FanFic.nl

Pokémon Black and White Adventure's!

Chapt 60: Finally Came Through.

Toen Sora, Roxas en Touya de gym hadden verlaten, was Sora’s humeur vrijwel meteen veranderd toen hij naar het glinsterende voorwerp keek. Hij had graag gewild dat zij erbij was geweest maar ondanks dat hij Chiara nu nog erger mistte was hij toch ook blij met zijn overwinning. Nu pas besefte hij hoeveel hij eigenlijk van Pokémon hield, zowel Sparky als Shiro hadden hun uiterste best gedaan om te winnen. Het was misschien stom maar door dit gevecht besefte hij waarom hij op reis had gewild ook al was het nu overduidelijk dat het gevoel weer terug was, .. Pokémon waren echt geweldige wezentjes, daar moest hij zichzelf gelijk ingeven. “Het is avond. Ik denk dat ik morgen maar verder ga,”� hoorde Sora Touya opeens zeggen waardoor hij automatisch naar zijn broer keek. “Om je zus te zoeken?”� reageerde Roxas toen waarbij Sora droevig naar de grond keek, vervolgens liep hij langzaam het Pokémon center binnen. Daar bracht hij zijn Pikachu, Monferno en Riolu naar zuster Joy toe om ze op te lappen. Hij liep neerslachtig terug naar de uitgang van het Center waarna hij linksaf sloeg om vervolgens op een klein veldje te komen, waar hij op een bankje ging zitten en verdrietig naar de sterrenhemel staarde. Zijn blik viel echter op een meisje die met een klein jochie en een Pokémon speelde, hij kon niet goed zien wat voor Pokémon het was maar toch herinnerde hij zich hoe Sparky en Kioko tegen mekaar aanbotste op de boot voordat ze vertrokken naar Unova, niet veel later had Chiara gevraagd of ze geen problemen had veroorzaakt.. Sora slaakte een diepe zucht terwijl hij zijn benen op het bankje trok om vervolgens zijn gezicht bovenop zijn knieën te drukken en zijn blik af te wenden. Waarom was hij haar niet achterna gegaan toen het nog kon? Roxas had hem weten over te halen maar hij had er niet aan toe moeten geven, Nobu had gelijk gehad betreft hoge eisen stellen, je had er alleen jezelf mee.. als hij alles alleen had moeten doen zonder Roxas of Sparky dan was hij hier waarschijnlijk nu niet eens maar heel ergens anders. Nu pas merkte de bruinharige jongen dat er een paar tranen over zijn wangen rolde maar moeite om ze weg te vegen deed hij niet.. nog meer herinneringen doemde op uit het niets, toen ze zichzelf voor Taiki gooide om hem te beschermen tegen die Watchog, wat ervoor zorgde dat hij evolueerde in een Quilava en tijdens het Sakura Matsuri festival toen hij probeerde om een knuffel Taiki voor haar te winnen.. die avond, was buiten haar ontmoeting de leukste die hij had meegemaakt. “Sora?”� De jongen richtte zijn blik op de eigenaar van de stem, het was Touya. “Gaat alles wel goed?”� ging Touya verder maar Sora hield zich stil, hij wist niet wat hij moest zeggen tegen hem, hij kende Chiara niet dus wat moest hij zeggen? Sora haalde enkel zijn schouders op maar Touya was zo te zien niet van plan om het op te geven, wat hem weer deed denken aan zichzelf. “Roxas heeft me vertelt over Chiara.. jullie vriendin,”� mompelde Touya waarbij de bruinharige jongen een wenkbrauw optrok wat niet te zien was door dat het donker was maar Sora had zijn blik geworpen op de grond. “Ik wil je alleen zeggen dat.. je gevoelens opkroppen helemaal niet goed is. H-het is niet erg om je gevoelens te uiten als je van iemand houd,”� ging Touya verder en legde een troostende hand op zijn schouder waarbij Sora opkeek.. wat probeerde Touya hem duidelijk te maken? Alleen voordat hij iets kon zeggen/vragen trok de jongen naast zich opnieuw zijn mond open; “Het is juist slecht als je dit niet doet.. Je toont niet alleen maar dat je werkelijk om haar geeft maar dat het je ook iets doet dat ze weg is gegaan,”� eindigde Touya maar Sora drukte ogen tegen zijn knieschijven en slaakte een gefrustreerde zucht om vervolgens zijn vuisten op het bankje te slaan. “Wat wil je daarmee zeggen? Dat ik niet om haar geef als ik niet huil? De enige rede waarom ik niet me tranen laat zien in de buurt van Roxas is omdat ik net zo veel om hem geef als Chiara, ik wil hem juist niet ongerust maken!”� Touya zette een bemoedigende glimlach op toen werkelijk de tranen die Sora had binnen gehouden, zich naar buiten stortte… zijn korte preek had gewerkt maar daardoor had Sora even de tijd nodig om te kalmeren. Toen hij zijn ogen droog had geveegd, slaakte hij een diepe zucht om zichzelf te kalmeren wat had gewerkt.. de emoties die hij had gevoeld toen hij zijn moeder had verloren, de frustratie die hij had vanwege de ruzie met zijn opa en zijn vader die hem, zijn moeder en Roxas had achtergelaten en het vertrek van Chiara en de heimwee die hij naar haar voelde, waren er in een keer uit. “Ik weet honderdprocent zeker dat je Chiara snel terug gaat zien, dat weet ik zeker.”� Sora keek op, recht in de ogen van de glimlachende jongen voor hem die zijn gewonde arm op zijn schouder had gelegd waarna Touya aanstalten maakte om weg te lopen. “Touya.. en ik weet zeker dat jij je zus snel gaat terug zien,”� zei Sora toen met een lichte grijns, vervolgens begon hij Touya te volgen terug naar het Pokémon Center.
Toen Sora op bed lag nadat hij en Touya weer waren gearriveerd in het Center.. had hij meteen Roxas vertelt wat hem dwars zat, Roxas leek echter overdonderd door dit spontane gesprek maar was toch lichtelijk tevreden. Nu lagen Touya en zijn broer diep inslaap maar Sora kon echter de slaap niet vatten, hij dacht na over de laatste woorden van Chiara.. een kleine flashback vormde zich in zijn hoofd terwijl zijn ogen zich sloten.
''Ik wil.. Ik wil jullie iets zeggen,'' sprak ze zacht, maar ze konden het net horen. ''Wat is er?'' vroeg Roxas. Hij keek met een opgetrokken wenkbrauw naar haar. Ze haalde diep adem voordat ze haar mond open deed, alsof haar dat hielp te kalmeren. ''Sora, je weet nog gisteren wat er met N is gebeurd, toch? En ons gesprek gisteren..'' begon ze. De jongen knikte, wat voor haar een teken was om verder te gaan. ''Dat heeft me de ogen geopend. Ik wil sterker worden en mijn vader weer op het rechte pad krijgen,'' vervolgde ze. ''Dan gaan we vanaf nu wat meer trainen?'' Sora keek haar vragend aan, maar ze schudde haar hoofd. ''Sora.. Roxas.. Ik heb de laatste tijd zoveel meegemaakt sinds ik jullie heb ontmoet. Ik heb het leuk gehad, maar er waren ook tijden geweest dat we elkaars steun nodig hadden. Jullie zijn één van mijn beste vrienden geworden, maar.. Ik heb het gevoel dat we uit elkaar aan het groeien zijn..'' sprak ze, en keek even droevig. ''Ik wil jullie niet ophouden met mijn problemen, of met mijn training, of wat dan ook.. Daarom lijkt het me beter om alleen verder te gaan.''




''Bedankt voor alles, ne~?''
De volgende ochtend opende Sora moeizaam zijn zware oogleden terwijl hij verstrooid naar het bed keek waar
Touya in had geslapen.. hij zou zweren dat hij Chiara had gehoord. Alleen was het niets anders dan zijn verbeelding toen hij door de kamer keek. Touya en Roxas waren zo te zien nog diep inslaap, dus begon Sora zich zo zachtjes mogelijk aan te kleden om de twee jongens niet wakker te maken, sloop hij naar de badkamer. Sora opende langzaam de waterkraan waar hij koud water in zijn gezicht gooide en vervolgens besloot om zijn Pokémon op te zoeken die nog aan het rusten waren. De jongen liep rustig naar de balie toe, “Goede morgen, jongeman. Kan ik iets voor je doen?”� Sora zette een flauwe glimlach op en knikte, “.. ehh ja, hoe is met me Pikachu en me andere twee Pokémon die ik gisteren heb afgegeven bij u?”� vroeg Sora zo beleefd mogelijk maar de zuster glimlachte alleen en deed vervolgens een deur open waar Sparky meteen op zijn schouder sprong en Kio naar hem toeliep waar hij zich vastklampte aan de zoom van Sora’s shirt, als een klein kind. Sora reageerde door het kleine wezentje op te tillen en hem een knuffel te geven, kwam zijn Monferno er langzaam ook aangewandeld. “Ferno.”� De jongen keek een aantal tellen naar Shiro en zette Kio toen op de grond neer terwijl hij zijn armen uitstak naar de Monferno, die meteen in zijn armen sprong. Shiro was dan wel geëvolueerd naar een Monferno maar het karakter van de Chimchar was geen steek veranderd, misschien dat hij serieuzer was maar dat liet niet weg dat het de Chimchar was, die hij ontmoet had in Eterna Forest. Met zijn drie Pokémon aan zijn zijde, liep hij naar buiten toe.. zolang hij zijn Pokémon om zich heen had, dan voelde hij zich op de een of andere manier verbonden met zijn moeder, zij hield ook van Pokémon daarom had ze een Ranch opgericht en dat was een rede om Pokémon te beschermen tegen Team Plasma. Kio was het enige wat hij nog van haar had.. nu hij daar over nadacht en hij zou het echt niet weten als hem iets zou overkomen, daarbij zou hij niet alleen zijn moeder teleurstellen maar ook zichzelf. Sora had nu echter een brede grijns op zijn gezicht terwijl hij zijn hand balde tot een vuist en zich richtte tot zijn vrienden. “Jongens! Laten we opnieuw voor het kampioenschap gaan!”� riep Sora enthousiast, zodat Sparky en Shiro hem vragend aankeken begon de jongen breder te grijnzen, “We zijn al aardig goed op weg en ik laat me niet meer tegenhouden omdat Chiara weg is of wat dan ook.. we gaan er voor volle honderdprocent tegen aan!”� voegde Sora er vrolijk aan toe terwijl Sparky hem een aantal tellen vragend aankeek waar deze enthousiasme opeens vandaan kwam.. maar het werkte aanstekelijk voor de Pikachu en sprong vervolgens naast Kio en Shiro neer en trok de twee naar zich toe. “Pika-Pika, Pi-Pikachu!”� grijnsde Sparky waarbij hij zijn gele pootje balde tot een vuist, terwijl er op zijn snoet een vastbesloten uitdrukking ontstond. Sora haalde twee Pokéballen tevoorschijn en liet Shiro en Kio terugkeren waarna hij vervolgens terug naar binnen ging, zonder te kijken waar hij liep wat ervoor zorgde dat hij tegen Roxas opknalde. “Jouw zocht ik net.”�


Sora keek zijn broer vragend aan maar voordat de blonde jongen iets kon zeggen rende Blitzle regelrecht op Sora af. De jongen die meteen al door had wat de Pokémon van plan was, stapte direct een stukje naar achteren om zodat de Pokémon alsnog tegen hem opknalde en Sora hierdoor tegen de grond liet zakken, waardoor Blitzle in een gevechtshouding ging staan maar voordat nog Roxas of Sora iets konden zeggen kwam Touya naar buiten gewandeld met Spark op zijn schouder en deed het wezent alsof er niks gebeurt was. “Wat doe je?”� vroeg Touya droog waarbij Sora een spastische beweging maakte en vervolgens op de grond viel, “Ik zag een kwartje liggen.”� Roxas en Sparky grinnikte toen Sora hen nijdig aankeek. Touya keek hem grijnzend aan toen de bruinharige jongen overeind geholpen werd door Roxas waarna Touya zich omdraaide naar Blitzle en hem streng aankeek, “Bied je excuses aan Sora,”� sprak de jongen maar Blitzle bleef koppig staan en de jongen schudde vermoeid zijn hoofd. “Waar was je plan te gaan beginnen met zoeken?”� vroeg Sora onverwachts toen de drie jongens door de stad heenliepen, vanuit zijn ooghoeken hield hij nauwlettend Blitzle in de gaten maar die liep ver voor Touya en de rest vandaan. “Ik weet het niet. Ik denk dat het verstandig is als ik terug naar Route 3 ga want daar ben ik haar kwijt geraakt, “ reageerde Touya en zette zijn pet recht op zijn hoofd neer waarbij Roxas een kaart tevoorschijn haalde, “Wat je ook kan doen is naar dit dorpje gaan.”� De blonde jongen wees met zijn wijsvinger op een heel klein stipje op de kaart. “Een stukje terug lopen en dan ben je er zo,”� sprak Roxas met een grijns waar Touya op reageerde door terug te glimlachen. “Dan kunnen we je het beste afzetten bij de Gate,”� voegde Sora eraan toe. De twee jongens knikte waarna ze verder begonnen te lopen naar de andere kant van Nimbasa City, waar ze uiteindelijk op de kruising tussen het attractie park en de uitgang van Nimbasa City.. draaide Touya zich om, “Voordat ik ga..”� begon Touya en wreef ongemakkelijk over zijn hoofd waarna hij de mouw van zijn goede arm opstroopte waar er een soort uitklapbaar horloge om zijn pols zat, die Sora herkende als een Xtranceiver. “..Wil ik even zeggen, bedank voor alles,”� ging Touya verder en zette zijn rugzak op de grond neer terwijl hij er een koker uitviste, zowel Sora als Roxas keken nieuwsgierig toe hoe de jongen het naast zich neerzette en zich toen opnieuw op de twee jongens voor hem richtte waarbij hij even een gezicht trok omdat hij zijn gewonde arm had bewogen, “Ik geef jou daarom dit ei, Roxas.”� De jongen schoof voorzichtig met zijn voet de koker naar de blonde jongen toe die hem voorzichtig oppakte en er bedenkelijk naar keek maar voordat Roxas iets kon zeggen was zijn broer hem al voor, “Geen dank, Touya. Eigenlijk moet ik jou bedanken.. door jou.. heb ik ingezien dat de banden die je met iemand hebt, niet verloren moet laten gaan,”� sprak Sora en legde vervolgens een arm om de nek van zijn broer die hem verbijsterd aankeek maar alsnog een glimlach om zijn mond had gevormd, waarna hij niet veel later zijn voorbeeld volgde.


Touya begon breed te grijnzen en zette vervolgens zijn Xtranceiver aan, “Zullen we mekaar registreren?”� Sora reageerde door breed te grijnzen en zijn arm naar voren te reiken, Touya deed het zelfde zodat de twee apparaten contact konden maken en waardoor ze zich automatisch registreerde in het systeem. “We zien je gauw weer,”� grijnsde Roxas waarbij Touya Blitzle naar hem toeriep, “Zeker weten en Sora succes met de Gym Challenge!”� De bruinharige jongen knikte ten teken dat hij hem had gehoord, “Bedankt Touya.”� Vervolgens liepen Sora en Roxas terug richting het Pokémon Center en Touya naar Route 3 met Blitzle op de voet.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.