FanFic.nl

Schaakspel

Onzichtbaar

Ze lagen met zijn tweeën in de kamer met de twee bedden, hoewel ze er maar één gebruikten. Zelf. Hun kleding lag op de andere. De overige vier jongens maakten gebruik van de slaapkamer met vier bedden en de meiden sliepen allemaal beneden - Floor bij Jade en Deborah bij Ina, hoewel samen slapen geen garantie was tot leven.
‘Denk je dat er morgenochtend weer iemand aan de kroonluchter hangt?’ vroeg Louis. Hij lag op zijn rug tegen de muur, Harry op zijn zij ernaast. ‘Nee,’ antwoordde de jongste. ‘Ik denk het niet.’
‘Waarom niet? Er zijn nog steeds maar zeventien stoeltjes.’
‘We gebruiken de stoeltjes niet.’
‘Waarom maakte je er eerst dan zo’n punt van?’
‘Er waren maar twaalf slaapkamers, dat was het punt vooral. Die stoeltjes waren bijzaak. Trouwens, we zijn hier voor vermaak. Zo vermakelijk is het niet als er steeds hulp aan te pas moet komen om mensen af te maken. Als ze dat wilden, hadden ze ons inderdaad wel omgebracht terwijl te gedrogeerd waren.’
‘Waarom zijn we dan zo voorzichtig?’ Harry haalde zijn schouders op, voor zover dat lukte in de houding waarin hij lag, realiseerde zich dat Louis het sowieso niet kon zien en fluisterde: ‘Geen idee.’ Met zijn vingers begon hij lijntjes te trekken over Louis’ borstkas. Eerst alleen maar rechte lijnen, van boven naar beneden en van beneden naar boven. Toen lijnen met bochtjes erin en uiteindelijk cirkels. Hij glimlachte en ging net zolang door tot Louis zijn hand om de zijne sloot. Harry bracht zijn mond heel dicht bij Louis’ oor een fluisterde, bijna zonder geluid te maken: ‘Ze kunnen ons nu niet zien, Lou. Als we heel zachtjes praten, kunnen ze ons waarschijnlijk niet in de gaten houden, denken ze dat we slapen.’ Louis’ vingers streken over Harry’s hand. ‘Wat wil je daarmee zeggen?’ vroeg hij. Harry glimlachte terwijl hij weer figuurtjes begon te trekken. ‘Wat je maar wil,’ bood hij aan. ‘Kies maar.’ Hij zag niets maar vermoedde dat Louis glimlachte, deed zijn best om zijn eigen mond in de plooi te houden. Zachtjes blies hij tegen Louis’ oor aan, kietelend, zo zacht dat het niet hoorbaar was. Louis’ gegrinnik was wel hoorbaar. ‘Niemand kan ons zien, zei je?’ vroeg hij, waarop Harry een nauwelijks hoorbare ‘ja’ fluisterde. Hij voelde hoe Louis’ zijn hoofd omdraaide, tot zijn lippen die van Harry raakten. Heel eventjes, heel zachtjes, toen trok hij weer terug. Harry hield zijn adem in, was even geheel overdonderd door wat er gebeurd was. Gespreksonderwerp, dacht hij, terwijl zijn hersenen koortsachtig overuren draaiden. ‘Ben je niet bang dat ze haar ook hierheen brengen?’ vroeg hij uiteindelijk, en hij kon zichzelf wel voor zijn hoofd slaan.
‘Wie?’
‘Eleanor.’
‘Natuurlijk wel,’ bekende Louis, nauwelijks hoorbaar, zodat de geluidsapparatuur het niet waar kon nemen. Harry zuchtte en probeerde zijn gedachten op orde te brengen. Alles wat er gebeurd was. Van alles wat er gebeurd was, was hij hierdoor het meest van slag en het was nog onterecht ook. ‘Nee,’ hoorde hij Louis toen fluisteren, alweer iets minder zacht. ‘Waarom denk je dat ze Josh hebben gekozen?’
‘Omdat hij een vriend van ons is,’ fluisterde Harry terug.
‘Omdat hij veel voor Niall betekent.’
‘El betekent toch ook veel voor jou?’
‘Jawel,’ bevestigde Louis, die langzaamaan leek te vergeten dat de geluidsapparatuur aanwezig was, ‘maar mijn dierbaarste bezit hebben ze al.’ Harry reageerde niet. Het was precies wat hij al die tijd al gedacht had, sinds hij Josh op de eettafel had zien liggen. Hem zouden ze dat niet flikken, want zijn dierbaarste was al in het gebouw. Dat het wederzijds was kwam als een verrassing, eigenlijk. Gehoopt had hij wel, natuurlijk, maar dat het echt zo was, daar was hij nooit vanuit gegaan.
‘En nu nog een keer,’ fluisterde Louis, plotseling weer met minimaal stemgeluid. ‘Waarom zijn we zo voorzichtig?’
‘Als ze ons dood wilden hebben, hadden ze hun kans wel gegrepen toen we gedrogeerd waren,’ herhaalde Harry wat Louis de dag ervoor gezegd had.
‘Ja,’ grinnikte Louis. ‘Dat zei ik ook al.’
‘Weet ik, maar het is zo.’ Harry had zich niet gerealiseerd dat hij opgehouden was met figuurtjes op Louis’ borstkas tekenen, kon wel ongeveer raden wanneer het gebeurd was en ging er weer rustig mee verder. ‘Ik denk,’ zei hij nog zachter dan al het andere wat ze gezegd hadden, ‘dat ze ons willen zien vrezen voor ons leven, en ons uiteindelijk langzaam en pijnlijk vermoord zien worden. Ze gaan het niet zelf doen. Ze laten het doen. Kate, of zo. Ze zetten een paar van die meiden tegen ons op en dan gaan ze met een bak popcorn achter de monitoren zitten.’ Hij zuchtte. Het zachte praten was verschrikkelijk uitputtend en hij voelde zijn oogleden zwaar worden. Hij sloot zijn ogen, wat geen verschil maakte wat duisternis betreft, maar een geweldig gevoel van rust over hem losliet. ‘Laten we vannacht maar gewoon slapen,’ opperde hij op normale fluistertoon.
‘Ja,’ stemde Louis in. Harry sloot zijn ogen en realiseerde zich dat hij zich op een vreemde manier veilig voelde, tegen Louis aan in het donker. Hij voelde zijn hartslag en zijn ademhaling en wist dat alles goed was. Zolang ze in bed lagen was alles goed. Wat hen ’s morgens te wachten stond was een raadsel en of hun harten de nacht daarop ook nog zouden kloppen dat wisten ze niet. Maar heel eventjes maakte het Harry niets uit. Hij was gelukkig, in de complete duisternis onder de grond. Onzichtbaar. Ze waren onzichtbaar, allebei, evenals de figuren de Harry nog steeds over Louis’ borstkas trok. Strepen, cirkel. Een hartje. Louis pakte zijn hand weer beet, drukte zijn lippen nogmaals heel zachtjes op de zijne. Hij liet de hand niet meer los, bleef vasthouden en Harry kon er eigenlijk niet zo mee zitten. Toch bleef Eleanor door zijn hoofd spoken, op de één of andere manier. ‘Denk je dat ze de politie heeft gebeld?’ vroeg hij.
‘Eerlijk antwoord? Nee, ik denk het niet. Ze heeft jou altijd als een bedreiging gezien, wat ik ook zei of deed. Waarschijnlijk denkt ze dat we er nu samen vandoor zijn. Onze ouders misschien wel. Elkaar opbellen, weet je wel, “is Harry bij jou”�, “nee, ik dacht dat ze bij jullie waren”�. Een beetje rondbellen, tot de conclusie komen dat er iets niet klopt, ook omdat wij geen van beiden opnemen. Uiteindelijk zullen ze de politie wel gebeld hebben, maar wat dan? Ze hebben nul sporen, dus ze vinden ons nooit.’ Harry vond het jammer dat Louis ophield met praten. De klanken in zijn stem hadden hem gerustgesteld. ‘Denk je dat ze het live uitzenden, nadat we allemaal dood zijn? Dat mensen over een paar weken naar dit gesprek luisteren? Ik wed dat de fans heel wat overhebben voor filmmateriaal van onze laatste momenten.’
‘Na een rechtszaak met onze ouders misschien,’ zei Louis. Ze grinnikten allebei, hoewel het eigenlijk helemaal niet grappig was.
‘Ik zou het wel rot vinden voor El,’ sprak Louis toen. ‘Het is erg genoeg dat ik dit doe, hier, met jou. Ze hoeft er niet op zo’n manier achter te komen.’ Aan zijn stem was duidelijk hoorbaar dat hij het meende. Harry wist niet wat hij moest zeggen, wilde desondanks geen stilte op Louis’ woorden laten volgen. Daar werden ze zo zwaar van, zo echt, en daar zaten ze geen van beiden op te wachten. ‘Misschien moet je haar dat dan maar vertellen, Lou. Dat je wel van haar houdt en haar niet wilt kwetsen. Op den duur zal ze het wel begrijpen.’
‘Bedoel je dat ik nu tegen de camera moet praten alsof zij erachter zit?’
‘Vroeg of laat komt ze er waarschijnlijk ook achter te zitten,’ fluisterde Harry, maar Louis reageerde niet. Hij bleef stil en ze wisten geen van beiden wat ze met de situatie aanmoesten. Ineens hoorde Harry dat Louis zachtjes begon te snikken, wat gepaard ging lichtelijk schokkende bewegingen van zijn lichaam. ‘Louis?’ vroeg hij.
‘Ik kan nu toch nog geen afscheid nemen?’ klonk het gebroken. ‘Dat is alsof we nu al opgeven.’
‘Dat hoeft ook niet, Lou,’ suste Harry. ‘Het was maar een idee. Als je er niet klaar voor bent, hoeft het niet.’ Hij maakte zijn hand weer los, wreef de tranen van Louis’ wangen, net zolang tot er geen nieuwe meer kwamen. Zijn ademhaling werd langzaamaan weer regelmatig. De stille, vredige duisternis herstelde zich en ze waren weer veilig, samen. En hoe weinig hij Eleanor ook mocht, Harry wist zeker dat ze het zou begrijpen. Honderd procent zeker. Mocht het nodig zijn, want hij wist eveneens honderd procent zeker dat hij alles op alles ging zetten om in leven te blijven. Om de zon weer te zien en zijn familie en vrienden. Om aan de wereld te kunnen laten zien dat hij Louis eindelijk veroverd had. Hij zuchtte en het bleef een poosje stil. Hij dacht bijna dat zijn vriend al in slaap was gevallen. ‘Harry?’ fluisterde Louis toen in zijn oor, nauwelijks meer dan een adem. ‘Ik houd van je.’
Harry kuste Louis’ wang, glimlachte en viel spoedig in slaap.

Reacties: