FanFic.nl

FBI: The Brokenhearted One

Chapter 10: The Story Behind The Wilde Plant Tattoo

Het was weekend, en Janelle, Emily en Joanne reden in Janelle's jeep naar Hot Swag, hun favoriete club. Ze kwamen aan, en hoorde het gedreun van de harde muziek buiten al. De drie liepen langs de uitsmijter naar binnen, en hoorde iemand achter hun fluiten. Het liedje Again and Again, van Basto deed hun trommelvliezen vibreren en ze liepen naar de bar. Janelle bestelde ddn whiskey en ging tot Emily's verbazing aan de bar zitten.
"Ga je niet dansen?" vroeg Emily verbaasd.
Janelle lachte. "Nee, denk het niet. Ik heb niet zo'n zin. Ga jij maar."
Emily trok haar wenkbrauwen op, sloeg haar drankje in een keer achterover en liep naar de dansvloer. Janelle grinnikte om Emily's wilde dansmoves. Elke move vertelde de toeschouwer hetzelfde: "Ik ben single!"
Janelle nam nog een slokje van haar drankje, en verzonk in gedachten. Ze speelde met een krul, en dacht terug aan haar nacht met Ryan. Hij had haar gisteren nog gebeld, en dat terwijl het zo'n maand geleden was dat ze met elkaar naar bed waren gegaan. Ze glimlachte, hij was eigenlijk wel schattig. De manier waarop hij zich verontschuldigde en haar hand schudde toen hij wegging. Misschien was hij wel de reden dat ze vanavond geen zin had om te dansen... Het was vreemd, Ryan was een wildvreemde voor haar maar toch bleef hij in haar hoofd zitten. Janelle sloeg de rest van haar drankje achterover, draaide zich om zodat ze met haar rug naar de bar zat en zocht Joanne op de dansvloer. Haar blik gleed over de menigte, en toen zag Joanne eindelijk. Ze zag dat een gladde jongen afstapte op Joanne. Zijn haar was met aardig veel gel achterover gesmeerd, en hij zag er een beetje uit als een... Kakker. Ze zag een flirterige glimlach op Joanne's gezicht verschijnen, en dat verbaasde haar. Hij was totaal Joanne's type niet. Ze had vast teveel gedronken, dacht Janelle met een glimlachje. Hij ving even Janelle's blik, zijn ogen waren donker. Er ging een rilling door haar heen. Emily stond verderop te dansen met een lichtgetinte, lange jongen. Hij was knap, moest Janelle toegeven. De twee dansten steeds dichter naar elkaar toe, en zelfs Janelle kon de chemie voelen. Ze vroeg zich of of Emily hem mee naar huis zou nemen. Joanne en de jongen waar ze mee danste verdwenen uit het zicht, en even later kwam Emily naar Janelle toe. Haar wangen waren rood, en ze had fonkeling in haar ogen die Janelle lang niet meer gezien had.
"Weten af te schudden?" vroeg ze aan Emily.
"Ik zei dat ik wat te drinken ging halen."
Janelle trok één perfecte wenkbrauw op. "En hij doet dat niet voor jou? Afknapper."
Emily lachte. "Hij is net lekker aan het dansen. Hij is er wel goed in moet ik zeggen."
"Aah.. Je weet wat ze over dansers zeggen..." zei Janelle en ze deed haar wenkbrauwen even op en neer.
Emily keek haar vragend aan met een glimlach.
"Dat ze goed zijn in bed, pluspunt! They know how to move, weet je wel."
Emily rolde met haar ogen. "Ik ga niet met hem naar bed, hoor."
"Waarom niet? Ik ben een keer naar bed geweest met een danser, een hiphopper. Je wil niet weten die gast had-"
"Dat zeg je goed: Ik wil het niet weten." Emily maakte een haltgebaar met haar hand.
Janelle lachte.
"Waar is Jo?" vroeg Emily.
"Geen idee." zei Janelle. "Heb jij haar niet gezien op de dansvloer?"
"Heel even maar." zei Emily.
Janelle fronsde even, en baande zich toen samen met Emily een weg door de menigte naar de wc's. Meiden in mooie jurkjes en felgekleurde lippen stonden voor de spiegels te tutten, maar Joanne stond er niet tussen. Ze kreeg een slecht voorgevoel, en manoevreerde zich weer tussen de mensen door terwijl ze zoekend om zich heen keek. Emily ging op een barkrukje staan en keek over de mensen heen, ze schudde haar hoofd naar Janelle. De frons op beide voorhoofden werden dieper, en Janelle ging op zoek naar het donkerste hoekje van de club. Verschillende stelletjes lagen te rotzooien, en eindelijk hoorde Janelle een bekende stem.
"Ga weg...! Ga van me af, jij KLOOTZAK!" ze hoorde de tranen in haar stem, en Janelle keek naar de richting waar het geluid vandaan kwam. De kakkerige knul van daarnet lag op over Joanne heen gebogen, en ze zag hoe de sukkel hardhandig haar jurk naae boven schoof. Jo stribbelde uit alle macht tegen, maar de jongen had haar stevig tegen de grond geduwd. "Alsjeblieft... Laat me los..."
Janelle schoot in beweging, en gooide het kakkertje met al haar kracjt van Joanne af. Hij belandde op zijn rug en keek verrast op naar Janelle die hem een dodelijke blik gaf. Joanne had zwarte strepen op haar wangen door de uitgelopen mascara, haar haren waren door de war en ze trok snel haar jurk weer omlaag. Emily snelde naar Joanne toe, die opnieuw in huilen uitbarstte.
Het kakkertje krabbelde overeind, en gaf Janelle een harde stoot met zijn rechtervuist. In plaats van in te storten zorgde de pijn voor een adrenalinekick, want Janelle sprong bovenop hem en begon met beide vuisten overal te beuken waar ze maar kon. Die kickboxlessen kwamen na al die jaren tóch wel van pas. Ze voelde hoe hij een hand vol haar vastgreep en er een harde ruk aan gaf. Janelle kromp even ineen, maar herstelde zich snel. Ze pakte zijn pols vast en zette haar nagels erin, en al gauw verscheen er bloed. Hij glimlachtr met zijn bloedlip toen hij zag dat er een pluk haar losliet.
En toen ging alles opeens heel snel. Ze hoorde Emily's stem, en de uitsmijter tilde haar op en droeg haar richting de uitgang. Het kakkertje krabbelde ook overeind en deed een paar stappen achteruit. Hij glimlachte op een vreemde manier. Janelle probeerde zich los te maken, maar de uitsmijter had haar te goed vast. Ondanks dat, wist de haar schoen uit te schoppen en die belandde met de hak precies tussen kakkermans benen. Dat zal die smerige grijns wel van zijn gezicht krijgen, dacht Janelle. En inderdaad: hij kreunde en viel neer op zijn knieeen. De uitsmijter liet haar eindelijk los toen ze buiten waren, en Janelle ging naast Emily en Joanne op de stoeprand zitten.
"Gaat het?" vroeg Janelle aan Joanne.
Ze was lijkbleek en staarde met een glazige blik voor zich uit. Haar handen trilden toen ze een traan wegveegde.
"Laten we ergens anders heen gaan voor de politie komt."
Janelle haalde haar schouders op, en ging met haar rechterhand door haar krullen. "Boeit me niet, dan mogen ze gelijk die verkrachter meenemen."
"Ja, en pakken ze jou op wegens mishandeling."
Janele zuchtte toen ze besloot dat Em gelijk had. Zoals altijd. Ze liepen met z'n drieeen naar de Jeep, en reden richting huis.
Emily wreef over Joanne's rug en vroeg haar of het ging. Ze haalde hijgerig adem, en ze klappertandde terwijl het niet eens koud was. Alweer gaf ze geen antwoord en Janelle's gezicht vertok van bezorgdheid. Even later kwamen ze aan bij Janelle's huis, en ze maakte snel thee voor haar vriendinnen. Ze drukte het kopje in hun handen en plofte zelf ook neer op de bank.
"Waarom denkt elke man dat je een slet bent als je vormen hebt? Wat kan ik daar aan doen?" murmurde Joanne vragend.
"Het is niet jouw schuld dat die gast gestoord is." antwoorde Janelle.
"Hij is niet de enige... Ik zie toch hoe mannen naar me kijken? Ze zien me alleen als een goedkope onenightstand..."
"Er zijn genoeg mannen die jou zien en denken: wat een leuke meid. Je moet alleen Mr. Right nog tegenkomen, je bent niet de enige." zei Emily.
"Men are pigs." mompelde Janelle. "En omdat zij vrouwen alleen gebruiken om hun beestachtige lust mee te vervullen, zouden wij hetzelfde moeten doen."
"Wanneer ontmoet ik nou eindelijk iemand die mij de moeite waard vind om me beter te leren kennen...?" mompelde ze, en ze schudde triest haar hoofd.
Joanne had nooit echt laten merken dat ze het vervelend vond dat ze nog single was, en het deed Janelle pijn om haar vriendin zo te zien.
***
Het was maandagavond en Matt kwam fluitend het bureau binnenlopen. Janelle keek geamuseerd op vanaf haar computer en nam een hap van haar enorme chocoladedonut. Mmm, paradijs.
"Iemand heeft er een goede nacht gehad." glimlachte Janelle.
Matt knikte met een bigsmile op zijn gezicht. "Ze bleef vanaf 6 uur 's avonds tot de volgende ochtend."
"Nieuw record." kuchte Janelle en ze proestte.
Matt rolde met zijn ogen.
"Je weet dat het waar is." lachte ze, en ze nam nog een hap.
"Mijn langste relatie duurde vijf jaar, ik schat jouw langste relatie ongeveer even lang als die met je chocoladedonut." hij barstte in lachen uit, en Janelle hoorde Winston meedoen.
"Ha-ha." mompelde Janelle met een volle mond en droge blik.
"Mijn langste relatie duurde anderhalf jaar." zei Dave vanuit de hoek. "Sharon, heette ze."
"Hoe ging het uit?" vroeg Matt.
"Nou, Sharon was opzich een hele leuke meid, maar toen kwam ik erachter dat ze zwembadtegels at."
"Waaaat?" zei Janelle grote ogen.
"No shit." zei Dave. "True story."
"Dat is gestoord." zei Matt met opgetrokken wenkbrauwen.
"Ja, en nu wacht ik nog altijd op Mrs. Right." zei Dave.
Toen kreeg Janelle een idee. "Wat volr type zoek je precies?"
"Ehm.. Ik heb eigenlijk een specifieke type waar ik op val. Ik vind het vooral heel belangrijk dat ze een mooie persoonlijkheid heeft. Iemand met wie je kan praten én lachen."
"En je bent wel open voor een relatie?" vroeg Janelle.
"Ja..." zei Dave, die al die vragen een beetje raar begon te vinden.
"Wat dacht je van een blinddate?" vroeg Janelle hem.
"Een blinddate?" zei hij vragend.
"Ja, een date met iemand die-" begon Janelle maar hij kapte haar af.
"Ik weet wat een blinddate is." zei hij wijsneuzig.
"Dus je bent niet zo stom als ik dacht." lachte ze. "Je doet het?"
"Eh... Ja, goed."
"Je zult er geen spijt van krijgen. Donderdag, 18:00, Chinese Palace."
Hij knikte en begon zijn spullen in te pakken en vertrok naar huis, net als Winston die stil aan het werk was in een hoekje. Altijd ijverig. Het begon al aardig donker te worden en de stapels bureauwerk op hun tafels werden steeds minder hoog. Janelle strekte haar vingers, en ging met een hand door haar krullen terwijl ze vermoeid achterover leunde. "En, hoe is het met Victoria?"
Matt keek op, en zijn vertrouwde bruine ogen begonnen als een reflex op de naam Victoria te stralen. "Geweldig, niet te geloven gewoon. We hadden het dit weekend zo leuk gehad, door al die oude herinneringen samen op te halen voel ik die chemie weer helemaal opnieuw ontstaan."
"Ah, wat leuk." zei Janelle met een warme glimlach.
"Dus dit is ook één van je vele specialiteiten?" zei Matt.
"Wat?" vroeg Janelle, en ze sloeg een hand voor haar mond toen ze gaapte.
"Nieuw leven in andermans relatie blazen, Love doctor." hij lachte.
Janelle maakte een spottend geluid. "Ik ben geen love doctor. Mijn relaties van vroeger zorgden ervoor dat ik een dokter nodig had."
Janelle zei het met een glimlach, maar haar ogen verraadden dat het geen oprechte was.
Matt lachte. "Iedereen heeft wel eens een floprelatie gehad."
"True that." mompelde Janelle.
"Zeg, mag ik jou wat vragen?" vroeg Matt.
"Go ahead."
"Waarom ben je eigenlijk overgeplaatst?" vroeg Matt nieuwsgierig.
Janelle verzitte ongemakkelijk. Die vraag zat eraan te komen. Het was slechts een kwestie van tijd.
"Dat wil ik niet vertellen." zuchtte Janelle met een vage glimlach op haar gezicht.
"Waarom?"
"Het is genant, en het gaat ervoor zorgen dat je me gaat verdenken van iets dat ik niet gedaan heb."
"Je begrijpt hopelijk wel dat je me nu nog erger nieuwsgierig maakt." hij lachte. "En waarom zou ik je verdenken? Ik geloof je wel, hoor."
"Beloofd?"
"Beloofd."
Janelle begon met tegenzin te vertellen. "Nou, op mijn vorige bureau wad Mrs. Wallace mijn baas. Ze werkte er al vijftien jaar, en ze vond dat het gevierd moest worden. Dus nodigde ze al haar collega's uit bij haar thuis, inclusief mij. Het wad een erg gezellig feestje op zich, en kwam pas tot diep in de nacht tot een eind. Nou, het was ongeveer half 2 's nachts, en het huis van Wallace was een bende na het feest. Iedereen vertrok, behalve ik en nog een collega van me, Ginger."
Matt luisterde aandachtig. "We boden aan om mee te helpen met opruimen, en Wallace sloeg dat aanbod niet af. Het duurde erg lang voordat alles weer netjes was, en ik moest nodig naar de wc. De wc was volgens Wallace op de tweede verdieping, de derde deur aan je rechterhand had zd gezegd. Het probleem was alleen dat de gehele tweede verdieping pikkedonker was, en het lichtknopje nergens te vinden was. Ik liep dus een paar meter rechtdoor en opende de deur aan mijn rechter hand. Ik liep naar voren en tastte om me heen, op de muren naast me vond ik geen lichtknop dus ik liep wat meer naar binnen. Toen had ik hem eindelijk. Ik raakte het schakelaartje aan, maar er kwam geen licht. In plaats daarvan hoorde ik een lage stem:"Eindelijk, ze zijn weg. Nu heb ik je voor mezelf." Ik schrok, en voor ik iets kon doen verscheen Mrs. Wallace in de deuropening... Met de echte lichtschakelaar in haar handen."
Janelle verborg haar gezicht even in haar hand.
"Huh?" zei Matt vragend. "Jij had toch het lichtschakelaartje in je handen?"
"Dat dacht ik ook." zei ze blozend, wat erg ongebruikelijk was voor Janelle omdat ze zich nooit geneerde.
Matt kreeg grote ogen."Nee!" riep hij met een geschrokken, maar toch geamuseerde blik.
"Ja..." Janelle ging onderuit zitten.
"Je had de tepel van haar man vast!' hij barstte in keihard gelachen uit, en hij begon met zijn rechterhand op zijn bureau te slaan.
"Hou op, het is niet grappig!" zei Janelle met een halve glimlach toen ze zag dat er een traan rolde over Matts wang. "Grootste misverstand OOIT!" stootte hij uit tijdens zijn eeuwig durende lachbui.
"Kan je wel zeggen." mompelde Janelle.
"Heb je het haar niet uitgelegd?"
"Uitleggen?" zei Janelle ongelovig. "Die vrouw had me temperament, tjonge jongen. Ik maakte dat ik wegkwam voor ze haar pistool kon trekken!" Janelle begon ook te lachen.
"Wauw, dat is wel een heel bizar verhaal."
"Ja, en Ginger heeft het verhaal rond zitten vertellen op het bureau, en heeft het zó weten verdraaien dat het leek alsof ik een slet was die het deed met de man van haar baas."
"Dus heb je ontslag genomen?" vroeg Matt.
"Nja.. Mrs. Wallace kwam uiteindelijk wel achter de waarheden, maar de situatie was zo ongemakkelijk op het werk dat we samen tot hrt besluit zijn gekomen om mij over te plaatsen. En tot nu toe heb ik daar geen spijt van gehad." ze glimlachte.
"Je maakt het een stuk leuker hier, echt." zei Matt met een serieuze blik.
Janelle glimlachte. "Bedankt."
Matt veranderde van onderwerp. "Wat denk jij trouwens van Vic en ik?"
"Als stel?"
"Ja, passen we bij elkaar?" vroeg hij.
"Nou... Eerlijk? Ik vind het nogal onacceptabel dat ze vreemdging, en ze leek er ook niet echt spijt van te hebben. Ik weet dat jij echt een serieuze relatie wilt, maar is dat wederzijds? Maar ja, wie ben ik? Ik weet niets van relaties."
"Hoe kom je aan al die kennis, dan?" vroeg Matt.
"I learned from the best..." mompelde ze. "Oftewel, the worst."
"Wie dan?" vroeg hij.
"Lang, lang verhaal." zuchtte Janelle.
"Ik heb tijd." antwoordde hij.
Dat het een lang verhaal was, wad nirt de reden dat Janelle het niet wilde vertellen. Het was een pijnlijk verhaal, een reeks gebeurtenissen die een muur om haar heen hebben gebouwd op het gebied van liefde. Janelle keek even twijfelend naar Matt. Al kende ze hem maar pas, het voelde als veel langer. Matt was echt, en ze kon goed met gem praten. Hij was niet het persoon dat gelihk een oordeel klaar had liggen over mensen, en hij begin steeds meer te voelen als een goede vriend. Ze zag zijn vertrouwde bruine ogen en de woorden begonnen uit haar mond te vloeien. "Het begon allemaal op hele jonge leeftijd... Mijn vader was mishandelde mijn moeder en ik altijd, hij had moeite om zijn woede onder controle te houden. Ik kreeg nooit aandacht, en had het gevoel dat al hun ruzies mijn schuld waren. Het was dan ook geen geheim dat mijn moeder per ongeluk zwanger was van mij. Ik was het ongelukje, de fout. Op een dag escaleerde de ruzie, en mijn moeder pakte haar spullen en vertrok..." Janelle's stem brak. "Ze beloofde me dat ze terug zou komen, en ze liet me achter bij mijn vader. Al zijn woede en frustratie reageerde hij af op mij. Ik probeerde me groot te houden door te denken aan mijn moeders belofte, maar de situatie thuis wilde maar niet veranderen en werd zelfs erger. Mijn lichaam was vol blauwe plekken, en ik kwam soms naar school met opgezette lippen en een gebroken pols. Mijn kleding was donker, de blik in mijn ogen was leeg. De jaren verstreken en mijn moeder had nog altijd niets van zich laten horen. Ik begon me af te vragen of ze haar belofte wel na zou komen... Ik was boos, verdrietig, en kapot. Mijn jeugd was zeker geen pretje. Aan het begin van mijn pubertijd kwam mijn moeder eindelijk terug. Ze scheidde van mijn vader, en ik ging bij haar wonen. De band tussen mijn moeder en ik verliep stroef. Ik kon haar maar niet vergeven voor de schade die ze bij me had aangericht. Ze had me achtergelaten, verwaarloosd op de momenten dat ik haar het meest nodig had. Met mijn vader had ik geen contact meer, en op de middelbare school leerde ik een jongen kennen. Trevor. De knapste jongen van de school, en hij vond mí­j leuk." Janelle glimlachte met een glazige blik. "Ik was opslag verliefd op hem. Ik was jong, naïef, en voor het eerst in mijn leven was er iemand die mij het gevoel gaf dat ik belangrijk was. Voor het eerst was er iemand die me wilde kennen, moeite voor mij deed. Trevor en ik kregen een relatie, en zelfs na high school was het nog aan. We gingen samenwonen, en waren verloofd. Maar toen begonnen de dingen te veranderen... Hij werd extreem controlerend. Als ik bij mijn moeder op bezoek ging belde en smste hij me constant. Als ik vijf minuten niet reageerde noemde hij me een slet, en beschuldigde mij van vreemdgaan. Later begon hij te drinken... Veel meer dan normaal was, dat wist ik ook wel, maar ik wilde het niet toegeven. Hij werd agressief, en zijn controlerende gedrag ging nog verder. Hij volgde me naar werk, belde mijn hele telefoonlijst om er zeker van te zijn dat er geen minnaar tussen zat..."
Matt keek haar met een geschrokken blik aan. "Dat is toch niet normaal?"
"Ja, dat weet ik nu." zuchtte ze. "In die tijd was ik naïef, ik gaf mezelf de schuld. Misschien lachde ik wel te lief naar de buurman, misschien kleedde ik me te uitdagend dacht ik altijd, terwijl ik in mijn achterhoofd wist dat ik niets verkeerds deed. Hij manipuleerde me, bedreigde me, sloeg me, en maakte me emotioneel kapot. Ik kan me herinneren dat de kinderen van zijn zus langskwamen. Ik had pizza gemaakt, en gaf het aan ze. Hij keek me net een dodelijke blik aan en stormde me achterna de keuken in. Hij greep me bij mijn keel, en drukte me tegen de muur terwijl hij me koud aankeek. "De volgende keer alleen groente op de pizza, niet al die troep. Het zijn kinderen verdomme!" schreeuwde hij in mijn gezicht. En ik voelde me gelijk slecht, zo gemanipuleerd als ik was geloofde ik gelijk dat het mijn fout was. En zo begon Trevor langzaamaan mijn leven verder te verwoesten. Hij verkrachtte me meerdere malen, deed een doek om mijn mond om mijn geschreeuw te smoren. Alleen zijn lust en tevredenheid waren belangrijk." Er rolde een traan over Janelle's wang. "Maar dit alles is nog niet alles..."
Haar gedachten brachten haar mee naar een aantal jaren geleden, en ze sloot haar ogen waardoor ze alles weer voor zich zag...
Het was buiten grauw weer, en zoals vaker de laatste tijd moest Janelle in de ochtend kotsen. Ze rilde toen ze klaar was en ging even zitten, tot de bleekheid uit haar gezicht wegtrok. Die middag kocht ze een zwangerschapstest, en haar vermoeden werd bevestigd door alle drie de testjes. Ze was zwanger. Hoe zou Trevor reageren? Dacht ze. Zijn buien waren zo onvoorspelbaar. "Ik ben zwanger." zei ze terwijl ze in de deuropening ging staan van de woonkamer. Trevor zat op de bank, en keek een wedstrijd van de New York Yankees. De bliksem buiten verlichtte de kamer voor een seconde. Trevor keek met opgetrokken wenkbrauwen op. "Wat?"
"I-Ik ben zwanger." stootte ze uit.
Hij gaapte haar een minuut lang aan. "Van wie?" zei hij toen met een koude stem.
Janelle keek hem ongelovig aan. Ze hoopte dat ze hem verkeerd had gehoord, maar dat was niet het geval. "Van wie?" vroeg hij nog een keer, dreigender.
"Wat, hoe bedoel je?" Janelle fronsde. "Van jou, natuurlijk!"
"Zo natuurlijk is dat niet, met dat overwerken van jou de laatste tijd."
Als een klap in haar gezicht. "Je vermoedt dat ik vreemdga?" haar mond viel open.
"Nou, het is meer dan een vermoedde." zei hij.
Janellw draaide zich abrupt om voor ze iets verkeerds zou zeggen, en hij haar zou slaan.
Ze kon het niet geloven. Ze ging van huis naar werk, en werk naar huis. Ze ging nooit uit, en kleedde zich altijd netjes maar Trevor bleef haar beschuldigen. Het kwetste haar dat hij zulke dingen van haar dacht. Hield hij dan niet van haar? "Niemand. Houd. Van. Je. Behalve. Ik." had hij van de slaapkamer naar beneden geschreeuwd toen ze met haar koffer bij de voordeur stond nadat hij haar voor de zoveelste keer had verkracht. Ze geloofde hem, dat was misschien nog wel het ergste. Trevor dronk de laatste tijd alleen maar, en hij kreeg steeds meer woedeaanvallen die uit het niets kwamen. Janelle streelde met haar hand over haar buik, toen ze zich voor de zoveelste keer opsloot in de badkamer en daar overnachtte om haar zwangere buik te beschermen. De grond was koud, maar de sfeer tussen de twee was killer dan ooit. Trevor was ervan overtuigd dat Janelle's kind van een andere vader was en hij bleef het kind steeds "het ding" en "troep" noemen. Janelle had er al zes maanden op zitten, en haar buik begon al aardig te groeien. Ze had het kind al een naam gegeven. Angel. Janelle ging op bezoek bij haar moeder, en bleef er de hele avond. Haar telefoon had ze op stil gezet, en opgebergd in haar tas. Ze wist wel dat Trevor haar vast meerdere malen had gebeld, maar ze had het gewoon te gezellig met haar moeder die ze lange tijd niet had gezien. Bovendien zou het lezen van één kwetsende sms van Trevor haar hele bui weer verpesten. De deurbel ging terwijl Janelle in de woonkamer zat, en ze hoorde haar moeder keihard gillen. Ze schoot zo snel als een hoogzwangere vrouw kon overeind, en waggelde met een hand op haar rug naar de deur. Daar stond Trevor. Zijn ogen bloeddoorlopen. Zijn haar wilderig. Zijn blik gestoord. Ze gleed met haar blik naar zijn hand en snakte naar adem. Hij had een mes in zijn hand. Mijn moeder rende weg, en voor ik me kon bewegen had hij zich opbme gestort. "Waar is je minnaar!" hij hijgde terwijl hij mijn luchtpijp dichtkneep. Ik snakte en hapte naar adem maar hij liet mijn keel niet los. "Geef maar toe! Je bent een slet! Een vuile tering hoer!" spuugde hij in mijn gezicht. Ik wist niet hoe lang ik het vol ging houden, ik begon zwarte vlekken te zien en zat op het punt om bewusteloos te raken. Hij liet mijn keel los, en stak toen met het mes in mijn buik...
Janelle vertelde alles wat ze voor zich zag, en de tranen rolden onophoudelijk over haar wangen. Ze herbeleefde de stekende pijn in haar buik, zag het bloed tussen haar benen opnieuw op de grond druppelen.
Angel was dood.
Matt was stil geworden, en zei een lange tijd niets. Janelle was ook stil.
"Waar is Trevor nu?" vroeg hij uiteindelijk.
"Gevangenis. Hij heeft 15 jaar gekregen." antwoordde ze terwijl ze haar ogen droogveegde.
Matt zei niets.
"Hij mag dan wel mijn verleden hebben verkloot, mijn toekomst krijgt hij niet kapot." haar stem klonk krachtig. "Ik ben niet meer het naïeve meisje van vroeger."
Ze liet Matt haar tattoege op haar rug.zien met de wilde plant. I may have scars, but that's the only thing of the past that lasts. My weakness is gone, I'm moving on, stond er. Een tattoege waarvan veel mensen dachten dat de wilde plant enkel haar losbandige leven symboliseerde. Maar wat de meesten niet weten is het verhaal erachter. Het verhaal dat haar maakte tot wie ze nu is. Het verhaal achter het tattoeage van de wilde plant.

Reacties: