FanFic.nl

Blackbird [afgewerkt]

Einde

De overgebleven man leidde ons kordaat de witte gangen door. We kwamen langs Trelbs kamer en mijn broer vroeg of hij nog even wat spullen mee mocht pakken. Dat werd hem nog wel gegund, ook ik mocht mee de kamer in, terwijl de bewaker ongeduldig in de hal bleef wachten.
Op Trelbs bed troffen we een Hester aan die ik nog niet kende. Een trillende Hester. Ze leek zwak, klein, gebroken. Ik kon niets meer van de sterke meid uit mijn thuisdistrict in haar herkennen. Ze was op. Met rood betraande ogen van de heimwee keek ze op. Trelb knikte naar me dat we weer van kleding moesten wisselen anders zou Hester hier achterblijven en ik in de Spelen worden geplaatst. Maar ik schudde mijn hoofd, knielde bij Hester neer en legde moederlijk een arm om haar schokkende schouders heen.
“Hester. Hester. Het is goed. Je bent vrij. Ik ga. Ik neem je plaats in. Mijn missie is nog niet afgelopen. Ik heb niets meer te verliezen. Maar jij wel. Ga naar huis. Geef onze vrienden onze hartelijkste groeten en zeg dat we voor vrijheid zullen vechten. Vertel hun ons verhaal. Laat het voortleven. Laat dit het begin zijn van iets moois, iets nieuws. Wie weet wel een opstand? Dat laat ik aan de toekomst over. Ik heb alleen nog iets recht te zetten maar dat gevecht is tussen het Capitool en mij. Ga. En kijk niet om.”�
Ik duwde haar mijn verfrommelde oude shirt in haar hand. Trelb stond aan de grond genageld en kon niets anders doen dan toekijken. Ik had iets voor mezelf besloten. De plek waar ik de meeste inwoners van het Capitool tegelijkertijd kon bereiken was in hun geliefde Arena. Ik zou aan de zijde van mijn grote broer Trelb hun de ogen openen. Ze laten schrikken. Ze zouden me ombrengen maar dan was ik wel voor mijn ideaal en bij mijn broer gestorven. Mijn ogen namen dezelfde houding aan als het laatste wat ik van mijn vader had gezien. Het was goed zo.
Het was goed.
Hester zag de vastberadenheid in mijn ogen en omhelsde me met een grenzeloze dankbaarheid.
“Jullie zullen voortleven.”� Fluisterde ze in mijn oor en Trelb keek me nog steeds geschokt aan.
“Ik blijf bij je, broer, tot het bittere einde.”� Hij had zich er nog lang niet bij neergelegd dat zijn kleine zusje hem tot in de gevaarlijkste plek van heel Panem zou volgen maar hij wist dat er niets was dat hij kon doen om mij te overtuigen. En wat nou als ik wel in Hesters plaats was teruggegaan? Ik zou het volgende jaar getrokken worden voor de Spelen maar een oneervolle dood sterven, geleid door de handen van de president. Dan had ik liever een eenzaam jaar minder.
Beduusd stommelden we weer uit Trelbs kamer en ik keek nog een keer achterom naar het meisje Hester. Ik zag aan haar dat ze dolgelukkig was maar het uit respect niet kon opbrengen om dat al te laten weten. Ik voelde ook bewondering voor haar, dat had ik altijd gevoeld en daarom gunde ik haar dan ook nu de kans om te ontsnappen. Zij had nog een leven in het verschiet. Dat van mij was sowieso binnen een jaar al afgelopen.

Trelb stak zijn hand naar me uit. Ik kneep er stevig in om me nog voor even een klein zusje te kunnen voelen. We volgden de vredebewaker verder door de zevende verdieping en samen werd ons een kleinere, minder luxe kamer toegewezen waar we onze laatste nachten doorbrachten. Zonder het afgesproken te hebben sliep ik iedere nacht in Trelbs bed. Opgekruld tegen zijn warme lichaam. Hij rook net als vader naar mos.
Naar bos.
Naar vrijheid.
Ik hoopte dat dat ooit te verwezenlijken zou zijn.
Voor iedereen.
Ik had al te lang me gedragen. Ik zou vliegen als de jonge merels die net uit het nest kwamen. Onbezorgd springen. Niet wetend waar je zult eindigen.

-Einde-

Reacties: