FanFic.nl

Inside my mind || Criminal minds

01.2

Emily kwam de kamer na een kwartiertje binnen om te kijken waar ik bleef. Ik stond net in de badkamer mijn make-up op te brengen toen ze kwam kijken. Zelf zag ze er geweldig uit. Eindelijk een beetje meer ontspannen dan de voorbije weken. Met een glimlach op haar lippen liep ze de kamer uit, om vervolgens terug te komen met een strak kleedje en haar make-up tasje.
"Volgens mij," zei ze met een glimlach op haar lippen,"moeten wij onszelf eens goed verwennen." Eerst dwong ze me om het kleedje aan te trekken - vijfentwintig was immers niet te jong om er jong uit te zien - en daarna begon ze mijn make-up te doen. Ik liet mijn haar niet aan haar over, maar krulde het zelf, waarna ik hetzelfde deed bij Emily's haar. Warmrode lippenstift op onze lippen, zwarte, uitgevaagde oogschaduw, gekrulde, pikzwarte wimpers. Een dun lijntje eyeliner gaf het net dat gewelddadige kantje. We zagen eruit om op te eten, of dat zei Emily toch. Zelf geloofde ik het niet echt. Rainey - stem gedempt of niet - schold en zei dat we er lelijk uit zagen, maar dat negeerde ik. Emily kon haar stemheel gemakkelijk overstemmen en straks, wanneer de muziek zo luid zou staan dat het bijna onmogelijk zou zijn om naar Rainey te luisteren, hoe hard ze ook zou schreeuwen.
Toen ik studeerde, probeerde ik zo vaak mogelijk de muziek luid te zetten wanneer ik moest blokken, ging naar fuiven en nam pijnstillers om haar stem te dempen. Meestal lukte het me wel en kon ik zonder al te veel problemen mijn werk doen, al ging dat niet altijd en had ik regelmatig slechte punten, maar wat kon je tegen de leerkrachten zeggen? Dat je niet had kunnen studeren door een stemmetje in je hoofd? Als ik dat zou doen dan zou ik in een instelling belanden omdat ik niet bij mijn verstand ben en dat was nu niet meteen iets waar ik echt veel zin in had. Als ik opgesloten zou worden zouden mensen me nooit als iemand normaal zien, nooit als een normaal mens dat wel deel uitmaakte van de gezonde bevolking maar gewoon stemmetjes in zijn hoofd had. Het kon toch niet zo abnormaal zijn? Stemmetjes in je hoofd hebben? Er waren vast honderden mensen die stemmetjes in hun hoofd hadden, duizenden, zonder dat ze het iemand zeiden. Het is ook meteen zo'n heel taboe. Wanneer je stemmetjes in je hoofd hebt ben je gek. GEK. Mentaal gestoord, maar neen. Niet iedereen die stemmetjes in zijn hoofd heeft is gek of gestoord, neen. Er waren heel veel mensen die gewoon normaal waren, gelukkig waren met hun stemmetjes. Sommigen waren er zelfs bevriend mee.

Af en toe wilde ik dat ik ook met haar bevriend kon zijn, dat ik niet degen was met een gewelddadig stemmetje in mijn hoofd, maar zolang ik het een beetje in de hand kon houden en er niet al te veel geks ging door doen was het helemaal niets, helemaal niets. Geen enkel probleem, zolang ik maar probeerde om mijn best te doen normaal t eblijven zonder verslaafd te raken aan een medicijn of zonder zelfs een medicijn te moeten slikken. Want een medicijn slikken betekende dat ik andere zou moeten zeggen dat i problemen had en dat was ik niet van plan.

Emily sleurde me mee naar beneden nadat ik mijn tas genomen had. Blijkbaar was Spencer al lang klaar. De jongens in het team - met uitzondering van Hotch en Rossi - keken ons met ene brede glimlach op hun lippen aan. Alsof ze wilden zeggen dat we er mooi uit zagen op hun eigen, jongensachtige manier. JJ wierp ons een samenzweerderige glimlach toe. Blijkbaar zou zij niet meegaan, wat ik niet zo heel raar vond, aangezien ze zwanger was en toch niet zo veel mocht drinken. Blijkbaar was ze ook enorm moe. De baby zou dan ook niet echt lang meer op zich laten wachten, wist ze te vertellen. Hij zou er zijn voor we het goed en wel beseften. Dat was misschien ook maar beter zo.
"Ik zie jullie wanneer jullie terug komen. Wees alsjeblieft niet dronken, oké? Ik heb niet zo heel veel zin in een heel team met een kater wanneer we een tweede of een derde persconferentie moeten geven. Ik denk dat het bovendien een beetje geroddel oplevert, denk je niet?" vroeg ze lachend en wenste ons allemaal een fijne tijd.
Het duurde een tijdje voor we ergens vonden waar we konden dansen en uit de bol gaan zonder dat we herkend zouden worden of de hele club achter ons aan zouden hebben. Spencer keek me een paar keer na, om zeker te zijn dat het nog goed met me ging. Hij leek het verhaal van de hoofdpijn te geloven en ik had niet zo heel veel zin om daar verandering in te brengen. Op mijn vijftiende had ik besloten om het nooit aan iemand te zeggen en dat zou ik zo houden ook. Al zou hij het wel begrijpen. Van wat ik had gehoord was zijn moeder ook niet echt meteen de gezondste persoon ter wereld, mentaal gezien dan. Ik had al veel over haar gehoord, maar kende haar niet. Hij vond het nog wat vroeg om me aan haar voorstellen, hoewel ik het geweldig zou vinden om zijn moeder eindelijk, na toch enkele maanden een vaste relatie te hebben, te kunnen ontmoeten. We lieten ons aan de bar zakken, bestelden een drankje en genoten van het moment.

Reacties: