FanFic.nl

Schaakspel

Jade

De stemmen mompelden gedempt, zachtjes, melodieloos. Ze verwarden hem, stuk voor stuk, allemaal. Langzaam ontwaakte hij, kon niet plaatsen waar hij was. Hij voelde een harde, houten ondergrond, zowel onder zijn kont als achter zijn rug. Zijn armen waren achter zijn rug gepositioneerd, in een ongemakkelijke houding en een touw om zijn polsen irriteerde zijn huid. Toen hij zijn ogen opende zag hij niets. Donker, zwart, met aan de zijkanten reepjes licht. Heel even dacht hij blind te zijn, toen realiseerde hij zich dat hij een slaapmasker ophad. Hij begon te worstelen, realiseerde zich dat zijn benen ook vastgebonden zaten. Een hand sloot zich om zijn bovenbeen - althans, werd erop gelegd. Harry begon nog harder te worstelen, hoorde toen een bekende stem zijn naam fluisteren, bedacht zich dat de hand hem geen pijn deed en kwam tot de conclusie dat Louis blijkbaar niet vastgebonden zat. Hij wilde net vragen waarom, toen hij een vrouwenstem duidelijk hoorde zeggen: ‘Hij is wakker.’ Voetstappen leidden zijn kant op en enkele tellen later werd het slaapmasker van zijn hoofd gehaald - het was stijlvoller dan een theedoek, moest hij toegeven.
Hij keek recht in het gezicht van een blond meisje, of vrouw, want ze was rond de twintig. Haar lange, blonde haren hingen in de vorm van dreadlocks tot op haar billen. Ze had zwaar opgemaakte, bruine ogen, een neuspiercing aan de rechterkant, belachelijk grote oorbellen en perfect gevormde lippen. Ze was geheel zwart gekleed; een shirt met lange mouwen - hoewel het grootste gedeelte van die mouwen uit netstof bestond - en een zwarte spijkerbroek. Haar schoenen bevonden zich buiten Harry’s gezichtsveld. ‘Jade,’ stelde ze zich voor. Ze had intussen zijn handen losgemaakt en bood aan zijn rechter te schudden. Harry schudde haar, prevelde zijn naam, maakte eigenhandig zijn benen los en keek eens goed om zich heen. Hij zat op een houten bank, Louis links naast hem. Er groeiden stoppeltjes op zijn kin, wat Harry aan zijn eigen gezicht deed voelen - waar inderdaad ook al stoppeltjes tevoorschijn kwamen. Zijn blik vervolgde zijn weg door het vertrek. Tegen de linkerwand stond een kast met glazen deuren, waardoorheen ontelbare flessen zichtbaar waren. Rechts achter Jade bevond zich een verzameling stoelen en poefjes, bezet door een dozijn meiden. Aan Harry’s rechterzijde zat Liam, ook reeds met beginnende baardgroei. Harry boog zich voorover, een klein stukje, en zag Zayn naast Liam zitten - en Niall naast Louis. Ze waren allemaal al los. Waarom zaten ze nog op hun plaats?
‘Volgens mij heeft iemand behoefte aan een rondleiding,’ constateerde Jade. Harry stemde in en stond op. De Kale en zijn metgezel waren nergens te bekennen. Toen Harry opstond, wierp hij een snelle blik achter zich, zag rechts een gigantisch aquarium met tropische vissen en links een reusachtige klok. Tot zijn ergernis stonden zijn vrienden niet op. ‘Kom dan,’ gebood hij, niet in staat zijn irritaties te verbergen. Louis stond op en Liam ook, maar Zayn en Niall nog niet. Zij waren nog steeds in de waan van de verrassing, hadden het pistool niet gezien, wisten van niets. Misschien waren ze zelfs niet gedrogeerd. Zelfs dan - had het feit dat Harry vastgebonden was hen niet gealarmeerd?
‘Aan het eind van deze rondleiding volgt avondeten,’ glimlachte Jade naar Niall, die dan toch maar opstond. Er liep een rilling over Harry’s rug. De meisjes hadden hun huiswerk gedaan, en zij die huiswerk deden, eisten altijd iets terug. Zayn stond ook op - waarschijnlijk omdat hij niet als enige over wilde blijven. Zwijgend liepen de jongens achter Jade aan, de deur door. Het meisje voerde hen door een gang, langs legio dichte deuren die ze stuk voor stuk als slaapkamer bestempelde. Ze gingen de trap op, naar een hogere verdieping. Een nieuwe gang, met nog meer bochten dan de eerste. Jade leidde hen door een zwembad, twee slaapkamers - één met twee bedden en één met vier - die voor hen bestemd waren, een badkamer, een bezemkast, een kamer met niets dan een gevulde boekenkast, een kamer met een tafel en een kast vol spelletjes en uiteindelijk de eetkamer. ‘Was dat het?’ vroeg Harry wantrouwig.
‘Ja,’ antwoordde Jade. ‘Wat scheelt eraan?’
‘De gang loopt nog door.’
‘Oh, dat. Ja, je mag wel gaan kijken als je wilt. De overige twee deuren zijn op slot.’
‘Op slot?’
‘Ja.’ Ze opende de deur naar de eetkamer en liet de jongens naar binnen gaan. ‘Alles naar wens?’ vroeg ze. Vier jongens knikten.
‘Hoelang blijven we?’vroeg Niall, bij het zien van al het eten op de lange tafel. Hij ging zitten, gevolgd door de andere jongens en het meisje. ‘Zolang je wilt,’ glimlachte Jade. Haar ogen glimlachten niet mee. Honderden vragen vochten in Harry’s hoofd om een uitweg, maar hij hield zijn mond. Niall schepte zijn bord vol, Zayn volgde zijn voorbeeld, Jade en Liam deden ook mee en na een blik op Harry geworpen te hebben, schepte ook Louis op. ‘Doe nou maar,’ fluisterde hij naar de gekrulde jongen naast hem. Deze gehoorzaamde, maar maakte geen aanstalten te eten.
‘Louis, wie zegt dat ze ons niet vergiftigen?’ fluisterde hij.
‘Als ze ons dood wilden hebben, hadden ze hun kans wel gegrepen toen we gedrogeerd waren.’ Harry knikte, prikte lusteloos met zijn vork in zijn eten, alsof hij de kwaliteit keurde.
‘Oh, oh, ons echtpaar heeft problemen,’ grinnikte Zayn, maar het enige wat hij teweeg bracht, was dat Harry de knoop doorhakte en een hap voedsel in zijn mond stopte. Het smaakte best wel goed, besloot hij, net toen de deur openvloog en een lichtgetint meisje verontwaardigd uitriep: ‘Jullie zijn gewoon zonder ons begonnen!’
‘Sorry, Sharon,’ verontschuldigde Jade zich, hoewel ze er weinig van leek te menen. Sharon nam naast haar plaats en terwijl ze opschepte, liep de kamer langzaam vol. Harry telde alle hoofden, kwam uit op een totaal van dertien. ‘Is dit iedereen?’ vroeg hij, aan niemand in het bijzonder.
‘Is het niet genoeg voor je?’ vroeg Sharon. Harry schudde zijn hoofd, wendde zich tot Jade en stelde de vraag nogmaals.
‘Ja,’ antwoordde het meisje, tussen twee happen spaghetti door. Hij knikte, nam drie happen zonder iets te proeven, vroeg toen: ‘Hoeveel slapen er op één kamer?’
‘Ben jij niet te jong om over zulke dingen na te denken?’ vroeg het meisje aan Jades linkerkant.
‘Kop dicht, Kate,’ reageerde Jade, en toen tot Harry: ‘Eén per kamer.’ Ze at niet verder, keek toe hoe de jongen tegenover haar een frons in zijn voorhoofd trok. Het duurde even voor hij zijn vork weer aarzelend oppakte om verder te eten, en toen pas at ook Jade verder. In stilte. Iedereen was stil. Alle dertien meisjes en alle vijf jongens. Lepels schraapten over borden, evenals messen en vorken. Hij kon Louis horen kauwen en kreeg de behoefte iets te zeggen, maar hij wist niet wat dus hield hij zijn mond en at hij verder, zwijgend. Zijn ogen speurden het vertrek af, maar veel meer dan een reusachtig schilderij van één of ander berglandschap was er niet te zien. Op twee deuren na, waar briefjes op waren geplakt. Eén op elke deur, onleesbaar vanaf waar Harry zat. Hij schoof zijn stoel naar achteren, stond op en liep naar de dichtstbijzijnde deur om te lezen wat er stond.

Hij realiseerde zich toen pas dat hij alle besef van tijd kwijt was. Hoelang was hij buiten westen geweest? Hoeveel uur - dagen? - geleden was hij wakker geworden in zijn eigen bed; had hij Eleanor stilletjes vervloekt? Zou zij intussen de politie gebeld hebben? Waarom had het huis geen ramen? Waar waren ze?
Hij draaide zich om en zag zowel Louis naar hem kijken als Jade - die zelfs was opgestaan. De meeste andere meisjes keken hem ook aan. ‘Hoelang zijn jullie hier al?’ Als iemand nu de klok verzet, dacht Harry, dan merken we het geen van allen. Hij voelde aan zijn broekzak en merkte tot zijn grote opluchting dat zijn mobiele telefoon daar nog steeds zat, hoewel hij geen garantie had dat daar ook niet mee geknoeid was.
‘Een paar dagen,’ antwoordde Jade.
‘En hoelang blijven jullie nog?’
‘Tot we weggaan,’ sprak één van de meisjes aan het linker uiteinde van de tafel. Ze had haar bruine haar bovenop haar hoofd bij elkaar gebonden met een zwart elastiekje. Ze droeg een rode blouse, die openhing en zowel een zwart hemdje als een goudkleurige ketting prijsgaf. Hij gaapte haar aan: het beviel hem allemaal niet. Het meisje stond op, liep langs hem heen door de deur. ‘Kijk uit,’ fluisterde ze Harry toe, op weg naar buiten. Alsof het een teken was, stonden de andere meisjes ook op, stuk voor stuk. Ze liepen allemaal in stilte langs hem heen. Allemaal ongeveer rond de twintig, schatte hij. Er liep opnieuw een rilling langs zijn rug, maar hij deed zijn best het te verbergen. Het laatste meisje, een blond exemplaar, sloot de deur achter zich en liet de jongens alleen met Jade. ‘Heeft het gesmaakt?’ vroeg ze, waarop ze een viermondig positief antwoord kreeg. Toch was de stemming niet meer zo opgewekt als voor het eten. Zelfs Niall had genoeg puzzelstukjes in handen om zich te realiseren dat er iets niet klopte.
‘Goed, dus de rondleiding is bevallen?’
Harry voelde zich plotseling heel ongemakkelijk, staand bij de deur terwijl al zijn vrienden nog gewoon aan tafel zaten. ‘Jade?’ vroeg hij, haar aankijkend. Zij keek terug, maar hij kon haar gezichtsuitdrukking niet lezen. ‘Waar is de uitgang?’ maakte hij zijn vraag af. Het meisje bleef hem aankijken. Het leek bijna of ze glimlachte, hoewel er in haar ogen geen vreugde te bekennen was. Na een korte stilte sprak ze: ‘Die is er niet.’

Reacties: