FanFic.nl

Inside my mind || Criminal minds

01.3

Na enkele drankjes loste iedereen een beetje en danste iedereen met iedereen. Morgan had enkele vrouwen rond zijn lichaam plakken, Emily danste met enkelen en zelfs Hotch en Reid waagden zich op de dansvloer, al was het duidelijk dat ze niet echt op hun gemak waren. Het enige wat ik deed was van een afstandje kijken naar de vrolijk dansende bende en heel eventjes dansen. Tenminste tot Spencer me zag zitten en met een brede glimlach op zijn lippen naar me toe liep, om me de dansvloer op te trekken.
"Als ze mij dwingen om de dansvloer op te gaan en te dansen, dan moet jij ook dansen," zei hij en trok me mee de kolkende, dansende menigte in. Overal om me heen hingen, zweterige, plakkerige lichamen van mensen en eigenlijk voelde het wel fijn. Door de drank was haar stem nog een beetje verder op de achtergrond gedwongen en kon ik mezelf voor het eerst in een hele tijd weer eens volledig laten gaan. Het voelde goed om me weer eens normaal te voelen voor de eerste keer in maanden, misschien zelfs jaren. We dansten, giechelden en wonden de jongens rond onze vingers. Vooral Emily deed dat, ik hoorde er maar een klein beetje bij. Ik kon het Spencer niet aandoen om mezelf te 'verkopen' aan jongens die bijna meer ophadden dan de hele bende bij elkaar.

We bleven een paar uurtjes dansen en genoten van elk moment, maar aan elk mooi liedje komt op een gegeven moment een einde. Het was Hotch die een einde aan het feestgedruis maakte. Hij begeleidde ons allemaal naar onze eigen kamers - misschien belandden er enkelen in de verkeerde kamer, maar goed. Nadat de kust veilig was sloop Spencer mijn kamer bij in en kroop hij naast me in bed.
"Ik hou van je, Olivia," fluisterde hij zacht en trok me dicht tegen zich aan. Ik genoot van de aandacht die ik eventjes van hem kreeg, de aandacht waar ik naar hunkerde, maar niet kon krijgen doorheen de week, wanneer het team vierentwintig op vierentwintig op onze kap zat.
"Ik hou ook van jou Spencer," zuchtte ik en kroop diep weg in zijn armen. "Ik wou dat we het konden zeggen aan de anderen, zodat we ietsjes opener konden zijn in het bijzijn van anderen."
"Je bent niet de enige," zuchtte hij,"maar wat kunnen we eraan doen? We kunnen alleen nog een klein beetje langer volhouden. Tot we het echt kunnen zeggen." Ik knikte een beetje dromerig en voelde hoe de pijnstillers langzaamaan uitwerkten. Rainey schalde weer op volle sterkte door mijn hoofd.

Spencer sliep vast toen ik weer wakker werd om vijf uur. Ik had weinig geslapen, maar voelde me toch klaarwakker.
"Denk je nog steeds dat je bij Spencer zal blijven? Of dat hij bij je zal blijven wanneer hij het weet?" vroeg Rainey lachend. "Denk je dacht echt? Wat belachelijk!" Normaal zou ik haar gewoon negeren, maar nu leek het alsof er een draadje in mijn hoofd knapte. Hoewel er geen reden tot huilen was, stroomden de tranen over mijn wangen terwijl ik Rainey in mijn hoofd uitschold voor alles dat ik kon bedenken, alles wat tot mijn vocabulaire behoorde. Ze leek verrast, maar vond al snel de woorden die ze nodig had om me dat kleine beetje verder te dwingen, om me volledig te laten breken. Spencer woelde een beetje, opende zijn ogen en keek me in het donker aan. Hij kon niet zien dat ik huilde, al zou hij vast wel weten dat ik gehuild had wanneer hij aan het kussen voelde. Dit was niets dat ik wilde tonen, helemaal niet. Ik sloop het bed uit, rende op mijn blote voeten de gang door, sloot me op in een van de toilethokjes die zich daar bevonden. In onze kamer was er een badkamertje, maar daar zou hij me kunnen horen, hij zou me kunnen horen praten tegen Rainey en nu hij wakker was, zou hij dat zeker doen. Anders zou hij er wel van wakker geworden zijn.
"Is dit nu wat je wilt Rainey?" zei ik luidop,"me volledig afbreken? Want dat lukt je! Het lukt je enorm goed!"Mascara plakte aan mijn wallen. "Ik ben het beu, oké! Beu! Als ik het ook maar aan één iemand durf zeggen, één iemand dan neem ik medicijnen! Maakt niet uit hoe ziek ik er me door ga voelen! Ik wil jou voor goed laten verdwijnen. Ik ben jou beu! Jou en je constante geroep, getier."
"Dat zeg je nu, wacht maar, wacht maar."
"Ik heb er genoeg van, hoor je me? Genoeg." Moe, uitgeput en bang, vooral bang, haalde ik het doosje met pijnstillers uit mijn zak en liet twee glanzende witte pilletjes op mijn handpalm vallen. In principe zou één pil genoeg moeten zijn, maar ik wilde het niet riskeren om straks fouten te maken en te beginnen klungelen. Hoewel ik al jaren pilletjes slikte, kon ik ze nog steeds niet zonder water doorslikken en ik vreesde dan ook dat ik het nooit zou gaan leren.

Een deur ging open en ik hoorde voetstappen mijn toiletdeurtje naderen, dat ik angstvallig op slot draaide. De witte pilletjes verdwenen in mijn zak, waarna ik doorspoelde om het te laten lijken alsof ik net naar de toilet geweest was. Emily stond voor me toen ik de deur opendeed, een bezorgde blik in haar ogen.
"Ik lig op de kamer naast het toilet en hoorde je praten, gaat het wel goed, Carter?" vroeg ze, me een zakdoekje gevend om de mascara weg te vegen.
"Ja, het gaat wel, ik heb gewoon net met mijn moeder gebeld. Ze is nogal een vervelende vrouw soms." De leugen rolde over mijn lippen alsof het de waarheid was. Ze leek me te geloven, wat goed was.
"Als je een keertje wilt praten, je weet me wel te vinden."

Reacties: