FanFic.nl

Untouchable

02 Untouchable

Toen iedereen de laatste restjes had opgegeten en de moeheid begoen toe te slaan, stond Perkamentus op en wachtte hij tot het stil was. Na elke seconden stierf al het geroezemoes weg en had iedereen alleen nog maar oog voor de lange, stok oude man wiens gestalte de school vertegenwoordigde. Ik wist dat de meesten in Zwadderich een hekel aan Perkamentus hadden, maar de afgelopen vier jaar op Zweinstein stonden gelijk aan vier jaar contact met Perkamentus. Hij had altijd al oog voor me gehad, al had ik geen idee waarom. Vaak leek het alsof anderen meer over me wisten dan ikzelf. En dat was nogal frustrerend. Je zou denken nu ik eindelijk zestien werd - over een week om percies te zijn - er wel wat dingen verteld zouden worden. Alles zou duidelijker moeten worden. Hoe dan ook, het werd alleen maar vreemder en vreemder. Alsof de werkelijkheid me met de seconde ontglipte.
‘’Dames en heren! Het is me een waar genoegen jullie opnieuw een prachtig schooljaar te wensen. Moge ieder van jullie noch verdriet noch wanhoop hebben.’’ Hij had zijn armen gespreid, alsof hij de hele zaal wilde knuffelen. Dat maakte hem eruit zien als een machtspersoon, wat hij absoluut was. ‘’Dan wil ik nu alle klassenoudsten vriendelijk verzoeken uw afdelingen te begeleiden naar de leerlingenkamers.’’ Iedereen wilde opstaan, maar Perkamentus leek nog niet uitgesproken.
‘’Wacht! Alle eerstejaars blijven zitten, voor een speciale uitleg, die gegeven zal worden door de afdelingshoofden.’’ Een geroezemoes steeg op, enkel door de eerstejaars. Dit gebeurde al sinds mijn tweede jaar hier, dus ik keek er niet meer vreemd van op. ‘’Slaaplekker en tot ziens!’’ Zei Perkamentus, waarna iedereen opstond en het kabaal van achteruitschuivende banken oorverdovend was. Ik zuchtte en keek snel naar de tafel van Griffoendor. Zuki zat met Ron te praten en samen liepen ze de zaal al uit. Zuchtend volgde ik hun voorbeeld, net zoals alle anderen. Iedereen liep de grote trappen op, terwijl wij juist naar beneden richting de kerkers gingen. Ik had een bloedhekel aan onze leerlingenkamer, net zoals ik een bloedhekel had aan heel Zwadderich. Ik had Perkamentus vaak genoeg proberen te vragen waarom ik hier zat, waarom ik niet in Griffoendor zat, maar telkens had hij wel een excuus. Dan moest hij dat doen, dan had hij het druk, ga zo maar door. Het was niet eerlijk.

‘’Waar zit je toch met je gedachten?’’ Vroeg Damon aan me. We zaten met zijn vieren op de zwartleren banken van de leerlingenkamer van Zwadderich, tegenover een donkere openhaart, de enige lichtsbron in de hele kamer. Normaal zou het er aangenaam uit hebben gezien, als je het feit dat alle muren en gordijnen en meubulair waren gekleurd in smaracht groen en schaduw zwart wegdacht. Damon sloeg een arm om me heen, wat hem een geïrriteerde blik van Draco opleverde. ‘’Nergens.’’ Zei ik kortaf. Ik had nu echt geen zin in dat sentimentele gedoe.
Hardhandig haalde hij zijn arm om me weg en keek me woest aan.
‘’Altijd weer hetzelfde met jou! Je verteld me nooit meer iets, je laat me aldoor in verwarring achter! Wat is er toch met je aan de hand?’’ Het plotselinge geschreeuw van mijn vriendje deed me opschrikken. Ik zag de verwarring en agressie weerspiegeld in zijn donkere ogen en zuchtte diep.
‘’Ik - het spijt me oké.’’ Ik kon het hem gewoon niet vertellen. Nog niet, althans. Hij schudde zijn hoofd en voor het eerst in weken zag ik een gekwetste jongen naast me zitten. Het brak mijn hart, echt waar, maar toch kon ik het niet. Ik legde mijn hand voorzichtig op zijn schouder in de hoop dat hij hem niet weg zou slaan, wat hij dan ook niet deed.
‘’Dus, tortelduifjes. Tijd voor een feestje?’’ De plotselinge, opgewekte stem van Davy Mayra deed ons alle drie schrikken. Ik keek hem met opgetrokken wenkbrauw aan en wilde hem vragen waar dat ineens vandaan kwam, maar Draco was me voor. ‘’Je bent niet goed wijs man.’’ Zei hij minachtend. Hij spuugde echt nog net niet in zijn gezicht, alhoewel zijn blik genoeg zei.
‘’Ik ga maar naar bed. Zie jullie morgen.’’ Zei Draco chagarijnig, waarna hij opstond en de trap richting de slaapkamers opliep. Davy haalde zijn schouders op en glimlachte oprecht naar ons. ‘’Jullie misschien?’’ Ik stootte een zuchtend lachje uit, de jongen bedoelde het allemaal goed. Davy was oké, hij was bijna altijd vrolijk - wat je niet vaak aantrof in Zwadderich - had twee lippiercings en speels, bruin haar. Zijn lichtblauwe ogen leken sprekend op die van Perkamentus, maar dan honderd jaar jonger. Hij droeg een simpel, zwart shirt en donkerrode skinny jeans met daaronder zwart met groene sneakers. Af en toe droeg hij een baseball cap, maar dat werd verboden door de school. Logisch, want normaal moest je een uniform aan. ‘’Oké..’’ Zuchtte hij, terwijl hij wat voorover boog en in een houding ging zitten waardoor hij op een psycholoog leek. ‘’Is er iemand dood of zo?’’
Ik voelde Damon naast me verstijven en zag hoe hij met zijn handen vuisten vormde, waarbij zijn knokkels akelig wit werden.
‘’Eh. Nee. Damon, laten we gaan.’’ Zei ik gauw, waarna ik opstond en Damon met me meetrok naar de trappen. We lieten Davy alleen achter, maar ik was van plan terug naar hem te gaan, zodra Damon in de slaapzaal was. We gaven elkaar vluchtig een kus, waarna hij naar links de eikenhouten deur door ging. Waar ik normaal de meisjeszaal in zou zijn gegaan, draaide ik me om en liep ik de trap weer af. Davy zat daar nog, in precies dezelfde houding, kijkend naar het niets. Ik ging tegenover hem zitten en keek hem verontschuldigend aan. ‘’Sorry daarvoor.’’ Hij schudde zijn hoofd en glimlachte naar me.
‘’Maakt niet uit. Dus, wat is er aan de hand?’’ Ik kende Davy al sinds ons eerste jaar en ik mocht hem graag. We gingen best veel met elkaar om, tenminsten, als ik de kans kreeg bij Draco en Damon uit te buurt te gaan. Dat waren ook de enige momenten dat ik met leerlingen uit Griffoendor kon rondhangen, afgezien van Zuki. Zuki was nu eenmaal mijn beste vriendin, daar kwam absoluut niemand tussen. Maar ruzie met de Malfidus-clan wilde je echt niet als je in Zwadderich zat, dus hield ik me aan de ongeschreven regels. Davy keek me ongeduldig aan en na een diepe zucht vertelde ik hem alles. Echt alles. Over mijn vader, over mijn ouders, over het feit dat ik niet weet waarom ik hier zit. Alles vloog er in één straal woorden uit, als een hogedrukspuit.
‘’En dat doet hij al sinds een paar weken.’’ Besloot ik mijn verhaal. Davy keek me geamuseerd aan. ‘’Ik begrijp je. Ik snap er zelf ook niets van.’’ Ik trok één wenkbrauw naar hem op. ‘’Hoe bedoel je?’’ Vroeg ik hem.

‘’Nou, ik snap niet waarom jij hier zit, maar ook niet waarom ik hier zit. Kijk eens goed naar me - hij gebaarde met zijn armen naar zijn eigen lichaam - ik lijk niet op een sekreet noch op een geniepige slang. Ik ben een vrolijk persoon. Geen Zwadderich type.’’ Ik knikte begrijpend. Dat was zo. Hij was vrolijk, altijd. ‘’Ik denk hier al weken over na en ik ben uitgekomen op een ietwat onwaarschijnlijke, maar toch mogelijke theorie.’’ Hij keek even om zich heen of er niemand anders in de kamer was en boog zich toen naar voren, zodat hij nog maar tien centimeter van mijn gezicht verwijderd was. ‘’Ik denk dat Perkamentus wil dat we iets veranderen. Iets.. groots.’’ Ik verwachtte dat hij nu naar achteren zou leunen en in lachen uit zou barsten, maar dat deed hij niet. Hij bleef op tien centimeter afstand van mijn gezicht met een serieuze blik naar me kijken. Ik kon zijn warme adem als een zacht wolkje voelen.
‘’Ik weet het niet.’’ Besloot ik, want meer kon ik er op dit moment niet over zeggen. Ik wist het niet, ik heb het nooit geweten. Nu ik wist dat Davy met hetzelfde probleem zat, wist ik één ding heel erg zeker. Ik zou erachter komen.

Reacties: