FanFic.nl

Schaakspel

Josh

Om kwart over zes stond het eerste meisje op. Ze had geverfde haren; een kleur die iets weg had van een grijstint, maar dan geen grijs zoals heel vaal blond of haar dat van ouderdom geen pigment meer had. ‘Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik ga eten,’ deelde ze mede, waarna ze de kamer verliet. Ze liet de deur openstaan en Harry hoorde haar voetstappen steeds verder wegraken. Zonder dat het zijn bedoeling was, luisterde hij zeer ingespannen. Bang voor wat hij eventueel te horen zou krijgen. Zolang haar voetstappen doorklonken, was er niets aan de hand. Zolang ze niet gilde. Toen ze bijna bij de trap was, was ze te ver weg om nog hoorbaar te zijn. Harry realiseerde zich dat hij zijn adem inhield en zoog voorzichtig zijn longen vol met lucht. ‘Dat was Eliza,’ sprak Floor, die naast hem zat. Hij knikte, wist niet of hij blij was met die informatie. Hoe meer namen, hoe echter het allemaal werd.
‘Zouden ze haar hebben weggehaald?’ vroeg Ina na een korte stilte.
‘Er is maar één manier om erachter te komen,’ zei Jade, en daarop stond iedereen op om naar de eetzaal te gaan. Hun magen waren ook wel weer aan nieuwe vulling toe. ‘Ik krijg nog eens spierpijn van al dat traplopen de hele tijd,’ klaagde Louis en Harry glimlachte, maar zei niets. Hij was te nieuwsgierig. Als Lily er nog lag, zouden ze haar in het huis op moeten bergen. Eén lijk was tot daaraan toe, maar iets vertelde Harry dat het niet bij één zou blijven en het idee van een huis vol met lijken stond hem een beetje tegen.
Toen ze bij de eetkamer aankwamen stond Eliza nog buiten, een ontzette uitdrukking op haar gezicht.
‘Is ze niet weg?’ vroeg Jade.
‘Jawel,’ antwoordde Eliza met een klein stemmetje. ‘Jawel, maar…’ Ze maakte haar zin niet af, bewoog niet, stond daar gewoon, duidelijk in conflict met zichzelf en haar gedachten. Harry huiverde weer. Wat had ze gezien, waar ze zo van geschrokken was? Hij besloot dat er niets anders opzat dan de deur openen en te kijken wat zich erachter bevond. Nerveus drukte hij de klink naar beneden en opende de deur. Recht voor zijn neus, op de tafel, lag een lichaam. Zwart, van top tot teen bedekt in inktzwarte verf. Dezelfde verf als Lily, maar het was niet Lily. Het was een jongen met nog meer verf op zijn lichaam dan het meisje. Er was letterlijk geen vierkante millimeter te zien die niet besmeurd was. Harry stond in de deuropening, versteend. Niet per se omdat er iemand op tafel lag of vanwege de verf, maar omdat hij de persoon kende. Hij wist wie het was en zijn vrienden wisten het ook. ‘Hoe kom jij nou weer hier?’ vroeg hij verbaasd, terwijl hij naar de jongen toerende en de tape van diens mond aftrok. Tranen blonken in de ooghoeken en veegden langzaam de verf uit, maar een antwoord kwam er niet. Wel zoog hij een flinke hoeveelheid lucht zijn longen binnen, wat duidelijk hoorbaar was in de doodse stilte die gevallen was. Iedereen was stil blijven staan, geschrokken van wat er gebeurd was. Harry vroeg zich af of de meiden wisten wie het was. Ze hadden hun huiswerk gedaan, dus waarschijnlijk wel. Zonder ernaar te vragen begon Harry de polsen los te maken en daarna de benen. Hij hielp de trillende jongen van de tafel af te komen, wist niet goed wat hij toen met hem aanmoest.
‘Dames,’ besloot hij hem dan maar voor te stellen: ‘Dit is Josh.’ Iedereen knikte, alsof het voor de hand lag. Waarschijnlijk wisten ze het dus wel. Was er een lijst? Harry bekeek de jongens eens goed en kwam tot de conclusie dat hij wel een douche kon gebruiken. ‘Iemand die hem de badkamer wil wijzen?’ vroeg hij.
‘Ik kan wel zelf douchen,’ sprak Josh, van de schrik nog een beetje op onzekere toon.
Harry schudde zijn hoofd. ‘We gaan wel mee.’
‘We?’
‘Ik zou zeggen minstens twee.’ Josh knikte, teveel van streek om tegen te stribbelen, liet zich door Harry meevoeren en zowel Louis als Niall volgden.
‘Ik heb geen hulp nodig met douchen, hoor,’ sprak hij onzeker.
‘Nee,’ beaamde Harry. ‘Maar een beetje bewaking kan geen kwaad.’
‘Bewaking?’
‘Ja, hoeveel weet je?’
‘Niets. Niets, ik sliep en toen ik wakker werd lag ik vastgebonden…’ Zijn stem brak, maar geen van de jongens durfde hem te omhelzen - ze hadden allen maar één set kleding bij zich en ze hadden geen zin in zwarte verf, want dat zou hard worden en irriteren.
Ze sleepten Josh de badkamer in en deden de deur op slot. De badkamer was het enige vertrek waar een slot in zat.
‘Ooit van Lily gehoord?’ vroeg Harry. Josh schudde zijn hoofd. De drie jongens draaiden hem de rug toe terwijl hij zich uitkleedde en onder de douche stapte, maar spraken wel voort: ‘We hadden haar achtergelaten in de eetkamer, zo ongeveer op de plek waar jij net lag.’
‘Achtergelaten?’
‘Ja.’
‘Zomaar?’
‘Nou ja, ze was - ze was. Dood, zegmaar.’
‘Dood?’ zijn stem klonk meer als een schor gepiep dan als de vaste klank die hij normaalgesproken voortbracht.
‘Ja, daarom zijn we meegekomen.’ Ze lieten hem verder eventjes met rust, hij kon hen waarschijnlijk toch moeilijk verstaan over de straal van de douche heen. Harry plukte Josh’ kleding van de tegelvloer en begon de verf er in de wastafel uit te wassen. Tot zijn opluchting lukte dat redelijk en het zag ernaar uit dat Josh gekleed was in een spijkerbroek en een zwart shirt, wat betekende dat er geen grondige vlekken uitgehaald hoefden te worden. Tegen de tijd dat de jongen uit de douche kwam, waren zijn kleren weer grotendeels van de verf ontdaan. Wel waren ze nog nat. Niall trok zijn trui over zijn hoofd, droeg daaronder nog een shirt en stond Josh toe de trui aan te trekken. ‘Ik moet naar Floor,’ zei Harry plotseling, en hij maakte aanstalten de badkamer te verlaten. ‘Harry!’ riep Louis hem na, waarop hij halt hield. ‘Ja?’
‘In je eentje?’ Harry zuchtte. ‘Nee, natuurlijk niet. Ga dan mee,’ en, tot Niall en Josh: ‘Blijf bij elkaar. Ga onder geen beding alleen door het huis dwalen.’ Vervolgens trok hij achter Louis de badkamerdeur dicht en snelde hij terug naar de eetkamer, waar iedereen zat te eten. Hij nam plaats naast Floor, het enige plekje dat nog aan die kant van de tafel vrij was, dus moest Louis aan de andere kant zitten.
‘Floor,’ begon Harry op gedempte toon. ‘Wist jij wie Josh was?’
‘Je stelde hem zelf voor.’
‘Ja, maar daarvoor.’
Ze haalde haar schouders op.
‘Floor!’ siste Harry. ‘Kende je hem?’
Het meisje knikte.
‘Hebben jullie een lijst?’
‘Wat?’ vroeg ze ontzet.
‘Een lijst, met wie allemaal nog gaan komen.’
‘Denk je dat er meer gaan komen?’
‘Je hebt geen lijst?’
‘Nee.’
‘Je kende Josh alleen omdat je onderzoek naar onze band hebt gedaan en hij onze drummer is?’
‘Ja.’ Harry knikte, wist dat hij niets anders had dan haar woord om op te vertrouwen.
‘Wie ken je nog meer?’ vroeg hij daarna.
‘Hoe bedoel je?’
‘Uit onze omgeving, wie ken je nog meer? Hou op met doen alsof je dom bent, je weet heus wel waar ik het over heb.’
Ze haalde haar schouders op en zei gedempt: ‘Naaste familie. Vriendinnen. Vrienden. Personeel.’
Harry schoot in de lach, net op het moment dat Josh en Niall binnenkwamen. ‘Personeel?’ vroeg hij. ‘Josh valt onder personeel?’
‘Zou kunnen. Of onder vrienden, want hij gaat best veel met Niall om.’ Harry knikte. Hij had helemaal geen trek meer in eten, schepte toch het één en ander op zijn bord en begon het met tegenzin naar binnen te werken. Het smaakte goed, wie ook in dienst was om het voedsel te bereiden was een geweldige kok, of kokkin.
‘Hoelang zijn jullie hier al?’ vroeg hij, ofschoon hij de vraag al eerder gesteld had.
‘Geen idee,’ antwoordde Floor.
‘Ongeveer?’
‘Een paar dagen, denk ik. Je raakt je besef van tijd razendsnel kwijt, let maar op. Over twee dagen lijkt het alsof je er een week zit, over een week alsof je er al maanden zit en over tien dagen ben je vergeten hoe de zon eruit ziet.’
‘Dus jullie zitten hier al meerdere weken?’
Het meisje haalde haar schouders op, prikte in haar eten zonder Harry aan te kijken. Ze mogen er niet over praten, dacht de jongen. Waarom mochten ze er niet over praten? Het was hopeloos om dat te vragen, realiseerde hij zich, want ze kon er toch geen antwoord op geven. Hij wilde haar niet dwingen zichzelf in gevaar te brengen. Hij had haar genoeg last bezorgd en hij wilde absoluut niet dat zij Lily achterna ging. Shit, vloekte hij binnensmonds. Daar had je het al. Hij zat er pas een dag en hij gaf al om hen. Sommigen, althans.

Reacties: