FanFic.nl

Schaakspel

Lily

In het woonvertrek wachtten ze hem op - althans, zo zag het eruit. Ze zaten op de stoeltjes, waarvan er nu genoeg waren, en keken zijn kant uit zodra hij binnenkwam. Hij wist niet of ze daarvoor ook al naar de deur hadden zitten staren en het interesseerde hem eigenlijk ook niet. Lily hing nog steeds aan de lamp, op de vloer onder haar was een flinke plas inkt gevormd. Harry zuchtte en zei nog een keer wat hij al eerder had gezegd: ‘We moeten haar naar beneden halen.’
‘Ik vind haar eigenlijk wel leuk hangen daar,’ sprak een meisje dat vaag een beetje op Sharon leek, hoewel haar haar bruin was in plaats van zwart. Ze stapte naar voren, zodat Harry haar makkelijk in zich op kon nemen. Ze was gehuld in een zwart hemdje, met daarover een beige hemdje dat kapot geknipt was, en spijkershorts. ‘Ina,’ stelde ze zich voor en ze stak haar hand uit naar Harry, die haar wantrouwig schudde. ‘Harry,’ zei hij voor de vorm, hoewel ze zijn naam eigenlijk al kende.
‘Tot uw dienst,’ glimlachte Ina, waarna ze naast hem kwam staan. Precies op zo’n manier als wanneer op school tijdens de gymles iemand in een team gekozen werd - zo kwam ze naast hem staan. Louis en Liam volgden haar voorbeeld en ook Floor, Jade en een blank meisje met bruine haren kwamen naast hem staan. ‘Deborah,’ stelde Jade haar voor. Harry knikte en draaide zich richting Lily. Jade en Louis haalden een aantal van de poefjes naar het midden van de kamer, stapelden ze zo op elkaar dat er een redelijk stevige toren ontstond en keken vervolgens Harry aan. ‘Jij bent de grootste,’ deelde Ina hem mede. Hij knikte en klom, met enige hulp van Louis, de toren op. Het was wankel en hij had het idee dat hij elk moment naar beneden kon donderen, maar dat moest dan maar. Louis hield hem vast, dus het zou wel goed komen.
‘Ik maak haar los,’ bereidde hij hen voor, ‘en dan laat ik haar zakken. Jullie pakken haar aan.’ Terwijl hij aan het touw begon te wriemelen, realiseerde hij zich dat als iemand wilde dat hij zijn nek brak, ze alleen maar de stapel met poefjes omver hoefden te duwen. Zo geconcentreerd mogelijk ging hij verder met waar hij mee bezig was. ‘Lukt het?’ hoorde hij Liam vragen, en jij zond een ‘ja’ terug, hoewel het eigenlijk niet heel goed ging. Haar gewicht bleef de knoop strak trekken. Er werd gemompeld, onder hem, maar hij probeerde er niet naar te luisteren. Hij wilde niet weten wat ze van plan waren.
‘Harry!’ klonk Louis’ stem niet veel later. ‘Deborah heeft een mes, misschien helpt dat.’ Harry wierp een blik naar beneden en zag Deborah staan, hem een mes aanreikend. Het was een zakmes, nog ingeklapt. Onzeker pakte hij het aan, hoewel ze eigenlijk niets kon doen zolang het ding ingeklapt was.
Met het mes ging het een heel stuk makkelijker en het duurde niet lang meer voor hij het touw doorgesneden had. Even rustte het gewicht van het hele lijk op het touw in zijn linkerhand, toen greep hij het met zijn rechterhand ook het touw beet en liet het naar beneden zakken, terwijl hij zijn best deed zijn evenwicht te bewaren. Louis hield hem vast aan zijn shirt. Jade pakte Lily aan, geassisteerd door Floor en even later ook Ina. Liam en Louis hielpen Harry naar beneden en met zijn drieën zetten ze de poefjes terug, terwijl de meiden Lily in hun handen hielden. Ze druppelde nog steeds verf op de vloer.
‘Waar brengen we haar heen?’ vroeg Jade.
‘De eetkamer,’ besliste Harry. ‘Dat is de enige kamer die opgeruimd wordt, tussen de maaltijden door.’ Hij wierp een blik op de klok, constateerde dat het kwart voor één was. ‘We kunnen haar alvast naar boven brengen,’ stelde hij voor. ‘Dan eten we, en dan brengen we haar daarna naar binnen.’ De dragers stemden in en zwijgend begonnen ze aan hun tocht door de gangen. Een spoor van verf vertelde exact waar ze heen gingen, mocht iemand hen willen volgen en niet weten waar de eetkamer was.
Bij de eetkamer aangekomen, zetten ze Lily tegen de muur aan en betraden, alsof het afgesproken was, de slaapkamer van de jongens die daar schuin tegenover lag. Ze pasten makkelijk met zijn allen op de vier bedden, in ieder geval zittend en al helemaal zonder Niall en Zayn erbij.
‘Kenden jullie haar goed?’ vroeg Harry na een lange stilte.
‘We woonden hier, samen, maar dat was het,’ antwoordde Floor.
‘Ik praatte wel eens met haar,’ zei Ina. ‘Ze was wel aardig.’
‘Toen jij hier binnenkwam, dacht je toen dat wij van plan waren jullie te vermoorden?’ vroeg Floor. Harry dacht na, heel eventjes, realiseerde zich toen van niet. ‘Nee,’ zei hij, aarzelend.
‘Maar je zonderde je wel af.’
‘Je wordt niet voor niets gedrogeerd een huis binnen gesmokkeld, en wat de rede ook moge zijn, veel goeds is het niet,’ verdedigde hij zichzelf. ‘Als je mensen aardig vindt, ben je geneigd ze te redden, te beschermen, in wat voor situatie dan ook. Dus ik dacht, wie weet wat voor gekke dingen van ons verwacht worden, ik kan beter bij niemand aansluiting zoeken.’
Floor knikte. ‘Inderdaad.’
‘Floor -’ probeerde Jade haar af te kappen, maar het meisje protesteerde: ‘Lily had niets misdaan, helemaal niets. Ze had geen enkel woord met de jongens gewisseld, en toch was zij de eerste keus. Waarom? Er is geen logica, Jade.’
‘Saai,’ constateerde Harry.
‘Wat?’
‘Saai,’ herhaalde hij. ‘Ze sprak niet met ons, dat is saai. Als ze iemand wilden hebben die dingen misdaan had, hadden ze wel Jade gekozen. Die heeft ons het hele huis laten zien en dingen verteld. Maar als ze haar liquideerden, dan bleef de kloof tussen ons en jullie zo groot en daar haalt niemand vermaak uit.’
‘Vermaak?’
Harry haalde de foto’s, die hij met veel geweld in zijn broekzakken had weten te proppen, tevoorschijn en zei: ‘Er hangen hier overal camera’s. Waarom zou iemand ons hier opsluiten en ons vervolgens in de gaten houden? Van alle horrorfilms die ik ooit heb gezien, is er nooit één geweest waarin zoiets gebeurde zonder dat de dader ervan genoot.’
‘Dit is geen horrorfilm, dit is echt.’
‘Voor ons wel, maar achter die camera is dit ook een film. ’t Is maar hoe je het bekijkt.’
‘Normaal overleven de acteurs het.’
Harry knikte, vroeg zich af of het kwartier al voorbij was. Hij begon over de schok heen te komen en zijn maag ruilde de misselijkheid in voor honger. Leeg, knagend, en daar werd hij dan opnieuw misselijk van. Om iets te doen te hebben, begon hij al de foto’s te sorteren op de ruimte waar ze genomen waren. Enkelen waren door de verf in zoverre aangetast, dat ze niet meer bruikbaar waren. Die mikte hij klakkeloos op de vloer. Die ruimden ze later wel op, of zoiets.
Er waren er niet heel veel in de slaapkamer gemaakt. Verruit de meeste kwamen uit het woonvertrek. Waarschijnlijk konden ze ’s nachts geen foto’s maken vanwege het gebrek aan licht - wat betekende dat ze ook aan de video-opnames niets hadden. Slechts geluid. Hij glimlachte bij het idee dat hij toch nog een beetje in de hand had wat er gebeurde. Hij hoefde het licht maar uit te doen, en dan was hij buiten bereik van de videocamera’s. ‘Waarom glimlach je?’ vroeg Deborah, die tegenover hem op het andere stapelbed zat.
‘Niets,’ antwoordde hij. ‘Ik bedacht me net iets.’ Verdere uitleg bleef uit, Harry ging verder met het bestuderen van de foto’s. De exemplaren die uit de slaapkamer kwamen, spreidde hij naast elkaar uit. Afwisselend wierp hij blikken op de muur en op de foto’s, tot Louis uiteindelijk zijn vinger de lucht in stak en fluisterde: ‘Daar.’ Harry volgde de vinger en kwam met zijn blik inderdaad uit bij een puntje in de muur, minuscuul, maar het was er wel. Hij knikte en duwde Louis’ vinger omlaag.
‘De camera?’ vroeg Liam. Beide jongens knikten.
‘Moeten we er iets overheen hangen?’ vroeg Deborah.
‘Nee,’ zei Harry snel. ‘Nee, we moeten ze niet teveel dwarszitten. Spelen. Ze willen dat we het spel spelen, laten we het niet onnodig ingewikkeld maken.’
‘Denk je dat we al kunnen eten?’ vroeg Ina. Deborah tilde haar arm een stukje op, draaide haar pols zo dat ze op haar horloge kon kijken en zei: ‘Ja, het is vijf over.’ Iedereen liet zich op de grond glijden en met zijn allen liepen ze langs Lily, die enigszins onderuit gezakt was, de eetkamer binnen en deden zich te goed aan wat er op tafel was gezet.

Reacties: