Hoofdcategorieën
Home » One Direction » Schaakspel » Dertien
Schaakspel
Dertien
Ze zaten in het grote vertrek, de algemene ruimte met de stoeltjes en de houten bank. Het vertrek dat het meest weg had van een woonkamer, hoewel het te groot was en te onpersoonlijk en er stond te weinig meubilair. Geen sofa, geen fauteuils. Niets. Harry zat op de bank, zijn rug tegen de leuning en Louis naast hem. Ze zwegen allebei, terwijl ze de informatie die ze hadden ontvangen verwerkten. Dertien, herhaalde Harry steeds in zijn hoofd. Dertien. En twaalf, maar toch dertien. Hij zuchtte. Liam zat bij hen op de bank, Zayn en Niall zaten bij de meiden op de stoeltjes. Ze praatten en lachten alsof er niets aan de hand was. Paranoia, vertelde Harry zichzelf. Hij was paranoïde maar dat was niet zo en daar was hij zich pijnlijk van bewust. Hij had het gezien en Louis maar de rest niet.
‘Wat is er?’ vroeg Liam na een poosje. Zijn stem was zacht, zorgzaam, zoals alleen die van Liam kon zijn. Harry haalde zijn schouders op en wierp een blik op Jade, die te midden van alle stoelen zat en de jongens constant in de gaten hield, alle vijf. Het meisje in het rode blouseje wierp ook regelmatig blikken in Harry’s richting. Sharon en Kate daarentegen, hadden zich geheel op Niall en Zayn gestort. Ze keken niet op of om.
‘Harry,’ sprak Louis zachtjes. ‘Hij heeft net zoveel recht om het te weten als wij.’ Harry schudde zijn hoofd en Liam viel hem bij: ‘Als hij het niet wil vertellen, hoeft het niet. Maar je moet niet denken dat ik zo blind ben als zij twee,’ hij knikte richting de twee jongens op de stoeltjes, ‘want zij zijn in de waan dat jullie relatieproblemen hebben.’ Harry deed een poging tot glimlachen, maar boekte weinig succes. Zonder verdere aanleiding liet hij zijn hand in zijn broekzak glijden, haalde zijn mobiel tevoorschijn en ontgrendelde het toetsenbord. Op de achtergrond lachte zijn eigen gezicht hem toe, naast dat van Louis. Het gebrek aan streepjes bovenin gaf aan dat er geen bereik was. ‘Volgens mij zitten we onder de grond,’ prevelde hij, waarna hij zich gedeeltelijk omdraaide en zijn telefoon in de lucht hield, om de tijd te vergelijken met die van de klok. Op het uurwerk aan de muur was het drie minuten later. ‘Dertien,’ zuchtte hij bijna onhoorbaar, waarna hij zijn telefoon uitzette en weer recht ging zitten. Elf uur. Bijna elf uur. Hij wachtte ongeduldig op het moment waarop de meiden naar bed gingen. Hoe laat zouden ze het maken? Hij gokte niet heel laat, ze zouden zich wel vervelen in de ondergrondse bunker.
Het duurde niet lang voor Jade inderdaad opstond, zonder waarschuwing. ‘Slaap lekker,’ zei ze in de richting van Harry, Louis en Liam, om daarna door de deur te verdwijnen. Vervolgens stond het meisje in de rode blouse op, ging zonder iets te zeggen de kamer uit en de anderen volgden haar voorbeeld. Zelfs Kate en Sharon verdwenen, zonder Niall of Zayn mee te nemen. De jongens bleven met zijn vijven achter en Harry stond gefrustreerd op, begon door het vertrek te ijsberen, almaar het woord ‘dertien’ herhalend. ‘Harry?’ vroeg Louis.
‘Laten we naar bed gaan,’ opperde Harry, plotseling geheel helder, stilstaand.
‘Hoe verdelen we de kamers?’ vroeg Liam. Harry keek hem aan en antwoordde: ‘Niet.’
‘Wat?’
‘Niet. We gaan met zijn allen in één kamer.’
‘Er zijn maar vier bedden.’
‘We delen wel.’
Iets in zijn manier van doen, zijn vastbeslotenheid, trok zijn vrienden over de streep. ‘Als je maar weet dat ik niet ga delen,’ zei Zayn, waarop Louis zei: ‘Nee, dat hoeft niet. Wij delen wel.’ Hij keek Harry niet aan terwijl hij het zei. Zayn glimlachte. ‘In de kleine kamer heb je meer privacy.’
‘We blijven bij elkaar,’ beval Harry en daarmee was de discussie ten einde. Hij begon door het vertrek te lopen, te ijsberen, heel eventjes, stapte toen op de stoeltjes af en telde ze, in zijn hoofd. Zijn lippen bewogen mee en dat, in combinatie met de paranoïde uitdrukking in zijn ogen, deed het lijken alsof hij geestelijk niet helemaal in orde was. ‘Harry, kom, we gaan naar boven,’ stelde Louis voor, opstaand, naar hem toelopend. Harry bleef tellen, één keer, twee keer, drie keer, vier keer. Alsof hij niet geloofde wat hij zag. Alsof hij bang was dat hij verkeerd telde. ‘Het zijn er zeventien,’ bevestigde Louis, waarna hij Harry aan de pols mee naar boven trok. De jongen liet zich meevoeren, op de gang nogmaals alles in zich opnemend. Zayn en Niall fluisterden iets, lachten, maar er werd niet op gereageerd. De jongens liepen door naar boven zonder iemand tegen te komen, liepen de gang door naar de badkamer en werden daar begroet door vijf tandenborstels, nog inclusief plastic verpakking, zodat ze zeker wisten dat ze nog niet gebruikt waren. Harry bewoog alsof hij verwachtte dat er een bom zou ontploffen zodra hij iets aanraakte. Misschien verwachtte hij dat ook wel. Hij kreeg het echter voor elkaar om zijn tanden te poetsen zonder ontploffingen teweeg te brengen, evenals de andere jongens. Zwijgend begaven ze zich naar het slaapvertrek, voorzien van twee stapelbedden. ‘Dit had iets luxueuzer gekund,’ grapte Zayn, maar hij kreeg wederom geen reactie. Ze zochten hun bed op, allemaal, en deden het licht uit. Harry zat rechtop op het bovenste bed van één van de twee stapelbedden, Louis kroop tegen hem aan en fluisterde: ‘Moet je niet slapen?’ Harry schudde zijn hoofd, realiseerde zich dat Louis dat niet kon zien en fluisterde terug: ‘Het klopt niet.’
‘Wat niet?’
‘Dertien.’
‘Wat?’
‘Dertien. Dertien maar twaalf. Achttien maar zeventien.’
‘Ik snap je niet,’ bekende Louis zachtjes.
‘Er zijn dertien meisjes,’ stelde Harry vast. ‘Dertien meisjes, maar twaalf slaapkamers.’ Het bleef even stil, waarna hij vervolgde: ‘In elke kamer slaapt één meisje.’
‘Wij delen toch ook een bed?’ hielp Louis hem herinneren.
‘Jawel, maar dat is niet omdat er geen ander bed is.’
‘Nee, dat is omdat jij overbezorgd begint te worden.’
‘Je snapt het niet!’ siste Harry. ‘Er zijn dertien meisjes, maar twaalf slaapkamers. Twaalf slaapkamers, twaalf bedden. Natuurlijk delen ze een bed, maar daar gaat het niet om. Er zijn zeventien stoelen, maar we zijn met achttien.’
‘Ja?’ fluisterde Louis, langgerekt, om een verklaring uit te lokken.
‘Het klopt niet, Louis. Er horen geen dertien meisjes te zijn, maar ze zijn er wel. Je komt hier niet zomaar binnen, er is geen uitgang en niemand weet waar de ingang is - je komt niet per ongeluk binnenwandelen. Het was opzet, maar het hoort niet. Eén van hen moet weg.’
‘Wie weet mag er vandaag of morgen wel één naar huis.’
‘Niet haar huis, Louis. Er is geen uitgang en die komt er ook niet.’
‘Wat dan?’
Harry gaf geen antwoord, ze wisten allebei wel wat hij bedoelde. Uitspreken was te echt, hij wilde het niet zeggen en niet horen. Niet geloven.
‘Aan de eettafel zijn wel achttien stoelen,’ bracht Louis naar voren.
‘Hmm, ja. En er zijn zes bedden voor ons.’
‘Wat wil je daarmee zeggen?’
‘Dat ze iets van plan zijn.’
Louis schudde zijn hoofd. Harry voelde het, omdat het op zijn schouder rustte. ‘Misschien moet je maar proberen wat te slapen,’ opperde Louis.
‘Nee,’ was het vastberaden antwoord. ‘Niet nu, niet zo. Snap je het dan niet? Ze zijn iets van plan.’
Louis zuchtte, fluisterde: ‘Nou, maar ik ga wel slapen,’ liet zich onderuit zakken zodat Harry’s benen als kussen dienden, en sloot zijn ogen. Harry haalde zijn handen door Louis’ haren, rustig, merkte dat het hem enigszins kalmeerde. Het duurde niet lang voor Louis’ ademhaling regelmatig was geworden. Hij sliep. Louis wel maar Harry niet. Hij was wel moe, moest hij bekennen. Veel had hij niet geslapen, maar iemand moest wakker blijven. Dus bleef hij zitten, in het donker voor zich uitstarend. Hij zag niets, helemaal niets. Er was geen streepje maanlicht door de gordijnen, geen streep licht onder de deur. Het was aardedonker, letterlijk, want hij was er heilig van overtuigd dat ze onder de grond zaten. In die overtuiging streek de nacht voorbij, met Louis op zijn schoot en diens ademhaling als enige houvast. Het enige teken van leven, afgezien van de occasionele geluidjes die de andere jongens uitstootten.
Uiteindelijk werd Louis’ ademhaling weer lichter, zuchtte hij en richtte hij zich een klein stukje op. ‘Harry?’ fluisterde hij.
‘Hmm?’
‘Je moet nou echt een beetje gaan slapen.’
‘Ze zijn iets van plan, Lou.’
‘Je put jezelf uit, zo word je alleen maar een makkelijker slachtoffer.’
‘Ik kan het niet.’
Louis zuchtte, richtte zich op, gebood Harry op te schuiven en nam zijn plek in. ‘Kom maar,’ fluisterde hij. ‘Ik blijf wel wakker, ga jij maar slapen.’ Harry schudde zijn hoofd, maar dat kon niemand zien. ‘Ik beloof het, Harry, dat ik wakker blijf.’
Harry besloot dat hij gelijk had: slaaptekort was nooit een voordeel. Met tegenzin ging hij liggen, in ongeveer dezelfde houding als Louis eerder had gelegen, en voelde hoe Louis met zijn krulletjes speelde. Hij glimlachte en sloot zijn ogen. Het duurde slechts enkele tellen voor hij in slaap viel.
Reacties:
Jeez, wat heb ik dit verhaal gemist! Je schrijfstijl pakt me gewoon.
Met tegenzin ging hij liggen, in ongeveer dezelfde houding als Louis eerder had gelegen, en voelde hoe Louis met zijn krulletjes speelde. Hij glimlachte en sloot zijn ogen.
Aaaawn, zo freaking lief. Ik vind het leuk dat dit gewoon kan!
En dat dertien-twaalf achttien-zeventien vind ik echt heel sterk.
Het klopt én het is freaky. Ik ga gauw verder.
PS. I am sooo sorry dat ik achterloop, kloten tentamens..
Ze zijn zoo lief. Like. sjgkldsjfglk<3
En ik zit m'n hersens te kraken over dertien maar twaalf. Maar. Ik snap het niet. Wat willen ze daarmee? Heeft het met de insider te maken? Nee. I don't know.
De rest is wel echt dom bezig. Maargoed. Ik denk dat ik in zo'n situatie ofwel de hele tijd zit te janken ofwel doe alsof er niets aan de hand is. Dusss ik begrijp het wel.
Het is ZO awesome, gewoon nu al. Mhiii. En ZE ZIJN ZO LEUK SAMEN OMG.
Enenen. Ja. Hazz wordt nu al gek. just.
En- welcome. Blij dat dw reacties je blij maken.<3
omg i love it Larry stukjes geweldig gewoon wauw hoe mooi jij kan schrijven!