Hoofdcategorieėn
Home » Glee » Blending in or standing out » Ignoring the blackmail
Blending in or standing out
Ignoring the blackmail
De rest van de dag verliep redelijk rustig. Emily probeerde om het voorval met Quinn te vergeten, maar iedere keer als ze maar naar het blonde meisje keek, kreeg ze al de kriebels en gingen haar nekhaartjes overeind staan. Toen de bel eindelijk door de school rinkelde, slaakte ze dan ook een opgeluchte zucht en na haastig haar jas uit haar locker te hebben gehaald, liep ze in de richting van de fietsenstalling. Onderweg kreeg ze echter gezelschap van Puck, die vastbesloten was om erachter te komen waarom Quinn haar zo had afgebrand tijdens de lunch.
“Hey, waar ging dat over vanmorgen?”¯
“Die slushie bedoel je? Nou, mij is verteld dat iedereen…”¯
“Wacht, ben je geslushied? Door wie?”¯ Vroeg Puck boos, alhoewel hij een donkerbruin vermoeden had.
“Oh een stel ijshockeyers, ik weet niet wie. Doet er ook niet toe, het was alleen een beetje koud.”¯ Ze glimlachte verontschuldigend en zocht met haar ogen naar haar fiets.
“Het doet er verdomme wel toe, ze moeten eens leren dat ze er niet mee wegkomen wanneer ze… O, hallo Quinn.”¯ Emily draaide zich razendsnel om en keek paniekerig om zich heen, maar zag alleen Puck, die haar met een veelbetekenende blik aankeek.
“Ik wist het wel. Wat heeft ze tegen je gezegd?”¯ Vroeg hij en zijn gebarende handen zetten zijn woorden kracht bij.
“Niks. Gewoon, we mogen elkaar niet zo.”¯
“Je kent haar niet eens! Je gaat me echt niet wijsmaken dat je nu al…”¯
“Puck!”¯ Onderbrak ze hem boos en ze liep met grote passen naar haar fiets en begon met trillende vingers het slot open te maken. Hij volgde haar en herhaalde zijn vraag, iets zachter deze keer zodat de jongen naast haar het niet zou horen. Met een grom van frustratie gaf Emily het op, liet het slot vallen en keek hem boos aan.
“Er is niks Noah, echt. Ik ben gewoon net nieuw hier en blijkbaar vond ze het niet zo leuk dat ik naast Sam was gaan zitten bij Spaans, wist ik veel. That’s it.”¯ Het klonk redelijk overtuigend, maar zijn grijsgroene ogen keken dwars door de leugen heen.
“Bullshit Emily, dat weet je zelf ook.”¯
“Niet waar. Nou, laat me met rust, ik moet nog van alles doen en…”¯
“Emily, waarom heb jij nou zo’n haast?”¯ Ze verstijfde en kreeg het warm en koud tegelijk. Deze keer stond Quinn echt voor haar maar voordat ze antwoord kon geven, vroeg Puck dringend:
“Wat heb je tegen haar gezegd Q?”¯
Quinn negeerde hem en vroeg langzaam:
“Waar ga je naartoe?”¯
“Naar huis.”¯ Mompelde Emily en ze trok haar fiets uit het rek en draaide hem om. Haar handen omsloten het stuur zo stevig dat het rubber in haar handpalmen sneed.
“Weet je dat zeker?”¯
“Zo is het genoeg Quinn, laat haar met rust.”¯ Zei Puck vermoeid en dat leverde hem een boze blik van zijn ex op.
“Ach natuurlijk.”¯ Zei ze liefjes en ze keek van Emily naar Noah en weer terug.
“Drie dagen, dat moet zelfs voor jou een record zijn Puckerman.”¯ Ze spuugde zijn naam uit alsof het gif was en Emily keek niet-begrijpend naar Quinn.
Het was alsof er iets brandde in zijn binnenste. Hoe durfde ze!
“Ik weet niet waar je het over hebt. Als je het niet erg vindt…”¯ Hoorde hij Emily zachtjes zeggen, maar terwijl ze haar fiets langs Quinn duwde, zei die op een hatelijke toon:
“Dus het is nog niet gebeurd? Verbaast me niks, Puck heeft zo zijn normen.”¯ Hij zag nog net de gekwetste blik in haar bruingroene ogen, maar die werd vrijwel meteen vervangen door een kilheid die hij niet eerder gezien had, zeker niet bij een meisje. Alhoewel, Santana was er erg goed in.
“Rot op Quinn.”¯ Siste Emily en ze stapte op haar fiets en wilde wegrijden, maar Quinn pakte het stuur en fluisterde, zodat Puck het niet kon horen:
“Spaans. Sam. En Puck. Vooral hem.”¯ Emily’s kaak verstrakte maar zag geen uitweg in de chantage en dus knikte ze. Quinn liet het stuur los en Emily sprong op haar trappers en racete weg, nog voordat Puck de kans had om gedag te zeggen. Quinn glimlachte tevreden en wilde weglopen, maar hij pakte haar arm en hield haar tegen. In een flits zag hij Emily voor zich, die hij een paar dagen geleden op precies dezelfde plek had vastgehouden. Hij duwde dat beeld weg en zei boos:
“Kom op Q, laat haar. Ze zal echt niet je vriendje afpakken.”¯ Dat laatste zei hij op een bittere toon, want alhoewel hij altijd een zwakke plek voor Quinn zou houden na dat hele gedoe met Beth, de manier waarop ze hem de rug had toegekeerd, stak hem nog steeds.
“Oh, maar dat is ook niet waar ik bang voor ben hoor.”¯ Zei ze op luchtige toon en ze trok kalm haar hand los uit zijn greep. Ze draaide zich om en riep over haar schouder:
“Ik ben teleurgesteld Puck, ik dacht dat je nog enige vorm van smaak had.”¯ Lachend liep ze weg, haar cheerleader rokje zwaaide heen en weer en Puck haatte zichzelf dat hij het niet kon laten om ernaar te staren. Toen ze van het schoolplein af was, herinnerde Noah zich plotseling dat hij niet aan Emily had gevraagd of ze kon oefenen vanmiddag. ‘Misschien dat een beetje muziek maken haar opvrolijkt.’ Dacht hij en hij typte razendsnel een berichtje, liep naar z’n truck en reed naar huis.
‘Gaat t? Oefenen vr duet? X Puck’ Emily bromde iets onverstaanbaars en propte haar telefoon in de zak van haar jas. De niet uitgesproken belofte aan Quinn bleef door haar hoofd spoken en totdat ze een manier had gevonden om daarmee om te gaan, zou ze Puck zoveel mogelijk negeren.
“Sara? Ik ben thuis!”¯ Riep ze zodra ze de warme hal binnenstapte.
“Joehoe!”¯ Emily snoof de heerlijke geur van gebraden kip op en haar maag rammelde. Ze liep naar de keuken en zag Sara achter het fornuis staan, haar bruine haar zat opgestoken in een slordige knot en haar ietwat volumineuze lichaam bewoog soepel door de keuken.
“Hoe was het op school?”¯ Vroeg ze streng en ze zwaaide met de pollepel. De ruzie van twee dagen geleden en het te laat thuiskomen gisteren lagen duidelijk nog vers in het geheugen en het leek Emily maar het beste om te liegen.
“Wel goed. Hoe laat eten we?”¯
“Niet gespijbeld?”¯
Emily zuchtte en pikte een schijfje komkommer van de snijplank.
“Nee en ook geen straf of berisping. Hoe laat gaan we nou eten?”¯
Sara aarzelde maar besloot dat het beter was om er verder niet op in te gaan.
“Zeven uur, John is pas laat thuis van werk.”¯
Haar pleegvader John was een aannemer en het kwam geregeld voor dat hij nog tot laat in de avond plannen besprak met zijn ploeg en opdrachtgevers. Hij was een vriendelijke man, groot en sterk en had een voorkeur voor flanellen overhemden, waardoor hij er met zijn baard uitzag als een houthakker.
“Mag ik naar Peter? Ik zal op tijd terug zijn.”¯ Vroeg Emily en ze kruiste hoopvol haar vingers achter haar rug.
“Nou… Ik weet niet of dat nou wel zo’n goed idee is.”¯ Begon Sara langzaam en ze roerde afwezig in de saus.
“Waarom niet? Dat blauwe oog is alweer bijna weg, je ziet er nauwelijks wat van.”¯
“Dat is het niet. Ik vind… Je vader heeft gebeld vandaag.”¯
‘Net wanneer ik dacht dat deze dag niet veel erger kon…’ Dacht Emily vermoeid. Ze kreunde en vroeg kil:
“Wat wilde hij?”¯ Sara keek haar streng aan en hief de pollepel weer op.
“Zo praat je niet over je vader.”¯ Emily keek haar strak aan en sloeg haar armen defensief over elkaar.
“Wat wilde hij?”¯
Sara zuchtte en begon weer in de saus te roeren.
“Hij wilde weten hoe school bevalt en of je volgend weekend langskomt.”¯
“Het is niet het laatste weekend van de maand.”¯ Ze liet haar tas van haar schouder glijden en voelde haar telefoon trillen in haar zak. Op het schermpje stond de naam van Puck en geïrriteerd drukte ze hem weg.
“Daarom belde hij, hij wil dat de regeling wordt veranderd in zijn voordeel. Charles wil je graag vaker zien Emmie.”¯
Emily was zo diep in gedachten verzonken dat ze haar oude koosnaampje niet eens scheen te horen.
“Dus, volgend weekend ga je naar Chicago, alles is geregeld, je hoeft alleen maar op de trein te stappen en dan haalt Caroline je op.”¯
Haar gezicht betrok en ze riep klaaglijk:
“Sara, kun je niet zeggen dat ik ziek ben? Eén weekend is al erg genoeg, maar twee keer per maand? Waarom wil hij dat eigenlijk, hij weet best dat ik daar niet thuis hoor.”¯
“Charles is je vader, natuurlijk is dat je thuis. Caroline vindt het ook altijd leuk als je komt, je weet hoe haar kinderen zijn.”¯
Emily kreunde hardop en leunde verslagen tegen de muur. Haar vader Charles was een welgestelde man, woonachtig in de duurste villawijk van Chicago met zijn vrouw Caroline, voor wie hij haar moeder had verlaten. Ze hadden twee bloedirritante, tot op het bot verwende kinderen: Veronica en Roderick die Emily tot in het diepst van haar ziel verachtte, al zou ze dat nooit openlijk laten blijken waar haar vader en Caroline bij waren.
“Lieverd, het is pas volgende week en zo erg zijn die weekends nou ook weer niet. Je gaat altijd eten in de duurste restaurants en krijgt stapels nieuwe kleren.”¯
Emily snoof, liep weer naar de snijplank en pakte haar tweede schijfje komkommer.
“Je weet best dat ik daar niks om geef. Waarom denk je dat Worthington niet helemaal mijn ding was? En trouwens, die dure kleren draag ik toch niet, het is allemaal vreselijk snobistisch.”¯
Sara tikte op haar hand toen ze een derde stukje wilde pakken en zei:
“Nou, iets vrouwelijker zou je geen kwaad doen Emmie.”¯
“Wat is hier mis mee?”¯ Vroeg ze verbijsterd en ze keek omlaag naar het grijze V-hals shirt, spijkerbroek en korte zwarte laarsjes.
“Luister, ik snap best dat je niet wil overkomen als een kakker, maar dat betekent niet dat je in het andere uiteinde moet doorslaan.”¯
Ondanks dat het haar pleegmoeder was die het zei, bloosde Emily hevig en liep haastig achteruit naar de gang.
“Ik ben naar Peter oké? Ik zal op tijd terug zijn voor het eten.”¯ Sara zuchtte en liep achter haar aan terwijl ze haar handen afveegde aan het gebloemde schort.
“Dit doe je altijd als je het ergens niet over wil hebben. Weglopen heeft geen zin Emmie, als je niet naar je vader wil gaan dan bel je hem toch gewoon?”¯
Emily rolde met haar ogen maar hield daar vlug mee op toen ze Sara’s ongewoon strenge blik zag. Beschaamd keek ze naar haar schoenen en mompelde:
“Alsof hij tijd heeft om met me te praten. Je weet net zo goed als ik dat hij toch altijd wint.”¯
“Dit is geen kwestie van winnen of verliezen Emily, dat maak jij ervan.”¯
“Ja nou, het is altijd een verloren weekend als ik daar ben. Die rotkinderen…”¯
“Emily Jane Parker-Hawkins! Zo praat je niet over je familie!”¯ Ze huiverde bij het horen van haar volledige naam, maar vervolgde koppig:
“Het is toch zo?! Die twee verwende apen hebben een hekel aan me en Caroline trekt ze altijd voor. Ik haat het daar.”¯
Dit was niet de eerste keer dat ze het over de verplichte weekenden Chicago hadden. Wat wel nieuw was, was dat Emily openlijk toe gaf hoe vreselijk ze die afspraak werkelijk vond. Sara zuchtte en streek een verdwaalde lok achter Emily’s oor. Ze kromp even in elkaar bij de aanraking, alsof ze niet gewend was dat iemand een liefkozend gebaar maakte.
“Lieverd, Charles houdt van je, hij heeft echt het beste met je voor. Waarom kun je het niet laten rusten?”¯
“Omdat… Pete…”¯ Mompelde ze en ze schuifelde met haar voeten. Zonder enige waarschuwing trok haar pleegmoeder haar in een stevige omhelzing en Emily drukte dankbaar haar gezicht in de naar rozemarijn ruikende schort. Sara wreef over haar rug en mompelde in haar oor:
“Bel je vader, zeg hem wat je ervan vindt. Hij heeft je nooit pijn willen doen Emmie.”¯ Ze slikte en betwijfelde dat ten zeerste, maar besloot om het er niet met Sara over te hebben. Alhoewel haar pleegmoeder veel wist over wat er allemaal gebeurd was, Emily had haar nooit tot in het diepst van haar ziel toegelaten. Ze trok zich voorzichtig terug uit de omhelzing en keek even over Sara’s schouder naar de klok, wiens wijzers aangaven dat het half zes geweest was.
“Mag ik nog even naar Peter? Alstublieft?”¯
“Je hebt nog steeds huisarrest en na wat je net gehoord hebt… Altijd maar naar Peter gaan of gitaar spelen helpt niet om die gevoelens te verwerken. Waarom blijf je niet gewoon hier vanavond, nodig die vriend van je uit!”¯
“Welke vriend?”¯ Vroeg Emily, direct op haar hoede. Sara was altijd enorm nieuwsgierig naar haar niet-bestaande liefdesleven.
“Bij wie je gisteren was. Voor huiswerk.”¯ Ze tekende aanhalingstekens in de lucht bij die laatste zin en grijnsde veelbetekenend. Emily werd rood tot aan haar oren en riep verontwaardigd:
“Het was gewoon huiswerk! En hij is niet eens een vriend, gewoon een klasgenoot.”¯ Net op dat moment ging haar telefoon weer af en opnieuw was het Puck die belde. Sara trok haar wenkbrauwen op en liep neuriënd naar de keuken, terwijl ze kusgeluidjes maakte. Emily rolde met haar ogen en nog steeds blozend keek ze naar het scherm. Quinn’s waarschuwing spookte door haar hoofd maar om de een of andere reden leek die nu niet zo belangrijk.
“Hey, sorry dat ik eerder niet reageerde.”¯ In gedachten vervloekte ze zichzelf toen ze haar schorre stem hoorde en liep haastig de trap op naar haar kamer toen ze Logan nieuwsgierig vanuit de woonkamer naar haar zag kijken. Aan de andere kant van de lijn hoorde ze hem grinniken.
“Probeer je me op te geilen of zo met die hese stem?”¯ Vroeg hij plagend.
“Hou toch je mond.”¯ Mompelde ze en dankbaar sloot ze haar kamerdeur achter zich en nam plaats in de leunstoel bij het raam. Puck lachte en vroeg:
“Nog steeds chagrijnig? Trek je niks aan van Quinn, ze moet altijd even laten weten wie de baas is.”¯
Emily probeerde om niet te denken aan de manier waarop de cheerleader dat duidelijk had gemaakt en praatte vlug over het onderwerp heen.
“Je had het over oefenen zei je? Ik heb nog steeds huisarrest maar je kan wel langskomen als je wil.”¯
“Huisarrest maar wel bezoek? Wat een mazzel heb je toch.”¯
“Ja, lucky me.”¯ Zei ze op vlakke toon en ze streek met haar vingers over de stoffen bekleding van de stoel.
“Dus, hoe laat zal ik er zijn?”¯ Vroeg Puck na een korte stilte.
“Hoe snel kan dat wrak op wielen ook alweer?”¯ Hij lachte en ze hoorde dat hij de telefoon verplaatste, waarschijnlijk tussen zijn hoofd en schouder.
“Ik ben er over tien minuten Parker, see ya.”¯ Ze grinnikte en hing op en toen ze opkeek, zag ze Jess’ grote bruine ogen om het hoekje van de deur van hun gedeelde badkamer gluren.
“Wie was dat?”¯ Vroeg ze nieuwsgierig en Emily sloeg zuchtend haar ogen ten hemel. Waarom kon ze hier nooit eens met rust gelaten worden?
“Gewoon een jongen van school, we hebben afgesproken om samen huiswerk te maken.”¯
“Als het gewoon een jongen van school is, waarom ben je dan zo rood?”¯
Jess slaakte een hoog gilletje toen een kussen van de stoel tegen de badkamerdeur knalde en liep giechelend weg, terwijl ze op zangerige toon riep:
“Emily is verliefd, Emily is verliefd!”¯
Ze bromde iets onverstaanbaars, stond op en liep naar de spiegel om zichzelf wat beter te bekijken. Niks bijzonders, schouderlang golvend bruin haar dat nooit helemaal goed wilde zitten, sproetjes in haar hele gezicht die door haar ietwat bleke huid nog scherper afstaken en een lichte wipneus. Haar borsten waren klein, een cup A kon er nog maar net mee gevuld worden. Het enige waar ze tevreden over was, waren haar ogen. Bruin, maar met een bepaalde lichtinval hadden ze een groene glans en soms zelfs gouden spikkeltjes. Ze was niet opvallend lang, 1.75, of slank, maar had vrij brede schouders en redelijk gespierde armen en lange benen, dus qua lichaamsbouw kon ze er wel mee door. Emily zuchtte en keek weifelend naar de kledingkast in de hoek, Sara’s eerdere opmerking galmde na in haar achterhoofd. Tijd om zich om te kleden had ze echter niet, want Tommy sprintte naar binnen, sprong op haar bed en begon op en neer te springen.
“Jess zei dat je verliefd bent! Jess zei dat je verliefd bent! Jess zei dat… Aah, nee, niet kietelen!”¯
Emily had er meer dan genoeg van en had het jochie bij zijn middel gegrepen en op de matras gegooid, waarna ze hem genadeloos begon te kietelen. Tommy wriemelde en schopte om onder haar vandaan te komen en gierde van het lachen.
“Geef je het op?”¯ Riep ze speels en ze prikte in zijn zij.
“Nooit!”¯ Tranen rolden over zijn wangetjes en hij hapte naar adem. Emily stopte voordat hij zou gaan hyperventileren en zette hem weer op de grond. Tommy zuchtte tevreden, hij vond het altijd heerlijk om de onverdeelde aandacht van iemand te krijgen.
“Wat is dat hier voor lawaai?”¯ Sara kwam binnen, nog steeds met haar schort om en een half geïrriteerde, half vrolijke uitdrukking op haar gezicht.
“Emily is verliefd!”¯ Gilde Tommy blij en Emily viel kreunend neer op haar bed en trok een kussen over haar oren.
“Tommy, laat haar met rust wil je. Kom, ga Logan maar lastig vallen.”¯
“Oké!”¯ Riep het jochie lachend en hij holde de kamer weer uit, denderde de trap af en in de woonkamer hoorde ze het vage geroep van de twee jongens over welk tv-programma ze moesten kijken. Sara schudde grinnikend haar hoofd, ging op het bed zitten en vroeg:
“En, is het waar?”¯
Emily’s gesmoorde stem was nauwelijks verstaanbaar.
“Mwee.”¯
“Wat zeg je? Was dat een ja?”¯ Sara’s ogen twinkelden toen een verhit, sproetig gezicht onder het kussen vandaan kwam en voordat Emily een verontwaardigde tirade kon afsteken, klingelde de bel van de voordeur door het huis.
Reacties:
JAAAAAAAAAA SNEL VERDER
xxx