hij knikte en glimlachte even.
“Je zult je hier snel genoeg thuis voelen. Tot straks!”¯ Hij stak zijn hand op en liep de gang uit. Iets opgewekter ging Emily het lokaal binnen en de rest van de ochtend dacht ze niet meer aan het voorval met Quinn of de gíªnante situatie over haar oude school. Toen het tijd was voor de lunchpauze, had ze meer zin om buiten in het zonnetje te gaan zitten dan in de muffe kantine en dus zocht ze een tafeltje uit in een warm hoekje en sloot genietend haar ogen. Die schoten echter abrupt weer open toen een bekende stem vroeg:
“Waarom kom je niet bij ons zitten?”¯ Het was Sam en hij keek nogal ongemakkelijk.
“Oh, ik had jullie niet gezien.”¯ Zei Emily naar waarheid en ze stond op om aan te geven dat ze echt niet asociaal wilde doen. De jongen glimlachte afwezig en dat ontging haar niet, dus ze vroeg:
“Is er iets?”¯
“Je ouders moeten wel echt heel rijk zijn, om je naar Worthington te laten gaan.”¯ Zei hij, dwars door haar vraag heen. Het was overduidelijk dat het hem enorm dwars zat, de reden was Emily echter onduidelijk.
“Waarom ben je zo geïnteresseerd in de bankrekening van mijn vader?”¯ Vroeg ze en ze sloeg haar armen defensief over elkaar. Sam keek haar geschokt aan.
“Zo bedoelde ik het niet! Ik was alleen nieuwsgierig waarom je van een privéschool naar een openbare bent gegaan, dat is alles.”¯
“Hm.”¯ Ze pakte haar dienblad en volgde hem naar een tafel iets verderop, waar de voltallige ND zat. Emily ging naast Puck zitten en negeerde de veelbetekenende blikken van Kurt. Noah was zich van geen kwaad bewust en vroeg zacht, zodat alleen zij het hoorde:
“Waarom is de reden dat je bent weggegaan niet dezelfde als waarom je hiernaartoe bent gekomen?”¯
Hij sloeg de spijker op z’n kop en Emily prikte nors in haar aardappelpuree. Gelukkig hoefde ze geen antwoord te geven omdat Rachel besloten had de groep toe te spreken. Ze stond op van de bank, tikte tegen een plastic flesje water, schraapte haar keel en zei:
“Goed, jullie weten allemaal dat we het over een maand al moeten opnemen tegen de Warblers tijdens Regionals!”¯ Er werd instemmend gemompeld en Blaine fluisterde haastig wat achtergrondinformatie in Emily’s oor.
“En ik vind dan ook dat we van nu af aan iedere middag moeten oefenen, anders gaan we echt niet winnen!”¯ Een storm aan kritiek was het gevolg maar Emily staarde alleen maar naar het joodse meisje, dat met haar armen defensief over elkaar geslagen naar de groep keek en een zeer vastberaden uitdrukking op haar gezicht had. Toen het weer enigszins stil was, vroeg ze dan ook:
“En hoe stel je je dat voor? Dat iedereen maar gewoon alles moet laten vallen om toonladders te oefenen?”¯ Puck beet op zijn wang om niet te hoeven lachen, maar Quinn antwoordde ijzig:
“Hoezo? Heb jij soms andere activiteiten waarmee je je middagen vult?”¯ Hij verwachtte een scherp antwoord, maar Emily zweeg en omklemde haar mes en vork zo stevig dat haar knokkels wit werden. Dit alles voltrok zich in slechts enkele seconden en het was niemand anders behalve hem opgevallen, omdat Rachel en Finn inmiddels in een heftige discussie verwikkeld waren over football.
“IK KAN NIET ELKE MIDDAG HIER ZIJN! IK HEB TRAINING!”¯ Bulderde Finn en hij hief zijn handen hulpeloos omhoog alsof hij hoopte dat iemand van boven hem te hulp zou schieten. Puck rolde met zijn ogen en keek weer naar Emily, maar die was te druk bezig met haar telefoon. Hij probeerde om over haar schouder mee te lezen, maar op dat moment schraapte Artie zijn keel en zei kalm:
“Rachel, ik waardeer je inzet, maar dit kun je niet van iedereen vragen. We hebben allemaal huiswerk en sport waar we ook onze aandacht aan moeten besteden.”¯
Er werd instemmend gemompeld en Emily stopte haastig haar telefoon weer weg. Rachel deed haar mond open om er tegenin in te gaan, maar Artie stak zijn hand op en vervolgde:
“Maar ik ben het wel met je eens, als we willen winnen, moeten we vaker oefenen. Ik stel voor dat we twee keer per week bij elkaar komen, een keer op de dinsdag met Schue en de donderdagmiddag voor degenen die willen. Oké?”¯ Finn bromde instemmend en de rest knikte.
“Afgesproken.”¯ Zei Artie opgelucht en hij leek enorm tevreden met zichzelf dat hij de groep onder controle had gekregen en zelfs tot een compromis had gebracht. Op dat moment ging de bel en iedereen maakte aanstalten om naar de les te gaan.
“Nou, tot donderdag dan.”¯ Riep Rachel vrolijk en ze zwaaide, haakte haar arm door die van Finn en loodste hem mee naar het spaanslokaal. Achter haar deed Emily alsof ze moest overgeven in haar puree en Puck lachte hardop. Ze keek hem grijnzend aan, deponeerde het afval in de prullenbak en wilde naast hem gaan lopen om te kletsen, toen Quinn plotseling voor haar stond.
“Denk aan de afspraak, jij maakt mijn spaans huiswerk en blijft uit de buurt van Puck en Sam. Anders weet straks de hele school over die lieve broer van je.”¯ Emily verstijfde en keek hulpeloos over de schouder van Quinn toe hoe Puck door een knappe cheerleader werd aangesproken en meegevoerd over het schoolplein. Ze richtte haar aandacht weer op Quinn, maar die had Sam’s hand gepakt en het tweetal slenterde in de richting van de kantine voor hun vrije uur. Emily zuchtte, schopte boos tegen een leeg blikje cola en pakte tijdens het lopen haar telefoon uit haar zak om met Kate te sms’en. Daardoor zag ze niet dat Puck over zijn schouder naar haar keek, net zolang totdat de cheerleader van wie hij zich de naam niet eens kon herinneren hem het conciërge-hok in trok.
Reacties:
Wouw quinn is echt een trut ( heb haar nooit gemogen)
Maar echt een geweldig verhaal en ookal duurt het een jaar met schrijven ik blijf lezen xd
Xx