Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Ghost of you » Epiloog
Ghost of you
Epiloog
Or the last thing I see.
Haar haar, blond. Haar blauwe ogen. Haar gezicht. Hun gezichten. Allemaal blond. Allemaal mooi. Ze waren bij hem, om hem heen, in hem. Ze waren overal en het was hun schuld. De lichten en de geluiden en alles. Vlekken voor zijn ogen, lichtflitsen. Net als de camera’s, al de camera’s die zijn beeld ooit vastgelegd hadden. Alle camera’s die zijn beeld nogmaals vast zouden leggen, één laatste keer. Hun gezichten. Zijn beeld, op hun netvlies. Hun beelden, op zijn netvlies. Beelden, lichten. En geluiden, overal geluiden. Stemmen, sirenes, mobieltjes. Kreten. Angst. Gezichten. Hij hoorde het en hij zag het maar toch ook niet. Hij was er wel, maar het was in zijn hoofd en hij verzon het allemaal ter plekke. Hallucineerde. En toch was het echt, alles was echt. Hun schuld was echt. Hij was echt en zijn wederhelft was echt. Het ongeluk was echt. Heel even had hij een helder moment, heel even waren de gezichten weg. Toen waren ze er weer, om hem heen, naast hem, in hem. In hem. Alles was in hem, in zijn hoofd. Hij wilde gillen, schreeuwen. Hij schreeuwde ook, maar er kwam geen geluid uit. Hij bleef schreeuwen, steeds harder. Zijn stembanden werkten niet meer. Niets werkte meer.
Daarom waren ze er ook, allemaal. De blonde gezichten, de blauwe ogen. De beelden. Alles door elkaar, het was er allemaal voor hem omdat het niet meer werkte. Omdat het zijn schuld was. Zij waren zijn schuld. Het was hun schuld en daarom had hij zich ook schuldig gemaakt. En zij kwamen hem ophalen, om hem zijn schuld te vergeven of om hem ervoor te laten boeten. Ze waren overal, om hem heen. Ze praatten tegen hem, schreeuwden tegen hem. Hij gilde mee, zo hard hij kon. Woorden, zinnen, klanken. Zijn naam. De naam. Het was niet gebeurd, er was niets gebeurd. Hij haatte hen. Hij haatte hen allemaal en zij haatten hem ook. Vanwege schuld. Hun schuld en zijn schuld. Het lukte hem niet hen te overstemmen en het was zijn schuld. Het licht bleef flitsen, op hem, dwars door hen heen. Lichten. Tegenligger. Hij probeerde zijn mond open te trekken, wijder, verder. Het lukte niet. Hij wilde schreeuwen en gillen en krijsen - alleen maar om de gezichten weg te jagen. Steeds harder. Hij wist niet of het echt was of in zijn hoofd. Waarschijnlijk in zijn hoofd. In elk geval werd het steeds luider. Steeds harder. Stop, langzamer. Remmen.
Reacties:
*pinkt traantje weg* Ik haat het als een verhaal eindigt. Want. Dan is het afgelopen. En ik haat het als dingen afgelopen zijn.
Maaaaaaar. Ik vond het zo awesome. Like. Really. <3
Oké, laat me even nadenken over een fatsoenlijke reactie, want ik weet het even niet.
Ik denk dat ik gewoon wauw wil zeggen, want het is echt een heel mooi en goed verhaal. Ja, laat ik het daar maar op houden.
Ohgod. Dit. Is echt awesome. heel awesome
Alleen - nu issie afgelopen enenenen ):
Really tho - amazing story. I love this. So much.
Ik ben echt veel te lang niet op Fanfic geweest. Ik bedoel, dit verhaal is afgelopen! Ö
WAAROM?
Oké. Ik snap wel waarom. En ik vind het ook wel goed. Als je langer er mee door was gegaan, werd het alleen maar raar. Enzo.
Het was echt prachtig. Vooral het einde, dat Bill Andreas nog belde. En dat die er bij bleef. <3