Hoofdcategorieën
Home » Harry Potter » Harry Potter One-shots » Forward
Harry Potter One-shots
Forward
Langzaam ontwaakte ik uit een diepe, vage droom, die ik vergat op het moment dat mijn ogen zich openden. Heel zacht geklop op de deur had me uit de droom gehaald. ‘Dirkmansje, opstaan, lieverd! Wakker worden.’ Mijn moeders stem klonk dof, door het dikke hout van de deur heen. Ik gromde en sloeg de lakens van me af. Al een paar dagen keek ik tegen deze dag op, maar ik kon hem niet dwingen achteruit te gaan, hoe hard ik het ook geprobeerd had. Hij kwam steeds dichterbij, en als protest was ik de halve nacht wakker gebleven, om deze dag maar zo lang mogelijk uit te stellen.
Maar nu was hij toch echt aangebroken, en kon ik niets anders doen dan het accepteren en hem met pijn en moeite doorkomen. Zonder twijfel kon ik zeggen dat ik dit de ergste dag van het jaar vond. Chagrijnig stapte ik mijn bed uit. Ik had slechts één gedachte die constant door mijn hoofd galmde: ‘Waarom kan je de tijd niet stilzetten?’
Die avond, nadat mijn vader zelfs niet terug was gereden naar huis toen ik zei dat ik bijna in mijn broek plaste, liepen we met zijn drieën over straat. Ik had thuis al van alles geprobeerd, huilen, schreeuwen, overgeven, maar niets hielp. Ik liep hier echt en over een klein half uur zou ik hier weer lopen, alleen dit keer met dat vervelende joch erbij, en de andere kant op. Bij het idee alleen al begon ik te zuchten, en deed dat extra hard, zodat mijn moeder het zou merken. Met licht getuite lippen liet ik de lucht ontsnappen en liet mijn schouders naar beneden zakken. ‘Wat is er, Dirkmansje?’ vroeg mijn moeder. Ik wist wel dat het zou werken, dat ze er in ieder geval op zou reageren. ‘Ik wil niet mama, ik wil naar h-huis!’ kermde ik, terwijl ik aan de mouw van haar jas ging hangen. ‘Bijna, we gaan bijna naar huis, lieverd.’ Ik zag mijn vader geïrriteerd kijken. Zo keek hij al de hele dag, en steeds flitsten zijn kleine oogjes boven de krant uit naar de klok, die koppig bleef doortikken.
Inmiddels waren we al bij de ingang aangekomen en we liepen met de stroom mensen mee naar binnen. Het was er warm, zelfs op dit tijdstip van de dag. ‘Platform…Eh - platform negen, schat, ja, dat is waar we moeten zijn, platform negen, precies!’ zei mijn vader overdreven luid, en keek glimlachend om zich heen om te zien of genoeg mensen het gehoord hadden. Ik wist wel waarom hij dat deed, en mijn moeder blijkbaar ook. ‘Herman, toe!’ fluisterde ze scherp naar hem. ‘Op naar platform negen, dan!’ zei hij, met dezelfde luide stem, al werd die wat zachter en minder krachtig naarmate de zin vorderde.
Tussen platform negen en tien stond een dranghek, daar had hij vorige zomer over verteld. Dan moest je er zó doorheen lopen. Maar voordat hij was uitgepraat, snoerde mijn vader hem schreeuwend de mond, en moest hij zonder eten naar zijn kamer. Schichtig keek ik naar de plaats die hij beschreven had, terwijl ik veilig achter mijn moeder verschool. Er was niets vreemds te zien, maar je weet nooit waartoe zijn slag mensen in staat is.
Vijf minuten later, nadat hij elke tien seconden op zijn horloge had gekeken, begon mijn vader met mopperen. ‘Altijd laat, dat soort mensen, altijd onbeleefd.’ Een vrouw keek over haar schouder naar hem, met opgetrokken wenkbrauwen. ‘Herman! Niet zo hard!’ fluisterde mijn moeder, zo zacht dat ik het nauwelijks kon horen. ‘Hallo,’ klonk een niet al te opgewekte stem achter ons. Geschrokken draaiden we ons alle drie om en ik kneep mijn ogen dicht, terwijl ik me als de bliksem achter mijn moeder verschool. ‘Oh, jij,’ bromde mijn vader. ‘Nou, vooruit dan, laten we gaan.’ Harry groette mij ook, maar ik paste wel op. Mooi niet dat ik iets terug ging zeggen, tot zijn hocus pocus-dingen veilig opgesloten zaten in de bezemkast, waar ze thuis hoorden. Net al Harry zelf, trouwens.
Terwijl we op topsnelheid naar de uitgang liepen, en veel aandacht trokken door de witte uil die mijn neefje bij zich had, wuifde mijn vader naar willekeurige mensen die ons verbaast aankeken. ‘De jeugd van tegenwoordig, hè?’ zei hij grinnikend, terwijl hij met zijn duim over zijn schouder naar het beest wees.
Ik merkte de starende blikken van de mensen om ons heen niet, zelfs de opmerkingen over die stomme vogel vlogen langs me heen.
Ik was verdrietig en kon me niet verheugen op de zomer. Met tegenzin keek ik vooruit, vooruit naar de uitgang en vooruit naar de zomer.
Reacties:
Gosh..
Like Azula said,
Het geeft je echt zo even een moment van: "What the fuck happened ik krijg het gevoel dat dat arme sukkeltje toch gevoelens heeft." *giggles*
Seriously daarvoor moet je talent hebben!
Die heb je!
Gewoon epicly awesome! C:
Kusje
wow...
Eerlijk gezegd had ik totaal geen verwachtingen bij de suggestie.
maar dit is byuitegewoon fasinerend.
Goed geschreven!
Well done!
xx
Hmm. Vreemd om het zo te ervaren, in het oogpunt van Dirk bedoel ik.
Like, het leek altijd wel alsof hij het leuk vond als Harry kwam, zodat
hij hem lekker kon gaan treiteren. Ik begrijp dat dit uit het eerste boek komt,
want Harry zit hier nog in de bezemkast.
Maar. Ik had er nooit bij nagedacht dat Dirk het misschien wel helemaal niet leuk zou vinden, haha. Goed hoofdstuk, je hebt me haast overtuigd dat hij misschien
een klein beetje zielig is. Okee. Nee. Dirk is pathetic XD
Love.x
Omg geniaal een hoofdstuk uit het perspectief van Dirk! Je houd mijn aandacht erg goed vast tijdens het lezen en het is erg leuk om het ook eens van Drik's kant te lezen aangezien iedereen hem gemeen vindt haha