Hoofdcategorien
Home » Pokémon » Pokémon Black and White Adventures » Chapt 60: Pokémon Super Contest! Nagareboshi’s Failure?!
Pokémon Black and White Adventures
Chapt 60: Pokémon Super Contest! Nagareboshi’s Failure?!
De eerste ronde is voorbij en de winnaars zijn bekend! Wat een spannende wedstrijd was dat! Maar we zijn er nog niet, dames en heren. We hebben nog twee rondes te gaan! Er kan dus nog van alles gebeuren om het tij te keren! Dus verliezers, wees niet getreurd, jullie krijgen nog een kans! Chiara rolde met haar ogen. Niet hem weer... Die blaaskaak wist echt van geen ophouden. Bianca merkte op dat Chiara dit niet zo zag zitten en begon te grinniken. Irritant hè? fluisterde ze met een kleine grijns op haar gezicht. Het zwartharig meisje knikte geërgerd. Laten we doorgaan naar de volgende ronde! Jullie willen vast wel weten waar deze uit bestaat, of niet? Geschreeuw van zowel trainers als pokémon was hoorbaar. Het was meer dan natuurlijk dat hij het publiek aan zijn voeten had liggen. Hij was niet voor niets de omroeper. Degene die geen water- of vliegpokémon hebben, kunnen deze ronde helaas niet meedoen, vertelde de man verder, waarop Bianca's gezicht meteen vertrok. Dat meen je niet.. mompelde ze erachter aan, terwijl ze moeilijk naar haar teamgenoten keek. Maar dit is een individuele wedstrijd, dus jullie teamgenoten kunnen inspringen! Meteen toen de blondine dit hoorde, verscheen er een kleine, hoopvolle glimlach op haar gezicht, die alleen maar breder werd toen Bailey en Chiara naar haar knikten. De volgende ronde zal ik extra hard mijn best doen, sprak ze er vastberaden achteraan, waarop de jongen begon te grijnzen. Daar hou ik je aan.
De bedoeling van deze ronde is het binnen slepen van een enorme hoeveelheid aan punten, door middel van het verzamelen van de ringen die uitgestald staan in het gebied. Hiervoor gebruiken we het lokale meer dat de dorpelingen zelf hebben uitgegraven een aantal jaar geleden, legde de omroeper uit. De aandacht was volledig op hem gevestigd, aangezien hij op het punt was uitgekomen waarin hij het doel fatsoenlijk uit ging leggen. De punten die een deelnemer heeft verzameld, wordt opgeteld bij de punten die het team al heeft verdient. Doe dus extra je best, want hier kan je de meeste punten verkrijgen! Chiaras blik gleed naar haar middel, waar de pokéball te vinden waren die aan haar riem bevestigd zaten. Het was vanzelfsprekend dat ze hiervoor Nagareboshi ging gebruiken, aangezien hij de enige bruikbare pokémon was op het moment. Voor Bailey lag het ook voor de hand. Zijn Dewott was een waterpokémon en ook meteen de enige die hij kon gebruiken. Daarom vroegen ze ook niet aan elkaar welke pokémon ze gingen gebruiken. Dat lag gewoon voor de hand. Elke ring is één punt waard en je hebt twee minuten de tijd, vervolgde de presentator, waarna hij zich omdraaide en zijn rechterhand in een vuist balde, om hem vervolgens de lucht in te gooien. Volg mij maar, mensen, riep hij er enthousiast bij. Chiara zuchtte en keek Bailey met een geërgerde blik aan, maar de jongen had zelf een grijns van oor tot oor op zijn gezicht staan. Niet dat dat zo bijzonder was. Die grijns was een trademark van hem geworden, had ze weten op te merken. Fijn om te zien dat er tenminste één iemand naar uitkijkt, mompelde ze sarcastisch. Vervolgens kwam het groepje in beweging en liepen ze achter de rest aan. Algauw kwam het meer tevoorschijn waar de presentator over had verteld. Chiara kon alleen maar onder de indruk toekijken naar de grootte van het meer. Het was inderdaad groot genoeg voor een event als dit en de mensen hadden er absoluut niet met de pet naar gegooid. Ze hadden het meer zelfs opgeleukt met wat waterplanten en af en toe een uitstekende rots. Ze vroeg zich af of er ook echt waterpokémon in zwommen. Voor nu was er een hek omheen geplaatst, die de trainers ervan moesten beletten er niet per ongeluk in te vallen. Ze kon het al helemaal voor zich zien hoe één van de deelnemers erin terechtkwam door té enthousiast mee te doen. Zoals Bianca, bijvoorbeeld. Gelukkig kon de blondine deze ronde niet mee doen, dus zou zoiets ook niet kunnen gebeuren bij haar. Omdat er maar één meer beschikbaar is, zal alles omstebeurt moeten gebeuren. Graag begrip hiervoor, werd er omgeroepen. Het was hoorbaar dat het niet de presentator was, maar iemand anders. Er was geen enthousiasme in de stem hoorbaar en klonk zelfs lager dan de man die normaal gesproken de deelnemers doof probeerde te krijgen. Wil de eerste deelnemer naar voren stappen? Chad Carter!
Dit gaat eeuwen duren, zuchtte Chiara, terwijl ze naar het hek liep en zich er bijna tegen aan liet vallen. In plaats daarvan gebruikte ze het als leuning voor haar rechterarm en liet haar rug ertegen rusten. Niet zo negatief, sprak Bianca op een strenge toon, waarbij ze haar ogen op dezelfde manier liet schijnen als haar woorden dat deden. Het duurde echter niet lang of er verscheen weer een warme glimlach op haar gezicht. Je moet je niet zo bezighouden met al het negatieve. Richt je eerder op de positieve, ging ze verder, waarbij ze met een priemende vinger net boven Chiaras borstkast porde. Deze gaf geen kik en staarde in de vastbesloten, groene ogen van de blondine. Langzaam maar zeker versierde een klein glimlachje Chiaras gezicht. Ja Je hebt gelijk, stemde ze in met Bianca, die nu een zelfvoldane glimlach teweeg bracht. Bailey ging toen zwijgend naast haar staan en staarde naar het blauwe meer. Overal stonden houten palen, waar kleine, ijzeren haakjes aan waren bevestigd die de ringen moesten dragen. Chiara draaide haar lichaam half, zodat ze zelf ook kon toekijken hoe de rest van de deelnemers het er vanaf brachten. Om de één of andere rede voelde ze zich verre van nerveus. Had ze dan zoveel vertrouwen in haar Pidgeotto? Natuurlijk wel. Ze had vertrouwen in alle drie haar pokémon, zelfs al was de één mentaal of lichamelijk sterker dan de ander. Ze vertrouwde erop dat ze alle drie voor haar klaar zouden staan als er iets was. Dat ze allemaal hun leven zouden geven om voor haar te vechten en haar te beschermen tot het uiterste. Haar pokémon mochten immers ook van hetzelfde uitgaan bij haar. Na een aantal deelnemers te hebben zien falen of overwinnen, sprak de jongen hardop, iets waardoor Chiara bijna een halve meter de lucht insprong omdat het zo plots was. Denk je dat we winnen? vroeg hij. Ik bedoel, er zitten best goede tussen, voegde hij er onzeker aan toe. Chiara keek hem vol ongeloof aan. Was hij werkelijk bang om te verliezen? Zo kende ze hem niet. Niet Bailey. Je maakt een grapje, lachte ze opeens. De jongen keek haar niet-begrijpend aan. Dat denk ik niet, ging ze verder, op de serieuze toon die ze gewend was van zichzelf te horen. Dat weet ik zeker. Baileys verbaasde uitdrukking veranderde langzaam in een schaapachtige glimlach. Dat was echt zo cliché, lachte hij hardop. En toch werkt het iedere keer.
Wil de volgende deelnemer naar voren komen? Bailey Donovan! De bruinharige jongen keek op, waarbij zijn stekelige, halflange haar zachtjes mee wiegde. Zwijgend kwam hij recht en liep weg, waarbij een zachte succes van Chiara hem ontging. Bianca was inmiddels verdwenen, waarschijnlijk was ze op zoek gegaan naar een beter uitkijkpunt. Eigenlijk had ze met de blondine mee moeten gaan, zodat ze Bailey nu vanuit een beter punt in actie kon zien, samen met zijn Dewott, maar ze was gewoon bij de jongen blijven staan. Waarom wist ze niet, maar ze was gewoon aan de grond genageld op dat moment. Alsof ze uit koppigheid niet van haar plaats af wilde, omdat ze bang was dat ze Bailey nooit meer terug zou zien. Niet dat het haar veel uitmaakte. Toch? Chiara zuchtte en richtte haar donkerblauwe ogen op het water, waar niet veel later Baileys Dewott in verscheen om de uitdaging aan te gaan. Toen ze haar blik naar de jongen liet glijden, merkte ze dat hij alweer de enthousiaste idioot was die hij bij een uitdaging altijd was. Zelfs bij trainingen hield hij zich niet in om rare bewegingen te maken, waar ze bijna zeker van was dat een normaal persoon dat niet kon. Toch ergerde ze zich er niet aan. Het bracht zelfs een kleine glimlach om haar lippen, als ze het eerlijk moest toegeven. Hij deed haar op de één of andere manier aan Sora denken. Die was ook altijd enthousiast met zijn pokémon. Chiara schudde vlug haar hoofd. Niet aan beginnen te denken. Dewott, boven je hoofd hangt nog een ring! riep de bruinharige jongen naar zijn pokémon, waardoor Chiara haar blik op de blauwe otter richtte. Elke paar ringen die hij had verzameld, gooide hij met al zn macht naar Bailey, zodat die ze kon innen als punten. Dewott was snel en behendig, wat een groot pluspunt was tijdens dit event. Een paar saltos en hoge sprongen waren absoluut geen probleem voor de pokémon, dus zat het duo al snel boven het gemiddeld aantal punten. Chiaras donkerblauwe ogen gleden langzaam weer naar Bailey, die nog altijd soepele bewegingen met zijn random uitbarstingen maakte. Zijn tanden bleven zichtbaar tijdens het hele proces en zijn lippen waar zichtbaar opgekruld in een brede glimlach. Op de één of andere manier bracht dat weer een kleine glimlach teweeg bij Chiara.
Het fluitje klonk, dat het signaal was voor de twee om te stoppen met het verzamelen van punten. De blauwe otter sprong meteen naar zijn trainer en liep met hem mee naar het zwartharige meisje. Ik hoop dat ik het een beetje naar verwachtingen heb gedaan, prinses? sprak hij toen. Chiara draaide zich naar hem om en keek hem ietwat geïrriteerd aan. Daar was het weer, die bijnaam. Ze kon het echter niet opbrengen om geërgerd te fronsen, want zijn blik was al genoeg om haar de mond te snoeren. Met zijn trademark grijns op zijn gezicht en zijn handen heel casual in zijn broekzakken, keek hij haar afwachtend aan. Hmpf, was haar eerste reactie op zijn vragend blik, waarbij ze haar armen kruislings over elkaar heen legde en arrogant wegkeek. Baileys grijns verdween ietwat. Het ziet ernaar uit dat ik het vuile werk weer moet opknappen, voegde ze er plagerig aan toe. De jongen zn grijns kwam weer terug, maar dit keer was hij breder dan daarnet. Een korte stilte vond plaats tussen de twee, maar die werd verbroken door de omroeper. Wil Chiara Hasegawa zich naar voren begeven?! Chiara schrok op door het plotselinge geluid en werd plots nerveus. Bailey merkte dit, omdat ze de zijkant van haar broek strak vastgreep en zichtbaar op haar onderlip beet. Je gaat me toch niet vertellen dat jij je nu zorgen maakt na die kleine preek van je, of wel? grapte hij, maar het had niet veel effect. Wat als ik de mist in ga en niet alleen Nagareboshi, maar ook de rest in de steek laat? mompelde ze onzeker. De herinneringen aan de eerste gym waren niet bepaald vers, maar ze speelden nu wel af in haar hoofd. De zucht die van Bailey afkomstig was, zorgde ervoor dat ze weer opkeek, recht in de hazelbruine ogen van de jongen. Het gaat niet om winnen of verliezen. Dat gaat het nooit, begon hij, waarbij hij zijn schouders ophaalde. Het gaat om de plezier die jij en je pokémon beleven. Had je Taikis gezicht niet gezien tijdens die voetbalwedstrijden? Hij was dolgelukkig en ik zag dat hij alleen maar meer plezier had toen jij dat ook eindelijk voelde. Maak je dus niet al teveel zorgen. Zolang Nagareboshi het naar zijn zin heeft, en jij ook, is er niks mis mee als je de mis in gaat, toch? Chiara keek de jongen ietwat verbaasd aan, maar trok al snel een ander gezicht. Tch, gromde ze zacht, waarbij ze opzij keek, maar haar blauwe ogen snel weer op Bailey plaatste. Wie is er nou cliché?
Na de woorden van Bailey voelde ze zich weer wat zelfverzekerder. Ze draaide zich langzaam om en kon nog net een paar andere woorden van hem opvangen. Succes, prinses! Ze wilde zich opnieuw naar hem toedraaien en hem voor van alles uitmaken, maar het was voor nu belangrijk dat ze op het toneel verscheen. Het was niet alleen haar podium, maar ook die van haar Pidgeotto. Hij stond vast te popelen om weer even vrij te mogen vliegen. De afgelopen dagen had hij slechts op de grond doorgemaakt en dat vond ze eerlijk gezegd jammer. Ze wist dat hij liever in de lucht zat dan op de vieze vloer, maar hij wilde ook niet van haar zijde wijken. Ze mocht maar van geluk spreken met pokémon als de hare. Toen ze op het stukje grond stond waar Bailey daarnet had gestaan, haalde ze diep adem en zuchtte het weer uit, zodat ze kalmer kon worden. De zenuwen gierden nog altijd in haar lijf en de adrenaline had zich al snel weten te verspreiden. Toch kon ze niet meer zeggen dat ze angst had. De adrenaline en de zenuwen waren afkomstig van het verlangen om te laten zien wat haar pokémon in zich hadden. Een verlangen waar ze zo vaak aan had gedacht, maar het altijd had weggeveegd, omdat ze bang was dat ze nog niet goed genoeg waren. Het was echter zoals Bailey zei. Lang niet alle gevechten waren van belang. Zelfs de gymgevechten waren er merendeel voor het plezier. Chiara klikte een pokéball van haar riem af en hield hem stevig vast. Nu kwam het erop aan. Nu zou ze erachter komen hoeveel plezier haar pokémon eraan zouden beleven. Taiki had een enorme grijns op zijn gezicht gehad. Eentje die de grijns van Bailey flink voorbij stoof. Zou haar Pidgeotto hetzelfde voelen in deze ronde? Met een soepele beweging trok ze haar arm iets naar achter en gooide hem met veel snelheid weer terug naar voren, terwijl ze de pokéball in dat proces losliet. Het voorwerp suisde over het water heen en klapte op ongeveer de helft van zijn reis open, zodat een sierlijk vliegende Pidgeotto verscheen en het ronde voorwerp terugkeerde naar zijn eigenaar. Tijd om je naam eer aan te doen, Nagareboshi. De Pidgeotto was te ver weg geweest om haar fluisterende woorden echt te kunnen opvangen, maar hij scheen haar wel gehoord, of in ieder geval begrepen, te hebben. Het startsein was hoorbaar en met een flinke snelheid draaide de pokémon zich in de lucht om en vloog recht op zijn doelwit af.
Chiara deed haar uiterste best om haar pokémon te coödineren, maar ze moest toegeven dat het moeilijk was. Als je naar de overige trainers keek die al geweest waren, had het best makkelijk geleken, maar nu ze er zelf stond Toch mocht ze niet klagen over de uitkomst. Als Nagareboshi zo door bleef gaan, hadden ze binnen twee minuten met gemak een puntenaantal dat boven het gemiddelde lag. Hij was snel en flexibel, precies zoals ze hem had willen hebben. Natuurlijk was de Dewott van Bailey iets behendiger, maar hij had geen vleugels die hem in de weg konden zitten. Nee, ze was precies tevreden met de trainingen van haar Pidgeotto en hoe hij eruit was gekomen. Ze had absoluut niets te klagen. Tenminste, totdat de timer aangaf dat ze nu ongeveer op de helft van hun tijd zaten. Chiaras ogen registreerden meteen de vermoeide uitdrukking die Nagareboshi op zijn gezicht had staan. Fronsend staarde ze naar de Pidgeotto, terwijl ze probeerde uit te vogelen hoe dat mogelijk was. Toen ze begonnen, had hij alles behalve vermoeid uitgezien. Hij had een goede nachtrust gehad en stond te popelen om zijn deel van het event te doen. Waarom zag hij er dan nu zo moe uit..? Veel tijd om erover na te denken had ze echter niet, want Nagareboshi had al snel zijn ogen tijdens de vlucht gesloten en stortte op een razendsnel tempo naar beneden. Chiara vestigde haar volledige aandacht op de pokémon en deed een paniekerige poging zijn naam te gillen. Omdat het er de eerste keer zo verbaasd en zacht uitkwam, had het geen effect. Nagareboshi, wordt wakker! Wakker worden! riep ze nogmaals. Nog steeds geen effect. Ze haalde diep adem en opende haar mond nogmaals. NAGAREBOSHI! De Pidgeottos ogen schoten open en in een reflex klapte hij een keer met zijn vleugels, zodat hij vlak boven het water bleef zweven. Hij keek een aantal tellen verbaasd rond, voor hij besefte wat er gebeurd was en wat er verder gaande was. Alsof er net niks was gebeurd, steeg hij weer op en ging verder met zijn opdracht; het verzamelen van de ringen en ze teruggooien naar zijn trainer. Niet veel later weerklonk het sein om te stoppen en keken beide even teleurgesteld naar het bord dat hun punten aangaf. Middelmatig. Verslagen begaven ze zich terug naar de rest van het groepje, waar Bianca inmiddels ook weer was verschenen.
Het spijt me jongens was het eerste dat ze uitbracht toen ze bij de rest aankwamen. We hebben niet eens een kans meer om het goed te maken, vervolgde ze, doelend op het feit dat de blondine niet meedeed aan deze ronde. Al snel voelde ze twee warme handen op zowel haar linker als rechterschouder, afkomstig van de twee andere trainers. Ben je gek? Waarom zou je je moeten verontschuldigen? Nagareboshi en jij hadden de tijd van hun leven, sprak de jongen, zijn blik nooit afwijkend van die van haar. Daarbij was het niet jullie schuld, voegde Bianca eraan toe, terwijl haar groene ogen achterdochtig over de groep mensen gleed. Ik heb het gevoel dat hier valsspelers rondlopen.. De twee overige trainers keken de blondine verbaasd aan, hoewel Chiara moest toegeven dat het inderdaad vreemd was dat haar Pidgeotto ineens in slaap viel. Hou je ogen dan maar goed open in de volgende rond. Ik ben niet van plan te verliezen van die vuile schoften, gromde Bailey zacht. De meiden knikten bij het horen van deze opmerking en het groepje besloot toen om de rest van de tijd te gebruiken om alles in de gaten te houden.
Reacties:
Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.