FanFic.nl

Untouchable

04 Untouchable

''Harry! Harry!'' Riep ik, terwijl ik snelwandelend achter hem aan ging. Hij liep net de binneplaats op, waarschijnlijk op weg naar Hagrid. Hij draaide zich verbaasd om, maar toen hij mij zag en ik hem een glimach schonk, kreeg ik een lievelijke glimlach terug. Droevig, maar lief. Hijgend kwam ik naast hem staan en hij keek me nieuwsgierig aan. ''Artikel?'' Vroeg hij, terwijl hij zijn pas voortzette naar de overdekte brug, met mij aan zijn zijde. Ik knikte en observeerde het prachtige landschap waar we doorheen liepen, via de brug althans. De diepte was onvermijdelijk en liet me een klein beetje duizelig worden. ''Ik.. Het is behoorlijk schokkend.'' Ik keek naar Harry's gezichtsuitdrukkig, die van redelijk vrolijk naar kwaad veranderde. Zijn wenkbrauwen draaiden zich een paar graden, waardoor hij net een opgeblazen kabouter leek, maar dan met een bril en een dubieus litteken. En toverkracht.
''Mee eens. Het probleem is dat ik denk dat ik weet wie het heeft gedaan.'' Mijn hart sloeg een tel over en ik kwam tot stilstand, hem met grote ogen aankijkend. ''Je bedoeld dat je weet wie..'' Harry legde snel zijn vinger op mijn lippen, waarna hij hem licht blozend weer wegtrok. Daarna knikte hij kort, waarna we onze pas weer voortzetten. We waren bijna bij het einde van de brug en de stenen cirkel was al zichtbaar. ''Natuurlijk wil je weten..'' Hij hoefde zijn zin niet af te maken, want mijn knikken was bijna hoorbaar.
''Oké, kom mee.'' Hij pakte me bij mijn pols en loodste me op een drafje de brug af, het grindpad op en richting Hagrids huisje. ''Weet Hagrid soms..?''
''Nee.'' Volledig verbaasd liet ik me zonder tegenstribbelen meesleuren. We gingen langs Hagrid's huisje en - godzijdank - langs de oorspronkelijke ingang van het Verboden Bos. Het was een prachtig gebied, dat wel.
Na een rondje om het bos heen, kwamen we bij een klein en geraffineerd bankje aan. Het was een smeedijzeren bankje en het mos groeide al lichtelijk aan de poten. Ik bedacht me dat hier waarschijnlijk nooit leerlingen kwamen, toen ik opschrok van een jongen en een meisje die ruziënd langs kwamen lopen. Vuurrood haar lichtte op in de warme middagzon, samen met een chocoladebruine huid. Ginny. Ze keek even om, glimlachte zwak en liep toen verder. Waarschijnlijk was ze in discussie met Daan - die naast haar liep - maar dat kon ik niet plaatsen. Ik keek even vragend naar Harry, maar die had het hele tweetal niet opgemerkt. Hij zat geconcentreerd een stuk perkament te lezen. ''Wat is dat?'' Vroeg ik, terwijl ik naast hem ging zitten. De bank voelde vrij warm aan, dus misschien kwamen hier toch wat meer leerlingen als verwacht. ''Het artikel, maar dan van vijftig jaar geleden.'' Zei Harry.

Mijn ogen werden groot en ik slaakte een heel klein gilletje.
''Onmogelijk.'' Wist ik uiteindelijk uit te brengen, waarop Harry zijn hoofd schudde. ''Lees maar.'' Ik pakte het artikel van hem aan en hoe verder ik las, hoe harder mijn hart tegen mijn borstkas sloeg.

We hebben totaal geen aanwijzingen, maar de indringer was een bloedverwant van de kluiseigenaar.

Oké, het was niet letterlijk hetzelfde, maar het kwam op hetzelfde neer. Ik zuchtte en keek naar Harry, die wat voor zich uit zat te staren.
''Dus je denk dat..?'' Hij knikte. ''Ja. Voldermort.'' Een rilling voltrok zich over mijn rug. Ik had geen idee waarom, ik was absoluut niet bang voor de naam. Een vreemde schokgolf volgde de rilling op en mijn lichaam leek vol te stromen met adrenaline. Ik heerhaalde de naam keer op keer in mijn hoofd, het leek wel een soort deja-vu gevoel. ''Is er iets?'' Vroeg Harry lichtelijk bezorgd. Ik zweeg en concentreerde me volledig op de adrenaline stoot die ik kreeg als ik aan zijn naam dacht. Er klopte iets niet, we zagen iets over het hoofd. ''We missen iets, een soort stukje. Alsof het één grote puzzel is, maar we het laatse, middelste stukje missen.'' Ik keen Harry aan en zag dat hij nadacht. Langzaam knikte hij en wendde zijn blik weer terug naar het meertje dat voor ons lag. Lelies bloeiden vollop op het oppervlak en enkele vissen waren te zien door het heldere, blauwe water. Ik volgde Harry's blik en voelde mezelf rustig worden. De schok nam af, net zoals de adrenaline. Ik dacht opnieuw aan zijn naam, maar het kwam niet meer terug. Vreemd.

''Jullie missen wel meer, of niet soms?'' Mijn hart maakte een sprongetje en ik voelde Harry naast me verstijven. Davy stond glimlachend tegenover ons en algauw glimlachte ik hem warm terug. ''Weet jij meer?'' Vroeg ik opgetogen, waarna Davy helaas zijn schouders ophaalde. ''Nee. Maar ik kan helpen. Ik heb toegang tot vele dossiers en andere oude archieven. Misschien dat we wat kunnen vinden.'' Ik dacht even over zijn aanbod na, maar voordat ik iets kon zeggen zei Harry al: ''Davy, dat is erg nobel van je.'' Ik trok mijn wenkbrauw naar Harry op, die vervolgens naar me knipoogde. ''Dat wilde ik altijd al een zeggen, het klinkt zo Perkamentus achter.'' Compleet verbaasd door het vreemde gedrag van Harry, liet ik me wat onderuit zakken en genoot ik van de heerlijke middagzon die net niet op onze gezichten scheen. Davy was in kleermakerszit tegenover ons gaan zitten, het bankje was namelijk te klein voor drie personen. Het enige wat we nog misten was een kleed en een picknickmand met wat eten erin. Een glimlach speelde om mijn lippen.
Ik voelde me zielsgelukkig.

Na een paar minuten, wat wel een halfuur had geleken, kwam Harry in beweging. Hij ging rechterop zitten en boog zich wat naar voren. Davy en ik volgden zijn voorbeeld. ''Goed. Ik denk dat Voldemort erachter zit.'' Ik betrapte mezelf erop dat ik wilde dat dat adrenaline gevoel weer terugkwam bij het horen van die naam, maar het gebeurde helaas niet. Toch wist ik heel zeker dat ik een soort deja-vu gevoel had gehad. Davy kinkte langzaam.
''Ik ben het er deels mee eens, deels niet.'' Hij keek ons even aan en ging verder toen niemand wat zei: ''Waarom zou Jeweetwel een kluis willen openmaken?'' Ik dacht na en bedacht me opeens iets.
''Misschien heeft hij daar iets verborgen?'' Davy en Harry knikten langzaam.
''Maar...'' Harry's stem klonk onheilspellend en net op dat moment trok een dikke wolk net voor de zon. Het bezorgde me koude rilling die over mijn rug heenkropen als duizende mieren.

''Voldermort heeft geen bloedverwanten meer.'' Zei de ijskoude stem van Harry.

Reacties:

Hermelien zei op 17 nov 2012 - 13:09:
Het leek maanden dat ik hier niets van gelezen had,
Dat betekend dat dit verhaal heel belangrijk is!
Ik kan maar één iets uitbrengen na dit prachtige
staaltje schrijfkunst

Fabelachtigwondertastisch

Rainbowblue X