FanFic.nl

Pokémon Black and White Adventure's!

Chapter 61: Some Talk with my, bro.

Sora en Roxas hielden een korte pauze richting Driftveil Drawbridge. Omdat de brug open stond konden ze er nog niet overheen maar om de tijd te doden had Roxas voorgesteld om even wat te eten en de Pokémon rust te gunnen. Sora had daardoor het idee gekregen om met zowel de Pokémon van zichzelf als die van Roxas te gaan spelen, doormiddel van een potje voetbal. “Sparky! Hier!”� de Pikachu keek op toen hij de stem van zijn trainer hoorde en de bal een ferme zwiep gaf met zijn staart en de jongen de bal opving met zijn voet, schopte hij de bal door naar Kio die hem opving. Ondanks dat niet iedereen meedeed, zoals Yuki en Suki was het toch gezellig, Sora had in geen tijden meer zo intens gevoetbald als nu, toen deed hij dit nog elke dag maar dat veranderde toen zijn moeder plots ziek werd en zijn vader vertrok, veranderde dat abrupt. Sparky had echter meteen in de gaten dat er iets was dat Sora dwarszat maar besloot niet veel te zeggen, ondanks dat de jongen een vrolijke lach op zijn gezicht had, wist de Pikachu wel beter.. hij verborg zijn verdriet.. ook wanneer hij tegen Roxas zei dat het goed ging, loog hij. Niet alleen om Chiara maar ook om het feit dat zijn moeder er niet meer was, was hij nog steeds in een soort van rouw proces en dat werd alleen maar verergerd door de afwezigheid van Chiara. De Pikachu slaakte een diepe zucht en schrok op toen Sora op hem afkwam lopen met een brede grijns op zijn gezicht, “Je staat te slapen, joh!”� riep hij grijnzend waardoor de Pikachu uitdagend naar hem keek en opzij sprong toen de jongen hem wou grijpen. Hierdoor begonnen de twee te grinniken, Roxas keek op toen hij het gelach hoorde en zette een glimlach op.. ondanks dat Sora en hij hadden besloten om Nero en Chiyo naar huis te sturen, scheen zijn broer zich geen zorgen te maken om wat dan ook. Dat was aan de ene kant wel goed maar andere kant, baatte het hem zorgen.. Roxas wist niet hoe hij dit subtiel moest aanpakken, besefte hij dan niet wat hij deed, fout was? De blonde jongen maakte het laatste bakje met voer klaar en ging vervolgens zitten bij zijn Piplup en Pichu, de twee keken hem vragend aan. Als hij dí­t onderwerp wou aansnijden moest hij het goed en rustig aanpakken want hij wist hoe hij zou reageren als Roxas over hun vader begon.. niet veel later kwam Sora grinnikend naar hem toegelopen en ging naast zijn broer zitten, na Suki op zijn schoot neer te hebben gezet. Roxas keek hem serieus aan zodat Sora hem vragend aankeek maar zijn broer plantte zijn vuist in de aarde, “Sora broertje.. ik moet even met je praten.”� Hierdoor slaakte Roxas een diepe zucht, terwijl hij de juiste woorden scheen te zoeken, Sora haalde enkel zijn schouders op en wachtte verder af, verder deed hij niets. “Besef jij eigenlijk waar je mee bezig ben?”� begon Roxas waarbij Sora even leek te verstijven maar zijn broer herstelde zich al snel.. “Ik weet niet waar je het overhebt,”� mompelde Sora als antwoord terwijl hij zijn blik naar de grond wierp, Roxas was vele male slimmer dan dat hij was en dat hij zich niet zo makkelijk in het ootje liet nemen was ook een feit, al wist hij niet precies waar zijn broer heen wou met dit gesprek. Roxas schudde vermoeid zijn hoofd en keek hem nu verdrietig aan terwijl hij met zijn ogen knipperde, waarschijnlijk om de tranen tegen te houden, “Vlak voordat mam overleed.. heeft ze mij gevraagd om op jouw te letten. Alleen nu besef ik eigenlijk hoe moeilijk het is...”� Sora kwam overeind en keek met een kwade blik naar de lucht waarbij hij zijn hand tot vuist balde, hij wist niet precies waarom maar hij kon niet boos worden.. die blik in Roxas’ zijn ogen deden hem pijn, ondanks dat hij soms behoorlijk vervelend kon zijn.. was hij wel de gene op wie hij kon vertrouwen als het nodig was. Roxas had duidelijk behoefte om te praten over hun moeder. “Ik weet dat je het liever niet over pap hebt maar toen jij tegen Nobu zei, dat je Chiara met hem wou herenigen.. kwam ik erachter dat jij hetzelfde kunt doen bij onze vader.. want ik weet niet hoe het moet als we terug naar Twinleaf Town gaan,”� Ging Roxas verder maar Sora zweeg nog steeds als het graf. Zijn gedachte ging op topsnelheid door zijn hoofd met wat zijn broer net zei, Roxas had een punt wat betreft hun vader maar die had hij al zolang uitgebannen, dat hij hun vader dood maande ook al wist hij, dat hij nog leefde maar voor hem was hij dood. “Ik heb geen rede om sorry te zeggen tegen hém want aan excuses heb ik niks. Hij heeft ons vier jaar lang doodgezwegen. Ik zie hem niet meer als vader en dat kan me weinig schelen want door dat stuk vuil hebben wij geen moeder meer,”� mompelde Sora terwijl hij moeite moest doen om kalm te blijven maar Roxas was het hier blijkbaar niet mee eens, ook hij kwam nu overeind. Hij greep snel de hand van zijn broer vast voordat hij weg kon lopen en draaide hem om zodat hij recht in zijn ogen kon kijken, een traan liep over zijn wang waarvan Sora schrok. “Het is waar dat geef ik toe, maar je kan niet zomaar zeggen dat het je weinig kan schelen dat we geen ouders hebben,”� ging Roxas ertegenin, het koste hem duidelijk moeite om zijn emoties binnen te houden wat ervoor zorgde dat Sora niet boos kon worden, dat gevoel maakte het alleen maar erger. Hij wist nog steeds niet waarom Roxas het over hem wilde hebben, hield hij nog steeds van hém?


“Je houd nog van hem.. niet? Ondanks dat hij weg is gegaan.”� Sora ging rustig op de grond zitten waarna Roxas knikte en naast hem ging zitten, de bruinharige jongen legde een troostende hand op zijn schouder. “Ik mis hem net zo erg als mam en het is en blijft onze vader,”� mompelde Roxas tegen zijn broer. Sora zuchtte, al wou hij het niet toegeven.. hij had wel gelijk, het was en bleef hun vader maar wat hij had gedaan kon hij hem niet vergeven. Hun vader wist dat hun moeder een zwakke gezondheid had en toch was hij vertrokken naar Unova, daarom was het ook zijn schuld dat ze dood was. “Jij en Chiara lijken op elkaar, jullie zijn allebei even koppig en hebben allebei problemen met jullie vaders,”� hoorde hij Roxas toen zeggen wat Sora deed glimlachen.. het was wel waar maar Chiara zat in een heel andere situatie dan hij, zij had nog een moeder terwijl Nobu spijt had en dat kon je van hun vader niet zeggen, zelfs na de dood van hun moeder had hij niet eens de moeite genomen om contact op te nemen, daarom woonde zij bij hun grootouders. “Misschien heb je gelijk maar dat wil niet zeggen dat ik het hem vergeef wat hij mam en ons heeft aangedaan,”� mompelde Sora waardoor Roxas hem nu aankeek, een stuk vrolijker dan daarnet. “Dat vraag ik ook niet van je maar wat ik wel wil weten is.. waarom heb je dat niet vertelt aan Chiara toen je de kans had?”� reageerde Roxas toen op Sora die een ietwat treurige blik had opgezet, hij schudde zijn hoofd langzaam omdat hij dat zichzelf nog steeds afvroeg. Hij wilde wel maar zodra hij haar aan had gekeken, leek het alsof zijn zelfvertrouwen wegebde.. hij klapte gewoon dicht zodra hij over zijn moeder wilde praten, dat was met Roxas wel anders maar hij was zijn broer, hij had het van dichtbij meegemaakt wat ervoor zorgde dat het makkelijker ging bij hem dan bij Chiara. “Ik weet het niet,”� verzuchtte Sora en wreef ongemakkelijk over zijn hoofd heen. Roxas keek hem doordringend aan maar zijn blik verzachte echter toen hij de schuldige blik in zijn ogen zag.. Sora meende dit echt. De bruinharige jongen slaakte een diepe zucht en kwam vervolgens overeind waarna hij naar de diep oranje lucht staarde, Roxas keek hem zwijgend aan. “Waarom weet ik niet maar misschien dat het vanzelf wel komt.. ik bedoel we waren pas met zijn drieën in Unova en ik had mezelf denk ik ook een beetje overschat,”� mompelde Sora toen Roxas geen antwoord gaf, hij balde langzaam zijn hand tot een vuist en draaide zich breed grijnzend om naar zijn broer toe die zelf ook terug grijnsde. “Je bent me er een,”� Grinnikte Roxas en kwam nu ook overeind waarbij hij een stomp tegen Sora’s schouder gaf, de bruinharige jongen grinnikte nu ook. Vanuit zijn ooghoeken zag Sora Sparky hun kant op komen. “Pikapi!”� De twee jongens keken op bij het horen van de stem van de Pikachu die op de schouder van Sora sprong en vervolgens zichzelf in het haar van Sora nestelde, de trainer probeerde het gele wezentje aan te kijken maar faalde. Niet veel later kwamen ook de overige Pokémon aangelopen en draaide Roxas zich naar Sora toe, “Ik denk dat het tijd is om te gaan.”� Sora knikte bevestigend en liet Tommy en Shiro terug keren, Roxas deed hetzelfde alleen bleven bij hem Renji en Suki uit hun bal. De twee jongens keken elkaar aan en begonnen langzaam te lopen. Op weg naar Driftveil City en de vijfde gymbadge!

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.