FanFic.nl

The white mare

The Escape

"Kom Aldyne, sneller."Sprak haar vriendin hijgend. In plaats van doen wat Nimena zei stopte ze met rennen en wierp nog een blik naar het levenloze lichaam van Tivar. Haar lange witte manen wapperden mee met de ijzige wind. Die Tivar was een vreselijke hengst die Nimena en haar gevangen hield in dat oude verlaten kasteel. Jaren lang geleden toen ze nog een veulen was had hij haar ontvoerd en nam hij haar haar ouders af. Hij had haar meegenomen naar dat wrak van een kasteel, niet heel erg groot maar zeker groter dan sommige huizen van de mensen. Nu stonden ze buiten het kasteel op weg naar vrijheid. Maar toch voelde ze zich er niet goed bij. Ze wist niet hoe ze moest overleven in het wild, hier kreeg ze namelijk altijd alles van Nico hij was de zoon van Tivar en was wel aardig. Haar benen trilden en haar ogen stonden groot. Wat ze daarnet had gedaan met Nimena zou ze nooit kunnen vergeten. Wat zou Nico wel niet denken? Vroeg ze zich af. Een traantje rolde over haar wang terwijl ze zich omdraaide naar Nimena. "Wat moeten we nu doen dan?"Vroeg ze met een trillende stem aan de zwarte merrie. Nimena leek het totaal niet moeilijk te hebben, het enige waar zij aan dacht was de vrijheid, zij dacht nu zeker niet aan Nico en Tivar. "Allereerst rennen en daarnaar zien we nog wel wat we doen, Ja?"Zei ze rustig. Nimena maakte met haar reactie haar een beetje boos, hoe kon ze nou zo rustig doen om z'n serieuze vraag? Dat was echt iets wat ze niet van haar kon begrijpen. Weer keek ze nu even om en zag de hengst daar op de grond liggen in een enorme plas bloed waarnaar ze gelijk haar ogen dichtkneep. "Aly? We moeten nu echt gaan, anders komt Nico nog achter ons aan."Zei ze nu met een dringendere stem. Aldyne draai opnieuw haar hoofdje naar de zwarte merrie en keek haar woedend aan. "Wat?"Vroeg Nimena toen verbaast. "Laat maar."Snauwde ze nu naar haar vriendin. Het was nu geen goed idee om ruzie te maken want dan kon het nog wel eens zijn dan ze het wild in haar eentje moest overleven, en ze wist nu al dat ze dat niet zou kunnen. Ze moest nu bij Nimena blijven. "Oke dan, laten we gaan."Sprak ze zuchtend terwijl ze een laatste blik terug wierp. Toen ze weer in de bruine ogen van haar vriendin keek draafde ze samen aan en lieten het kille kasteel achter zich. Ze hielden een goed tempo aan dat ze wel een tijdje zouden kunnen volhouden maar toch voelde het alsof ze elk moment in elkaar kon zakken. In haar hals voelde ze een spiertje trillen en zo ook in haar lip. De koude wind blies op haar huid en gaf haar een rilling. Het vroor al er vroeg deze herfst. Toen ze al een stukje verder waren hoorden ze opeens een schreeuw uit de richting waar ze vandaan kwamen. Ze legde meteen haar oren in haar nek. Dat was hoogstwaarschijnlijk Nico die het dode lichaam van zijn vader vond. "Trek je er maar niets van aan Aly, het is beter zo, ook voor Nico."Zei Nimena zacht en keek haar aan met een bezorgd gezicht. Aldyne knikte kort en richtte toen haar ogen op grond en zuchtte diep. Ze realiseerde zich nu dat ze zonder Nimena het hier niet zou overleven, Nimena was niet zo onzeker en gevoelig als zij zelf was en dat had zo zijn voordeel. Toch was ze ook zorgzaam en lief maar alleen tegen diegene die ze mocht. Nimena leek zo perfect tegenover haar vond ze zelf, alles ging bij haar zo soepel en gladjes en bij haar was er altijd wel iets wat haar tegen zat. Of misschien liet Nimena gewoon niet merken dat het haar wat deed. Ze keek Nimena met vragende ogen aan en zocht het schuldgevoel bij haar op. Ze moest zich toch wel ergens schuldig voelen? Nimena wees alleen haar blik af en richtte haar ogen op de bergen in de horizon, de weg naar vrijheid uit dit dode landschap en de weg naar de vrijheid van het niet opgesloten zitten. Het enige wat zei hoorden waren doffe bonkjes van hun hoeven die de grond raakten. Hun manen wapperden stil mee in de ijzige wind. Het was stil, veel te stil. De zenuwen gierden door haar lichaam terwijl ze hun pad volgden naar die bergen...

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.