FanFic.nl

Memories - Zarry

OO6

Ik vestigde mijn aandacht op iets anders dan het water en wilde net een nieuwe sigaret opsteken toen er een afschuwelijk gevoel door me heen ging. Een soort van voorgevoel, wanneer je weet dat er iets verschrikkelijks gaat gebeuren maar je het toch niet kan tegenhouden. Misschien kwam het net omdat ik hem altijd in mijn hoofd had of omdat ik hem door en door kenden, maar ik wist het altijd wanneer Harry iets doms ging doen.
Terwijl ik geen flauw idee had waar Harry was besloot ik op mijn voorgevoel te vertrouwen en gooide de sigaret op de grond en zette het op een lopen. Hoe sneller ik liep, hoe ongeruster ik werd. Bang dat hij zou doen wat hij had gezegd, waar hij mee het gedreigd. Bang dat ik hem deze keer op een heel andere, definitievere manier zou verliezen. Na enkele minuten schreeuwde mijn lichaam om meer zuurstof en was ik zo buiten adem dat ik alleen maar oppervlakkig kon ademhalen, maar toch dwong ik mezelf om nog te versnellen, hopend dat ik niet te laat zou komen.

Ik gooide de deur van zijn kleine appartement met een knal door open en stond even stil om op adem te komen. Het feit dat de deur niet op slot was gaf me een gevoel van heimwee naar mooiere tijden, toen hij de deur nog open liet zodat ik in het midden van de nacht kon binnensluipen en hem kon verassen.
“Alsjeblieft, alsjeblieft.”�
Ongecontroleerd mompelde ik hetzelfde woord telkens weer terwijl ik zweterig, buiten adem en bovenal in paniek het hele appartement doorzocht en uiteindelijk moest toegeven dat hij hier niet was. Ik draaide me zonder na te denken op mijn hielen om en rende de kamer terug uit, terug naar buiten naar de koude en de sneeuw. Ik stopte aan het einde van de straat toen de hele wereld plots begon te draaien en mijn lichaam echt niet meer zonder vers zuurstof kon. Met diepe teugen ademde ik in en uit terwijl ik voorover gebogen stond en de andere plaatsen waar hij kon zijn in mijn hoofd afging.
Uiteindelijk bleef er één plek over en wanneer ik nog eens nadacht besefte ik dat het de laatste en misschien ook wel enige logische optie was. Ik wist dat als ik hem daar niet zou vinden, ik hem nergens meer zou kunnen vinden. Ik draaide me om en rende de andere kant uit, richting de plek waar ze elkaar voor het eerst hadden gezien. Ik wist dat het maar enkele straten hier vandaan was, maar toch leek de weg eindeloos te duren. Mijn harte klopte verschrikkelijk in mijn keel en ik maakte vuisten van mijn handen zodat ik de rest van mijn lichaam onder controle kon houden.
Wat als ik niet op tijd kwam ?

Reacties: