FanFic.nl

Untouchable

03 Untouchable

Een luid gekras van een pikzwarte raaf kondigde de ochtend aan. Langzaam en zachtjes hoorde je de meisjes wakke rworden, mijzelf incluis. Ik had altijd al een hekel gehad aan ochtenden, echt zwaar.
Snel schoot ik in mijn schooluniform en borstelde ik mijn steile, zwarte haar. Ik bracht een beetje mascara aan, waardoor mijn fel blauwe ogen goed uitkwamen. Ik besloot het mezelf vandaag makkelijk te maken en schoot in mijn zwarte sneakers van All Stars.
Toen ik de trap afgedaald was, was de leerlingen kamer akelig leeg. Nu zag ik eigenlijk pas hoe ruim die was - en somber. Het moest al bijna tijd zijn voor het ontbijt, maar ik besloot toch even te wachten op Damon en Draco. Het liefste wachtte ik op Davy, maar dan zou Damon hem vermoorden. Een rilling trok over mijn rug bij dat idee en met een schok besefte ik me dat ik misschien écht niet verder kon gaan met Damon. Hij was super knap en was altijd erg lief voor me geweest, maar de laatste weken was hij gewoon een zak. Ik plofte neer op de zwartleren bank en staarde want in het niets.
‘’Goedemorgen schatje.’’ De ietwat opgewekte stem van Damon deed me opkijken en man, wat zag hij er goed uit! Zijn donkerbruine haren stonden speels overeind en zijn postuur in combinatie met zijn donkere ogen leken hem op een mysterieuze god lijken. Ik stond op en voordat ik het wist lag ik in zijn armen, iets wat ik niet meer gewend was. Ik glimlachte breed naar hem en hij gaf me een zacht kusje op mijn neus. ‘’Kom, dan gaan we eten.’’
Damon pakte mijn hand en loodste me de kerkers door, de trap op op weg naar de Grote Zaal. Een beetje verdoofd liet ik me door hem begeleiden, overdonderd door zijn gedrag. Dit was de Damon die ik kende.
We gingen tegen over elkaar zitten, aan het einde van de tafel van Zwadderich. Rijen borden glansden onder het licht van de gemaakte lucht, waardoor het allemaal erg aangenaam leek. Nog een reden waarom ik absoluut niet in Zwadderich hoorde, ik hield van de zon en van de dag. Zwadderaars waren vleermuizen en ik was een hert. Zwadderaars hielden van de duisternis en ik hield van de zon. Ga zo maar door, het klopte gewoon niet. Ik keek op toen ik een luide stem hoorde mopperen en zag Draco naar onze tafel lopen, zonder Korzel of Kwast.
Hij ging naast Damon zitten en keek ons serieus aan.
‘’Als ik hem ooit te pakken krijg..’’ Hij snoof en draaide een kwartslag zodat hij naar de deuren van de Zaal kon kijken. Ik zuchtte. Waar had hij nu weer last van? ‘’Wie bedoel je, Draco?’’ Vroeg ik, waarbij hij zich omdraaide en me - hoe is het mogelijk - vriendelijk aankeek.
‘’Degene die het altijd is. De o zo machtige Potter.’’ Draco schudde zijn hoofd en keek weer naar de deuren. Snel gluurde ik even naar de tafel van Griffoendor en zag Zuki met Hermelien kletsen. Somber keek ik naar mijn bord en besloot te beginnen aan het croissantje met kaas.
‘’Dus, wat heeft ie gedaan?’’ Damon keek Draco geïneresseerd aan, maar hij leek er totaal niet bij te zijn met zijn gedachten. Hij focuste zich enkel op de deuren. Damon stootte hem aan, waarbij hij haast leek te schrikken en zich weer naar ons toedraaide. ‘’Aarde aan Malfidus. Hoezo?’’ Ongeduldig tikte Damon met zijn vingers op de tafel, wachtend op een antwoord van Malfidus. Ja, ik wilde het eigenlijk ook wel weten. Draco had altijd een hekel aan Harry gehad, wat overigens wederzijds was. Maar ik had hem nog nooit zo overstuur gezien, of in ieder geval bezorgd.
‘’Potter heeft lopen kletsen over mij. Tegen Perkamentus.’’ Draco haalde zijn schouders op. ‘’Niet dat dat me boeit, maar Perkamentus is naar mijn vader gegaan.’’ Hij schudde woest zijn hoofd en keek weer naar de deuren. ‘’Verwacht je soms iemand?’’ Vroeg ik, toen hij voor de zoveelste keer focuste op de ingang van de zaal. Hij draaide zich weer naar ons toe en knikte.
‘’Ja, mijn vader. Excuseer, ik moet even wat onderhandelen.’’ Draco stond op en beende gauw de zaal uit. Damon en ik zaten stilzwijgend aan de tafel, Draco nakijken. ‘’Wat voor de..?’’ Damon haalde zijn wenbrauwen op, gevold door zijn schouders. ‘’Wat maakt het ook uit.’’ Hij begon aan zijn eten en ik keek hoe hij stilletjes de Ochtendprofeet las.
‘’Hee, moet je zien!’’ Zei hij opeens, waarna hij de Ochtendprofeet onder mijn neus schoof. Ik draaide hem, zodat ik het kon lezen en mijn ogen werden groot van verbazing.

Gisteren is er een afschuwelijke moord gepleegd in de Wegisweg. Nadat er een overval gepleegd was in Goudgrijp, de plaatselijke tovenaarsbank, bestuurd door Kobolden, zijn er veel mensen gevlugd. Het ging hier om een man die een bepaalde kluis wilde openen, maar er niet de eigenaar van was. Een bloedverwant, maar geen eigenaar. De Kobolden weigerden hem te helpen. Hij heeft de Imperius-vloek gebruikt, maar het lukte hem niet op bij de kluis te komen.
Nadat de man gevlugd was, weerklonk er een ijselijk gekrijs door de straat - aldus een getuige. Toen de plaatselijke tovenaarscorpsen gingen kijken, vonden ze de lichamen van drie Kobolden. Het waren dezelfde Kobolden die de man niet wilden helpen.
‘’Ik had nog nooit zoiets wreeds gezien sinds de Heer van het Duister.’’ Zo verklaart één van de leden van het corps.
‘’Mijn nekharen gingen overeind staan, het leek wel een freak show.’’ Verteld mevrouw Maria Makkaleer, één van de plaatselijke bewoners.

Helaas is er nog niets bekend over de dader. De onderzoekers vermoeden dat het dezelfde man is geweest die de overval heeft gepleegd, maar tot dusver is er nog geen enkel bewijs gevonden. Op het moment worden de getuigen overhoord.

Geschrokken staarde ik naar de letters nadat ik het artikel had gelezen. Onbewust blikte ik naar de tafel van Griffoendor, naar Harry in het bijzonder. De zin over Jeweetwel bleef maar in mijn netvlies steken en ik hoopte dat het niets met hem te maken had, dan zou Harry groot gevaar lopen. Kippenvel voltrok zich over mijn rug en ik nam me voor zo snel mogelijk met Harry te praten.

Reacties: