FanFic.nl

A butterfly with black wings || Spencer Reid

#OO9

Een ijskoude douche hielp me mijn gedachten weer op betere, positievere dingen te storten. Nadat ik me aangekleed had, nam ik het doosje waar haar ketting netjes in opgeborgen zat. Hoewel er toch al enkele jaren verstreken waren, had ik de ketting nooit kunnen aandoen. Hij zag er nog steeds exact hetzelfde uit; de delicate vlinder en het strikje blonken nog mooi op de dunne, gouden ring.
“Laten we het hoofdstuk proberen afsluiten, Alice,”� fluisterde ik zacht en hing de hanger om mijn nek. “Je zal er altijd wel zijn, maar ik zal er mee om kunnen gaan, goed? Neen, vergeten zal ik niet, maar misschien, op een dag, zal ik kunnen terugkijken op jouw leven en denken dat jij de rocker was, degene was die het podium en het publiek in zijn hand had. Maar er één ding was er zo verschrikkelijk mis was aan het podium, de rocker die stierf.”�

Beneden ontbeet ik snel, nam mijn Xanax in en liet de brief die mijn zus me geschreven had voor haar dood in mijn tas glijden. Neen, ik had geen idee waarom, maar het voelde gewoon goed om hem op zak te hebben, om tenminste een klein referentie naar het verleden te hebben. Op werk aangekomen stak ik enkele pilletjes in mijn schuif, zocht naar de pijnstillers die ergens rondslingerden. Na tien minuten vond ik het doosje op de grond naast de schuif. Het enige, grote probleem was dat het leeg was. Er zat geen enkel pilletje meer in.
“Ik moet met je praten, dringend,”� zei Jenny, die binnenkwam en de deur achter zich dicht deed en op slot. “En wel hierover.”� Ze haalde de vijf doosjes pijnstillers die de laatste twee weken gesneuveld waren onder de pijn uit haar zak. “Ik wil me niet met je zaken bemoeien, helemaal niet, maar we houden je in de gaten en je bent niet goed bezig. Als je wilt blijven werken, zal je hulp moeten zoeken, oké? Ik snap dat je niet met Cammila wilt praten over je probleem, hoewel ze de aangewezen persoon is en ze mensen met angststoornissen behandeld, maar zoek hulp!”� Ze leek kwaad op me.
“Er is helemaal niets mis met me. Mijn wonden doen nog pijn, dat is alles.”�
“Geloof je dat nu echt zelf? Denk eens na.”� Een zucht verliet mijn lippen.
“Oké. Het is goed! Ik geef het toe, ik heb een probleem en ik zal er eens met Cam over praten als je dat zo graag wilt, maar ik kan je niet beloven dat ik meteen beter zal zijn of dat ik überhaupt beter kan worden.”�
“Cam heeft binnen een uurtje geen patiënten meer en jij hebt dan normaal ook geen patiënten meer. Praat eens met haar, als je niet gaat moet je niet denken dat ik het niet te weten kom, want ik hoor het toch.”�
“Oké. Mag ik me dan nu eventjes op mijn patiënt concentreren?”� Jenny verliet de ruimte en liet me alleen.

Een uur later klopte ik zenuwachtig op Cam’s deur. Jenny was juist geweest en ze had dus jammer genoeg geen patiënt die ze moet helpen voor ik binnen kon.
“Hee Tay! Kom erin. Ik had al zo’n voorgevoel dat ik je een van de dagen zou langs krijgen. Zet je maar neer en dan zullen we even praten. Geen zorgen, ik zal geen dossier over je aanmaken als je dat niet wilt, gewoon eventjes praten is al genoeg.”�
“Ben ik zo doorzichtig?”� vroeg ik een beetje schaapachtig en liet me in een van haar stoelen zakken.
“Neen, maar Jenny is eerst met mij komen praten voor ze naar jou toe ging. Neem het haar niet kwalijk, ze is gewoon enorm bezorgd. Eigenlijk zijn we allemaal een beetje bezorgd. Je bent enorm ‘raar’ gaan doen na hetgene waar je niet over wilt praten gebeurd is. Patiënten raar.”�
“Ik weet het,”� mompelde ik.
“Wil je erover praten?”� Ik knikte en begon te spreken. Ik liet niets weg, niets over mijn tijd bij de mannen, het gemartel, neen. Ik vertelde zelfs over mijn zus en over hoe ik haar had verloren. Cam luisterde en veroordeelde me niet. Ze was vriendelijk en verstond me. Ze beloofde me om me als afspraak in haar agenda te zetten, elke dag hetzelfde uur. Dan kon ik praten.
“Oh, en Taylor, slik je midicatie?”�
“Xanax en Temazepan.“
“Is die je voorgeschreven door een dokter of heb je zelf voor dokter gespeeld?”�
“Ik heb zelf voor dokter gespeeld,”� gaf ik schoorvoetend toe. “Maar voor zover ik het merk, werken de medicijnen wel vrij goed. Ik slaap weer.”�
“Oké. Pas er wel mee op.”� Ik knikte eens en verliet het kantoor. Om de een of andere reden had ik opeens enorm veel nood aan mijn zus, aan Alice en het dichtste bij Alice ik kon komen, was haar brief.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.