FanFic.nl

Tortured souls - Zayn Malik

O18

“Er vertrekt geen trein meer naar Leeds.”� Ik zuchtte en liet me naast Zayn op het bankje vallen. De treinen naar Bradford reden maar om de dag en omdat Leeds vlakbij Bradford ligt was dat onze laatste kans maar door bepaalde omstandigheden was ook die trein afgelast.
“Shit.”�
Ik probeerde een andere optie te bedenken, maar het enige waar ik aan dacht was het feit dat we vastzaten in een treinstation.
“En nu ?”�
Ik keek op en haalde mijn schouders op bij Zayns vraag. “Dat wordt een overnachting zoeken vrees ik.”�
Zayn fronste zijn wenkbrauwen en stak zijn handen in zijn broek zacht terwijl hij zich wat verder onderuit liet zakken op het bankje. “Perfect.”�
Ik draaide met mijn ogen bij het horen van zijn sarcastische toon en trommelde met mijn vingers op de rand van het bankje terwijl ik in mijn hoofd al de B&B’s afging waar we goedkoop konden eten en slapen.
“Ik denk dat ik weet waar we kunnen overnachten.”� Ik stond op en begon al richting de uitgang van het station te wandelen toen ik merkte dat Zayn niet volgde. Ik draaide me om, me afvragend wat zijn probleem nu weer was, toen ik zijn verstarde uitdrukking zag. Ik volgde zijn blik en had het gevoel alsof ik een trede oversloeg op een trap en op het punt stond om de diepte in te tuimelen.
Zelfs vanop deze afstand herkende ik Manon en aan Zayns gezicht te zien moesten de andere twee meisjes Kity en Susan zijn. Ik wilde net naar hem toe wandelen, toen Zayn deed het teken dat ik niet moest bewegen. Verwonderd bleef ik staan en zag hoe hij zich voorzichtig recht duwde terwijl hij zo weinig mogelijk lawaai probeerde te maken. Het was pas dan dat ik me realiseerde dat we nog niet ontdekt waren.
Mijn hart begon sneller te slaan en nerveus hield ik het drietal in het oog terwijl Zayn zo langzaam mogelijk naar me toe wandelde. Toen Zayn nog maar een drietal meters van me vandaan was voelde ik een zacht gekriebel achteraan in mijn neus en uit reflex niesde ik zachtjes. Verstard bleef Zayn staan en toen ik besefte wat er was gebeurd keek ik hem geschrokken aan. Zijn blik stond gemengd met woede en angst en ik zag vanuit mijn ooghoeken hoe drie hoofden onze richting uitdraaiden.
Nog voordat ik ook maar iets kon doen zette Zayn het op een lopen en nam me vast en sleurde me halfweg de uitgang. Terwijl ik me uit zijn grip los probeerde te krijgen keek ik angstig achterom en merkte dat we gevolgd werden.
Shit.
“HARDER!”� gilde ik toen de afstand tussen ons kleiner werd en ik kon me eindelijk loswringen uit Zayns grip en rende hem voorbij.

De gebouwen rond ons leken in een snel tempo voorbij te vliegen en buiten adem dwong ik mijn voeten om sneller te gaan terwijl ik de steken in mijn zij uit alle macht probeerde te negeren. Verbaasde voorbijgangers sprongen geschrokken opzij toen we voorbij renden.
“S-s-stop Zayn!”�
Hijgend remde ik af toen ik echt geen lucht meer kreeg en bleef voorover gebogen staan terwijl ik probeerde om de nodige zuurstof naar mijn hersenen en spieren te krijgen. Ik keek achterom en zag tot mijn opluchting dat we alleen waren op twee mensen na en slikte voordat ik mijn ogen even sloot en weer ging recht staan. Mijn keel voelde droog en pijnlijk aan.
“We zijn ze kwijt.”�
Ik schraapte mijn keel lichtjes en keek Zayn opgelucht aan, maar kreeg niet dezelfde blik terug.
“WHAT THE HELL ABIGAIL!”�
Ik wist meteen waar hij het over had en beet op mijn lip terwijl ik een uitweg probeerde te zoeken.
“Het spijt me.”� mompelde ik toen ik niets vond en Zayn snoof vol ongeloof.
“Zal wel.”� Nu was het mijn beurt om ongelovig te kijken.
“Zal wel ?”� imiteerde ik hem. “Wat bedoel je daar nu weer mee ?”�
“Laat het. Zeg gewoon waar we kunnen overnachten wil je ?”�
Ik haalde mijn wenkbrauw op. Ik ging dit spelletje niet nog eens spelen.
“Vergeet het Zayn. Ik heb honderden van jou excuses moeten aanvaarden en jij kan er niet eens eentje van mij aanvaarden ? Zoek het zelf maar uit!”�
Ik wilde me omdraaien, maar Zayn greep me terug vast. Boos rukte ik mijn arm los uit zijn grip.
“Jij moest niets. Het was allemaal je eigen keuze.”� siste hij woedend.
Ik lachte zachtjes en sarcastisch.
“Inderdaad en ik twijfel steeds meer en meer of ik wel de juiste heb gemaakt.”�
“Oh ja en waarom dan hu ?”�
“Omdat je een zak bent Zayn en het feit dat je bent ontvoerd zou ergens wel meer je eigen schuld zijn dan je zelf denkt. Je bent een arrogante, egoïstische zak die alles maar voor vanzelfsprekend neemt.”�
Ik gaf hem nog een laatste vuile blik en draaide me toen ziedend om en begon terug te wandelen in de richting waar we vandaan kwamen maar realiseerde me na een tiental meters dat ik niet terug naar huis kon omdat ze wisten dat ik Zayn had helpen ontsnappen. Mezelf vervloekend draaide ik me terug om en wandelde richting Zayn die nog steeds op hetzelfde punt stond.
“Geen woord.”� zei ik ziedend toen ik hem voorbijliep en het teken deed dat hij moest volgen, en voor één keer luisterde hij.

Reacties: