Hoofdcategorieën
Home » Fallen Tetralogie » Sacrifice » 01 Sacrifice
Sacrifice
01 Sacrifice
De reusachtige, zwart-metalen poort staarde me aan. Hij was absoluut niet verwelkomend, laatstaan aangenaam. Grote, ijzeren letters waren er bovenop gemaakt. Shadow Bay, stond er. De naam van deze verschrikkelijke, ontzinnige rotschool waar mijn klote ouders me heen hadden gestuurd. Nog steeds snapte ik niet waarom. Nog steeds hoopte ik dat er een dag kwam dat ze me niet haatten. Dat ze eens naar me toekwamen en zeiden dat ze van me hielden. Ik schudde mijn hoofd en omklemde het handvat van mijn trollie extra stevig, waarna ik vastberaden door de poort liep, opweg naar de ingang van de school. De binnenplaats was ook al evenmin verwelkomend. De keien waren wit met een tintje grijs en in het midden stond - hoe standaard kon het zijn - een reusachtige fontein. In het midden van de fontein stond een marmeren wit beeld van een vrouw de haar handen voor haar borst houdt, een kom vormend. Uit de kom spoot een lichte waterstraal. Het was afschuwelijk. De weerszijden van de binnenplaats werden geflankeerd door rozenstruiken. Ik observeerde alles even snel, waarna ik doorliep naar de enige, zichtbare deur wat me de ingang leek te zijn.
‘’Uw naam, jongedame?’’ Zei een dikke man in een zwart pak die achter de balie zat. Hij droeg een jampot glazen bril en had dik, zwart achterovergekamt haar. Ik snoof hoorbaar, waardoor hij me minachtend aankeek. ‘’Jade Sinquart.’’ Zei ik nors. Hij trok één wenkbrauw op en keek toen op een formulier dat op zijn bureau lag. Er stonden wel honderd namen op, dus de school moest redelijk groot zijn, aangezien vandaag alle eerstejaars zouden komen. Nee, ik had het niet opgezocht. Mijn lieftallige moeder helaas wel. Nadat ze had geschreeuwd wat voor een nietsnut ik wel niet was en dat ik nooit een dame zou worden.
De man kruiste mijn naam af en pakte uit één van zijn vele lades een papiertje, waarop hij een nummer schreef. Daarna gaf hij me nog een formulier, wat mijn rooster bleek te zijn. ‘’Dit is je kluisnummer. Je kamernummer en sleutel krijg je pas vanavond. De lessen beginnen om negen uur. Kom niet te laat.’’ Ik pakte alles van hem aan en wierp een blik op de oude klok, die recht boven zijn bureau hing. Het was nog maar half acht, dus ik moest me anderhalf uur gaan vervelen. De man keek me arrogant aan en het was duidelijk dat ik weg moest gaan, wat ik maar al te graag deed. Rotzak.
Ik liep de ontvangsthal uit, waardoor ik op een nieuwe binnenplaats terechtkwam. Het was reusachtig. Rechts was een soort honkbal/voetbal veld met daaromheen een torenhoge, houten tribune. Vanaf de achterkant van de tribune tot helemaal rondom de binnenplaats was het reusachtige schoolgebouw zichtbaar in de schaduwen van de duisternis die Transylvanië al zo lang ik me kan herinnerinen in zijn grip heeft. Dat hield in dat ze zon nooit scheen en het altijd bewolk en mistig was. In ons dorpje, Lamerta, noemden we het De Eeuwige Nacht. Het was eigenlijk ook nooit echt licht buiten, wat ik ook niet erg vond. Ik hield niet van de zon, ik hield niet van vrolijke kleuren en al helemaal niet van opgewekte mensen. Nee, ik was geen somber en diep triest persoon, ik vond het gewoon vervelend. Net zoals mugjes op je kamer die rondom je hoofd zoemen en op het moment dat je ze dood wilt slaan, je ze nooit terug kan vinden. Zo vervelend.
Ik besloot op één van de houten bankjes te gaan zitten, die zich bevond onder drie reusachtige eikenbomen aan de oostkant van de binnenplaats. Ik zette mijn koffer ernaast en ging zuchtend zitten. Daarna schopte ik mijn dikke, zwarte kisten uit en legde mijn voeten er bovenop. Ik sloeg mijn armen achter mijn hoofd en leunde achterover. Nu was het wachten totdat de lessen zouden beginnen. Eigenlijk moest ik op mijn rooster gaan kijken waar ik les had, welke boeken ik nodig had enzovoort. De boeken bevinden zich in mijn kluis, die zich weer bevind in de vertrekhal. Mooi niet dat ik daar zin in had, niet nadat die klootzak achter de balie zo minachtend had gedaan. De volgende keer , nam ik mijzelf voor, spuugde ik hem recht in zijn gezicht als hij het nog eens flikte. Na een paar minuten wat wel uren leken te zijn, begon ik de binnenplaats te observeren. Mijn ogen gleden langs de bomen, wat voornamelijk eiken waren, langs de rozenstruiken die in een perfecte lijn naast de zwarte schoolmuren groeiden en over het perfect gemaaide gras. Langs de vele picknick bankjes, langs een raar standbeeld dat in het midden stond - het leek precies op het standbeeld dat op de andere binnenplaats staat, maar dan zonder water - toen mijn oog viel op een reusachtig bord, vlakbij de tribune.
1 - Gij zult nimmer kleurrijk zijn
2 - Gij zult nimmer liefhebben
3 - Gij zult zich nimmer plezieren
4 - Gij zult zich ten alle tijde houden aan de regels
Mijn ogen werden groot van verbazing en ik trok automatisch één wekbrauw omhoog. Zonder erbij na te denken pakte ik mijn tas, hees hem over mijn schouder en liep naar het bord toe. Het was een zwart bord en de zinnen waren om en om grijs en paars. Ik zuchtte, terwijl mijn gedachtes de regels direct tegenspraken. Ik moest me hier gedragen, dat was het grote probleem. Als ik het presteerde om ook van deze school getrapt te worden, moest ik in mijn ééntje verhuizen naar een tehuis in Mercury, genaamd Trapped Soul. Ja, dat klinkt ongeloofwaardig. Ja, dat is het ook. Maar alles is hier ongeloofwaardig. Iedereen ziet Transylvanië als het land van de mythen zoals vampiers, weerwolven en heksen. Ik voelde een glimlach mijn lippen sieren en ging op de onderste rij van de tribune zitten. Mijn tas zette ik naast me neer. Ik bedacht me hoe gaaf het zou zijn als één van die dingen echt zouden bestaan, maar helaas wist ik wel beter.
Ik was altijd al een buitenstaander geweest. En en freak. Ik heb veel onderzoek gedaan naar verschijnselen van één van deze mythen. Ik heb honderden boeken gelezen - letterlijk, ik ben gek op lezen - en ken alle fijne, gedetailleerde kneepjes van elke mythe. Ik ben ik bossen geweest, heb verscheide testen gedaan met verschillende middelen en handelingen. Ik heb mensen gesproken, ik ben in de Dracula Mansion geweest in de nacht - oude ramen breken makkelijk - en heb nooit, maar dan ook nooit iets wat lijkt op één van deze verhalen waargenomen, laat staan kunnen bewijzen. Mijn gedachten weten dat het de mythes onzin zijn, je reinste onzin. Helaas willen mijn hart en ziel zich daar niet bij neerleggen. De verhalen moeten ergens vandaan komen. Daar was ik heilig van overtuigd. Dus dan moest er iets geweest zijn. Dat kan niet anders. Tenzij..
‘’Jo chick!’’ Een diepe jongensstem deed me opschrikken uit mijn eigen wereldje en ik keek waar de stem vandaan kwam. Algauw viel mijn oog op de enige persoon op de binnenplaats, die langzaam op me af kwam lopen. Hij was lang, had groene ogen en zwarte krulletjes. Lelijk was hij niet, maar echt een lekkerding ook niet. Ik zuchtte en rolde met mijn ogen. Hij bleef op een paar meter afstand van me staan, mijn zijn handen in de zakken van zijn zwarte, gescheurde jeans. Zijn shirt was ook zwart en werd gedecoreerd door een grijze doodskop. ‘’Wat moet je?’’ Vroeg ik kortaf. Als hij me zo begroette, wist ik al genoeg. Jongens zijn zó voorspelbaar. Hij keek een beetje terugdeinzend en nerveus wroette hij met zijn voet door het zand, waardoor zijn donkergrijze sneaker een klein beetje vies werd.
Reacties:
oooooohhhhh totaal een andere school dan 'Zwaard en Kruis' veeeel beter onderhoud
heheheIk ben benieuwd wie die gast is en hoe dit afloopt!
snel verder??? 
Nee, ik heb Fallen niet gelezen, maar ik ben heel benieuwd welke richting je opgaat met dit verhaal, dusssh weer 'n melding? ^^
Ik kan mezelf hier echt zo damn mee vergelijken
Alleen ben ik dan wel cute emo vintage :3
OOOOO
EMMMM
GEEEEE
Het is gewoon géweldig!
Ik kan er niet meer van zeggen dan dat.
Want het is gewoon perfectly epic!
Snel verder!
X