FanFic.nl

The Vampires of Salem

Third Day: Gym

Dit is echt de enige keer dat Zora blij is met haar bezoek bij zuster Weiss, bij het zien van de gymoutfits die de meisje aanmoeten. Gebruinde benen komen uit de korte, mosgroene shortjes en hun bovenlichaam is bekleed met een witte polo. Op hun linker borst is de logo van de school met rode draad geborduurd.
Het bruinharige meisje loopt helemaal achteraan met neonkleurige pionnetjes in de hand. Voor de les heeft ze aan haar gymleraar Bürmeister het briefje van de zuster laten zien waarin staat dat ze de eerste week niet kan sporten. Hij had hier goedkeurend op geknikt en haar gevraagd of zij zijn assistente kon zijn voor de aankomende lessen. Zora had er op geschokschouderd.
Achter het schoolgebouw ligt één groot grasveld die in drieën wordt verdeeld zodat er meerdere klassen kunnen sporten. Om het veld is een renbaan, maar die valt weg door de hoge struiken die ervoor zijn geplaatst.
Haar klas splitst zich in groepen. Het grotendeel van de meiden zijn in een kring gaan zitten om met elkaar te kunnen kletsen. De jongens hebben de ballen uit de jutezak en schieten over. Zijzelf staat wat hopeloos bij de gymspullen en wacht op de gymleraar die zijn notities doorbladerd.
Ze besluit om dan ook te gaan zitten, met de rug naar de kring gekeerd. Gras wordt er uitgetrokken en op een hoopje op gestrooid. Zora heeft niet door dat de groep met een paar leerlingen groeit en zij dus niet de laatste van de groep is, zoals gedacht.
Pas wanneer er tegenover haar wordt plaatsgenomen, schrikt ze op uit haar gedachte. De dunne, witblonde jongen is met een grote glimlach in kleermakerszit erbij gekomen. Hij heeft niets in de gaten van de starende ogen van Zora, heeft alleen aandacht voor zijn vingers die net zoals die van haar de grassprieten snoeien -en op de jongen die dicht naast hem zit; Shino. De twee hebben alleen oog voor elkaar. In en profil ziet Zora ze praten op een lage toon waardoor niemand mee kan luisteren. Er ontstaat een vreemd gevoel in haar binnenste. Het is het aanbeeld van de prachtige jongens, waarvan hun opgezwollen lippen langzaam bewegen, wat hier toe leidt. Ze probeert het glashard te ontkennen, tot het begint te tintelen in haar onderbroek en het schaamrood naar haar oren stijgt.
Verwoed komt ze overeind, klopt de grassprietjes van haar af en loopt naar meneer Bürmeister, die de leerlingenlijst doorneemt. Zora heeft niet in de gaten dat ze wordt nagekeken door de jongens die haar zo opgewonden maakten en heeft doen weglopen. Ze weten dit, want hun ogen glimmen identiek en een grijns ligt overduidelijk op hun lippen.
“W-hat..uhm.”� Haar stem slaat over. De leraar kijkt vragend op van het papiertje in zijn hand. “Wat moet ik doen?”� herstelt ze zich. Onrustig wipt Zora van haar hakken naar haar tenen, probeert de wijzer van haar hartslagmeter onder de gevarenzone te krijgen.
“Pak de pionnen en de meetlint maar. Hier heb je het voorbeeld.”� Een doorzichtige insteekhoes wordt in haar handen gedrukt. Ze kijkt er naar en haalt eruit dat de leerlingen een conditieles voorgeschoteld krijgen. Opnieuw bedankt Zora de freaky zuster.

Anderhalf uur gym wordt beëindigd door het zilveren fluitje die aan de lippen zit van meneer Bürmeister. Hij dirigeert iedereen richting de kleedkamer en douches die als zelfstandig gebouw naast de school staat.
Zora dumpt de ballenzak en pionnen in het opbergruim en meldt zich dan af bij de leraar. Hij bedankt haar voor de hulp en zegt ‘tot donderdag’. Er komt ook een gedag uit haar mond. Sloffend met haar armen voor de borst gevouwen loopt ze het gebouw uit.
Het prachtige weer overvalt het zwijgzame meisje, het laat haar het voorval van net even vergeten. Ze sluit haar ogen voor kort wanneer ze op een bankje gaat zitten die beschut wordt door een boom. Verstopt in het schaduwspel, gecreëerd door de takken en bladeren, hoort ze Shino en Andreas de kleedkamer uitkomen. Zora opent haar ogen om de prachtige verschijningen te begluren. Hun natte haren liggen nog plat op hun voorhoofd van het douchen. Andreas heeft zijn gymuniform verruild voor een grijze pantalon en een lichtblauwe polo die onder zijn zwarte riem zit gebonden, waardoor de gluurder goed zicht heeft op zijn smalle taille. Shino draagt meer zwart. Een zwarte pantalon, een bordeauxrode blouse, wat prachtig bij zijn haar past, met korte mouwen en zijn zwarte blazer hangt over zijn linker schouder, die hij met één vinger vast houdt.
Adem diep in- en uit, Zora. De jongens passeren haar en de oude boom, kletsend. Gespannen heeft ze haar vingers om de rand van het houten bankje gekruld. Haar ogen volgen nauwlettend de twee. Wanneer ze bijna de trees van de hoofdingang bereiken durft ze te denken dat ze onopgemerkt is gebleven, maar wanneer Shino over zijn rechter schouder kijkt en speels haar kant op knipoogt, weet ze dat ze te vroeg heeft gesproken.

Net zoals gisteren is nu ook de kantine veranderd in een jungle. Cheerleaders van het schoolvoetbalteam klinken als opgewekte gibbons, ze staan niet ver van het team die ze elke wedstrijd toejuichen.
De teamgenoten zitten bijeen op tafels en stoelen. De aanvoerder heeft een bal onder de arm. Voor de ogen van Zora verandert de jongen in een trotse haan die zijn nek ver uitsteekt om met zijn mooie veren te pronken.
Dwars door de kantine lopen twee cheeta’s. Blondines die weten dat vele meisjes jaloers op hen zijn en jongens hen beminnen, doch bang zijn om door hun vlijmscherpe woorden afgeslacht te worden.
Verder zijn er veel kwetterende vogels, sluwe vossen, grijze muizen, lachende hyena’s, lompe koeien en het grootste gedeelte van bevolking bestaat uit schapen die met de geringste dingen meegaan met de andere om er maar bij te horen.
En dan zijn er natuurlijk de wolven, die de schapen zo drijven dat ze veranderen in hun marionetten. Een roedel met een rangorde, zoals Pilou al eerder had verteld. Ze zitten rustig bij hun vertrouwde plek, lijken op te gaan in elkaars gespreksstoffen, maar hebben ondertussen alles en iedereen in de gaten. Het hoofd van de Alfa [al is het alleen zijn achterhoofd die ze kan zien] steek boven de groep uit, gevolgd door de Bèta, die aan zijn rechterzijde zit. Deze lijkt wat in de oor van zijn broer te fluisteren. Bills donkere ogen gevuld met kalmte en macht vinden de schuwe specht die hoog vanuit een boom veilig overal zicht op heeft. Zora.
De jongen vertelt met zijn lichaamstaal om te komen. Dwingt eerder, zo voelt het wanneer haar lichaam automatisch in beweging komt. Er wordt om stoelen, tafels en studenten gelopen om bij hen te komen.
Als een herhaling van de eerste keer dat ze bij De Zeven Leerlingen mocht zitten, staat nu ook Andreas op om een extra stoel te fiksen en de andere een kont op moeten schuiven om ruimte te maken voor Zora. Weer mag ze aan de linkerkant van Bill zitten en tegenover Tom, deze taxeert haar houding.
“Hoe vind je het hier.”� Het is geen vraag. Jawel, het is wel een vraag, maar hij stelt het niet als een vraag. De jongen met de gemaquilleerde ogen kijkt Zora niet eens aan. Hij gaat achterover zitten, slaat zijn lange, zwarte blazer aan de kant om een stukje onderuit te zakken; nu kijkt hij haar aan.
“Gaat wel.”� Het was meer een gemompel. De donkere ogen van Tom zijn al moeilijk, maar de identieke van zijn broer erbij maakt het compleet ondragelijk.
Zora schudt een haarlok voor haar ogen.
“Waarom ben je hier?”� Dit keer wel een vraag. Ze weet dat hij haar nog steeds bekijkt, met zijn nonchalante houding. Normaliter is Zora niet zo snel uit het veld te slaan, niet met haar scherpe tong, die heeft haar altijd geholpen afstand te houden tussen haar en hen. Maar nu weet ze geen houding te geven, helemaal door het vooral in de pauze. Dat beeld zit op haar netvlies vast gebrand.
“Verplicht. Ouders.”� De hatelijke woorden laat haar terug denken aan haar thuis -en de gestegen tempratuur in haar wangen weer wat afkoelen- waar hoogstwaarschijnlijk de haard knettert en wordt vergezeld door twee fauteuils gekleed in bordeauxrood suède. Vaders met benen over elkaar, loofgroen geruite pantoffels aan zijn voeten en de krant Die Welt voor zijn neus opengeslagen. Moeders heeft een groot wijnglas met rode wijn tussen haar wijs- en middelvinger hangen. Haar ogen zijn gesloten, om zo haar hoorzintuigen extra te laten genieten van Pietro Mascagni, Cavalleria Rusticana. Met een golvende beweging deint haar hoofd mee met de strijkers, en bijna onhoorbaar humt ze met haar koraalrood gestifte lippen mee.
“-Nee..”� Hoofdschuddend veegt Zora het verschrikkelijke beeld van stereotiep rijke mensen weg uit haar gedachte, die haar ouders maar al te graag vertegenwoordigen.
Voor even is er stilte. Het meisje ziet hoe onhoorbaar Andreas op de schoot van Shino woorden in zijn oor lispelt. Naast hen zit Valentin rechtop met en strakke blik die de kantine in tweeën splijt. Het laat de wenkbrauw van Zora omhoog trekken door zijn vage gelaatsuitdrukking, maar wordt dan afgeleid door het meisje naast hem.
“Zora, toch? Vertel eens wat meer over jezelf. Nu ben ik wel nieuwsgierig.”� De Braziliaanse schone heeft al haar aandacht gevestigd op het meisje met de lege ogen. Tijdens de eerste ontmoeting was ze al geïntrigeerd door haar verschijning. Zora heeft iets sombers, vind ze, maar haar bloedstroming klinkt daarentegen vol energie en leven. Een vlinder gevangen in haar cocon, dat is de beste beschrijving. Het puntje van haar tong flits onopgemerkt [voor het menselijke oog dan] over haar lippen. Aan de oplettende donkere ogen van Tom die haar waarschuwen kan ze niet aan ontkomen.
“Mezelf?”� is de verraste uiting van de uitgenodigde. Zora kan niet begrijpen dat deze Godin haar tijd wilt verkwisten aan saai gepraat over haar leven. Ze is van mening dat er niets boeiends is aan passie voor kledingstof en volle rebellie tegen haar ouders. Nou weet het meisje alleen niet dat deze zeven leerlingen alle tijd van hun ‘leven’ hebben.

Reacties: