FanFic.nl

Tortured souls - Zayn Malik

O17

“Zayn!”�
Half opgelucht en half geïrriteerd dat hij me zo had laten schrikken sloeg ik hem tegen zijn borstkas. Hij grinnikte even en liet zich toen op mijn bed neervallen en keek de kamer rond terwijl hij met zijn duimen draaide. “Leuke kamer.”�
Ik schonk hem een waarschuwende blik terwijl ik de laatste spullen in mijn zak stopte. Als hij hier kwam om me nog meer te irriteren kon hij maar beter terug gaan. Ik draaide een klein rondje en keek nog een laatste keer na of dat ik wel echt de belangrijke dingen bijhad.
“Klaar.”�
Zayn keek op en duwde zich recht van mijn bed dat hij onordelijk met het deken half in de war achterliet. Met dicht geknepen ogen keek ik hem even aan en liet mijn rugzak toen op de grond vallen om mijn bed weer deftig op te dekken. Ik vond het verschrikkelijk als mensen mijn bed zonder reden overhoop gooiden.
“Sorry.”� mompelde Zayn toen ik voor hem mijn kamer uitliep. Ik vroeg me af of dat hij al zijn andere woordenschat was verleerd en alleen maar dat ene woord kon zeggen.

Ik stak de sleutel zorgvuldig in mijn broekzak en keek Zayn vragend aan, hij knikte voorzichtig en zo stil mogelijk liepen we richting de trap. Het was nog maar in de vroege middag, maar door stilte die in het gebouw hing leek het eerder rond middernacht.
De treden kraakten zachtjes onder onze voeten en toen we de hoek om moesten gaan hield ik mijn adem in en deed naar Zayn het teken dat hij even moest wachten. Voorzichtig keek ik om de hoek en tot mijn opluchting was er niemand te zien. Ik keek achterom en zag dat Zayn me angstig, maar nieuwsgierig aankeek en knikte toen als teken dat het veilig was.
“Kom, we moeten nu echt snel zijn.”�
Ik wilde door wandelen, maar Zayn hield me tegen. Verward keek ik van zijn hand die mijn arm vasthield naar Zayns gezicht. Wat was hij aan het doen ? We moesten nu verder gaan, er konden elk moment mensen naar boven komen.
“Zayn wat je oo-“
“Neen luister dit moet nu of ik krijg nooit meer de kans.”� Ik wilde weer protesteren, maar met één blik legde Zayn me het zwijgen op en koppig staarde ik hem afwachtend aan.
“Het spijt me echt Abigail, voor alles wat ik heb gezegd of gedaan.”� Ik snoof, hem niet helemaal gelovend maar verzachtte mijn houding wat toen ik merkte dat hij het echt wel meende.
“Zayn ik apprecieer je excuses echt, maar we moeten nu echt verder.”�
Zayn beet even op zijn lip en liet me toen los. Ik gaf hem een vlugge, geruststellend glimlach en wandelde toen richting het volgende deel van de trap. Ik wilde net mijn voet op de eerste trede zetten toen ik door de lichte muren de lift omhoog hoorde komen. Geluidloos bleef ik staan en merkte ook hoe Zayn vlak achter me verstarde.
Met gespitste oren hoorden we hoe de deur tot stilstand kwam en de deuren openschoven. We stonden nog maar voor enkele seconden aan het zicht onttrokken van de personen die uit de lift kwamen en toen ik een bekende lach hoorde besloot ik geen risico’s te nemen. Zonder iets te zeggen nam ik Zayns hand vast en zette het op een rennen. Ik merkte hoe Zayn zijn evenwicht nog maar net kon behouden en half struikelend de trap afrende. Toen we beneden aankwamen bleef ik door rennen, Zayns hand nog steeds in de mijne en al snel hoorde ik zijn zware ademhaling naast me. We duwden de glazen deuren open zonder te stoppen en ademde dankbaar de frisse lucht terwijl we elkaar loslieten en onze pas versnelden.

“What.The.Hell.”� Naar adem happend stond Zayn voorovergebogen terwijl ik zwaar tegen een gebouw leunde om op adem te komen. Mijn keel brandde en ik voelde hoe het koude zweet over mijn nek liep. Ik slikte en likte over mijn lippen, maar kon het droge gevoel niet wegkrijgen.
“Sorry, ik was in paniek.”�
Zayn grinnikte terwijl hij zichzelf recht duwde en schaterde het wat later uit. Stomverbaast staarde ik hem aan.
“Van twee oude vrouwtjes ?”�
Ik moest de kinderachtige neiging om mijn tong uit te steken onderdrukken en leunde nog wat zwaarder tegen het muurtje.
“Nou ik hoorde bekende stemmen en zette het toen gewoon op een lopen. Ik dacht niet na oké. We hebben geluk dat het alleen maar Mevrouw Stevens en Janssens waren.”� Verdedigend stond ik recht en nam mijn rugzak terug vast. Zayn schaterde het terug uit en ik kon er niet aandoen om even mee te glimlachen.
“Als meneer is uitgelachen kunnen we misschien verder gaan.”�

Reacties: