FanFic.nl

Trespassing

[5] Naked Love

“Hoelang?”� Robbie kon zichzelf wel voor zijn hoofd slaan zodra die vraag over zijn lippen kwam, ondanks zijn nieuwsgierigheid.
“Weet ik niet precies. Misschien die eerste avond al, misschien zelfs op het eerste gezicht, maar misschien was er toen nog niks.”� Jean dacht terug aan die avond, aan hoe hij Robbie gevonden had. “Zelfs als het er al was wist ik het toen nog niet. Ja, je was leuk en het klikte, maar dat was anders, dat heb ik wel vaker, dit is anders, heel anders.”�
“Ik weet het.”�
“Die avond in die steeg. Ik weet niet precies wat ik had. Normaal spreek ik onderweg geen mensen aan, laat staan dat ik ze meeneem, maar je viel op, al weet ik niet waarom. En je zag er zo verdwaald uit, ik denk dat ik medelijden had, misschien. Maar misschien vond ik je onbewust leuk of zo, of misschien was er een soort aantrekkingskracht, ik weet het niet.”�
“Of het was het lot,”� mompelde Robbie.
“Ik geloof niet in het lot, jij wel?”�
“Nee, ik ook niet.”�
“Het werd erger, die keer dat we voor het eerst dansten, maar ik had het pas die zondag door. Waarschijnlijk was dat de eerste keer dat ik een inzicht had in de kerk - je zou er haast gelovig van worden.”�
“Je gelooft dus niet dat er meer is?”�
“Jawel, maar ik ben niet religieus. Ik geloof dat er iets is na dit leven, maar ik geloof niet in een god of zoiets. Mijn familie wel, daarom kom ik in de kerk. En jij?”�
Robbie schudde zijn hoofd en zuchtte. “Nee, ik geloof niet.”� Jean zag hoe hij een traan van zijn wang veegde en sloeg zijn armen om de jongen. “Mijn familie is heel erg religieus,”� fluisterde de jongen.
Daar had Jean geen antwoord op, het enige wat hij wist te doen was de andere jongen nog steviger tegen zich aan drukken.
“Jouw leven lijkt zo makkelijk: je kunt studeren, je hebt een leuke kamer en als ik je zo rond zie lopen… het lijkt wel alsof je jezelf helemaal geaccepteerd hebt.”�
“Misschien is mijn leven ook wel makkelijk, in een bepaald opzicht. En ja, ik heb mezelf geaccepteerd, of in ieder geval dat stukje. Ik weet dat ik niet kan veranderen en bovendien is dat nergens voor nodig: ik geloof niet in een god die niet in liefde geloofd.”�
“Het was zo moeilijk.”�
“Ik weet het.”�
En zo zaten ze daar een tijdje: Robbie in Jeans armen, nog steeds op de bank en nog steeds zonder dvd in de dvd speler.
“Jean?”� vroeg Robbie zacht.
“Ja?”�
“Mag ik je kussen?”�
Een glimlach trok over Jeans lippen en hij boog zich naar voren om een kus op de lippen van de jongen naast hem te drukken. Zonder de kus te verbreken probeerde Jean zich in een enigszins comfortabele houding te wringen waarin hij de ander toch kon kussen, maar de poging mislukte en samen vielen ze op de grond, om vervolgens lachend weer overeind te krabbelen.
“Oké, dat was misschien niet de meest handige actie ooit,”� zei Jean toen hij weer op de bank zit.
“Zolang jij er bent om mijn val te breken vind ik het niet erg. Maar waarom konden we eigenlijk niet blijven liggen? Het was er veel ruimer,”� grapte Robbie.
“Omdat ik niet wil dat je alle rotzooi onder mijn bank ziet,”� was Jeans antwoord, wat er natuurlijk in resulteerde dat Robbie op z’n kop aan de bank hing om eronder te kijken.
“Ah, ik zie het.”� De jongen probeerde weer overeind te komen, maar de ander hield hem tegen.
“Van mij mag je ook wel zo blijven hangen, ik heb een prima uitzicht.”� Zodra de jongen weer zat sloeg hij Jean in zijn gezicht met een kussen dat kennelijk onder de bank had gelegen.
“Wat, ik zeg alleen maar dat je een mooiere kont hebt dan Jeremy Renner.”�
“Wie?”�
“Heb je The Avengers niet gezien?”�
Robbie schudde enkel zijn hoofd.
“Mijn god, wat heb je tot nu toe gedaan met je leven? Ik denk dat ik hem hier wel ergens heb liggen, maar dan moet ik hem opzoeken en daar heb ik eerlijk gezegd momenteel geen zin in.”�
“Begrijpelijk. Gaan we vanavond überhaupt nog iets kijken?”�
“Alleen als jij dat wilt.”�
“Wat is jouw voorstel?”�
“Nou, we kunnen verder gaan met knuffelen en praten. Op mijn bed bijvoorbeeld, want de bank is best wel smal.”�
“Weet je wat ik wil? Ik wil met je wandelen en je vasthouden en dan samen naar de sterren kijken. Ik wou dat dat kon.”�
“Ik ook…”� Jean pakte de handen van zijn vriend en keek hem aan. “We gaan in keer wandelen, ’s nachts, en dan naar de sterrenkijken. Ik weet nog niet wanneer, maar ik beloof dat we het een keer gaan doen.”� Nog een kus.
“We kunnen ook drinken,”� vervolgde Jean, “wil je wat drinken?”�
“Ik wil jou,”� antwoordde Robbie voor hij de ander weer kuste. “Maar daar een glas ijsthee bij zou prima zijn.”�
“IJsthee, wat saai.”�
“Ik geloof dat ik me al dronken genoeg voel zonder alcohol, ijsthee is prima.”�
En dus stond Jean op, zich nog steeds vasthoudend aan Robbie. Wankel zette hij een paar stappen en tot zijn eigen verbazing bleef hij staan en redde het zelfs tot de keuken. Daar hield hij zich even vast aan het aanrecht om bij te komen en schonk vervolgens twee glazen ijsthee in. Net toen hij zich om wilde draaien voelde hij hoe twee armen zich om zijn middel sloten.
“Geen zorgen, ik drink het hier wel op,”� zei Robbie terwijl hij het glas aannam. “Knuffelen is goed, maar is dat in- of exclusief kussen?”� vroeg de jongen zodra hij zijn glas leeg had.
“Wat denk je zelf?”� vroeg Jean voordat hij weer een kus op Robbies lippen drukte, maar toen bedacht hij zich dat ze pal voor het keukenraam stonden en zich misschien toch beter konden verplaatsen.
Jeans slaapkamer was niet bijster groot: praktisch het hele vloeroppervlak werd ingenomen door een tweepersoonsbed met twee nachtkastjes en een kast die zo lang was dat hij praktisch de hele ene zijde van de slaapkamer besloeg. Om het bed heen waren smalle strookjes vloer waarover gelopen kon worden, maar dat was het dan ook.
Toen de jongens binnenkwamen deed Jean de grote lamp aan, boog zich over het bed opzoek naar de lichtschakelaar van de nachtlampjes, deed deze ook aan en liep vervolgens terug om het grote licht uit te doen. Daarna ging hij naast Robbie op de rand van het bed zitten, waar Robbie, na Jean een paar tellen aangekeken te hebben, in de lach schoot.
“Wat?”� vroeg Jean.
“Jij. Gewoon jij,”� antwoordde Robbie voor hij de andere jongen weer kuste, voor de - hoeveel was het nou ook al weer? Het maakte ook niet uit, waarschijnlijk was hij bij de derde of vierde keer de tel al kwijtgeraakt.
Langzaam kroop Jean verder het bed op en nam Robbie, al kussend, met zich mee. Eenmaal daar stopten ze slechts even, een stilte die Jean benutte om “Je bent zo leuk,”� te zeggen. Al snel had Jean Robbies trui uitgetrokken en daarop volgde ook diens t-shirt. Ook Robbie had Jean snel uit zijn shirt - het vest dar hij eerder die avond gedragen had was ergens op de bank al verdwenen.
Handen vervolgden hun tocht en na enkele blikken over en weer verdwenen de broeken ook snel. Nu bleef enkel ondergoed over. Jean pinde zijn blik in die van Robbie. “Mag ik?”� vroeg hij zacht, met een ietwat hese stem.
“Natuurlijk,”� antwoordde de ander, in ongeveer dezelfde hoedanigheid.
Eén handeling later lag Robbie daar voor Jean: helemaal naakt. Niet dat dat iets was wat Jean niet vaker had gezien, integendeel, maar dit was anders. Dit was speciaal en nog intiemer dan wat hij hiervoor had meegemaakt.
Dat was nog niets vergeleken bij het gevoel dat daarop volgde. Het gevoel dat door zijn lichaam galmde bij elke verzwaarde ademstoot en elke kreun van de andere jongen. Hij kon het niet precies omschrijven, maar het was warm en zwaar, als honing misschien, maar dat dekte de lading lang niet. En toen de ander kwam had hij het gevoel alsof hij zojuist naar de wolken was geschoten.

Reacties: