FanFic.nl

The Story Of Isabella

Chapter 08: Watch The Moonlight

Ik was niet bang, de wolf was nu in zijn mensengedaante dus viel het mee. Het was ook niet de wolf die mijn familie had vermoord, dus ook daarbij viel hij af. Ik wilde wel dat hij weg ging, hij verpestte mijn avondje met Luke Matthew. Maar de weerwolf ging gewoon zitten op het gras. Hij maakte het zich gemakkelijk, iets wat mij ergerde. Ik wilde niets liever dan nu verdwijnen in het niets, maar dat kon ik Luke niet aan doen en dan sta ik ook bekend als lafbek en dat wil ik niet, ik ben tenslotte puur en goud en zilver, blahblahblah. Luke en ik gingen ook zitten. Het was duidelijk dat de wolf geen kwade bedoelingen had, anders had hij ons al lang aangevallen. ‘Er zijn duidelijk dingen die jullie niet weten’, zei de wolfman. ‘Jij weet dan meer dan ik’, zei ik. Ik keek vastberaden dan ik me voelde. Good God wat zag deze gast er eng uit. Hij mocht dan gewoon in zijn mensengedaante zijn, maar dan nog, weerwolven stonden nou niet bekend als de meest diervriendelijke wezens. Ik had mijn handen in mijn zij gezet. Ik glimlachte breed. Luke keek mij verbaasd aan. Ik knikte naar hem. ‘Goed spreek voordat het je laatste keer is dat je spreekt’, zei Luke tegen de weerwolf. ‘Spreek voor jezelf’, zei de weerwolf. ‘Goed het begon allemaal met het verdrag dat wij met jullie hadden gemaakt’, sprak de wolf. Ik lachte. ‘Dat wist ik al’, zei ik. ‘Heeft zij nooit geleerd om mensen niet te onderbreken’, zei de wolf cynisch. Luke maande mij tot stilte en ik kookte van woede dat hij de kant van de wolf koos, maar toen dacht ik dat hij misschien gewoon bang was. Ik glimlachte niet meer en liet de hand van Luke protesterend los.

Meer dan 100 jaar geleden begon het verhaal met het verdrag tussen vampiers en weerwolven. We hadden een paar regels gemaakt. Weerwolven mochten niet met mensen paren en vampiers idemdito. Die regel werd al snel overtreden door de wolven, moet ik helaas bekennen. Hij keek me smalend aan. Ik keek woedend naar hem terug. Hij heette Nakena’, zei de wolf. Hij viel op een mens, terwijl dat strikt verboden was. De mens heette Marybeth’, zei de wolf. Ik had inderdaad gehoord van die legende, we hadden het met geschiedenis behandeld in Lorans les. ‘Marybeth was het typische mens dat bloedmooi was en onweerstaanbaar was, het was logisch dat Nakena voor haar viel, maar we wisten allemaal dat het verdrag er onder aan het leiden was en we wilden niet weer een afslachting van 200 jaar terug. We waren er bij weet je nog Luke’, zei de wolf. Ik keek Luke aan, Luke was meer dan 200 jaar, oh my en dan te bedenken dat ik iets heb met een oudere man, maar een meer dan 200 jaar oudere man dat is misschien wel een beetje veel leeftijdsverschil, ik heb er niets op tegen, maar oh my, misschien kan ik toch beter iemand van mijn eigen leeftijd zoeken, alhoewel, kan dat wel? En toen kwamen er conflicten tussen de vampiers en de weerwolf. De vampiers waren helaas in hun gelijk en toen werden Nakena en Marybeth gescheiden van elkaar’, zei de weerwolf. Ik luisterde aandachtig. Maar Nakena die bleef haar zien zonder dat wij het wisten, terwijl we allemaal elkaars gedachten kunnen lezen, we kunnen jou gedachten niet lezen trouwens’, voegde de weerwolf eraan toe. Ik grijnsde, dat klonk me bekend in de oren, net als Edward Cullen die de gedachte van Bella Swan niet kan lezen. Ik voelde me plotseling een stuk veiliger. Als de wolven niet mijn gedachten kunnen lezen kunnen de vampiers dat ook niet, dan moet je Luke ook meerekenen. ‘Er kwam een oorlog dat we “De Afslachting”� noemde’, zei de wolf. ‘De vampiers waren boos op ons dat wij het verdrag verbroken hadden. Luke hier en jou moeder hielden de wacht bij de grens van jullie stadje. Dag en nacht’, zei de wolf. Ik glimlachte. Zij kende mijn moeder ook, maar niet net als ik, mijn moeder had het me nooit verteld dat ik de uitverkozen vampier was, dus dat wekte niet zoveel vertrouwen op dat iemand anders dat wel wist, hoe ze echt was en was geweest. ‘Jou moeder die heeft het niet makkelijk gehad toen ze de grens bewaakte met Luke hier’, zei de wolf. ‘Nakela vond een weg om de grens te omzeilen en hij moest natuurlijk gestraft worden, er werd gestemd door weerwolven en vampiers of hij moest worden gestraft of niet. ‘Gestraft om liefde, dat is hard’, zei ik en ik hing zowat aan zijn lippen om meer te horen, dit is pas mijn eerste geschiedenis les ala vampiers. Ik vond het supergaaf om dit allemaal te horen. ‘Hij werd dan ook niet gestraft, het was duidelijk dat Marybeth een heel speciaal iemand was voor hem, hij had haar ook verteld dat hij een weerwolf was en onze geheimhouding was erg belangrijk voor hem, dus hij vertelt zijn geheim echt niet aan ieder ander die hij zo maar tegen komt’, zei de wolf. ‘Ehm sorry voor de onderbreking, maar mag ik vragen waar Luke en mijn moeder voor hebben gestemd?’, vroeg ik nieuwsgierig. ‘Je moeder heeft tegen de straf gestemd en Luke hier, nou zeg het zelf maar’, zei de wolf. ‘Ik heb voor gestemd’, zei Luke zachtjes. ‘Waarom?’, vroeg ik. ‘Omdat Nakena iedereen in gevaar bracht, hij bracht niet alleen ons in gevaar, maar ook de wolven, wij mogen dan wel standaard vijanden zijn, maar dat hoeft niet te verergeren, en bovendien, hij heeft mij aangevallen, ik heb weken in coma gelegen’, zei Luke. ‘Wat en nog stemde mijn moeder voor vrijheid?’, vroeg ik verschrikt. ‘Ja je moeder heeft natuurlijk alle opties nagelopen, maar ze vond liefde belangrijker dan vriendschap’, zei Luke verbitterd. ‘Praat niet zo over mijn moeder’, zei ik geschrokken. ‘Sorry dat ik er wat van zeg’, zei Luke nog verbitterder en hij keek kwaad naar mij. Ik begreep het wel dat hij verontwaardigd was over mijn moeders stem voor de vrijspraak. Maar ik begreep niet dat hij dat op mij afgereageerd. Ik had het zo gehad met mensen die lekker alles op mij afgereageerd, Grace die verzweeg ook al een ton dingen voor me had ik het gevoel. Maar ik was natuurlijk ook niet helemaal eerlijk tegen haar geweest over mijn relatie met Luke. Als je dat nog steeds een relatie kan noemen tenminste. ‘Anyways, we beginnen af te dwalen’, zei de wolf. ‘Ja inderdaad’, zei ik woest naar Luke kijkend. ‘Goh ze geeft me gelijk, heb ik toch nog iets goed gedaan’, zei de wolf sarcastisch naar Luke. Ik zag Luke koken van woede, maar dat boeide me op dit moment niet. ‘Ik denk dat deze geschiedenis afgelopen is meneertje, ik vertel haar de rest wel’, zei Luke. ‘In welke persoon dan, je leraren persoon of als haar vriendje’, zei de wolf. ‘Nou ik weet nog niet of we zo ver zijn’, zei ik verbitterd en ik draaide me om en liep weg van het tafereel. Wat zo’n leuke dag zou zijn is nu alleen maar erger geworden. Ik ging terug naar Grace, maar voor het zover was hield Luke me tegen. Hij had met zijn grote snelheid me gemakkelijk ingehaald. Ik staarde hem boos aan. ‘Je laat hem toch niet ons uit elkaar drijven’, zei Luke en hij brieste bijna. ‘Nee dat heb je zelf gedaan’, zei ik woedend. ‘Hoe durf je zulke dingen naar mij te verwijzen, ik leefde nog niet eens 200 jaar geleden en dan moet je al van mij verwachten dat ik de plaats in neem van mijn moeder, dat is het, je was verliefd op mijn moeder en nu denk je dat ik haar plaats mooi in kan nemen als dochter, nou ik kan je een ding zeggen, dat gaat niet gebeuren, ik ben mijn moeder niet!’, zei ik en ik begon bijna te schreeuwen. ‘Ik wil ook helemaal niet dat je je moeder bent, je bent wie je bent en daar kan je niets aan doen’, zei Luke die ook zijn stem begon te verheffen. Ik glimlachte niet meer naar hem. En ik was ook van plan dat nog een tijdje vol te houden. Al wist ik niet of dat ging lukken. ‘Ik ga jou helemaal niet vergelijken met je moeder, je moest eens weten wat ik allemaal voor je gedaan had en nu nog doe’, zei Luke. ‘Nou zeg het dan, ik kan er niet tegen dat er allemaal dingen voor me verzwegen worden, zeg het’, zei ik schel. Luke ging zitten op een bankje dat om de hoek van mijn huis stond. Ik ging naast hem zitten. ‘Geweldig heb ik nu je aandacht?’, vroeg Luke een beetje verbitterd. ‘Als je nu weer begint de leraar uit te hangen dan loop ik nu weer weg hoor’, zei ik en ik ging alweer staan. ‘Sorry zo bedoelde ik het niet’, zei Luke. ‘Nou geschiedenis les nummer 2’, zei ik. Luke lachte. En toen lachte we allebei.

‘Ik was 28, zo oud ben ik nu ook, alleen dan 200 jaar ouder’, zei Luke. Ik glimlachte naar hem. ‘Het is dus eigenlijk meer dan 200 jaar geleden, even voor de duidelijkheid’, zei Luke. ‘Dat lijkt me duidelijk’, zei ik. ‘Ik kwam de meest prachtige vrouw tegen die er op aarde rondliep, die mooie vrouw was jij’, zei Luke. Ik was verward. ‘Ik?’, vroeg ik. ‘Ja jij in je vroegere leven’, zei Luke. ‘Oh oké’, zei ik. ‘We werden meteen verliefd op elkaar, je heette toenertijd Katherina, ik noemde je altijd Cath’, zei Luke. ‘Natuurlijk’, zei ik glimlachend. ‘We waren heel erg gelukkig, maar toen kwam het, ik werd een vampier, ik werd eigenlijk vermoord’, zei Luke. De tranen begonnen over mijn wangen te lopen. ‘We werden gescheiden van elkaar, jij was er kapot van en pleegde zelfmoord, zie het als een soort Romeo en Juliet verhaal, iedere keer als jij weer verscheen om de zoveel tijd heb ik je door mijn vingers laten glippen, dit is de eerste keer dat de toekomst zo ver komt dat je weet dat je een vampier bent en dat je zoveel lessen hebt gehad’, zei Luke. ‘Dit is nogal wat om te verwerken, dus jij hebt me meerdere malen zien sterven, je denkt dat dat misschien ook in deze toekomst gebeurt?’, vroeg ik. ‘Ja ik denk dat die kans groot is, je bent al bijna vermoord, het was dat ik in de buurt was anders had je het niet kunnen overleven, zelfs als vampier niet, vampieren kunnen ook gedood worden’, zei Luke. ‘Maar waar was je dan, ik heb je helemaal niet gezien toen ik bezig was de trap af te stommelen’, zei ik. ‘Ik stond buiten te wachten op je aanvaller, de moordenaar, ik heb de kracht om beschermende magie om mensen heen te sluiten, ze kunnen dan wel worden verwond, maar niet dood gaan’, zei Luke. ‘Dus je zegt dat je mijn leven hebt gered die avond dat ik bijna vermoord werd?’, vroeg ik. ‘Ja inderdaad, eigenlijk wel’, zei Luke. ‘En nu ik ga onder de naam Isabella, vind je dat nog wel leuk?’, vroeg ik. ‘Ik vind jou altijd leuk’, zei Luke glimlachend. ‘Dus we zijn eigenlijk voor elkaar bestemd als ik het goed begrijp?’, vroeg ik. ‘Dat denk ik wel, we komen elkaar telkens tegen’, zei Luke. ‘Dus als ik het uitmaak met jou dan heeft dat effect op onze volgende toekomst als die weer met elkaar verbonden staan’, zei ik. ‘Klopt, wilde je het dan uitmaken?’, vroeg Luke. ‘Nou ik vond het onredelijk van je dat je mij de schuld gaf van dingen die mijn moeder gedaan had, tenminste zo voelde ik me net’, zei ik. ‘Dat was helemaal niet mijn bedoeling’, zei Luke geschrokken. ‘Ik wil je niet nog eens kwijt raken, niet nu we zo ver zijn gekomen’, zei Luke en hij omhelsde me en ik hem. ‘Ik laat je nooit meer gaan tenzij je het zelf wilt’, zei Luke. ‘Maar ik wil het helemaal niet’, zei ik. We keken elkaar diep in de ogen en toen raakte onze lippen elkaar. We zoende. ‘Ik laat je nooit meer gaan’, mompelde Luke.

Die morgen lagen we samen op mijn bed in het huis van Grace en mij. We lagen knus bij elkaar en als we wilden konden we zo in slaap vallen, maar vampiers slapen nou eenmaal niet, daar moest ik nog wel heel erg aan wennen. Ik voelde me veilig bij Luke. En toen het eenmaal echt ochtend was en tijd om op te staan vertrok Luke heel zachtjes uit het raam zodat niemand hem zou zien. Hij zou weer gewoon op school zijn en ik zou hem dan weer zien. Ik kleedde me aan en maakte me niet op, vampiers waren bleek, dat was waar, maar niet zo bleek dat je er meteen een hele laag make-up op moest gooien! Ik ontbeet vrolijk. Grace die keek me verbaasd aan. ‘Waar ben jij zo vrolijk door geworden?’, vroeg Grace. ‘Ik moet je wat vertellen als we naar school lopen’, zei ik. ‘Oh eindelijk’, zei Grace. ‘Hoezo eindelijk, mijn goede humeur leek meteen met sneeuw voor de zon te zijn verdwenen. ‘Je vertelt me bijna nooit meer iets’, zei Grace. ‘Nou jij dan, jij vertelt me ook nooit meer wat, die andere keer dat ik bij je binnen kwam om je van alles te vertellen zat je met Loran Blake en dat wist ik niet eens, ik dacht dat beste vriendinnen elkaar altijd alles vertellen’, zei ik een beetje boos. ‘Altijd vertellen, moet jij zeggen, nou wordt die mooi, jij bent degene met de duister vampier geheimen’, zei Grace. ‘Hoe durf je’, zei ik. ‘Vampiers zijn duister’, zei Grace. ‘Je moest eens weten wat ik weet over jou familie, ik ben een hele hoop te weten gekomen over onze families tijdens de geschiedenis van Luke’, zei ik en ik wilde bijna schreeuwen naar haar: ‘Je moeder is een vampier en je ziet je maakt mij uit voor leugenaar’. Ik griste mijn boterham van tafel. ‘Nou vertel dan, je wilt toch zo graag praten’, zei Grace. ‘Plotseling heb ik daar niet meer zo’n zin in’, zei ik woedend en ik liep de kamer uit richting school. Ik zuchtte diep. Dit was weer een ruzie, ik was lekker bezig, gisteravond met Luke en vandaag met Grace, maar Grace was ook echt wel onredelijk, vreselijk onredelijk en ik vond het niet fair van haar om me uit te maken voor leugenaarster, terwijl ze zelf ook niet de volledige waarheid vertelde. Ik was voordat ik mijn theorie had uitgedacht al weer op school. De Universiteit was nog stil en ik keek op mijn horloge. Het was ook pas 07.45 uur, geen hond was nog op school behalve de leraren. Loran Blake kwam aangefietst. ‘Waar heb jij gezeten’, zei ik met een blik op het halve oerwoud dat hij had meegenomen. ‘Overal en nergens’, zei Loran. ‘Oh nog zo iemand die lekker duidelijk is, ik ben het zo zat al die geheimen, kaarten op de tafel jongens’, zei ik en ik liep naar binnen. ‘Wat is er gebeurd tussen jou en Grace, ik heb gehoord van haar dat jullie weer eens ruzie hadden’, zei Loran. ‘Ja dat schijnt vaker voor te komen blijkt’, zei ik een beetje verbitterd omdat Grace het meteen had vertelt aan Loran, nog geen minuut nadat ik was vertrokken. ‘Jullie moeten vanavond eens goed gaan praten’, zei Loran. ‘Dat kan niet, ik heb mijn lessen’, zei ik. ‘Je lessen, vanavond zijn er echt geen lessen’, zei Loran. ‘Voor mij wel’, zei ik. ‘Oh nou praat gewoon met elkaar, vertel elkaar alles en dan zijn jullie weer up-to-date’, zei Loran. ‘Sinds wanneer boeit het jou dat wij met elkaar praten’, zei ik verbaasd. ‘Oh heb je het nou nog niet door, ik ben verliefd’, zei Loran en hij zwaaide me in het rond. Ik keek inderdaad verbaasd. ‘Op Grace neem ik aan, hebben jullie wat?’, vroeg ik. ‘Ja we hebben een relatie, voor het eerst ben ik weer gelukkig sinds tijden’, zei Loran en toen sloeg hij zijn hand voor zijn mond. ‘Shit, dat had ik je helemaal niet mogen zeggen, ik vond dat Grace dat zelf moest zeggen tegen jou’, zei Loran. Ik rende alweer weg, ik had het helemaal gehad met de geheimen van nu en toen. Het kon me niets meer schelen. Ik rende naar Lukes kantoor. Daar zat Toine ook en ik glimlachte eventjes naar hem, hij was ook erg knap. Ook mijn leraar. ‘Luke we hebben weer ruzie gehad en ik moet het van Loran horen dat zij een relatie hebben’, zei ik en toen kon ik me niet meer inhouden en de tranen stroomde over mijn wangen. ‘Loran vond dat hij het beter niet kon zeggen omdat het niet netjes is en dat hij het Grace wilden laten zeggen over hen, maar hij heeft zich per ongeluk versproken en nu heb ik het toch nog gehoord van Loran Blake, ze vertelt me helemaal niets meer, iedere keer als ik haar alle wil vertellen dan slaat zij dicht en ze verwijt me van alles’, zei ik. Ik ging op zijn schoot zitten. ‘Het komt wel goed, geef haar tijd’, zei Luke. ‘Haar tijd geven, ze moet mij tijd geven, ik ben hier degene die al dit alles heeft meegemaakt hoor’, zei ik. ‘Zij ook, je moet niet vergeten dat zij het gevoel heeft alsof ze misschien wel haar beste vriendin kwijt is, je bent overdag op de universiteit en je bent ’s avonds bij mij, je ziet haar bijna nooit meer, ze is waarschijnlijk gewoon bang dat ze je kwijt raakt omdat je een vampier bent’, zei Luke. ‘Hoe komt het dat jij zo wijs bent’, zei ik en de tranen liepen nog steeds over mijn wangen ondanks dat Luke ze wegveegde. ‘Dat heb je als je meer dan 200 jaar oud bent’, zei Luke. Ik lachte en keek naar buiten waar de maan net verdween. ‘De volle maan is weer weg en we zijn voorlopig weer veilig’, zei Luke mijn blik volgend. ‘De volle maan, is dat de reden dat de wolf kwam vannacht’, zei ik. ‘Grotendeels wel denk ik, wolven halen de kracht uit de volle maan’, zei Luke. ‘Ik denk dat ik het steeds meer begin te begrijpen’, zei ik. ‘Mag ik je dan nu kussen mijn Juliet’, zei Luke. ‘Dat mag mijn Romeo’, zei ik. We zoende elkaar.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.