FanFic.nl

The Vampires of Salem

Second Day: Exploration

Na toch wel een interessante les gehad te hebben, doordat de aanwezige aandacht van Tom Kaulitz naar Zora haar stiekem toch wel vleide, is de volgende pauze ingegaan. Pilou weet niet meer hoe ze haar mond moet houden. Alles wat uit haar mond komt gaat over de twee oogstrelende jongens die één plek achter hen zaten.
“Wat is je techniek?”�
“Welke techniek?”�
“Hoe heb je het voor elkaar gekregen zo de aandacht van hun te trekken? Niemand is dat ooit gelukt. Zelfs niet wanneer je pal voor hun staat, ze lijken dwars door je heen te kijken. Is het je trouwens opgevallen op welke volgorde ze aan tafel zitten en hoe ze door het schoolcomplex lopen?”� Pilou schakelt van het ene onderwerp naar het andere zonder maar één keer op de rem te trappen. Het laat Zora’s voorhoofd fronsen. Ze lopen door de drukbevolkte gangen waar vele leerlingen hun pauze vieren. Op tijd weet ze een zwiepende schoudertas te ontwijken van een leerling die wegrent van een klasgenoot die haar achtervolgd met een open spa flesje.
“Wat probeer je nou weer duidelijk te maken?”� Al die geheimzinnigheid laat haar hoofd tollen.
“Nou..het gerucht gaat dat ze op een bepaalde hiërarchie leven. Je weet wel, net zoals wolven. Alfa, bèta?”� Er verschijnen nog meer vraagtekens op het gezicht van Zora. Zo iets belachelijks heeft ze nog nooit gehoord. “Wat ik wil zeggen is dat zij zo ook te werk gaan. Misschien heb je het al gemerkt, maar Bill Kaulitz is de Alfa, gevolgd door zijn broer Tom -Bèta. Eleonore en Shino zijn Gamma en Valentin en Christa Delta. Andreas zit aan de bodem, een Omega.”�
“Je bent aan het ijlen. Het is beter dat je eens wat minder op hen gaat focussen, je begint op Lola te lijken. Waar is zij eigenlijk?”� De blondine haalt met een grimas haar schouders op en trekt haar vriendin, want dat is hoe ze haar voortaan wel wilt noemen, bij de arm. Zij sputtert alleen verbaasd tegen door de plotse versnelling en mept een paar keer tegen de hand die haar gegrepen heeft.
“Kom nou maar gewoon mee. Wie weet is Lola in de kantine.”� Zora geeft zich over, laat zich meesleuren richting het kabaal en de geur van versgebakken broodjes.
Een ware jungle is waar ze in belanden. De grote tafels die parallel in de ruimte staan zijn allemaal bezaaid met leerlingen. Aan tafel, tegen de tafel, op de tafel. Bij het laatste kijkt Zora met opgetrokken wenkbrauw naar een meisje die op de tafel danst en vele jongens zicht geeft onder haar rokje. Een jongen heeft met zijn Apple-boksen de zaal op stelten gezet, aan eten komt bijna niemand.
“Waar is het strenge schoolregiem gebleven? Dit was niet in de eerste pauze?”� vraagt de brunette oprecht verbaasd. Na haar eerste avondeten gehad te hebben hier komt dit toch echt aan als een verassing. Ze had onderhand gedacht alles gezien te hebben hier.
“Het schoolhoofd is nooit aanwezig tijdens de grote pauze. Alleen bij het ontbijt, de eerste pauze en het avondeten, zoals je al gemerkt hebt. Hier hebben we het rijk voor ons alleen. Geloof me als ik zeg dat het hier niet zo slecht is als je denkt. We houden ons alleen aan de standaard regels om niet in de problemen te raken, buiten dat gaan we helemaal los. Je moet een keer onze weekendfeestjes bijwonen.”� Het gezicht van Zora vraagt om meer uitleg. “Elk weekend gaat het hoofd en alle docenten naar huis, alleen een paar man van de schoonmaak en de beveiliging blijft achter. Maar zij zijn chill, dus van hun hebben we geen last. Trouwens, een keer in de zoveel tijd geven De Zeven Leerlingen ook een feest in hun villa. Er mogen maar een x-aantal leerlingen komen, dus wanneer je gekozen wordt ben je echt een bofkont!”�
“Ik hoef niet te vrezen voor enge sektes of ontgroeningfeesten?”�
“Je blijft me een rare.”� Ja, dat zeg jij, gaat er door haar hoofd, en zo wordt ze verder de wildernis in geleidt door haar persoonlijke gids.
“Waar leid je me eigenlijk heen?”� Haar hand is nog steeds niet losgelaten en ze zijn inmiddels middenin de menigte. Er wordt niet geantwoord, maar ze staat wel stil. “Wat nou?”� Pilou trekt haar voor zich en wordt verplicht een kant op te kijken. Ze wilt alweer zuchten wanneer ze doorheeft dat ze helemaal hierheen is gehaald voor dit, maar deze wordt ontnomen door het vreemde spektakel voor haar.
De Zeven Leerlingen zitten aan hun vaste tafel. Ieder op dezelfde plek als de vorige keren, alleen dit keer is er iets anders. Ze kan haar vinger er niet op leggen, tot dat Pilou haar iets in de oor zegt. Haar ogen vergroten.
“Dit is ziek..”� constateert Zora dan. Ze wilt wegdraaien, maar het beeld houdt haar in de greep. Een beeld waarin Bill en Tom aanbeden worden. De Alfa wordt op zijn ring gekust door Eleonor. De Bèta wordt verwend met een armstreling door Christa, die ondertussen geliefkoosd wordt in haar nek door Valentin. Andreas zit giechelend op de schoot van Shino. Het is een orgie zonder seks.
“Hier wil ik niets mee te maken hebben.”� Zora rukt zich los van de blondine om regelrecht naar haar vertrek te gaan. Pilou kijkt haar verbaasd toch onderzoekend na, maar volgt haar niet.
Boven op haar kamer vind ze Lola op haar bed, neuzend door haar spulletjes. Hoe ze binnen is gekomen wilt Zora niet weten, wel wat ze hier te zoeken heeft -tussen haar persoonlijke spullen.
“Oh, hoi Zora! Ik kon je niet vinden, dus ik dacht je hier wel te zien. Sorry voor mijn gedrag, ik was veel te nieuwsgierig naar wat je allemaal maakt. De eerste keer dat ik je ontmoette had ik je al met een naald gezien, maar hier had ik nooit achter gezocht.”� Het bubbelende meisje wiebelt op het bed met een zwart, plat boekje in haar hand. Geïrriteerd trekt Zora de dummy gevuld met ontwerpen uit haar hand om het op te bergen in haar bureau.
“Heb je nog nooit gehoord van privacy?”� komt er bits uit de mond van de brunette. Lola kijkt haar schuldbewust aan, laat haar vingers herhalend door haar haren strijken.
“Het is niet dat ik je dagboek heb gelezen..heb je die trouwens? Ik ben wel benieuwd wat jij er zowel inschrijft!”� klinkt het weer even vrolijk uit haar mond. Zora heeft hard de neiging haar vlakke hand tegen haar voorhoofd te slaan. Ben ik de enige normale hier?
“Nee, Lola, die heb ik niet. Kan je nu gaan? Ik wil even alleen zijn, voordat de één na laatste les begint.”�
“Oh. Oké..”� Het meisje staat op, maar drentelt nog wat bij de deur. Zora zegt niets meer en begint haar ding te doen alsof ze er al niet meer is. “Dan ga ik maar. Zie je zo in de les.”�
“Is goed.”� Zonder om te kijken strijkt ze haar dekbed recht en wacht tot dat de deur opent en sluit. Lola besluit dit dan maar te doen en gaat met een triestig gezicht terug naar beneden. Opgelucht valt Zora op haar bed wanneer ze eindelijk alleen is en staart naar het hoge plafond. De afgelopen dagen projecteert ze erop.
Haar moeder stopt met de zwarte cabriolet voor de poort van het schoolcomplex en laat zich helpen door een geüniformeerde man die de ingang in de gaten houdt. Een golfkarretje is nodig om de vele koffers van haar dochter van a naar b te vervoeren. Zora’s moeder geeft formeel afscheid en geeft dan plankgas.
Het gevoel wat ze toen had wanneer ze werd achtergelaten met de uitlaatgassen van haar moeders auto weet Zora makkelijk naar voren te halen. In de steek gelaten, letterlijk en figuurlijk. Maar dit gevoel verdringt ze iedere keer weer. Zo nu ook.
“In de benen, Zora, het is tijd voor een onderzoek. Je hebt nog een kleine tien minuten.”� Haar rugzak zwaait ze over haar schouder zodat ze daarna meteen naar haar les kan. Om drukte te mijden neemt ze de trap van de oost vleugel. Sinds ze hier rondloopt heeft ze aan deze kant van de school bar weinig mensen rond zien lopen. Perfect om naar buiten te sluipen.
De schouderband van haar rugzak zitten stevig geklemd in haar handen. Zora’s rug is gebogen en ze maakt kleine stapjes vooruit, om weer achter een boom of bosje te verstoppen. Het grintpad gaat verder tussen de bomen door, het licht is schaars door de dichte begroeiing. Er hangt een vage sfeer, maar de rebelse scholier kan haar vinger er niet opleggen. Afwezig leunt ze tegen een naaldboom om er achter te komen wat het haar aan doet denken. Een hand op haar schouder doet haar met een overslaande hartslag uit haar afwezigheid komen. Zuster Weiss kijkt haar aan met een bezorgde blik.
“Gaat het wel met je?”�
Zora heeft even nodig om op adem te komen.
“Ja, gaat goed, je liet me schrikken. Ik had hier niemand verwacht.”�
“Je hoort hier ook niet te komen..”� Even kijkt de vrouw ernstig, maar verzacht dan haar blik met een vertrouwde glimlach. “Hoe gaat het met je? Voel je je al wat beter door de medicijnen die ik je heb geven?”� Zonder pardon neemt ze Zora bij haar bovenarm om haar terug naar de school te begeleiden.
“Het gaat veel beter, maar waarom mag ik hier niet komen?”� Nu het verboden is wilt het meisje juist weten wat er in de bossen verschuilt. Voor een laatste keer kijkt ze over haar schouder naar het bos, voordat ze naar het binnenhofje van de school wordt gesleurd. Daar doet het haar aan denken. Het heeft dezelfde grille sfeer als de keer dat ze haar zus vond in de sneeuw. Een onaangename rilling kruipt over haar rug.
“Er lopen daar veel wilde dieren rond, roofdieren. Daar wil je niet oog in oog mee komen.”�

Haar laatste lesuren gaan ieder moment in. Zora besluit om dit keer wel op tijd te komen. Stilletjes schuift het bruinharige meisje aan bij Lola die er voor gekozen heeft om in het midden helemaal vooraan te zitten. Vanaf hier lukt het Zora het krullerige handschrift op een landkaart te ontcijferen.
“Je had geen betere plek kunnen vinden?”�
“De meeste plaatsen waren bezet, of we hadden gescheiden moeten zitten,”� fluistert Lola terug in haar oor en gaat snel recht zitten wanneer meneer Weber het lokaal binnenloopt.
“Goedemiddag leerlingen, pak je boek erbij en haal pagina 8 tevoorschijn. Daar start ons eerste hoofdstuk over de Dertigjarige Oorlog. Voor we gaan lezen, wie kan mij vertellen wat de aanleiding vormde van deze oorlog?”�

Reacties: