FanFic.nl

Memories - Zarry

OO8

Ik legde mezelf neer naast Harry en nam zijn hand stevig vast. Voor een laatste keer bestudeerde ik zijn meer dan perfecte gelaatstrekken voordat ik mijn ogen langzaamaan sloot.

Knipperend opende ik mijn ogen en keek even verbaast rond. Harry lag naast me, zijn ogen nog vredig gesloten en zijn rechterhand tot een vuist gebald terwijl hij zachtjes mompelde in zijn slaap. Diep vanbinnen besefte ik dat dit weer één van mijn herinneringen was, maar dat kon me niets schelen. Ik genoot van het feit om hem nog eens te kunnen zien en aanraken. Ik streelde zijn wang en zuchtte van verlichting toen Harry zijn ogen slaperig opendeed en zijn mondhoeken omhoog krulden wanneer hij me zag.
“Zayn.”� Zijn stem was nog schor van de slaap en ik trok hem zachtjes naar me toe en drukte mijn lippen op zijn voorhoofd.
“Waarom ben je toch zo perfect.”� Het was een retorische vraag dat Harry stelde en ik wist niet eens of dat het eigenlijk wel de bedoeling was dat ik ze had gehoord, maar toch antwoordde ik.
“Jij maakt me perfect”�
Harry grinnikte zachtjes en drukte zijn volle lippen in mijn nek en ging zo op weg naar mijn hals, kaaklijn en uiteindelijk lippen. Ik kreunde zachtjes, genietend van elk moment en sloeg mijn armen om zijn middel.
“Je bent geweldig, wist je dat ?”� Harry grijnsde en streelde mijn wang voordat hij me een lichte tik tegen mijn neus gaf. “Ik hou van je.”� Ik glimlachte bij het horen van zijn woorden en begroef mijn gezicht in zijn nek en gaf hem enkele kusjes voordat ik antwoorde.
“En ik van jou, ik laat je nooit gaan. Ik zal je nooit in de steek laten.”�
Ik keek op in zijn groene ogen en zag hoe ze schitterden van plezier. Hij legde zijn hand op mijn hart en drukte zijn lippen vederlicht op de mijne.
“Samen voor altijd.”� Fluisterde hij.

Plots veranderde alles. De ruimte werd donker en ik voelde hoe ademhalen moeilijker werd. Ik probeerde zoveel mogelijk zuurstof in mijn longen te krijgen, maar het was alsof ik op de bodem van een meer zat. Hoe goed ik ook probeerde om naar boven te zwemmen, mijn benen weigerden mee te bewegen en langzaamaan raakte mijn weinige zuurstof op. Ik probeerde om hulp te schreeuwen, maar al wat ik voelde was de druk van de waterachtige ruimte om me heen terwijl mijn laatste restje zuurstof verdween.
Toen ik opkeek zag ik een klein licht boven me, het licht van mijn laatste herinnering die stil aan het verdwijnen was. Ik wilde niet dat het weg ging en probeerde me hopeloos vast te klampen aan het enige lichtpunt in deze donkere plek, maar het was buiten mijn bereik. Sneller dan verwacht was het verdwenen en ik besefte dat het niet alleen het licht, maar ook de warmte had meegenomen. Mijn gedachten werden slomer en slomer, alsof ze moeite hadden met door te breken en ik vroeg me af hoe het kwam dat ik nog steeds bestond. Of bestond ik al niet meer ? Verwarring overviel me.

Ik had nooit gedacht dat doodgaan zo eenzaam zou zijn en wenste dat het allemaal al voorbij was. Mijn bewustzijn ontglipte me op bepaalde momenten, maar ik vond het altijd terug op de een of andere manier maar wel telkens trager en trager. Mijn zicht verdween door de inktzwarte ruimte om me heen en de doodse stilte gaf me het gevoel alsof ook mijn gehoor me in de steek liet. Op een bepaald moment werd ik overspoeld door een iets of wat vreedzaam gevoel en hoopte toen dat het voorbij was. Ik rilde even en voelde toen de bodem onder mijn voeten wegzakken en gaf me volledig over aan de duisternis. Bang, maar op de een of andere manier toch vredig liet ik me meeslepen, met het gevoel van Harry’s lippen nog steeds op mijn huid gebrand en de kriebels van zijn warme ademhaling die me lichtjes liet tintelen. Ik zuchtte zachtjes, voor de laatste keer en liet mezelf het leven en Harry los.

The end

Reacties: