Hoofdcategorieën
Home » Overige » ~Nachtegaal: A Dangerous Love Story » 05 Nachtegaal
~Nachtegaal: A Dangerous Love Story
05 Nachtegaal
‘’Amsterdam is now boarding from platform seven’’, galmde een robot-achtige stem door de vertrekhal. Alsof het een kanonschot was bij een wedstrijd stonden massa’s mensen op die richting het platform liepen. Ik tikte Meike aan en wees naar de richting van het platform. Ze wierp een blik op de monitor en knikte, waarna ze opstond en haar rugtasje op haar rug hees. Ik pakte mijn schoudertas en reikte mijn hand uit naar Meike. Ze pakte hem vast en haar zachte huidje was als een moeder voor me. Ik had geen idee waarom, maar het voelde fijn om haar zo dicht bij me te hebben. Alsof ze voor nu bij me hoorde. Terwijl we alles regelden met de papieren en daarna het vliegtuig inliepen, begon ik me af te vragen of een moeder zich zo zou kunnen voelen. De zachte huid van een lief en onschuldig meisje in je hand, haar meenemend naar haar volgende bestemming, als een soort begeleider. Ik besloot het mijn moeder te vragen zodra ze me belde.
De passagiers stoelen zaten net zo lekker als altijd. Ik had het enorme geluk dat ik bij het raam mocht zitten. Meike zat niet naast me, maar ze bleef wel bij mijn rij stoelen staan. Ik snapte niet wat ze wilde doen, maar bleef naar haar kijken. Ik zag de man aankomen die haar zojuist nog had aangesproken. ‘’Hallo! Ik zit naast jou, geloof ik.’’ De man klom op de middelste stoel en keek me vriendelijk aan. ‘’Als u stoel nummer vijftien heeft, dan wel ja.’’ Mijn stem klonk simpel en beschaafd. Het was vreemd om weer Nederlands te praten, want in Italië praatten we ook in huis vrijwel altijd Italiaans. Zelfs als ik met mijn moeder alleen was, praatten we geen Nederlands. Het was echt heel erg lang geleden, maar ik zou mijn moedertaal nooit kunnen vergeten. Naast de man kwam een vrouw zitten met kort, bruin haar en een dikke neus. Haar wenkbrauwen waren hoog opgetrokken en ze liep waarschijnlijk al tegen de veertig. Haar lippen waren donkerbruin, waardoor ze er arrogant en zelfvoldaan uitzag. Ik zuchtte en keek uit het raampje, naar het vliegveld. De zachte zonnestralen deden het oplichtten en ik voelde een steek door mijn lichaam heengaan. Dit was thuis en nu moest ik alles achterlaten. Mijn vrienden, familie.. Henry.. Ik voelde mijn ogen prikken en knipperde het vocht snel weg. Ik had mijn mp3 speler en een leesboek in het netje voor me gelegd. Mijn handtas lag in de voor koffers bestemde opslagruimte, waar een grote klep voor zat. Ik hoorde de zachte geluidjes van het dichtklikken van de kleppen toen de stewardessen een controleronde deden. Het teken voor riemen vast begon te brandden en ik klikte de riem standvastig vast. Ik had vaker gevlogen, dus het was allemaal een standaard procedure. Toch was ik doodzenuwachtig. Het feit dat ik dit niet meer terug zou zien, maakte me angstig. Aan de andere kant was ik ook wel wat enthousiast, vooral omdat ik eindelijk mijn vader weer te zien kreeg. Ik was er nog niet over uit of ik dat wel wilde toen ik hierheen werd gereden, maar nu het bijna zover was, vond ik het super leuk dat ik hem weer zag. Natuurlijk was ik ook benieuwd naar zijn huis en naar het prachtige reservaat erachter. Waar ik nog meer zenuwachtig voor was, was het feit dat ik een nieuw leven moest beginnen. Ik was de nieuweling. De onbekende nieuweling. Logisch.
Het vliegtuig begon te schudden, een teken dat we gingen rijden. Ik keek even opzij naar de man naast me, die al met zijn ogen dicht achterover geleund lag. De vrouw naast hem las in één of andere ouwe-trutten roman. Lekker boeiend.
Mijn ogen gleden voor zo ver ik nog wat kon zien langs de gezichten aan de andere kant van het vliegtuig, maar ik kon Meike nergens vinden. Waarschijnlijk zat ze verder achterin. Het was echt zo’n schattig meisje en toch zo zielig. Ik veronderstelde nog steeds dat ze tien was - ik was dat vergeten te vragen - en ze was al doof. Misschien was ze al haar hele leven doof, misschien ook nog maar net. Ik had zo’n vaag vermoeden dat ik dat nooit meer te weten zou komen. Zulke mensen kom je eens in je leven tegen, heb je een praatje mee en zie je daarna nooit weer terug. Vreemd eigenlijk. Als je het aantal mensen waar je ooit eens mee gepraat hebt zou optellen, kom je denk ik wel op een getal uit wat een hele provincie zou kunnen vullen.
Het was drie uur en een kwartier vliegen vanuit Italië. Ik keek naar de prachtige lichtjes en de kleine huizen die je vanaf die hoogte kon zien. Ik had het altijd al geweldig gevonden om vanuit het vliegtuig bij de schemer naar beneden te kunnen kijken. Het leek alsof ik reusachtig was en alsof het land een miniatuurstadje was. We klommen hoger en hoger, tot dat ik niets meer van de huizen kon zien en nog enkel wolken zag. Dan was de pret voor een lange tijd voorbij. Pas als we zouden gaan landen kon ik weer van het uitzicht genieten. Ik besloot mijn mp3 te pakken en wat muziek te gaan luisteren. Ik deed mijn oortjes in en ging lekker achterover zitten, net zoals de man naast mij deed, die waarschijnlijk sliep. Ik sloot mijn ogen en liet me meenemen door de muziek. Ik beleefde het strand opnieuw, voelde Henry’s lippen en verdronk in zijn prachtige ogen, dat door het zonlicht leek te glanzen als diamanten.
De landing op Schiphol was alles behalve aangenaam. Het regende keihard - in mei(!) - en het was stervenskoud. Ik was blij dat ik mijn dikke, zwarte sweater aan had gedaan. Het was zo’n typische Italiaanse toeristen trui, met I hartje Italia erop gedrukt.
Ik sjorde mijn koffer van de lopende band af en wilde richting de aankomsthal lopen, toen ik iemand aan mijn arm voelde trekken. Ik draaide me geïrriteerd om, waarna ik direct begon te glimlachen. Daar stond Meike, met een knal roze koffertje en een slaperig gezichtje naar me te zwaaien. Ik ging op mijn hurken zitten, zodat ik op ooghoogte met haar was. Ze knipperde woest met haar ogen en gaf me een stevige knuffel.
Ik wist niet waarom, maar ze ontroerde me echt. Ik stond weer op en gaf haar een aai over haar bol. Ze keek me verontschuldigend aan en legde vervolgens haar vuist op haar hart. Ik had geen flauw idee wat het betekende, maar deed toch hetzelfde. Ik besloot het direct op te zoeken zodra ik een computer met internet tot mijn beschikking had. Meike liep zwaaiend weg, richting de vertrekhal. Ik had er bewust voor gekozen niet direct met haar mee te lopen, stel nou dat ze geen ouders had. Dan liep ik daar een beetje met een meisje van tien jaar. Ik zag mezelf al aankomen ‘’Hoi papa! Kijk eens wat ik nu heb!’’ Ik lachte in mezelf toen ik ook richting de aankomsthal slenterde. Ik zag het al helemaal voor me: Mijn vader, lang en stevig gebouwd, met kort, zwart haar. Zijn grote, blauwe ogen waren datgene dat ik van hem had geërfd, net zoals zijn haarkleur. De rest kwam allemaal van mama. Ik liep langzaam de grote, open ruimte in en scande het gebied af naar mijn vader. Ik kon hem nergens vinden en liep de ruimte wat onbeholpen door, zonder enig spoor van mijn vader. Ik bedacht me dat hij best weleens in de garage kon zijn, gewoon bij de auto wachtend. Ik keek nog één keer rond, zonder succes, waarna ik de open gang doorliep richting de garage. De tegels en muren waren allemaal steriel wit en het plafond was een reusachtige, doorzichtige koepel. Typisch vliegveld dus.
Ik zag een cafétje, waar ze warme choco verkochten. Ik had het best wel koud - ondanks mijn dikke I hartje Italia trui - en besloot een beker te kopen. De vrouw achter de bar zag er vriendelijk uit. Ze was nogal dik, had korte, oranje krullen, groene ogen en een wipneusje. Ze leek best wel op een oranje varkentje. Ik bestelde mijn warme choco en rekende af. Daarna liep ik verder richting de garage, toen ik iemand mijn naam hoorde roepen. ‘’Lieverd! Eindelijk!’’ Vliegensvlug draaide ik me om en ik kon nog maar net mijn arm omhoog tillen om een botsing te ontwijken met mijn vader, die me om de hals vloog. Mijn hete choco klotste nét niet over de rand heen, gelukkig.
‘’Papa!’’ schreeuwde ik enthousiast, waarna ik hem op mijn beurt een dikke knuffel gaf. Het voelde fijn in papa’s armen en heel even vergat ik Italië. Ik was oprecht blij mijn vader te zien en dat was zeker weten wederzijds.
‘’Zeg pap?’’ vroeg ik mijn vader toen we in de auto op weg naar huis zaten. Hij keek even glimlachend opzij. ‘’Zeg het eens, meisje’’ zei hij, oplettend op het verkeer. Ik had al lang nagedacht over hoe ik dit zou vragen en had al talloze manieren bedacht, maar nu het eindelijk zo ver was klapte ik dicht. ‘’Nou.. eh.. Mag ik een.. auto?’’ vroeg ik stotterend, waarna mijn vader direct begon te lachen. Ik voelde me chagrijnig worden; zat hij me nou gewoon uit te lachen? ‘’Hé, het was serieus bedoeld!’’ Mijn stem klonk bot, waardoor mijn vader ophield met lachen en me even serieus aankeek. ‘’Dat wist ik wel.’’
Ik keek weer door het raampje naar buiten en tuurde de regen in. Hoe lang zou het blijven regenen? Het was een tijd geleden dat ik regen had gezien. Als het in Italië hondenweer was, dan onweerde het verschrikkelijk hard en rukte de wind aan heel je lichaam. Maar in Nederland was het enkel koude regen en vieze wind. Of andersom, het is maar net hoe je het bekijkt.
‘’Je mag pas een auto als je achttien bent. Echter, ik heb wat anders voor je.’’ Mijn humeur fleurde op door zijn blije woorden en ik keek hem liefdevol aan.
‘’Wat spannend! Geef eens een hint..’’ ‘’Dacht het niet.’’ Ik zuchtte. Dat had ik moeten weten. Mijn vader was een man van geheimen en raadsels. Hij was simpel en had een hart van goud, maar was echt mysterieus en raadselachtig, wat ik zo leuk aan hem vond.
‘’Het viel te proberen’’ zei ik uiteindelijk, waarna er een lange en zeker niet onaangename stilte viel. Ik concentreerde me op de omgeving en de andere auto’s, terwijl ik me zat te bedenken wat mijn vrienden en Henry nu zouden doen. Zouden ze gewoon aan het chillaxen zijn? Of zouden ze aan het treuren zijn om het feit dat ik niet weer terug kom? Het enige wat ik hoopte was dat ze gelukkig waren. En dat ik dat ook zou worden.
Reacties:
OH MY GOOOOOOOOOOOOOOOOOSH~!
Another amazing chapter~!
BEM~! WAUW!
Loooooooooooooooove thiiiiiiiiiiiiiiiiis veeeeeery much.
Love,
Ik blijf erbij,
DIT
IS
GEWOON
ZO
DAMN
GENIAAL
BRILLIANT
Love love love from Belgium!
X
Inderdaad, dit is geniaal!
ik moest echt lachen om het
‘’Hoi papa! Kijk eens wat ik nu heb!’’
stukje. Echt geweldig!
Maar nu moet je wel snel verder schrijven hoor!
leuk leuk leuk toch weer.
x