Hoofdcategorieën
Home » One Direction » Useless wish, dramatic story twist.. » TWENTY. :)
Useless wish, dramatic story twist..
TWENTY. :)
Vijf minute later zat ik - met nog steeds een kop als een boei - samen met Harry naast en mijn moeder tegenover me op de bank. Harry zijn arm ging losjes rond mijn schouders en hij streelde mijn arm zachtjes. Mijn jurkje hing weer netjes om me heen, alleen zat Harry ongegeneerd in zijn blote bovenlijf naast me. Die schaamde zich ook eigenlijk helemaal nergens voor. De stilte die er hing was ontzettend ongemakkelijk, want in dit opzicht leek ik ontzettend op mijn moeder: ik hield hier absoluut niet van. Met een waarschuwende blik van Harry wist ik mijn trots toch opzij te zetten en nam ik het woord.
‘Mom, what are you doing here and how did you find me? I don’t want any bullshit, just the truth.’
Ik klonk koud, kil, emotieloos. Ze leek al ontzettend klein, maar bij het horen van deze woorden kromp ze zelf ineen. Ik wist dat het mijn moeder is, maar zeg nou zelf: ze heeft me zelf ongeveer het huis uitgewerkt. Ze heeft me laten zitten toen mijn vader ons zonder reden verliet. Ze had me kunnen helpen, me kunnen opvangen, maar nee. Ze zat daar maar, te verdrinken in haar zelfmedelijden en mishandelde me. Fysiek en mentaal. Ik was blij dat ik Harry had, hij wist me altijd op te vrolijken, zelfs in die tijd. Het was haar eigen schuld. Harry kneep zachtjes in mijn schouders, wat ik als waarschuwing zag. Dat ik het haar niet té zwaar moest maken.
‘Well.. Uhm..’
Ze schraapte haar keel en ging verzitten, op zoek naar een comfortabele houding, die ze niet leek te vinden.
‘I went to the University, to your room.. But you weren’t there. So I went back to my hotel, where I watched some TV while thinking about places where you could be. That was the moment when I saw you and Harry.. At the EMA’s. I did my researches and found the address of this building..’
Ik wilde het eigenlijk helemaal niet horen. Wat dacht ze wel niet?! Haar stem klonk zielig en klein, verdrietig en vol emotie. Misschien zelfs dubbel, maar daar dacht ik op dit moment niet aan. Dat maakte mij helemaal niets uit. Daar was ik blind voor. Het enige waar ik aan kon denken, waren de ruzies die we zo vaak hadden gehad toen ik nog thuis woonde, een paar jaar terug..
‘Goddammit Liz, how many times do I have to tell you this?! DO NOT TOUCH MY BOTTLES! You’re not my kid anymore.. I hate you and your friends.. Your face, your hair, you’re disgusting!’
Mijn moeder schreeuwde naar me, maar het boeide me niets. Ik had mezelf aangeleerd me af te sluiten voor deze situaties. Ogen dicht, handen tegen de oren en liedjes zingen. Zachtjes, zodat ze me niet hoorde. Langzaam maar zeker werd ik weer rustig. Zo ging het al weken. Altijd als mam weer had gedronken, weer wat wijntjes achterover had getikt, werd ze.. Dat monster. Ze schold me uit, riep dingen naar me. En de volgende dag wist ze daar niets meer van. Langzaam leek ze weer tot rust te komen. Ik hield op met zingen en opende mijn ogen.
‘Leave.’
Het was het enige woord dat ik hoorde toen ik mijn handen weer van mijn oren had gehaald.
‘Leave!’
Ik keek haar aan. Haar ogen waren rood en haar pupillen groot. Ze zag er woedend uit. Haar gezicht stond op onweer en haar mond trok ze weer open.
‘LEAVE! LEAVE MY FUCKING HOUSE YOU BITCH! GET OUT!’
Ik schrok heel erg. Zo had ik haar nog nooit meegemaakt. Ja, ze had eerder naar me geschreeuwd. En ja, ze was vaker uit haar plaat gegaan. Maar ze had me nooit gedwongen weg te gaan. Met een fles wijn zwaaide ze in het rond terwijl ze alle spullen die ze van mij tegen kwam door de kamer heen gooide. Mijn oorbellen, ketting, oortjes van mijn telefoon, kledingstukken die ik hier en daar had liggen, noem maar op. Tot ze bij mijn laptop uitkwam. Die had ik nog van mijn vader gekregen. Ik had een ontzettende hekel aan die man, maar die laptop was het enige bewijs dat ik persoonlijk had dat hij überhaupt had bestaan. En daar liet ik mijn moeder niet aankomen. Huilend sprong ik op en griste ik mijn laptop voor haar neus weg. Hier was ze absoluut niet blij mee.
‘How dare you, you spoiled bitch?! You don’t even want your own mother to touch your laptop?!’
Ze schreeuwde in mijn gezicht, de spetters kwijl vlogen tegen mijn hoofd aan. Haar adem stonk naar goedkope wijn en sigaretten. Daar was mijn slechte eigenschap vandaan gekomen. Ik jatte mijn moeder haar sigaretten om de stress weg te roken. Maar daar ging het niet over. Mijn laptop. Ik klemde het ding in mijn armen toen ik naar mijn kamer rende en de deur in haar gezicht dichtsmeet.
‘What the hell do you think you’re doing?! Let me in or I’ll call the cops! You. Are. Not. My Child. Anymore. Do you hear me?!’
Ik liet een bespottelijke kreet horen. De woorden sneden als messen door mijn hart en ziel heen, maar ik moest door. Ik moest sterk zijn. Voor mezelf. Zoals ik altijd was.
‘And what do you wanna accomplish with that?! You’re a freak mom, a psycho, a drunk!’
Ik moest het eruit gooien. Morgen wist ze er toch niets meer van. Snel gooide ik wat kleren in mijn tas en propte mijn laptop daarbovenop. Ik was er klaar mee. Zo vlug als ik kon ritste ik de sluiting dicht, greep mijn koptelefoon van mijn nachtkastje en smeet mijn deur weer open. Mijn moeder was blijkbaar omgedonderd. Ik zag haar tegen haar slaapkamerdeur aanzitten, met een fles wijn aan haar mond. Zonder haar nog één blik waardig te gunnen rende ik naar de woonkamer waar ik mijn telefoon tussen de bank vandaan toverde en de deur uitstampte. Verblind door woede en verdriet bleef ik lopen. Lopen zonder een eindbestemming. De tranen waren ondertussen onafscheidelijk verbonden met mijn ogen. Dit hoorde een 16-jarige niet door te maken. Dit was iets wat niemand eigenlijk door moest maken. Ik duwde mijn koptelefoon op mijn hoofd en drukte het uiteinde in mijn telefoon. Wat was het hardste nummer dat erop stond? Ik scrolde door mijn lijst, waarna ik ‘The Murderer’ van Alesana aandrukte. Ik had dit soort muziek bij me voor dit soort situaties. Als ik wilde ontsnappen aan de werkelijkheid, waarbij ik gedwongen werd mijn hersens te verlammen, wilde ik mijn verstand niet verliezen. De bas dreunde, de gitaren gilde en de drums sloegen, steeds weer opnieuw. De repeat-knop was de uitvinding van de eeuw. De stemmen schreeuwde en ik zakte neer. Mijn benen wilde niet verder. Ik wist mezelf nog net tegen een boom aan te drukken voor ik mijn armen rond mijn benen sloeg en huilde. Verlamt en klaar met alles. Dit was mijn plek voor de komende nacht.
‘Liz?’
Mijn ogen schoten door de kamer heen, waar ik mijn moeder weer tegenover me zag zitten. Haar blik stond bezorgd en haar handen waren om haar tas heengeslagen. Ik keek beter naar haar, waarna ik tot de ontdekking kwam dat haar uitgroei net te erg was om niet bijgewerkt te zijn. Haar haar hing futloos langs haar hoofd, aan de vettige kant. Haar wangen waren ingevallen, alsof ze al drie dagen niet had gegeten en dat ook niet van plan was. Maar haar ogen waren de stenen die mij de meeste angst aanjoegen. Instinctief schoof ik dichter naar Harry toe, die dat helemaal niet erg leek te vinden. Hij trok me net iets dichter tegen zich aan. Alsof hij mijn pijn voelde en me wilde beschermen. Ik keek nog steeds richting mijn moeder. Haar ogen waren rood en opgezet, alsof ze ontzettend veel had gehuid.. Of in haar geval: had gedronken.
‘Are you drunk?’
Ik moest het weten. Het was belangrijk voor de komende paar uur. Het was belangrijk voor hoe ik me tegenover haar kon opstellen.
‘No.. I-I-I.. I did drink something.. But not that much, I swear!’
Haar tongval klonk dubbel, dat viel me nu pas echt op. Tranen schoten in mijn ogen en ik wist me geen raad met de situatie. Godverdomme! Hoe durfde ze me zo op te zoeken?! Na alles wat ze me heeft misdaan, flikte ze het verdomme weer! Hoe durfde ze me sowieso op te zoeken?! Net nu alles zo lekker liep met Harry, de jongens en mijzelf. Zonder erbij na te denken schoot ik overeind en overbrugde ik de afstand tussen ons in een aantal seconde, waarna ik voor haar gezicht bleef hangen met dat van mij.
‘Try to say that again, directly in my face.’
Ik wilde haar adem ruiken. Ik wilde weten of ik haar eruit kon trappen zonder me daar kut over te gaan voelen. Ik wilde mijn pijn weerspiegeld zien in haar ogen.
‘I-I-I.. I’m sorry Elizabeth.’
Een walm van wodka en gin steeg op uit haar mond. Dit was de druppel. Ik was er helemaal klaar mee. Ik greep haar bij haar arm en moest mijn uiterste best doen niet het hele huis bij elkaar te schreeuwen.
‘Liz, calm down. It’s your mom. I know what she did to you and I’m not saying you should forgive her for that, but please, remember that she’s the one who raised you. She’s the one who fed you when you were little, she used to be your best friend..’
Harry zijn stem klonk van vlakbij, maar zelfs dat kon mij niet overtuigen. Ik draaide me niet eens naar hem toe, maar sleurde mijn dronken moeder weer terug naar de deur waar ze door binnen was gekomen.
‘No Haz. I raised myself, I took care of myself when she didn’t and I was the one who made dinner when she was drowning in her loss. She had a fucking child, for God’s sake! She was never there for me! Never! So mom, next time you’re planning a surprise-visit, don’t bother looking for me. You had three years to apologize and you never did. I waited so long for you to come, but you didn’t..’
Ik had haar arm nog steeds vast en rukte de deur open.
‘But Elizabeth, please..’
Ze gebruikte mijn volle naam. Niemand deed dat meer, ik was haar niet meer. De tranen liepen bij ons beide over de wangen, maar om twee verschillende redenen. Bij haar om het verdriet van het verlies, bij mij door de woede en het onbegrip.
‘No mom, stop talking. It’s over. I don’t need you anymore. I did three years ago, but you left me for dead. No wonder I moved out when that acceptance letter from the University came. I’m not sorry for the things I said to you. I was sixteen.. I didn’t think, but I meant it. And I still do. Do you still remember what you said to that one night when you were drunk? Do you?’
Ik zag dat ze aan het graven was naar herinneringen. Naar dingen die haar konden helpen die ene avond terug te halen. Het lukte haar overduidelijk niet, in haar ogen stonden duizenden vragen. Onbeantwoorde vragen.
‘That night, when you threw my stuff around? When you broke everything I owned? Everything I cared about? With my memories? When you threw that empty wine bottle at me?!’
Mijn stem werd steeds harder, maar ik had het zelf niet door. Ik had niets meer door. Ik had de handen van Harry rond mijn middel niet door. Ik had niet door dat er vier slaperige koppies naar ons keken vanuit een deur, tien meter verderop. Ik zat er zo lekker in dat ik alles om me heen vergat en me alleen maar richtte op de fragiele vrouw voor mijn neus, die op het punt van breken stond.
‘I’m nineteen now. I’m a fully grown woman. I did it myself, with loads of help from Harry. But I still remember every word you said to me, and I listened. I’ve directed my own life. I’m not your child anymore. So, please leave me alone and never, ever visit me again. Never talk to me again or anything! This is goodbye, Rebecca.’
Met die woorden bracht ik mijn hand naar haar arm, duwde haar over de drempel heen en wees haar de uitgang. Ze liep zonder een woord te zeggen weg, weg uit mijn leven. Weg uit de teringzooi die ze had achtergelaten. Weg van het gat in mijn hart dat drie jaar geleden had gebrand, maar nu eigenlijk was dichtgeschroeid. Weg van de realiteit. Het kon me helemaal niets schelen. Ik voelde niets. Alleen verlamming. Alsof ik dit drie jaar geleden al had moeten toen. Dit was een afgesloten deel en daar had ik gek genoeg vrede mee. Ik stond daar maar, te staren. Harry kreeg het blijkbaar ook niet voor elkaar om me mee te trekken, want voor ik het wist, lag ik als een klein meisje in zijn armen en droeg hij me naar binnen, door naar zijn bed. Vier slaperige koppies waren ons zo achterna gelopen, maar ik merkte het allemaal niet meer.. Ik was doodop en had slaap nodig.
Reacties:
OMFG, waarom stopt het hier nou? Ik meen het ga verder! IK BEN ECHT SUPER NIEUWSCHIERIG <3 superduper hoofdstuk zat er helemaal in! HE-LE-MAAAL!
Ik kan niet vaak genoeg in deze reactie zetten hoe goed dit hoofdstuk is!