FanFic.nl

Aidan & Dewi the lost future

Hoofdstuk 4

Ik kruip terug mijn tent in en begin te malen over wat Aidan te weten is gekomen. Ik moet er niet aan denken dat survival zal stoppen. Maar het vooruitzicht op een avontuur staat me wel weer aan. Langzaam vallen mijn ogen dicht en gaat mijn onrustige adem over in rustig ademen.

Een duif, Uil of wat voor ander verdomd beest haalt me uit mijn slaap. Ik rek me uit en mijn handen raken het vochtige tentdoek aan. Snel kruip ik uit mijn slaapzak kleed me ongemakkelijk om in de tent en rits de tent open. De dauw zit in druppel op het gras en de bladeren op de grond en de bomen rijken weer een hoog in de lucht. Het kampvuur is wat uit. Ik por er in met een stok en gooi wat nieuw hout dat onder een zeil ligt er op. Meteen laait het vuur weer op. Over al komen mensen uit tenten. Het lijkt net een klein dorpje van tentjes. Als ik Aidan zie loop ik naar hem toe en ga naast hem zitten voor het kampvuur. Ik gooi mijn veld fles leeg in mijn beker en zet hem naast het kampvuur zo dat het water warm word. Snel sta ik op en zoek wat in mijn tas. Ha! Daar ligt het thee doosje! Ik pak een handje met wat gedroogde thee bladeren en stop het in een ijzer ding dat het bij elkaar houd maar het toch de ruimte geeft dalijk als het in mijn mok ligt. Ik hang het ding in mijn mok lang het kampvuur. Om me heen zitten allemaal mensen in opvouwbare stoelen. Veel te overbodig vind ik die dingen. Je kan gewoon op een boomstam zitten. Of op de grond. Al hebben ze een punt als alles nat is. Maar daar heb ik wat op. Een deken in een plastic zak. Altijd handig. Aidan heeft de zelfde oplossing als ik. Als mijn thee bijna kookt haal ik het bij het kampvuur weg en zet ik het neer. Nog veel te heet om te drinken. Als het wat afgekoeld is drink ik met kleine slokjes mijn kruidenthee op. Heerlijk! Aidan bied me een boterham aan. Er zit jam op. Dankbaar neem ik het aan en zet ik mijn thee opzij. Met gesloten ogen geniet ik van de omgeving, de rust, de stilte en mijn boterham met jam. Ik veeg met mijn mouw de jamresten met broodkruimels van mijn mond af. Aidan grinnikt. “Wat?”� Vraag ik. “Oh gewoon… de tutjes bij mij op school zouden al gillen als ze dat moesten doen. En jij doet het gewoon van uit je zelf”� zegt Aidan. Ik grijns. “Daarom ben ik ook geen mode pop, zo als die barbie’s op jouw school”� antwoord ik. Ik pak mijn thee op en drink de lauwe vloeistof op. Samen met Katja, het chagie mensje hier op survival -vandaar de bijnaam kattenkop voor haar erg toepasselijk vind ik vooral voor haar naam- doe ik de afwas. Na de afwas droog ik mijn handen af aan mijn spijkerbroek. Ik kijk nog even goed rond in het bos. De stilte hier, De dieren, de natuur, de bomen, het mos, de bladeren die onder je voeten kraken, het kampvuur waar bij je in slaap valt. Al ik dat allemaal zal moeten op geven… Ik weet niet wat ik zal doen. Gek worden? Gaan janken? Weer terug in die put vallen waar ik eerst in zat? “We gaan!”� Schreeuwt de leiding weer als we alles opgeruimd hebben. Samen met Aidan lopen we terug. Alles gaat als een waas voorbij. Ik denk steeds terug aan het gesprek dat ik met Aidan heb gehad gisteravond. Een konijn steekt snel over het zandpad heen. Glimlachend kijk ik hoe het beestje verder het bos in gaat tot het verdwijnt. “Denk je er aan?”� Vraagt Aidan. Ik kijk hem aan en knik afwezig. Even kijk ik over mijn schouder naar de mensen achter ons. “Het is gewoon moeilijk om het te bevatten”� zeg ik dan. Aidan kijkt ook even over zijn schouder. Hij besluit dat het misschien maar beter is als de rest niets hoort over wat Aidan heeft gehoord. We houden onze monden maar weer. Al snel komt het einde van het bos in zicht en zien we het clubhuis staan. “Ga je mee Sanne ophalen?”� Vraagt Aidan. Ik knik. Samen fietsen we naar de manege waar Sanne op zit. Ik zie haar al met begeleiding in de buitenbak trots op een paard rijden. Als ze ons ziet zwaait ze vrolijk. Met behulp van de begeleider klimt ze uit het zadel. Ze loopt naar ons toe. Aidan gaat op een knie zitten, klikt de helm los van haar en geeft haar een dikke knuffel. “Dewi!”� Roept Sanne uit. Ik ken het meisje maar al te goed. Het is een soort van ‘kleine zusje’ geworden voor mij. Ik til het meisje op en geef haar een knuffel. “Hallo Sanne!”� Ik zet haar weer neer. Samen met Aidan die Sanne achter op de fiets heeft fietsen we naar zijn huis. “Hallo Mevrouw”� zeg ik als ik binnen kom. “hallo Dewi! ?Hang je jas daar maar op. Zouden jullie even op Sanne kunnen passen? Ik moet boodschappen doen”� Aidan en ik knikken. Sanne gaat boven met de barbie’s van haar spelen en Aidan en ik praten over survival. We zetten op papier wat punten op een rij en kopiëren dat in het kopieerapparaat. Ik stop het zo zorgvuldig mogelijk in mijn survival tas. “ik zie je morgen wel weer”� Aidan klopt even op mijn schouder. Mijn schouder lijkt meteen in brand te staan door de aanraking. Raar. Normaal voelt het nooit zo als hij me even op mijn schouder klopt. Ik glimlach wat onzeker naar hem. Ik Probeer het zo veel mogelijk te verbergen. “Ik ga naar huis. Mijn broers heb ik nog niet gebeld namelijk. Christian zal vast wel weer overbezorgd zijn”� Aidan knikt en wijst me de weg naar buiten. Onzin eigenlijk want ik ken de weg daar maar al te goed. Ik stap op mijn fiets en zwaai naar Aidan. Ik zoek zijn ogen en kijk hem even aan. Daarna kijk ik weg en bloos ik. Snel fiets ik verder. Zo nu en dan krijg ik het gevoel dat ik energie kwijt moet en fiets ik in eens heel hard en daarna fiets ik weer sloom. Uiteindelijk kom ik bij mijn huis aan. Ik gooi de fiets in het gras van de tuin en storm naar binnen. Tibbe kijkt op van zijn laptop en Christian kijkt op van zijn krant. Ik kan me heel goed voorstellen hoe pap vroeger de krant las en mam achter de laptop zat. Maar nu zijn het mijn broers in plaats van mijn ouders. De jongens staan op en omhelzen me. Wat bof ik toch met zulke lieve broers. Ik omhels ze terug. Ik raak oververmoeid. Vandaag was echt vermoeiend. Ik loop naar boven pak mijn pyjama en ondergoed, en loop naar de badkamer.
Daar kleed ik me om douche ik en trek ik mijn pyjama weer aan. Ik loop naar beneden en mijn broers hebben wat eten neer gezet op tafel. Snel eet ik het op. “ga maar slapen.”� Zegt Tibbe. Ik knik veeg mijn mond af met een servet en loop naar boven. Nog voor dat ik ga liggen bedenk ik me de aantekeningen die Aidan en ik hebben gemaakt. Snel ren ik naar beneden en gris mijn tas weg. Meestal ruimen mijn broers die op maar dit mogen ze niet zien. Ik stop het papiertje netjes in een mapje tussen mijn school spullen in zo dat niemand het kan zien.
 

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.